บททั้งหมดของ เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: บทที่ 101 - บทที่ 110

เมื่อนึกถึงตอนนี้เธอเดินไปสุดทางเดินและโทรหาเอธาน โทรศัพท์ดังอยู่นานก่อนจะหยิบขึ้นมา เอธานตอบอย่างเฉยเมย "ว่าไงครับ?"ทิฟฟานี่ไม่ได้สนใจทัศนคติของเขาอีกต่อไปแล้ว เธอสามารถยอมรับคนที่เย็นชาจากภายนอก แต่ภายในอบอุ่น "ขอบคุณ"เอธานจมอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์และไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย "สำหรับอะไร?"ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้ม “หยุดเสแสร้ง นายเป็นคนที่บริจาคเงินให้พ่อของฉันใช่ไหม? ทำไมนายถึงเลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวตน? ฉันขอโทษที่ทำให้นายรู้สึกเหงาเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน อย่าโกรธฉัน ฉันจะไปหานายเมื่อฉันว่าง”เอธานขมวดคิ้ว เขาอยากจะปฏิเสธ แต่ไม่ได้พูดคำที่มาถึงริมฝีปากของเขา ความสนใจของเขาอยู่ที่คอมพิวเตอร์และเขาไม่รู้สึกอยากอธิบายตัวเอง “ฉันไม่ว่าง ฉันจะวางสายนะ”......เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนตามเวลาที่มาร์คกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ และแอเรียนก็หลับไปแล้ว อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เธอก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงรถของเขาจากชั้นล่างเธอเป็นคนหลับยากมาโดยตลอด เสียงใด ๆ สามารถปลุกเธอได้อย่างง่ายดายหลังจากนั้นไม่นานประตูห้องนอนก็ถูกผลักให้เปิดออกเธอไม่ได้พูดอะไร เ

ทิฟฟานี่กัดช้อนตัวเอง เหมือนกวางที่ถูกไฟหน้ารถส่องมาที่หน้าในเวลากลางคืน เธอเลื่อนสายตาไปมาระหว่าง วิลและแอเรียน จากนั้นก็เลือกที่จะเงียบ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอแก้ไขได้วิลขมวดคิ้วมองเธอ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมอยู่ที่นี่?”เวนดี้ยิ้มแล้วมานั่งข้างๆ “คุณจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันบอกคุณว่า ฉันแค่เดินผ่านมาน่ะ?”วิลไม่ได้พูดอะไร แต่แอเรียนพูดแทน “คุณกินข้าวหรือยังคะ? ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ทานด้วยกันเถอะค่ะ”เวนดี้ยิ้มให้เธอแล้วสั่งให้พนักงานนำจานและช้อนส้อมมาให้เธอ “คุณไม่มีแผนอะไรเลยหลังอาหารกลางวันใช่ไหม? ฉันกำลังคิดว่าจะไปช็อปปิ้งกับวิล สาว ๆ อยากไปด้วกันไหมคะ?”แอเรียนเป็นคนแรกที่ตอบเธอ “ฉันต้องไปหางานทำต่อหลังจากนี้ค่ะ”“ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาลและดูแลพ่อของฉัน คุณสองคนไปสนุกกันเถอะ!” ทิฟฟานี่รีบทำตามความสงสารปรากฏบนใบหน้าของเวนดี้ “เอาล่ะ อย่างนั้นก็เดาว่าจะมีแค่วิลกับฉัน”ไม่นานหลังจากนั้นวิลวางช้อนส้อมลง “ฉันอิ่มแล้ว”ในขณะที่ยังคงแทะกุ้งครึ่งตัว เวนดี้จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสุด ๆ ของเธอ “คุณกินน้อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ที่นี่อาหารค่อนข้างดีเลยนะคะ คุณน่าจะกินเยอะกว่านี้…”บุคลิกท

แมรี่หยุดชั่วคราวแล้วแนะนำว่า "เธอสามารถโทรหาเขาและถามว่าเขาจะกลับมาทานอาหารเย็นหรืออะไรก็ได้ สามีภรรยาควรสื่อสารกันมากขึ้น เธอจะใช้ชีวิตของตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าเธอทั้งคู่แต่งงานกันตั้งแต่แรกด้วยเหตุผล... พูดตามตรงตามบุคลิกของนายท่านแล้ว การที่เขาลืมเรื่องในอดีตได้และยังคงแต่งงานกับเธอหมายความว่าเขารักเธอจริง ๆ เธอไม่สามารถแสดงท่าทีเฉยเมยต่อเขา เธอรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรทำไมเธอถึงฟังเขาไม่ได้? ตราบใดที่คนสองคนสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสมานฉันท์ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนที่ก้มหัวลงเพื่อยอมก่อนหรอกนะ?”แอเรียนรู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งได้ยินคำแนะนำที่ไร้สาระที่สุด “คุณล้อหนูเล่นใช่ไหม เเม่นมแมรี่? เขารักหนูอย่างนั้นเหรอ? หนูอายุแค่แปดขวบเมื่อเข้ามาในตระกูลเทรมอนต์และเขาก็อายุสิบแปดแล้ว ตอนนั้นเขาคงมีแฟนอยู่แล้ว หนูยังเป็นเด็ก เขาจะตกหลุมรักหนูได้อย่างไร? เราแค่แต่งงานกันเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้ว… มันไม่ใช่เเม้เเต่เรื่องโอ้อวดที่จะบอกถึงการขยับความสัมพันธ์ของเรากับสาธารณะด้วยซ้ำ มันไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกเลย เขาอาจไม่ต้องการหย่าร้างกับหนูเพราะเขาไม่ต้องการถูกวิพากษ์วิจารณ์ใน

มาร์ค เทรมอนต์ หยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนลงบนโต๊ะกาแฟ จากนั้นเขาก็ไม่สนใจการปรากฏตัวของเธอและหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านแอเรียนหยิบการ์ดเเละขอบคุณ จากนั้นก็หันกลับขึ้นไปชั้นบน เธอแจ้งแมรี่โดยเฉพาะว่าเธอจะไม่กินข้าวเย็น ตอนนี้สิ่งที่เธออยากทำคือการนอนหลับ เปลือกตาของเธอรู้สึกหนักมากราวกับว่ามีใครบางคนกำลังดึงมันปิดลงมาเมื่อถึงเวลาเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะมาร์ครู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่พบว่าแอเรียนไม่อยู่ในสายตา "เธออยู่ไหน?"“เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายและแจ้งว่าจะไม่ทานอาหารเย็น นายหญิงรู้สึกคลื่นไส้เมื่อไม่นานมานี้และ… เธอ… ประจำเดือนก็มาช้า ฉันขอให้เธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลค่ะ” แมรี่ตอบรูม่านตาของมาร์คขยายใหญ่ขึ้นอย่างกะทันหัน "คุณพูดว่าอะไรนะ?"แมรี่ย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดของเธอเอง หลังจากแน่ใจว่าเธอไม่ได้พูดอะไรผิด เธอก็พูดต่อโดยไม่ต้องกังวลใด ๆ “นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมคุณไม่พาเธอไปโรงพยาบาลล่ะคะ?”อารมณ์ที่ขัดแย้งกันฉายในดวงตาของเขาก่อนที่เขาจะกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เขาหยิบช้อนส้อมขึ้นมาและเริ่มรับประทานอาหาร “ผมจะให้ไบรอันไปส่งเธอที่โรงพยาบาล ผมยังมีเรื่องที่ต้อง

เอริกไม่เชื่อ “มีอะไรให้คิด? ถ้าคุณกลับมาผมจะลืมเรื่องการลาออกของคุณในตอนแรกและถือว่าช่วงพักนี้เป็นการลาที่ได้รับค่าตอบแทน อย่างนี้เป็นไง? ผมขอพูดให้ชัดเจนก่อนว่าผมไม่ได้จับตาดูคุณให้มาร์ค ผมแค่ต้องการนักออกแบบที่มีความสามารถสูงเช่นคุณทำงานกับผม”บอกความจริง แอเรียนขัดแย้งกันเล็กน้อย การได้รับเงินเดือนในช่วงที่เธอไม่ได้ทำงานเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าเอริกซ่อนสิ่งอื่นจากเธอได้เธอตระหนักถึงขีดความสามารถของตนเองอย่างชัดเจน เอริกไม่ได้ขาดพนักงานอย่างเธอแน่นอน “บอกความจริง… ที่คุณทำแบบนี้เพราะมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝงอยู่หรือเปล่า?”เอริกตะลึงกับคำถามของเธอ “ผมจะมีแรงจูงใจอะไรได้ล่ะ? ผมเป็นเพื่อนกับมาร์คมาหลายสิบปีแล้ว ไม่ใช่ว่าผมจะจีบภรรยาของเขา ผมแค่เชิญคุณกลับมาเนื่องจากดูเหมือนคุณจะหางานอื่นไม่ได้ แล้วก็ใช่ว่าผมจะบังคับคุณได้ซะเมื่อไหร่ ถ้าคุณไม่ต้องการกลับมาเช่นกัน”แอเรียนคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “ได้….ขอบตุณมากค่ะ ฉันจะไปที่ออฟฟิสวันนีั้”เธอวางสาย และจัดการแต่งตัว สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ขณะที่เธอกำลังออกจากบ้าน แมรี่