บททั้งหมดของ MOON BRIDE : บทที่ 61 - บทที่ 70

(Ayesha)                 ALAM ko na mapanganib mapalapit sa mga Alpuerto. Iyon ang palaging sinasabi sa akin ni mama simula pa nang malaman niyang may koneksiyon na ako sa pamilya. Pero hindi ko na sila

 (Ayesha)                WALANG pagdadalawang isip na tinanggap kami ng mga Malyari. Katunayan mukhang masaya pa nga sila na bumalik kami. Mukhang walang bisitang dumarating sa compound sa loob ng maraming taon kung umakto at mag-asikaso ang mga

(Ayesha) Paglingon ko sa pinanggalingan ko naroon na rin ang mga lalaking humahabol sa akin.                “Huli ka,” ngisi ng isa. Mala

(Ayesha) Narating ko ang dulo ng pasilyong tinatahak ko. May maliit na kulungan doon. Sa isang sulok niyon may batang lalaki na nakayukyok at umiiyak.

(Ayesha)                Hindi pa ako nakakalabas ng Malyari compound tinatawagan ko na si Cain. Pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. Lalo akong kinabahan. Nakakainis pa na walang dumadaang taxi sa tapat ng compound kaya malayo pa ang nilakad ko papunta sa mas malaking kalsada kung saan may dumadaang mga sasakyan.