All Chapters of เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Chapter 171 - Chapter 180

แอเรียนพึมพำอย่างไม่มีความสุข "หนูจะไม่ไป เขาจะมาหาหนูเองไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องไปหาเขา? หนูไม่ใช่คนที่กำลังมองหาเขานี่!”ดวงตาของแมรี่เบิกกว้าง “แอริ… ไม่ใช่ว่า…วัยต่อต้านของเธอสายไปหน่อยเหรอ? ปีนี้เธออายุยี่สิบสองปีนะ!”แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ในสายตาของแมรี่ตอนนี้เธอกำลังผ่านขั้นตอนอยู่หรือเปล่า? เธอกำลังระเบิดในความเงียบจริง ๆ ใช่ไหม? ในที่สุดเธอก็ถูกกดขี่มาหลายปีมากพอแล้วและต้องการหยุดยั้งสถานการณ์นั้น โอเค?เมื่อเห็นการไม่เชื่อฟังของเธอ แมรี่สามารถรายงานตามความเป็นจริงต่อมาร์คได้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านอีกครั้งด้วยความเร่งรีบกว่าก่อนหน้านี้อีก “แอริ นายท่านบอกว่าถ้าเธอไม่เชื่อฟัง เขาก็จะไม่ยอมให้เธอเลี้ยงแมวอีกต่อไป เขาหมายความตามที่เขาหมายถึงนั่นแหล่ะ…!”หมายถึงสิ่งที่เขาหมายถึง? ว้าว แอเรียนทั้งโกรธและขบขัน เขาเอาแต่ใจแบบนี้และทำตัวเหมือนว่าเขาเหนือกว่าคนอื่น ๆเธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันกลับไปและขึ้นไปชั้นบน มาร์คนั่งอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสตามปกติโดยพลิกดูหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งซึ่งช่วยเพิ่มรสชาติทางวิชาการให้กับความดุเดือดของเขา หากไม่

แอเรียน กดริมฝีปากเข้าหากันโดยไม่พูดอะไร เธอเมื่อยล้าและค่อย ๆ หลับไปเมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ แมรี่ก็ถอนหายใจและกอดเธอไว้ราวกับว่าเขาอยากเห็นเธอทำตัวโง่งี่เง่าใส่เขา มาร์คกลับบ้านตรงเวลาทุกวันหลังเลิกงานและอยู่ในห้องนั่งเล่นนานกว่าปกติเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เห็นเขา ส่วนใหญ่แอเรียนจะอยู่ห่างจากห้องนั่งเล่นและทำงานในครัวและสวนหลังบ้านเท่านั้น เธอจะทำความสะอาดห้องนั่งเล่นหลังจากที่เขาขึ้นไปชั้นบนเท่านั้น รู้สึกดีที่ได้อยู่ในที่ของใครของมันโดยไม่มีการรบกวน …ในเวลาเดียวกันทิฟฟานี่กำลังค้นหาบางสิ่งในบ้านเช่าของเธออย่างใจจดใจจ่อ "แม่! เห็นบัตรธนาคารของหนูไหม?”ลิเลียนไม่ได้สนใจทิฟฟานี่ ขณะที่เธอกำลังทานขนมอยู่ในห้องนั่งเล่น “ไม่… หาเองสิ แกคิดว่าฉันเป็นคนขโมยไปเหรอไง?”ทิฟฟานี่ค้นบ้านทั้งหลัง แต่เธอก็ยังไม่เห็นบัตรกดเงินของเธอ ไม่มีใครมาเยี่ยมพวกเขาเช่นกัน นอกจากลิเลียนเธอไม่มีทางเดาได้ “แม่บอกมาตามตรงนะ แม่เอาบัตรของหนูไปใช่ไหม? ทำไมแม่ต้องเอามันไปด้วย? แม่ไม่รู้รหัสผ่านนี่! คืนให้หนูถ้าแม่เอาไป หนูต้องการเงินสำหรับเหตุฉุกเฉิน”ลิเลียนเงียบไปก่อนที่เธอจะพูดว่า “แล้วแกบอกฉันว่าแกไ

“แอริ ทำไมเธอถึงเลือดออก?"แอเรียนมองตามทิฟฟานี่ที่จ้องมองลงไป แต่การมองเห็นของเธอพร่ามัวไปแล้วและเธอก็เริ่มได้ยินเสียงหึ่งแทนที่จะเป็นเสียงเมื่อตระหนักถึงสภาพที่คลุมเครือของเธออย่างประหลาด จึงเรียกรถแท็กซี่และส่งเธอไปโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สองสามคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอดูกังวลขณะที่พวกเขาเข็นเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินเธอมีสติและรับรู้ได้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ห้องผ่าตัด แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดและไม่สามารถพูดได้ทิฟฟานี่เดินออกไปข้างนอกหอผู้ป่วยฉุกเฉินด้วยอาการประหม่า หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็เปิดประตูห้องฉุกเฉินและเดินออกไป “คุณเป็นครอบครัวของผู้ป่วยหรือเปล่าคะ? ผู้ป่วยเหนื่อยล้ามากเกินไปหลังจากที่เธอแท้งและตอนนี้กำลังทุกข์ทรมานจากการสูญเสียเลือดเนื่องจากการบาดเจ็บ เธอต้องผ่าตัด กรุณาใส่ลายเซ็นของคุณถ้าคุณเป็นครอบครัวของเธอ!”ทิฟฟานี่มึนงง “ดิฉัน… ดิฉันเป็นเพื่อนของเธอค่ะ ดิฉันไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว”นางพยาบาลพูดอย่างรีบร้อน “ถ้าอย่างนั้นโทรหาครอบครัวของเธอค่ะ! การผ่าตัดทำได้เฉพาะลายเซ็นเท่านั้น เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป!”ด้วยมือที่สั่นเทาทิฟฟานี่หยิบโทรศัพท์ของแอเรียนขึ้นมาเพื่อ

มาร์ครับเช็คจากไบรอันแล้วโยนให้ผู้ชาย “ใส่เท่าที่คุณต้องการ”พวกผู้ชายกลัวในตอนแรก แต่เมื่อมาร์คบอกให้พวกเขากรอกสิ่งที่ต้องการพวกเขาคิดว่าเขาเป็นเจ้านายขี้ขลาดที่ใช้เงินเพื่อแก้ปัญหาของเขา ด้วยความยินดีกับตัวเองพวกเขาใส่เลขจำนวนเงินมหึมาลงในเช็คตามที่พวกเขาคิด “เราไม่ได้โกงแก” พวกเขาอวดอ้าง “นอกเหนือจากค่าความเสียหายแล้วยังมีค่าทำขวัญอีกด้วย มันไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลย”มาร์คเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเยาะ “คุณควรจะได้เงินก้อนที่มากกว่านี้เพราะยังมี... ค่ารักษาพยาบาลใส่เข้าไปด้วย”ก่อนที่คนเหล่านั้นจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรพวกเขาก็ถูกบอดี้การ์ดลากออกไปไบรอันพาดเสื้อโค้ทที่เขาพกมารอบตัวของมาร์ค “นายท่านครับ รถของคุณเสียหาย ผมให้คนมาลากไปแล้วครับ และนำอีกคันมาให้คุณ”มาร์คพยักหน้า “ผมไม่รู้ว่าฝ่ามากี่ไฟแดง ดูแลมันด้วย”ไบรอันเหลือบมองไปที่ห้องฉุกเฉิน “เอิ่ม… ท่านจะไม่เป็นอะไรที่นี่ใช่ไหมครับ?”มาร์คโบกมือและไบรอันก็หันกลับและจากไปทิฟฟานี่ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันคิดมาตลอดว่าคุณรุนแรงกับแอริมากเกินไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะมีจิตสำนึกขึ้นมาหน่อยนึงนะ รีบแจ้นมาหลังจากที่พบว่ามีบางอย่างเกิดข

เมื่อเห็นว่า แอเรียนกำลังเงียบ แมรี่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อ้า เธอยังเด็ก เธออยู่เคียงข้างนายท่านมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ๆ เธอก็เหมือนกับดอกกุหลาบที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีซึ่งไม่ได้พบเห็นโลกภายนอกมากนัก เมื่อเธอออกไปสู่โลกกว้างและพบเจอผู้คนและผู้ชายมากพอเธอจะเข้าใจสิ่งนี้ นายท่านอาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำกับพวกเธออย่างแน่นอนฉันเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับแอรี่และนายท่าน แต่ถ้าแอรี่เผชิญกับอุบัติเหตุ ฉันไม่คิดว่าเขาจะรีบไปโรงพยาบาลและนอนค้างคืนหรอกนะ”แอเรียนไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้เธอจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “แมรี่ คุณจัดให้มีคนดูแลข้าวปั้นแทนหนูหรือเปล่า? เมื่อคืนฝนตกอย่างหนักและลมก็แรงมาก มันคงกลัวมากแน่ ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในสวนหลังบ้าน”แมรี่ตบขาของเธอ “อั๊ยยะห์ ลืมสนิทเลย! ฉันเป็นห่วงเธอมากทั้งคืนและนอนหลับไม่สนิท ฉันรู้สึกจู้จี้จนลืมอะไรบางอย่างไป ถ้าเธอไม่เตือนฉัน ฉันคงลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว ดูฉันสิ ตอนนี้ฉันอายุมากแล้วแม้แต่ความทรงจำของฉันก็ยังหลุดลอย ฉันลืมข้าวปั้นได้ยังไงกันเนี่ย? ฉันจะโทรกลับบ้านและพูดกับเฮนรี่!”แอเรียนรู้สึกกังวลเมื่