All Chapters of Color of Detachment (Tagalog) : Chapter 1 - Chapter 10

AUSTIN was chugging down his bottle of beer while silently watching his friends, they are chaotic and filling every corner of the room with laughter.It's been 13 years since he was left alone, Austin is still holding on to his beloved parents.Sa loob ng labing-tatlong taon hindi niya pa rin alam kung buhay pa ba sila at kung anong nangyari sa mga magulang niya, he doesn't want to jump into conclusions but he's still praying for his parents.Napapikit siya nang may pumasok na namang alaala sa kaniya nang mailapag niya ang ubos na bote ng beer. "AUSTIN, honey, you're almost 14. Are you ready? To face reality?" his mother asked, has worry written on her face.He smiled to assure his mother. "You raised me to be always ready, Mama, I am born ready." He glanced at his father that has a glimpse of hope on his face."Anak, sorry we dragged you into this but I'm confident that you'll be a great fighter even if times go worst you will surely can handle it." Ginulo nito ang buhok ng anak. "We

HINUBAD niya ang kaniyang leather jacket at pinalibot dito para takpan ang katawan nito kahit pa may bahid na ng dugo ito.Malaki ang jacket niya para dito kaya hindi na alintana ang kahubaran nito. Maingat niya itong binuhat at mahigpit na niyakap para hindi ito lamigin, lumakad na siya papalabas nang may humarang sa kaniyang isa sa mga tauhan nila."Sir, ako na po." Bahagya pa itong nakayuko sa kaniya. Umiling siya sa lalaki. "Ako na." Dumiretsyo na siya sa tube-like passageway para ilayo na ang babaeng buhat niya sa lugar na iyon. Hindi maiwasan ni Austin mapatitig sa maamong mukha ng dalaga. Nakikita niyang may mga marka sa leeg nito na nagpadilim ng mukha niya.Siya ang babaeng ginagalaw ng mga lalaki doon kanina. Minabuti niyang tawagan si Larkspur gamit ang earpiece."May buhay pa bang kahit isa doon sa kwartong pinasukan ko?" nagtatagis ang bagang nitong tanong."Sorry, dingleberry," hingi nito ng patawad, mukhang alam nito ang binabalak niya. "Unfortunately, napatay mo lahat

“LET’S take advantage of the time now that she’s asleep. Dalhin natin siya sa SJ, hindi siya pwedeng nandito lang sa ospital, we don’t know what might happen if she stays here,” nabaling ang atensiyon nila kay Divine.“Huh? Why? Hindi ba mas maganda na nandito siya?” Nagugulumihanang tanong ni Mavis.Humarap dito si Divine. “Mave, she can’t. Kasi kung mananatili siya dito mahihirapan lang siya, hindi niya kayang makakita ng ibang tao lalo na kung lalaki dahil sa trauma. “ Ito ang naobserba niya sa kinilos ng dalaga kanina.“She thinks we’re a threat. For now, we’ll let her rest, Mavis, you know how to deal with her. Please take care of her.” She shortly glanced at him. “Austin, carry your woman.”She snapped her fingers to make them move.“Let’s make it fast, her nightmares won’t let her sleep that long.” Sinunod na nila ang utos ni Divine at tumungo na sa SJ.AUSTIN sipped his cup of coffee to keep him stay awake. He always does this for three months now.He doesn’t know why he’s acti

NADATNAN niya si Larkspur doon na naglilinis ng pinaggamitang pot habang sila Lazzini at Helios ay walang kibuang kumakain ng vanilla custard cream donut na gawa ni Larkspur.Dumeretsyo siya sa pakay niya saka ipinasok ang bowl sa microwave, hinintay niyang matapos initin ito. “Good morning mga dingleberries,” bati niya sa mga ito ng hindi man lang siya pinansin.“Ugh, that endearment is disgustingly iconic sino nga ulit ang nagsimula niyan?” nilingon siya ni Lennon na narinig pala siya kahit nasa malayo. Katabi niya si Efron at Lysandros na naglalaro sa x-box nila.“Well, Anthony was the mastermind,” sagot ni Lazzini.“Kagigising ko lang narinig ko kaagad ang gwapo kong pangalan? What’s up?” Napatingala sila sa boses na nagmumula sa hagdanan nilang nakakahilo dahil sa pabilog ito at mataas.“That ‘dingleberry’ thingy again,” sagot ni Lysandros habang tutok pa rin ang tingin sa malaking monitor.“That shit was 10 years ago hindi pa rin kayo makamove on?” naiiling na sabi ni Helios na t

HINDI na nagawang alamin ni Austin kung gaano katagal ang kaniyang tulog, basta na lang siyang ginising ni Lysandros at hinila papunta sa second-floor ng mansion.“Fuck you, Ly, you didn’t even ask me if I already had eaten!” he abrasively yelled.Muntik pang matalisod si Austin dahil hindi niya nakita ang hagdanan at ang masakit pa dito dahil nakapaa siya ang hinliliit sa paa nito ang natamaan.Napaupo siya sa sakit habang hinimas ang paa bago masamang tumingin kay Lysandros.“Not my fault, don’t be tanga-tanga next time okay?” he mocked as he patted his head. “Don’t worry, makakakain ka naman huwag ka nang makulit.” Pinatayo na siya ni Lysandros, nakaakbay na silang pumunta sa taas.Pagpasok sa gaming room nila bumungad sakaniya si Anthony, tinutukan siya nito sa lalamunan ng nerf gun.He looked at Anthony, annoyed. “Really? A nerf gun? You shot me on the throat with a nerf gun?!” he said out loud.He didn’t have time to react when someone splashed him a water and when he saw Efron r