กลับไปที่เมือง ตงไห่ บางอย่างกำลังเกิดขึ้นในคาเฟ่อาดิโอส มันคือคาเฟ่ยอดนิยมในเมือง เป็นที่รักกันในด้านการตกแต่งที่สง่างามและหรูหรา ถึงแม้ราคาอาหารที่นี่จะแพงกว่าคาเฟ่อื่น ๆ ในเมือง แต่มันก็ยังเป็นจุดยอดนิยมสำหรับการเดทของพวกเด็กฐานะร่ำรวยทั้งหลาย แม้ว่านั่นจะหมายความว่ากาแฟหนึ่งถ้วยราคาเป็นพันก็ตามตามปกติแล้ว คาเฟ่นี้จะเต็มไปด้วยลูกค้า แต่วันนี้นั้นเงียบผิดปกติ มีเพียงหญิงสาวหลายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ พวกเธอทุกคนดูงดงามมาก พวกเธอจะทำให้ชายใดก็ตามที่ก้าวเข้ามาในคาเฟ่ต้องเหลียวมองเซอร์ซี นิวแมน และเพื่อนของเธอเช่าทั้งพื้นที่เพื่อดื่มกาแฟในวันนี้ ท่ามกลางเหล่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ เซอร์ซีนั่นโดดเด่นในฐานะคนที่สวยที่สุด วันนี้ เธอสวมกางเกงยีนรัดรูป และเสื้อจัมเปอร์สีน้ำตาล ผมอันเปล่งประกายของเธอพาดบ่า ซึ่งนั่ยิ่งทำให้เธอดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์ ข้าง ๆ เธอคือหญิงสาวในผมสีเบอร์กันดี และเธอก็ดูดีเช่นเดียวกับเซอร์ซี เธอคือเอเวอลิน เฟเธอร์สโตนไม่ใช่เพียงแต่หญิงสาวที่พูดคุยกันอย่างมีความสุขเท่านั้น เจ้าของร้านเองก็พอใจมากเช่นกัน เพราะยังไงซะ เขาก็ทำเงินได้มากกว่าวันปกติจากการให้สุภาพสตรีเหล่านี้จอง
เซอร์ซีกัดริมฝีปากของเธอในขณะที่คิดเรื่องแดร์ริล มันทำให้เธอหงุดหงิด เธอเชิญเขาไปดินเนอร์ถึงสองครั้ง แต่เขากลับหาข้ออ้างไม่ไปตลอด สองวันก่อน เธอเชิญเขาไปที่วิลล่าเพื่อกลั่นยา แต่เขากลับหนีไปกลางคัน เขามันเป็นคนไม่รักษาคำพูด!เซอร์ซีกล่าวกับเอเวอลินนิ่ง ๆ "เอเวอลิน วางสาย"เธอไม่อยากพูดกับแดร์ริลยังไงก็ตาม เอเวอลินส่ายหัวแล้วแสยะยิ้ม "ทำไมล่ะ? เขาหนีไปวันก่อน! ฉันอดลุ้นไม่ได้เลยว่าเขาจะพูดอะไร" เธอรับสายแล้วเปิดลำโพงหลังจากรับสาย เอเวอลินก็ตะโกน "โทรมาทำไม ไอ้เวร?"แดร์ริลตื่นตระหนก เหงื่อพลันไหลลงมาจากหัวของเขา เขาถามอย่างสุภาพ "ผมขอถามได้ไหมว่าคุณนิวแมนอยู่กับคุณรึเปล่า?"มีเพียงหัวใจแห่งท้องสมุทรที่จะช่วยแด๊กซ์ได้ เขาต้องได้มันมาไม่ว่ายังไงก็ตาม"เธอไม่อยู่ที่นี่" เอเวอลินตอบอย่างเย็นชา เขาไม่ได้อธิบายว่าทำไมเขาถึงหนีไปแถมยังถามหาเซอร์ซีทันที หมอนี่มันหยาบคายชะมัด นี่เขาคิดว่าจะหนีรอดไปได้รึไง?'เวรเอ๊ย! ยัยเอเวอลินนี่เป็นอะไรนักหนา!' แดร์ริลคิดแดร์ริลถอนหายใจแล้วกล่าวต่ออย่างกระวนกระวาน "ได้โปรด เอเวอลิน ผมต้องคุยกับเซอร์ซีอย่างด่วนที่สุด ช่วยส่งมือถือให้เธอได้ไหม?"'ด่
'แ-่ง เอ๊ย! ฉันถูกจับมาโดยนิกายจ้าวสวรรค์จากตำหนักของเธอในวันก่อน ดูเหมือนเธอจะยังโกรธฉันอยู่' แดร์ริลคิด"คุณนิวแมน ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ มันคือเรื่องของความเป็นความตาย" เขาวิงวอนอย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเซอร์ซี เขาก็รู้ว่าเธอนั้นมีจิตใจดีภายใต้ใบหน้าอันเย็นชาของเธอ ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้น เธอคงไม่มาขอขอภัยเขาจากเหตุการณ์ขโมยโทรศัพท์มือถือ "เรื่องของความเป็นความตาย?" เซอร์ซีตอบในระหว่างนั้น เอเวอลินยิ้มเยาะคิดว่าแดร์ริลนั้นน่าสงสัย "โอ้ เลิกเสแสร้งสักที! ฉันรู้นะว่าแกกำลังตีซี้กับเซอร์ซี ใช่ไหมล่ะ? แกอย่ากล้าที่จะฝันถึงเรื่องนั้น ไอ้ขยะ! ไสหัวไปอย่ามาทำให้พวกเราเสียอารมณ์!"เอเวลินรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้ตบหน้าเขา แต่เธอก็ยังเหม็นขี้หน้าเขาแดร์ริลไม่ได้ตอบโต้อะไร และเอาแต่มองไปที่เซอร์ซีด้วยความจริงใจกำลังเห็นว่าแดร์ริลเอาแต่ยืนมองอยู่อย่างงั้น เอเวอลินเลยกล่าว "ทำไมแกยังอยู่ที่นี่? แกไม่ละอายใจบ้างรึยังไง? รอยตบนั่นยังไม่พอสำหรับแกใช่ไหม?" เธอเดินมุ่งหน้ามาหาเขาและเตรียมตัวจะตบเขาอีกครั้งคุณผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็มองไปที่หน้าโง่ ๆ ของแดร์ริลและขำขับกันอยู่ในใจ แ
แดร์ริลนั้นไม่ถูกรบกวนจากการโดนหัวเราะเยาะเย้ย"คุณนิวแมน ผมจริงจัง ได้โปรดบอกผมคุณจะขายมันในราคาเท่าไหร่? ผมต้องการมันเพื่อช่วยชีวิตคน!" เขากล่าวอย่างสัตย์จริงนี่มันผ่านไปเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว แดร์ริล ไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าแดกซ์เป็นอย่างไรบ้าง บาดแผลของเขาจะสาหัสหนักหนากว่าเดิมไปแค่ไหน"เพื่อช่วยชีวิต? ชีวิตใคร?" เซอร์ซีหน้านิ่ว แดร์ริลมาที่นี่เหงื่อท่วมตัว และเขาไม่สนใจเอเวลินที่ตบหน้าเขาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก"แดกซ์" แดร์ริลตอบ'แดกซ์ แซนเดอร์?' เซอร์ซีคิดแดร์ริลดูเหมือนไม่ได้อำเล่น เซอร์ซีวางแก้วไวน์ลง และมอบสร้อยคอให้เขาทันที "ถ้าเป็นอย่างงั้น ไปช่วยเขาก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันเรื่องเงินทีหลัง" ชีวิตคนกำลังจะดับสิ้น! แน่นอนเธอจะต้องช่วยเขาแดร์ริลเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาเร่งรีบไปรับสร้อยคออย่างไรก็ตาม เอเวอลินโน้มนัวเข้ามาคว้าดวงใจแห่งมหาสมุทรออกไปจากเซอร์ซี"แก!" แดร์ริลมองแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง "เอามาให้ฉัน ฉันต้องการจะช่วยชีวิตเขา!"เอเวอลินกำสร้อยคอในมือแน่หนาอย่างภาคภูมิใจ "ทำอย่างกับว่าฉันจะสนใจ แกอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ถ้า
'ทำไมเธอถึงดื้อด้าน' แดร์ริลครุ่นคิดเดือดดาลเขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตของแด๊กซ์ อย่างไม่ลังเล เขาก้มโค้งคำนับเอเวลินและกล่าวด้วยความจริงใจ "คุณเอเวอลิน ผมขอร้องคุณ ได้โปรดมอบดวงใจแห่งมหาสมุทรให้ผม"เอเวอลินส่ายหัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม "ไม่ นั่นมันยังจริงใจไม่พอ"แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออก 'แ-่งเอ้ย ทำไมฉันไม่ควักหัวใจออกมาให้เธอดูไปเลยเพื่อแสดงความจริงใจ?'ในระหว่างที่เขาคิด เขาได้ยินเอเวลินสั่ง "คุกเข่า และข้อร้องฉัน"สีหน้าของแดร์ริลเคร่งเครียด ขณะที่คุณผู้หญิงทั้งหลายหัวเราะดั่งสนั่น พวกเธอทั้งหมดนั่งอยู่บนเก้าและถือแก้วกาแฟกันอยู่ในมือ คาดการณ์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เซอร์ซีต้องการจะกล่าวบางอย่างแต่เธอก็ไม่สามารถ เพราะแรงกดดันจากเพื่อนแดร์ริลสูดลมหายใจเข้า เขารู้สึกถึงเพลิงไฟถูกจุดขึ้นในหัวใจของเขาด้วยความโกรธ ชายชาตรีจะคุกเข่าให้แค่กับ เทพเจ้า หรือบุพการีเท่านั้น เขากำหมัดแน่นและอยากจะหวดมันออกไปแต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือก หากไม่มีดวงใจแห่งมหาสมุทร แด๊กซ์ก็คงไม่มีลมหายใจ "ทำเป็นเท่ เอ๋?" เอเวลินเย้ยหยัน "ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว ถ้าแกไม่คุกเข่าฉันจะทำลายมัน" เธอบีบสร้อยค
"เร็วเข้า" เอเวอลินหน้าบึ้ง กำมือของเธอพร้อมจะทำลายสร้อยคอในระหว่างนั้นเซอร์ซีก็ทนต่อไปไม่ไหว "เอเวอลิน พอได้แล้ว" เซอร์ซีกล่าวเบา ๆ ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะทำให้เธอผิดหวังถึงสองครั้งและหนีหายไปจากตำหนัก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีเหตุผลสำคัญจริง ๆ เอเวอลินนั้นใจหนักแน่น เธอส่ายหัว "เซอร์ซี อย่าไปรู้สึกแย่ให้กับคนอย่างเขา"เอเวอลินยิ้มเมื่อมองแดร์ริลกำลังอดกลั้นกับความโกรธของเขา "ยังไงต่อ? แกต้องการจะสู้กับฉันงั้นหรอ? ฉันให้แกอีกสามวินาทีเพื่อมาล้างเท้าฉัน ไม่อย่างงั้นแกก็จะไม่ได้เห็นดวงใจแห่งมหาสมุทรอีก""สาม!" เธอเริ่มนับ น้ำเสียงเย็นชา"สอง!"แดร์ริลยังคงนิ่งเงียบอยู่ ร่างกายเขาสั่นระรัวสู้กับความโกรธของตัวเองหากเขาไม่ยอมทำตาม ชีวิตของแด๊กซ์คงดับสลาย ถ้าแด๊กซ์จะต้องมาตายเพราะเหตุนี้ เขาคงได้ใช้ชีวิตที่เหลือไปกับความรู้สึกผิดแดร์ริลกัดฟันและก้าวเดินไปหาเอเวแลิน ภายใต้สายตาของเหล่าคุณผู้หญิง เขาคุกเข่าต่อหน้าเอเวลินและค่อย ๆ ถอดรองเท้าเธอออกอย่างนุ่มนวลเท้าของเธอนั้นขาวและสะอาด ไม่จำเป็นต้องทำความสะอาด เธอเพียงแค่ต้องการทำให้เขาขายขี้หน้า ขณะที่เขากัดฟัน เขาวางเท้าของเธอลงในถ้วยน้ำอ
เป็นเวลาตีสี่ในยามเช้าเมื่อเขาเริ่มวิงเวียน และแดร์ริลกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาฝันสลับไปมาตลอดสักพัก เขารู้สึกกำกวมถึงใครสักคนมาเตะขาเขาเขาก็ตื่นขึ้นทันทีและมองขึ้นเขาเห็น แด๊กซ์ ยืนอยู่ข้าง ๆ กับประตูมองลงมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา“แดร์ริล? นายจะอำฉันให้หัวเราะรึยังไงที่มายืนเฝ้าเป็นยามอยู่หน้าห้องฉัน? ฮ่าฮ่า!” แด๊กซ์หัวเราะโยกตัวไปมาทันใดนั้น แดร์ริลก็น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา‘เขารอดชีวิต แด๊กซ์รอดชีวิต!’ แดร์ริลคิดเขากระโดดโลดเต้นและโผตัวเข้าไปโอบกอดแด๊กซ์แน่นด้วยแขนของเขา“แ-่งเอ๊ย นายจะมากอดฉันทำไมเนี่ย!” แด๊กซ์กล่าวอย่างรังเกียจแต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานกับรอยยิ้มกว้าง ๆ ของแดร์ริล เขาต่อยแดร์ริลไปที่อกและหัวเราะ “ใช่ ฉันยังไม่ตาย! ฮ่าฮ่า ฉันรอดชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า!”แดร์ริลก็เริ่มหัวเราะตามเช่นกัน ชายสองคนมองหน้าไม่พูดอะไรกันพวกเขาต่างหัวเราะด้วยกันต่อไปไม่มีใครจะเข้าใจถึงความผูกพันระหว่างเขาสองคน มันงดงามและอยู่เหนือคำบรรยาย เสียงหัวเราะของพวกเขาดังจนปลุกแนนซี่และนายท่านชราตื่นกันขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าแด๊กยังไม่ตายทุก ๆ คนก็กระโดดโลดเต้น
ใช่ แม่ชีแห่งโชคชะตาคืออาจารย์ของเมแกน อันที่จริง คืออาจารย์คนที่สองของเธอห้าปีที่แล้ว เมแกนเข้าร่วมสำนักง้อไบ๊ ในฐานะศิษย์รุ่นพี่หน้าใหม่ของสำนักง้อไบ๊ เมแกนแรกเริ่มเธอมีอาจารย์เป็นประมุขนิกายอย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีก่อน ประมุขนิกายปลีกวิเวกเพื่อฝึกฝนวิชาบ่มเพาะและไม่มีเวลาฝึกฝนให้กับลูกศิษย์แม่ชีแห่งโชคชะตาเลยกลายเป็นอาจารย์คนเดียวของเธอ สอนเธอเกี่ยวกับการบ่มเพาะ ดั่งนั้นเมแกนจึงมีความเคารพอย่างสูงให้กับแม่ชีแห่งโชคชะตาและปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นอาจารย์แท้ ๆ ของเธอเมื่อแดร์ริลได้ยินไม่ค่อยชัดจากคลื่นแทรก เขาคิดว่าได้ยินผิดไป “เธอบอกว่าอาจารย์ของเธอเป็นใคร?” เขาหน้านิ่วเมแกนสัมผัสไม่ได้ถึงความเกลียดชังในน้ำเสียงของเขา “อาจารย์ของฉันคือ แม่ชีแห่งโชคชะตา หนึ่งในผู้อาวุโสแห่งสำนักง้อไบ๊” เธอกระซิบ “เธอเพิ่งจะได้มาประจำที่เมืองต่งไห่ได้ไม่นาน...”เ-ี้ย !ด้วยเหตุนี้ แดร์ริลมีสีหน้าเคร่งเครียดทันที เขาฟูมฟายด้วยความโกรธแค้นแม่ชีแห่งโชคชะตา คำนี้ได้กระตุกความเกรี้ยวกราดโมโหให้กับแดร์ริล เขาไม่ได้มีปัญหากับเธอ แต่เธอก็ยังเกือบจะสังหารแด๊กซ์ในสิ่งที่เธอเรียกหนักหนาว่าความยุติธ
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ