น็อต
ผมกับใบบัวเราสนิทกันมากขึ้น ส่วนใบบัวก็ยังรับจ้างเป็นแฟนคนนั้นอยู่ แต่เหมือนว่าช่วงนี้ใบบัวจะมีเรื่องเครียดเพราะสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลยแต่ผมไม่อยากยุ่ง
“โอเคมั้ย เล่าพี่ฟังได้นะ” ผมนั่งลงข้างใบบัว
“บัวจะเลิกแล้วพี่น็อต บัวเหนื่อย” ผมรู้ว่าใบบัวหมายถึงอะไร
“พี่ว่าเรามีอะไรมากกว่านั้น” ผมถาม
“บัวรักเขา” ผมจุกกับคำที่ได้ยินใบบัวรักเขางั้นหรอ
“ระ..รักหรอ”
“ค่ะแค่รักไม่ได้อยากมาเป็นแฟน บัวไม่อยากเจ็บ”
“แล้วบัวจะทำยังไงต่อไป” ผมถามอย่างน้อยใบบัวก็ยังไม่ได้ตกลงกับใครเป็นแฟน
“ต่างคนต่างอยู่ค่ะ” ใบบัวตอบผมและผมรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบจากเธอ
“พี่ยังมีสิทธิ์อยู่มั้ย” ผมถามออกไปตามตรง
“พี่น็อตชอบบัวจริงหรอ” ใบบัวถามกลับผม
“ครับ ชอบมาตลอดแต่พี่เคารพในการตัดสินใจพี่จะไม่บังคับอะไรทั้งนั้น แต่พี่ขอแค่อย่าให้พี่เลิกชอบบัวเลยนะพี่ทำไม่ได้จริงๆ เพราะตอนนี้ใจพี่อยู่กับบัวแล้ว ไม่สิมันอยู่กับบัวตั้งแต่วันแรกแล้ว”
“ขอบคุณนะคะสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้บัว”
ผมนั่งคุยกับใบบัวอยู่นานก่อนผมจะพาใบบัวมาส่งบ้าน แต่ยังไม่ถึงเลยผมก็ต้องเจอบุคคลที่ผมเบื่อขี้หน้ามากที่สุด
“พี่น็อตไปไหนคะ” ผมอุตส่าห์หลีกแล้วแม่งก็ยังจะถาม
“ไปส่งแฟน” ผมบอกเธอก่อนจะมองหน้าใบบัว
“แฟนหรอ” เธอพูดเสียงเบา
"ใช่"
“สวัสดีค่ะพี่ใบบัว หนูชื่อบัวค่ะ”เธอเลิกสนใจผมแล้วหันไปคุยกับใบบัว ซึ่งนั่นมันทำให้ผมไม่ชอบเธอมากขึ้น
“สวัสดีค่ะ สีผมสวยจัง” ผมหันมองคนที่ใบบัวชม
“แต่ไม่สวยเท่าพี่ใบบัวหรอกค่ะ”
“ใบบัวครับกลับเถอะ เดี๋ยวค่ำนะ” ผมบอก
“แล้วน้องบัวจะไปไหน”
“กลับบ้านค่ะ จะเดินไปรอรถ” ใบบัวคงไม่คิดจะให้ยัยเด็กนี่ติดรถไปด้วยหรอกมั้ง
“พี่น็อตไปส่งน้องด้วยสิคะ”
และผมก็ต้องจำใจให้ยัยเด็กบ้านี่นั่งรถมาด้วย อยากหักคอให้ตายคาที่แม่ง ผมรีบขับรถมาส่งที่บ้านทันทีเดี๋ยวค่อยไปส่งใบบัว เพราะไม่อย่างนั้นผมประสาทกินแน่
“ถึงแล้ว ลงไป” ผมบอก
“ขอบคุณค่ะ”
“รอพี่ในรถก่อนนะครับ พี่ขอคุยกับน้องมันก่อน” ผมลงรถมามองยัยเด็กที่ยืนยิ้มอยู่
“เมื่อไหร่วะที่จะเลิกยุ่งกับฉันสักที”
"ก็แค่ชอบอ่ะ ความรู้สึกมันห้ามกันได้ที่ไหนคะ"เธอบอกผม
"เลิกยุ่งกับฉันยัยเด็กบ้า"ผมพูดเสียงดัง
"ด่ายังกับหนูไปฆ่าคนตาย พี่จะชอบใครมันก็เรื่องของพี่ ส่วนหนูจะชอบใครมันก็เรื่องของหนูเหมือนกัน"อย่าได้คิดว่ายัยเด็กนี่จะยอมนะครับ เพราะถ้ายอมเธอคงเดินร้องไห้เข้าบ้านไปแล้ว
"ให้ตายฉันก็ไม่มีวันชอบเธอ จำใส่หัวเธอไว้"ผมบอกก่อนจะเดินขึ้นรถแม่ง
“น้องชอบพี่น็อต” ใบบัวพูดขึ้นแล้วยิ้มให้ผม
“เด็กแก่แดด และอีกอย่างพี่ชอบใบบัวครับ” ผมยิ้มให้
“ปากหวานะคะเดี๋ยวนี้”
“เคยชิมแล้วหรอ”
น็อตชีวิตของผมแม่งโคตรจะมีความสุข ผมกับใบบัวเป็นแฟนกันแล้วครับหมายถึงเป็นแฟนกันแบบผู้หญิงผู้ชายทั่วไป มีหลายอย่างเกิดขึ้นแต่ผมไม่อยากพูดถึงมัน ผมอยากอยู่กับปัจจุบันมากกว่า“คิดถึงจัง ฟอด” ผมหันไปหอมแก้มแฟนตัวเอง“พี่น็อตอายเขา”“พี่ไม่เห็นอายเลย ก็เราเป็นแฟนกัน อีกอย่างอยู่ในรถครับ” ผมบอกก่อนจะฉีกยิ้มให้“ไปได้แล้วค่ะบัวหิวข้าว” ยังจะมาทำหน้างอนใส่อีก ใบบัวไม่ได้ย้ายมาอยู่กับผมที่คอนโดหรอกครับ มีมาค้างบ้าง ใจผมก็อยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยเพราะอยู่บ้านคนเดียวเป็นห่วง“กินพี่รองท้องก่อนมั้ย พี่อร่อยนะ” ผมยิ้มกริ่มให้“พี่น็อตเดี๋ยวเถอะ”“วันนี้นอนกับพี่นะครับ” ผมหันมาอ้อน“ก็ได้ค่ะ นอนด้วยก็ได้”ผมขับรถกลับคอนโดทันที ผมกับใบบัวชอบทำกับข้าวกินกันเองครับ ผมว่ามันมีความสุขดีนะได้ทำอะไรกับคนที่เรารักมีเวลาให้กันคอนโด“อ้าวพี่ใบบัวไปไหนมาคะ” และนี่เป็นสิ่งที่ผมเบื่อที่สุด ยัยเด็กแก่แดดย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับผมและที่สำคัญห้องตรงข้ามกับผมด้วย“พี่พึ่งกลับจากมหาลัยจ้ะ” แฟนผมตอบก่อนจะยิ้มให้“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะหนูช่วยถือมั้ย” ผมขยับถุงหนีทำเอาเธอถึงกับชะงัก“เข้าห้องดีกว่าครับที่รัก” ผมบอก“ไว้เจอ
น็อตความสุขของผมมันสุขจนล้นใจ แต่เหมือนความสุขของผมมันใกล้จะหมดเวลาแล้วผมยืนฟังแฟนผมคุยกับเพื่อนของผู้ชายคนนั้น เขารักใบบัวมากสินะถึงได้ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยวิธีที่สิ้นคิดแบบนั้น ผมควรจะดีใจใช่มั้ยที่ได้ยินเรื่องที่คนที่ชื่อพายุมาบอกกับแฟนของผม“กลับคอนโดกันครับ” ผมเดินเข้ามาหาแต่ดูเหมือนใบบัวจะยืนเหม่อลอยไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลย“ไม่จริง” ถึงคำพูดของใบบัวมันจะเบาแต่ผมได้ยินเต็มสองหู“ใบบัวครับกลับคอนโด” ผมสะกิดแขนจนใบบัวสะดุ้ง“คะ....ค่ะกลับค่ะ”ตามจริงผมกับใบบัวคบกันมาพักใหญ่แล้วครับ ผมเองรักใบบัวตั้งแต่แรกเจอเลยแต่เพราะตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้วจนเธอเลิกกับแฟนผมก็เริ่มเข้าหาเธอใหม่ผมขับรถกลับคอนโดระหว่างทางใบบัวเหม่อลอยนั่งมองนอกกระจกรถไม่พูดไม่จา“โอเคมั้ย” ผมถามออกไปจนใบบัวหันมามองผมพร้อมยิ้มให้“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย” ใบบัวตอบผมก่อนจะหันมองไปที่นอกกระจกรถอีกครั้งไม่ใช่ว่าผมไม่รู้อะไรเลยนะ ผมรู้ว่าใบบัวกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะต้นเหตุมันมาจากเธอ แต่ผมก็ไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ใบบัวเองพยายามจะกลั้นน้ำตาและทำเสียงให้เป็นปกติเพื่อให้ผมสบายใจ“บัวรักพี่น๊อตนะ” ผมอึ้งกับคำพ
น็อตอึก อึก“ไอ้น็อตเบาๆ” เสียงของไอ้ไทยเอ่ยห้ามผมเมื่อผมกระดกเพียวๆ เข้าปากเหมือนกินน้ำเปล่า“กูพึ่งรู้ว่าการเป็นคนดี ผลตอบแทนของมันแม่งเจ็บดีว่ะ” ผมบอกเพื่อนตัวเองหลังจากที่ผมไปส่งใบบัวมาผมก็มานั่งกินเหล้าที่ห้องไอ้เอ็มเจ“แล้วมึงเป็นทำไม ถ้ามันทำให้เจ็บ” ไอ้เอ็มเจถามผม“ฮึก กูอยากได้ใบบัวทั้งตัวและหัวใจและกูไม่อยากเห็นแก่ตัว” น้ำตาของผมไหลออกมาและนี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้“คนดีจ๋า”“กูรักใบบัวมากแค่ไหนพวกมึงก็รู้” ผมยกแก้วเหล้าเข้าปากทันทีที่พูดจบ“กูรู้ แล้วมึงคิดว่าใบบัวจะกลับไปหาคนนั้นจริงหรอ” ใบบัวรักเขามากอันนี้ผมรับรู้มาตลอด“ไม่รู้ พวกมึงเลิกถามกูสักทีได้ป่ะ แค่นี้กูยังเจ็บไม่พอ”ผมนั่งกินเหล้ากับเพื่อนเกือบตีสาม ผมไม่มีวันลืมใบบัวได้ไม่มีวัน แต่ผมก็ไม่คิดจะแย่งเธอมาเพราะผมรักเธอขอแค่ได้เฝ้ามองเห็นรอยยิ้มแค่นี้ ผมไม่รู้ว่าผมจะรักใครได้อีกมั้ยเพราะหัวใจผมยกให้ใบบัวไปแล้ว“ไปส่งกูหน่อย” ผมไอ้ไอ้สองตัวที่นั่งเล่นเกมส์อยู่“นอนห้องกูก่อนก็ได้นะ” ไอ้เอ็มเจบอก“กูคิดถึงใบบัว ไปส่งกูหน่อย”สุดท้ายพวกมันก็มาส่งผมที่คอนโด ผมเมาแต่สติผมยังมีผมให้พวกมันส่งแค่หน้าคอนโดเท่านั้น ผมหวัง
น็อตผมไม่ได้เมาขนาดที่ไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไปหรอกนะ แต่ที่ผมทำลงไปเมื่อกี้ผมตั้งใจทำในเมื่ออยากได้ผมมากนักผมก็จัดให้ ส่วนเรื่องที่ผมนั่งหาของหน้าห้องน่ะหรอผมทำแหวนที่ใบบัวเคยใส่ล่วง ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน“คิดถึงหนูจัง” ผมเดินเข้ามาในห้องนอนก็เจอรูปของผมกับใบบัวถ่ายด้วยกันมันยิ่งทำให้ผมคิดถึง ผมไม่รู้ว่าผมจะลืมใบบัวได้มั้ยเพราะใบบัวเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมรักและรักมาก แต่ผมอยากเห็นคนที่ผมรักมีความสุขแค่เห็นเธอยิ้มผมก็ดีใจแล้ว แต่ถ้าวันไหนใบบัวไม่มีใครผมก็พร้อมที่จะเข้าไปในชีวิตของใบบัวอีกครั้ง แต่ส่วนคนที่ผมไล่ออกจากห้องไปต่อให้เธอจะตายอยู่ตรงหน้าผมก็ไม่มีวันได้เข้ามาอยู่ในใจผมหรอกครืด ครืดผมมองมือถือตัวเองไม่ใช่ใครหรอกครับนอกจากไอ้เอ็มเจโทรมาเช็คแค่นั้นแหละ(มึงโอเค ให้กูไปนอนเป็นเพื่อนมั้ย)“กูไม่โอเค แต่กูอยู่ได้ ขอบใจที่เป็นห่วง”(เอาดีๆ ไอ้น็อต พวกกูเป็นห่วงมึง)“เออ กูไม่ฆ่าตัวตายหรอก”(ไอ้สัสพูดเป็นลาง)“มีอะไรอีกมั้ยกูจะนอนกูเหนื่อย”(มึงไปทำอะไรมาถึงเหนื่อย)“กูออกกำลังกาย แค่นี้”ผมกดตัดสายเพราะถ้าไม่ทำพวกมันจะถามจนผมจนมุม ผมไม่ชอบโกหกด้วยและพวกมันก็รู้ว่ายัยเด็กนั่นตามผมอยู่ไ
บัว“เป็นยังไงบ้าง ทำไมเป็นลมไปนอนกองกับพื้นแบบนั้นล่ะ”ภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้คือฉันตามพี่น็อตออกมาเพื่ออธิบายเรื่องแหวนวงนั้น แล้วภาพทั้งหมดมันก็ตัดไป“บัวได้ยินเรามั้ย โอเคมั้ย” ฉันมองหน้าคนที่เรียกฉัน“นะ...เหนือ”“ใช่เราเองพอดีเรามาดูความเรียบร้อย เจอเธอเป็นลมอยู่หน้าห้องก็เลยอุ้มเธอเข้ามาน่ะ” เหนือบอกฉันก่อนจะส่งยิ้มให้“ขอบคุณนะ เราโอเค” ฉันยิ้มตอบ“อ้อ เราให้ป้าแม่บ้านไปซื้อข้าวให้อยู่ ไปทำอะไรมาถึงไม่สบาย” เหนือถามฉัน“พอดีเราแพ้อากาศน่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะ”“งั้นเดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อน ให้ป้าแม่บ้านมาก่อนเราค่อยจะไป” ทำไมคนที่นั่งตรงนี้ไม่ใช่พี่น็อต ฉันจะดีใจกว่านี้ถ้าพี่เขาเป็นห่วงฉันสักนิดเหนือนั่งเป็นเพื่อนและคุยกับฉันจนป้าแม่บ้านมาเหนือจึงกลับ ฉันกับเหนือเราเรียนคณะเดียวกันฉันเองก็พึ่งรู้นี่แหละ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนแถมยังต้องทำกิจกรรมอีกตั้งหลายอย่างด้วย เฮ้อ แค่คิดก็เหนื่อย ส่วนเรื่องพี่น็อตอย่าบอกให้ฉันเลิกรักพี่เขาเลยนะคะเพราะฉันทำไม่ได้จริงๆ จะด่าว่าฉันโง่ก็ได้ ไม่เป็นฉันก็คงไม่มีวันเข้าใจหรอกมหาลัย“โอเคนะ บัวไหวนะ” นับตังค์เพื่อนของฉันเองถามขึ้น แถมยังเอามือมาแตะหน้าผาก
น็อตผมเดินออกมาทันทีที่พูดจบ ทำไมชีวิตของผมต้องมาเจอเรื่องหน้าเบื่ออะไรแบบนี้ด้วยวะ คือเข้าใจว่าไม่ชอบมั้ยอ่ะแค่เห็นหน้ามันก็รำคาญแล้วป่ะ“แรงไปหรือเปล่าไอ้น็อต น้องเป็นผู้หญิงนะ” ไอ้เอ็มเจทักผม“กูแรงได้กว่านี้ ถ้าขืนยังแส่เรื่องของกูอีก”“แล้วมึงจะไปไหน” ไอ้ไทยทีถามขึ้น“กินเหล้าห้องมึง” ผมบอก ผมไม่อยากไปกินเหล้าที่ผับเพราะคนแม่งเยอะ“ห้ามเมานะครับ เพราะกูไม่ไปส่งมึงที่คอนโด” ไอ้ไทยทีชี้หน้าผม“ไง สามหนุ่มรู้สึกว่าช่วงนี้มาคณะบริหารบ่อยเหลือเกิน” แพมเดินเข้ามาทักพวกผม“ว่าจะไม่มาแล้วว่ะ คณะแม่งน่าเบื่อ” ผมตอบ“ปากดีไปเถอะ อย่าให้เห็นมานั่งเฝ้ารุ่นน้องเรานะน็อต”“ไร้สาระ ไปล่ะเสียเวลากินเหล้า”บัวฉันยืนมองพี่น็อตที่เดินออกไป ฉันก็แค่อยากให้พี่เขามีความสุขแค่นั้นเอง ทำไมต้องด่าต้องว่ากันแรงขนาดนั้นด้วย จะใจร้ายกับฉันไปถึงไหนกัน“บัว มายืนทำอะไรคนเดียวตรงนี้” เหนือถามฉัน“อ๋อ พอดีเจอพี่ที่รู้จักน่ะเลยยืนคุยกันนิดหน่อย” ฉันยิ้มตอบ“อืม ไปเถอะทุกคนรออยู่”“ไปสิ เราช่วยถือมั้ย” เหนือไหวไหล่ก่อนจะเดินนำฉันไปที่โต๊ะ ซึ่งทุกคนมองฉันอย่างจับผิด“นับบอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งเรื่องของเขา ทำไมไม่ฟั
บัวติ๊ด ติ๊ดอืม ฉันค่อยๆ ปรับสายตาพร้อมควานหานาฬิกาปลุก ภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้คือพี่น็อตรังแกฉันจนเกือบตีสามและฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้“อือ กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันกดปิดเสียงนาฬิกาปลุก วันนี้ฉันมีเรียนตอนเก้าโมงเช้าและตอนนี้มันก็เจ็ดโมงแล้ว ส่วนพี่น็อตฉันไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหนโอ้ย เจ็บ เมื่อฉันก้าวขาลงจากเตียง ร่างกายของฉันเหมือนมันร้าวไปทั้งตัวไ ม่รักแล้วมาทำกับฉันแบบนี้ทำไมกัน ฉันจำได้เมื่อคืนพี่น็อตบอกว่าฉันเป็นของเขาถึงแม้ว่าพี่เขาจะพูดแค่เพราะอยากเอาชนะ แต่ฉันก็ดีใจฉันกลั้นใจเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ วันนี้มีสอบฉันจะขาดไม่ได้และเหนือบอกว่าจะมารับฉัน แต่ฉันก็ต้องตกใจกับสิ่งที่พี่น็อตฝากไว้ นี่พี่เขาเล่นทิ้งลอยบนตัวฉันไว้เต็มไปหมด ใจร้ายเกินไปมั้ย“บัว ขึ้นรถได้แล้ว” ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกลบรอยที่พี่น็อตฝากไว้หวังว่าจะไม่มีคนเห็นนะ“ทำไมมาเร็วจัง” ฉันถามเหนือเพราะอีกเกือบยี่สิบนาทีที่เรานัดกันไว้“ทีบัวยังมารอเราเร็วเลย กินไรหรือยัง” เหนือถามฉัน“ยังเลย เหนือล่ะ” ฉันถามกลับก่อนจะมองไปที่กล่องแซนวิสที่เหนือซื้อมา“เราซื้อมาให้ เรากินแล้ว” เหนือยิ้มตอบฉัน“ขอบคุณนะเหนือ” ฉันหยิบแซน
น็อตผมมองคนอวดเก่งที่เดินกลับเข้าไปในผับ ในเมื่ออยากลองดีกับผมนัก ก็ได้เดี๋ยวผมจัดให้ ผมเดินกลับเข้ามาในผับก่อนจะกวาดสายตามองคนที่กำลังเดินขึ้นไปบนเวที“น้องบัวจะร้องเพลงค่ะ” แพมเอ่ยขึ้น“น้องเขาร้องเพลงเป็นด้วยหรอ” ไอ้ไทยทีถาม“เพราะเลยแหละ” ผมมองลงไปด้านล่าง “อ่อยผู้ชายล่ะสิ” ผมพูดก่อนจะยอ้มให้เพื่อน“อคติก็แบบนี้แหละ ไม่ลองฟังดูก่อนคะ” แพมเหน็บผม“เงียบครับ กูจะฟังเพลง” ไอ้เอ็มเจรีบแทรกทันที“อาจจะไม่เพราะนะคะแต่จะร้องจากใจ เพลงนี้ขอมอบให้สำหรับคนแอบรักเนอะ” คนแอบรัก“เจ็บปวดเสมอเมื่อเห็นว่าเธอห่วงใยแต่เขาใส่ใจทุกเรื่องราวของคนไกลแล้วคนใกล้ตัวอย่างฉัน ที่คอยเฝ้าเอาใจต้องเก็บอาการอยู่ร่ำไปเจียมหัวใจคบไปอย่างเพื่อนเธอเธอคงคิดถึงแต่เขาคนไกล จึงไม่เผื่อใจให้ฉันเธอเอาแต่คิดถึงเขาทุกคืนวันไอ้ฉันมันเลยต้องทนเหงาใจถึงแม้จะอยู่ใกล้เธอแค่นี้แต่ใจรักแท้ก็แพ้คนห่างไกล ไม่อาจชนะใจเธอเจ็บปวดเสมอเมื่อเห็นว่าเธอห่วงใยแต่เขาใส่ใจทุกเรื่องราวของคนไกลแล้วคนใกล้ตัวอย่างฉัน ที่คอยเฝ้าเอาใจต้องเก็บอาการอยู่ร่ำไปเจียมหัวใจคบไปอย่างเพื่อนเธออยากบอกกับเธอว่ารักซักคำก็บอกได้เพียงแววตาได้ย