บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 801 - บทที่ 810

ในตอนนั้นเอง ฟีโอน่าก็พูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่แล้ว คุณวัตสัน ลูกเขยของฉันไม่ใช่แค่เป็นนักสู้ที่ดี แต่เขายังเชี่ยวชาญในทักษะบางอย่างอีกด้วย ฉันเรียกเขามาในวันนี้ด้วยก็เพราะหวังว่าเขาจะสามารถช่วยคุณได้!” “จริงเหรอ? บอกผมหน่อยสิ!” ลอว์เรนซ์ยิ้มอย่างสงสัย “ลูกเขยของฉันยังเป็นแพทย์ที่เก่งและมีความรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับยา ฉันจะเล่าเรื่องคุณหนูคนหนึ่งของตระกูลชนชั้นหนึ่งในอาณาเขตกลางให้ฟังนะ ชารอน จอร์จ แห่งตระกูลจอร์จ เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคแปลกประหลาดโรคหนึ่งซึ่งทำให้เธออ้วน...” ฟีโอน่าเริ่มเล่าเรื่องวีรกรรมของเฟนด์ หลังจากที่เธอเล่าเรื่องจบ เธอก็พูดว่า “บอกฉันทีสิ เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากใช่ไหม? เขาช่วยเธอลดน้ำหนักได้ภายในสามวัน เธอเปลี่ยนจากคนอ้วนตัวใหญ่กลายมาเป็นหญิงสาวที่ผอมบางและงดงาม!” “ช่างมหัศจรรย์เสียจริง การที่ทำให้น้ำหนักลดได้มากขนาดนั้นภายในสามวัน เขาต้องเก่งมากแน่ ๆ เลย!” ไอรีนอุทานออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอมองไปที่เฟนด์ “ดูฉันสิ ฉันกินอาหารดี ๆ เยอะเกินไป และตอนนี้ไขมันรอบเอวของฉันก็เยอะมาก” เธอพูด “ขอยาวิเศษนั่นให้ฉันสักเม็ดได้ไหม? ช่วยทำให้ฉันน

เฟนด์หน้าบึ้งเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบนหน้าของเจย์เดน เขารู้สึกเหมือนว่าพ่อลูกคู่นี้ไม่ได้สนใจเรื่องอาการป่วยของนายใหญ่วัตสันเลย อีกอย่าง พวกเขาที่ดูเหมือนว่ากำลังตามหาหมอไปรักษานายใหญ่วัตสัน แต่กลับไม่มีร่องรอยของความเศร้าอยู่เลย มันยากที่จะบอกได้ว่านายใหญ่วัตสันกำลังจะตายหรือเปล่า “ได้สิ ผมจะลองดูเพราะคุณสองคนไม่สนใจแพทย์แผนจีน ยังไงช่วงนี้ผมก็ไม่มีอะไรทำ ผมจะช่วยรักษานายใหญ่วัตสันเอง!” เฟนด์เหยียดแขนและพูดอย่างถ่อมตัว ดวงตาของเขาจ้องไปที่ลอว์เรนซ์ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่ามุมปากของอีกฝ่ายกระตุกเมื่อเขาพูดว่าเขาจะช่วยรักษานายใหญ่วัตสันเอง อีกฝ่ายดูกระวนกระวายใจ แต่ความกระวนกระวายของอีกฝ่ายนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วอย่างกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “ก็ได้ เฟนด์ แต่คราวนี้นายจะคิดค่าใช้จ่ายเราเท่าไหร่? นายคงไม่ได้รักษาให้ฟรี ๆ หรอกใช่ไหม ? อย่างน้อยควรมีค่ารักษาถึงแม้ว่านายจะรักษาท่านไม่ได้ก็ตาม!” ลอว์เรนซ์ถามยิ้ม ๆ “ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ผมจะไม่เรียกเก็บเงินจากคุณและจะไม่เรียกเก็บเงินหลังจากที่รักษาท่านเสร็จด้วย ทำไมผมจะต้องเรียกเก็บเงินจากคุณล่ะ เพราะย

“นาย!” หมอทุกคนโกรธจัด “ก็ได้ ผมจะตรวจดูนายใหญ่วัตสันก่อน ห้ามรบกวนเด็ดขาด ผมให้พวกคุณอยู่ได้แค่คนเดียว ส่วนที่เหลือ กรุณาออกไปแล้วปิดประตูซะ!” ตอนท้าย เฟนด์เอานิ้วชี้ไปด้านหลังและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ว่า “คุณเมลินดา กรุณาอยู่ต่อก่อน ส่วนที่เหลือออกไปได้แล้ว!” “ก็ได้ ออกไปกันเถอะ เราจะให้เฟนด์ตรวจรดูอย่างละเอียด!” สีหน้าของลอว์เรนซ์มืดลง เขามองไปที่เฟนด์เป็นเวลานาน โดยคิดว่าหนุ่มนั่นคงตรวจอะไรไม่เจอหรอก ในพริบตา ทุกคนก็ออกไปจนหมดและเมลินดาก็ปิดประตูตามหลังทันที จากนั้นเธอก็เดินมาตรงหน้าเฟนด์ “หมอคะ มีเหตุผลอะไรหรือเปล่าที่คุณขอให้ฉันอยู่ต่อ?” “ตอนนี้คุณปู่ของคุณพูดไม่ได้ใช่ไหม? คอของเขาก็ดูปกติดี แต่ดูเหมือนเขาจะใช้เสียงพูดออกมาไม่ได้ ถูกต้องไหม?” เฟนด์ไม่ได้ตอบคำถามของเมลินดา แต่เขากลับถามคำถามอื่นออกมาแทน “ถูกต้อง คุณ คุณยังไม่ได้ตรวจชีพจรของคุณปู่เลย คุณก็รู้อาการของคุณปู่แล้ว!” เมลินดายิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิมอีก เธอรู้สึกว่ามันเป็นไปได้ที่เฟนด์จะมีศักยภาพในการวินิจฉัยโรคคุณปู่ของเธอได้ นายใหญ่วัตสันมองไปที่เฟนด์ เขาอ้าปากอยากที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่มีเร

เฟนด์หยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “เมื่อถึงตอนนั้น ถ้าไอรีนไม่สามารถจัดการทรัพย์สินและบริษัทของตระกูลวัตสันได้ คุณต้องพร้อมที่จะรับช่วงต่อ ผมบอกคุณไว้ล่วงหน้าเพื่อที่คุณจะได้เตรียมใจไว้ให้พร้อมด้วย” ดวงตาของเมลินดามองไปรอบ ๆ ห้องเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเฟนด์ จากนั้นเธอก็ตอบว่า “ขอบคุณค่ะ ที่คุณเตือนฉัน มันไม่ง่ายเลยสำหรับฉันที่จะรับช่วงต่อโดยลำพัง ฉันก็ไม่ชอบสิ่งที่พวกเขาทำเหมือนกัน หลังจากที่ฉันได้ดูแลธุรกิจของตระกูลวัตสันแล้ว ฉันคิดว่าจะขายทรัพย์สินบางส่วน และกลับไปที่แคทธีเซียแล้วเริ่มลงทุนทำธุรกิจบางอย่าง” “อืมมม...” เมลินดาหยุดไปสักพักแล้วพูดต่อว่า “คุณปู่อยากกลับไปที่แคทธีเซียมานานแล้ว ฉันเชื่อว่าคุณปู่จะช่วยฉันจัดการธุรกิจหลังจากที่ท่านหายดีแล้ว ในที่สุดคุณปู่ก็จะมีได้มีความสุขและใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในแคทธีเซียบ้านเกิดของเรา” “อืม!” ดวงตาของเฟนด์เป็นประกายทันทีเมื่อได้ยินแผนของเมลินดา “ผมชอบแผนของคุณ มันยอดเยี่ยมมาก! เอาล่ะ ผมจะไปเปิดประตูแล้วนะ!” ในเวลาต่อมา เฟนด์ก็เอื้อมมือออกมาและเปิดประตูห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออก ลอว์เรนซ์ เจย์เดน และคนอื่น ๆ ก็รีบเข้ามา “เป็นย

ผู้เฒ่าวอร์ดหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้านขณะที่เผชิญหน้ากับอีกฝ่าย “คุณพูดถูก ไม่เจอกันนานเลย และฉันได้ยินมาว่าครั้งนี้ คุณได้ของดีมาให้เราด้วย ขอฉันดูของใกล้ ๆ หน่อย!” ลอว์เรนซ์ตอบกลับพร้อมหัวเราะ “คุณภาพดีจริง ๆ ทุกวันนี้หญิงสาวคุณภาพดี สวย ๆ หาไม่ได้ง่าย ๆ แล้ว พวกเราบางคนต้องไปที่เมืองอื่นเพื่อจับตัวพวกเธอมา!” ผู้เฒ่าวอร์ดหัวเราะอีกครั้งแล้วพูดต่อว่า “ครั้งนี้ดูให้ดี ๆ นะ บางคนหน้าตาดีอย่างกับนางงามที่ประกวดการแข่งขันนางงามพวกนั้นเลย คุณสามารถสร้างรายได้มากมายจากพวกเธอ ดังนั้นครั้งนี้นายท่านของเราบอกว่าคงต้องขึ้นราคาซื้อขายสักหน่อย อย่างน้อยราคา 150 ล้านเหรียญสำหรับสินค้าชุดนี้ “อะไรนะ? มันน่าจะอยู่ที่ประมาณ 100 ล้านหรือ 110 ล้านเหรียญนะ ครั้งนี้พวกคุณขอมากเกินไปแล้ว!” สีหน้าของลอว์เรนซ์มืดลง “ไม่ ๆ ไม่มากไปหรอก! ฉันเชื่อผู้หญิงพวกนี้จะทำเงินให้คุณได้มากกว่าสิบเท่าของเงิน 150 ล้านเหรียญ!” ในทางกลับกัน ผู้เฒ่าวอร์ดหัวเราะเมื่อได้ยินพูดของลอว์เรนซ์ “แล้วราคา 130 ล้านเหรียญล่ะ?” ลอว์เรนซ์ตอบโต้ด้วยราคาที่ครุ่นคิดดูแล้ว “ว้าว! นายท่านวัตสัน ทำไมคุณทำอย่างนั้นล่ะ? คุณค