All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 361 - Chapter 370

หมอสูดหายใจเข้าไปสุดปอดก่อนจะประกาศอย่างอึมครึม "นายท่านชราแห่งแซนเดอร์ส อาการของนายน้อยแซนเดอร์สไม่ดีเลย กระบี่ได้แทงทะลุตัวของเขา และเขาเสียเลือดเยอะมากเกินไป รวมถึงอวัยวะภายในที่เสียหาย จากการผ่าตัดก่อนหน้านี้ ผมทำได้เพียงหยุดไม่ให้เลือดไหลมากกว่านี้และประคองอาการได้เพียงชั่วคราว จากที่ผมบอกได้ เขาน่าจะทนได้อีกเพียงวันเดียวเท่านั้น"นายท่านชราแห่งแซนเดอร์สใจหาย เขากล่าว "แล้ว...แล้วอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น?"แดร์ริลกำหมัดอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สุกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากปากหมอยังคงอึมครึม "นายท่านชราแห่งแซนเดอร์ส ผมได้พยายามอย่างเต็มที่แล้วครับ ได้โปรด เตรียมการสำหรับงานศพ" เขาก้มหัวให้แล้วเดินไปนายท่านชราแห่งแซนเดอร์สเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวของเขาสั่นและเซถอยหลังไปหลายก้าว"ที่รัก!" แนนซี่สะอื้นและตัวสั่นไม่หยุด'เป็นไม่ได้ยังไง? แด๊กซ์จะไม่รอดงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!' แดร์ริลคิดเขาตกตะลึง หูของเขาอื้ออึงไปหมด สมองของเขาขาวโพลน แด๊กซ์จะไม่รอด และทุกคนจะใจสลายในเวลาเดียวกัน เดซี่ก็เดินมา ดวงตาของเธอดวง เธอตวาดใส่แดร์ริล "นายมันขยะ! ถ้าไม่ใช่เพราะนาย แด๊กซ์

กลับไปที่เมือง ตงไห่ บางอย่างกำลังเกิดขึ้นในคาเฟ่อาดิโอส มันคือคาเฟ่ยอดนิยมในเมือง เป็นที่รักกันในด้านการตกแต่งที่สง่างามและหรูหรา ถึงแม้ราคาอาหารที่นี่จะแพงกว่าคาเฟ่อื่น ๆ ในเมือง แต่มันก็ยังเป็นจุดยอดนิยมสำหรับการเดทของพวกเด็กฐานะร่ำรวยทั้งหลาย แม้ว่านั่นจะหมายความว่ากาแฟหนึ่งถ้วยราคาเป็นพันก็ตามตามปกติแล้ว คาเฟ่นี้จะเต็มไปด้วยลูกค้า แต่วันนี้นั้นเงียบผิดปกติ มีเพียงหญิงสาวหลายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ พวกเธอทุกคนดูงดงามมาก พวกเธอจะทำให้ชายใดก็ตามที่ก้าวเข้ามาในคาเฟ่ต้องเหลียวมองเซอร์ซี นิวแมน และเพื่อนของเธอเช่าทั้งพื้นที่เพื่อดื่มกาแฟในวันนี้ ท่ามกลางเหล่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ เซอร์ซีนั่นโดดเด่นในฐานะคนที่สวยที่สุด วันนี้ เธอสวมกางเกงยีนรัดรูป และเสื้อจัมเปอร์สีน้ำตาล ผมอันเปล่งประกายของเธอพาดบ่า ซึ่งนั่ยิ่งทำให้เธอดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์ ข้าง ๆ เธอคือหญิงสาวในผมสีเบอร์กันดี และเธอก็ดูดีเช่นเดียวกับเซอร์ซี เธอคือเอเวอลิน เฟเธอร์สโตนไม่ใช่เพียงแต่หญิงสาวที่พูดคุยกันอย่างมีความสุขเท่านั้น เจ้าของร้านเองก็พอใจมากเช่นกัน เพราะยังไงซะ เขาก็ทำเงินได้มากกว่าวันปกติจากการให้สุภาพสตรีเหล่านี้จอง

'แ-่ง เอ๊ย! ฉันถูกจับมาโดยนิกายจ้าวสวรรค์จากตำหนักของเธอในวันก่อน ดูเหมือนเธอจะยังโกรธฉันอยู่' แดร์ริลคิด"คุณนิวแมน ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ มันคือเรื่องของความเป็นความตาย" เขาวิงวอนอย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเซอร์ซี เขาก็รู้ว่าเธอนั้นมีจิตใจดีภายใต้ใบหน้าอันเย็นชาของเธอ ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้น เธอคงไม่มาขอขอภัยเขาจากเหตุการณ์ขโมยโทรศัพท์มือถือ "เรื่องของความเป็นความตาย?" เซอร์ซีตอบในระหว่างนั้น เอเวอลินยิ้มเยาะคิดว่าแดร์ริลนั้นน่าสงสัย "โอ้ เลิกเสแสร้งสักที! ฉันรู้นะว่าแกกำลังตีซี้กับเซอร์ซี ใช่ไหมล่ะ? แกอย่ากล้าที่จะฝันถึงเรื่องนั้น ไอ้ขยะ! ไสหัวไปอย่ามาทำให้พวกเราเสียอารมณ์!"เอเวลินรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้ตบหน้าเขา แต่เธอก็ยังเหม็นขี้หน้าเขาแดร์ริลไม่ได้ตอบโต้อะไร และเอาแต่มองไปที่เซอร์ซีด้วยความจริงใจกำลังเห็นว่าแดร์ริลเอาแต่ยืนมองอยู่อย่างงั้น เอเวอลินเลยกล่าว "ทำไมแกยังอยู่ที่นี่? แกไม่ละอายใจบ้างรึยังไง? รอยตบนั่นยังไม่พอสำหรับแกใช่ไหม?" เธอเดินมุ่งหน้ามาหาเขาและเตรียมตัวจะตบเขาอีกครั้งคุณผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็มองไปที่หน้าโง่ ๆ ของแดร์ริลและขำขับกันอยู่ในใจ แ

'ทำไมเธอถึงดื้อด้าน' แดร์ริลครุ่นคิดเดือดดาลเขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตของแด๊กซ์ อย่างไม่ลังเล เขาก้มโค้งคำนับเอเวลินและกล่าวด้วยความจริงใจ "คุณเอเวอลิน ผมขอร้องคุณ ได้โปรดมอบดวงใจแห่งมหาสมุทรให้ผม"เอเวอลินส่ายหัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม "ไม่ นั่นมันยังจริงใจไม่พอ"แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออก 'แ-่งเอ้ย ทำไมฉันไม่ควักหัวใจออกมาให้เธอดูไปเลยเพื่อแสดงความจริงใจ?'ในระหว่างที่เขาคิด เขาได้ยินเอเวลินสั่ง "คุกเข่า และข้อร้องฉัน"สีหน้าของแดร์ริลเคร่งเครียด ขณะที่คุณผู้หญิงทั้งหลายหัวเราะดั่งสนั่น พวกเธอทั้งหมดนั่งอยู่บนเก้าและถือแก้วกาแฟกันอยู่ในมือ คาดการณ์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เซอร์ซีต้องการจะกล่าวบางอย่างแต่เธอก็ไม่สามารถ เพราะแรงกดดันจากเพื่อนแดร์ริลสูดลมหายใจเข้า เขารู้สึกถึงเพลิงไฟถูกจุดขึ้นในหัวใจของเขาด้วยความโกรธ ชายชาตรีจะคุกเข่าให้แค่กับ เทพเจ้า หรือบุพการีเท่านั้น เขากำหมัดแน่นและอยากจะหวดมันออกไปแต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือก หากไม่มีดวงใจแห่งมหาสมุทร แด๊กซ์ก็คงไม่มีลมหายใจ "ทำเป็นเท่ เอ๋?" เอเวลินเย้ยหยัน "ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว ถ้าแกไม่คุกเข่าฉันจะทำลายมัน" เธอบีบสร้อยค

เป็นเวลาตีสี่ในยามเช้าเมื่อเขาเริ่มวิงเวียน และแดร์ริลกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาฝันสลับไปมาตลอดสักพัก เขารู้สึกกำกวมถึงใครสักคนมาเตะขาเขาเขาก็ตื่นขึ้นทันทีและมองขึ้นเขาเห็น แด๊กซ์ ยืนอยู่ข้าง ๆ กับประตูมองลงมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา“แดร์ริล? นายจะอำฉันให้หัวเราะรึยังไงที่มายืนเฝ้าเป็นยามอยู่หน้าห้องฉัน? ฮ่าฮ่า!” แด๊กซ์หัวเราะโยกตัวไปมาทันใดนั้น แดร์ริลก็น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา‘เขารอดชีวิต แด๊กซ์รอดชีวิต!’ แดร์ริลคิดเขากระโดดโลดเต้นและโผตัวเข้าไปโอบกอดแด๊กซ์แน่นด้วยแขนของเขา“แ-่งเอ๊ย นายจะมากอดฉันทำไมเนี่ย!” แด๊กซ์กล่าวอย่างรังเกียจแต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานกับรอยยิ้มกว้าง ๆ ของแดร์ริล เขาต่อยแดร์ริลไปที่อกและหัวเราะ “ใช่ ฉันยังไม่ตาย! ฮ่าฮ่า ฉันรอดชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า!”แดร์ริลก็เริ่มหัวเราะตามเช่นกัน ชายสองคนมองหน้าไม่พูดอะไรกันพวกเขาต่างหัวเราะด้วยกันต่อไปไม่มีใครจะเข้าใจถึงความผูกพันระหว่างเขาสองคน มันงดงามและอยู่เหนือคำบรรยาย เสียงหัวเราะของพวกเขาดังจนปลุกแนนซี่และนายท่านชราตื่นกันขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าแด๊กยังไม่ตายทุก ๆ คนก็กระโดดโลดเต้น