แชร์
บทที่ 44
บทที่เกี่ยวข้อง
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 45
จูบของหลู้เหวินโจวนั้นสั้นมาก แต่การประกาศอํานาจอธิปไตยนั้นชัดเจนเขากัดริมฝีปากของเฉียวอีเบา ๆ และเสียงของเขากํากวม:" เด็กดี กลับบ้านกับฉัน" "จากนั้นเขาก็ก้มลงกอดเฉียวอีไว้ในอ้อมแขนและมองไปที่เหยียนซิงเฉิงด้วยรอยยิ้มที่คิ้ว:" ตอนนี้รู้แล้วยังว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน"หลังจากพูดโดยไม่รอให้เหยียนซิงเฉิงโต้ตอบ เขาก็เดินออกไปข้างนอกซู่เหยียนจือตกตะลึงไปเลยไอ้ลูกหมานี่ยังจะหยอกล้ออยู่อีก ทำให้ฉันอยากถอนหายใจจริงๆดูเหมือนว่าเขากินอะไรไปจนทำให้โลกแตกจริงๆตบไหล่เหยียนซิงเฉิง และพูดด้วยรอยยิ้ม:" ทนายความเหยียน คนบางคนถ้าพลาดไปแล้วก็คือทั้งชีวิตและบางคนก็ไม่รู้ตัวว่ารัก เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็รักยิ่งกว่าหมาเสียอีก "พูดจบ เขาก็ผิวปากแล้วเดินจากไปเหยียนซิงเฉิงถูกทิ้งให้อยู่ตามลําพังด้วยใบหน้าขรึม มองไปที่ด้านหลังของพวกเขาที่กำลังจากไป หลู้เหวินโจวไม่ได้ขึ้นรถ แต่เดินภายใต้แสงจันทร์โดยมีเฉียวอีอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกลังเลที่จะปล่อยมือยิ่งพวกเขาเข้าใกล้วันที่พวกเขาจากกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 46
เฉียวอีไม่ได้เจอหลู้เหวินโจวมาหลายวันแล้ว เขาเดินทางไปทําธุรกิจในต่างประเทศโดยมีซ่งชิงหยาอยู่เคียงข้างซ่งซิงหยาแชร์รูปภาพในกลุ่มบริษัททุกวันมีหลู้เหวินโจวในทุกภาพ ในไม่ช้าข่าวลือที่ว่าเลขาเฉียวหลงรักประธานก็ล้มเหลว แทนที่ประธานหลู้กับคนรักของเขาจะมีช่วงเวลาที่ดี มีคนจงใจวิ่งไปถามคุณนายหลู้ แต่เธอไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ เฉียวอีไม่สนใจ แค่ฟังเรื่องซุบซิบแล้วหัวเราะออกมาเรื่องราวของเธอและหลู้เหวินโจวน่าจะจบลงไปนานแล้ว โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้นถังซินอดีตหัวหน้าเลขานุการเป็นคนโทรมา และเธอก็กดรับสายทันที "พี่ซินซิน ""เฉียวอี เธอยังไม่ได้เลิกงานเหรอ เธอต้องรีบมาเร็วๆนะ มาสายไม่ได้ ""ฉันกำลังออกแล้ว ไว้เจอกัน "ถังซินเป็นหัวหน้าเลขานุการของหลู้เหวินโจวและเป็นครูที่นําเฉียวอีมาสู่ตําแหน่งนี้ ตั้งแต่เธอแต่งงานกับห้อมิ้งเย็น ลูกชายของตระกูลห้อ เธอก็ทํางานเป็นภรรยาเต็มเวลาที่บ้าน วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองครบหนึ่งเดือนของลูกน้อยเธอ งานเลี้ยงตั้งอยู่ในบ้านเดิมของตระกูลห้อ และเมื่อเฉียวอีมาถึง ก็มีคนมามากมายแล้ว เธอมอบของขวัญให้ถังซินและกอดเธอด้วยรอยยิ้ม:" พี่ซินซินขอแสดงคว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 47
น่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของทารกในครรภ์แล้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเฉียวอีก็เริ่มชื้น เธอนั่งบนขอบเตียงจับมือเล็กๆของทารกน้อย และจ้องมองอย่างตั้งใจ มากจนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาเธอยังไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ ซ่งชิงหยามองไปที่ทารกน้อย จากนั้นก็มองไปที่เฉียวอีพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม:" เด็กน้อยน่ารักจังเลยเลขาเฉียวชอบเด็กๆไหมคะ？"เฉียวอีไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพียงพูดเบา ๆ :"ชอบหรือไม่ชอบก็ไม่ได้สำคัญกับเธอไม่ใช่เหรอ" ""ทำไมพูดอย่างนั้นละยังไงเธอก็กําลังตั้งครรภ์ ในอนาคตฉันจะเป็นคนดูแล เธอเป็นผู้ให้กําเนิด ส่วนฉันเป็นคนเลี้ยงดู และเป็นแม่ของเด็กตามกฎหมาย เลขาเฉียวไม่รู้เหรอ？ "เฉียวอีเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา:" คุณหมายความว่าอย่างไร？"ซ่งชิงหยายิ้ม:" เธอไม่เคยคิดเหรอพี่เหวินโจวไม่เคยรักเธอ แต่ทําไมถึงให้เธอตั้งครรภ์ลูกของเขา？"นั่นเป็นเพราะเมื่อหลายปีก่อนฉันได้รับบาดเจ็บเกี่ยวกับมดลูกตอนช่วยเขา จนไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้น เนื่องจากการต่อต้านของคุณยายหลู้ พี่เหวินโจวที่ต้องการแต่งงานกับฉัน แต่ก็ไม่ต้องการให้ตระกูลหลู้จบลงจึงเกิดความคิดที่จะยืมครรภ์คลอดบุตร
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 48
เมื่อพูดถึงลูก เฉียวอีก็โมโหขึ้นเธอกระแทกเท้ากับพื้นอย่างแรงและผลักหลู้เหวินโจวออกไป เธอถอยหลังไปสองสามก้าวรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขมขื่นและเย็นชา ประธานหลู้ คุณหาผิดคนแล้ว คนที่คุณรักอยู่ชั้นบน คุณต้องการมีลูกก็ไปหาเธอ ถึงฉันจะตาย ฉันก็ไม่มีวันมีลูกให้คุณ”พูดจบ เธอก็เดินไปที่สวนหลังบ้านโดยไม่หันหลังกลับน่าขำจริงๆเขาและซ่งชิงหยาสองคนร่วมมือกันรังแกเธอรึเปล่าคนหนึ่งบอกเธอว่าให้คนอื่นกําเนิดลูกแทนตนเอง และอีกคนเร่งให้เธอมีลูก หลู้เหวินโจว ไอ้คนสาระเลวคุณมีลูกกับหมาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกเธอนั่งอยู่คนเดียวที่ริมสระน้ํารักษาแผลเจ็บใจอย่างเงียบ ๆ ในสมองของเธอยังปรากฎภาพอดีตต่างๆ ที่เธออยู่กับหลู้เหวินโจวบ่อยๆขณะที่เธอด่าหลู้เหวินโจวและพร้อมขว้างก้อนหินลงไปในน้ํา เสียงของซ่งชิงหยา ก็ดังมาจากข้างหลังเธอ เลขาเฉียว พี่เหวินโจวให้ฉันมาปลอบใจคุณหน่อย คุณยังโอเคไหมคะเฉียวอีพูดอย่างไม่เกรงใจว่า ไสหัวไปซ่งชิงหยาไม่โกรธ กลับยิ้มหวานมากเลขาเฉียว ฉันรู้ว่าคุณจะรับไม่ได้ในเร็วๆนี้ แต่คุณเคยคิดไหมว่าถ้าคุณช่วยแทนคลอดลูกให้เรา คุณจะไม่ต้องกังวลเรื่องการอยู่เย็นเป็นสุขของครึ่
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 49
เฉียวอีค่อยๆหลับตาลงสติที่มีอยู่ค่อยๆหายไป เมื่อร่างกายจมดิ่งลงเรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รู้สึกว่ามีคนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและยังรู้สึกเหมือนมีคนให้ออกซิเจนใต้น้ำเธอค่อยๆลืมตาขึ้น จนกระทั้งเห็นใบหน้าหล่อเหลาของหลู้เหวินโจว ดูเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว เธอไม่มีแรงแม้แต่จะหัวเราะเยาะตัวเอง สติเริ่มจางหายไป หลู้เหวินโจวจับใบหน้าของเธอไว้ ประกบจูบให้ออกซิเจนพร้อมตบหน้าเธอเบาๆไม่หยุดซึ่งก็ไม่เป็นผล เขาลากเธอทวนน้ำขึ้น แต่เท้าของเขากลับถูกโคลนดูด ร่างของทั้งคู่ติดอยู่ในโคลน มันยากเกินกว่าจะดิ้นหลุดออกมา หลู้เหวินโจวมองไปที่เฉียวอี ซึ่งดิ่งลงเรื่อยๆ เขาจับมือเธอออกแรงพร้อมออกแรงดึงเสียงในความคิดดังขึ้น : เฉียวอี เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย! ต่อให้ตาย ฉันก็จะไปยมโลกและพาเธอกลับมา!ทันใดนั้นก็มีเชือกเส้นนึงปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เขาคว้าเชือกไว้แล้วดึงอย่างแรง เพื่อพาเฉียวอีออกจากโคลน มือนึงกอดร่างของเฉียวอี ส่วนอีกข้างดึงเชือก แล้วว่ายน้ำขึ้นไป หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นฝั่ง หลู้เหวินโจวก็วางเฉียวอีลงบนพื้นเขาเริ่มปั๊มหัวใจของเธอไม่หยุด พร้อมกับตะโกน:" เฉียวอี ตื่
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 50
หลู้เหวินโจวนั่งบนข้างเตียงของเฉียวอี กุมมือเรียวขาวของเธอไว้อย่างอ่อนโยนด้วยมือทั้งสองข้าง และจูบบนหลังมือเธอไม่หยุดในสมองครุ่นคิดสิ่งที่หมอเพิ่งพูดเขารู้แค่ว่าเฉียวอีว่ายน้ำไม่เป็น แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอเป็นโรคกลัวน้ำในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าทําไมทุกครั้งที่พวกเขาอยู่ห้องอาบน้ำด้วยกัน เฉียวอีถึงไม่เคยไปที่อ่างอาบน้ำเลยสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะพยายามด้วยวิธีไหน ก็ไม่ได้ผล ถึงว่าโรคกลัวน้ำของเธอรุนแรงถึงจุดนี้หลู้เหวินโจวจ้องมองใบหน้าขาวซีดของเฉียวอี กระซิบด้วยเสียงแหบแห้ง"เฉียวอี ยังมีเรื่องของเธออีกกี่เรื่องที่ฉันยังไม่รู้ "เขาไม่รู้เหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีที่แล้วตอนที่เธอเลิกรากัน และเขาไม่รู้ว่าเธอมีผู้ชายที่เธอรักอย่างลึกซึ้ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำที่ก่อนหน้านี้ เธอทำดีกับเขา มีความรักสักเสี้ยวหรือไม่หลู้เหวินโจวลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ ก้มศีรษะลงไปเพื่อจูบริมฝีปากที่เย็นซีดของเธอ "เฉียวอี ฉันอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ตื่นขึ้นมาบอกฉันหน่อย ได้ไหม?"เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนการที่อยากรู้ทุกเรื่องราวของใครสักคนเขาถึงขั้นอิจฉาที่เหยียนซิงเฉิงได้ใช้เวลาตลอดทั้งสี่ปีของมหาวิท
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 51
บ้านพักคนชราแห่งนี้ความส่วนตัวชั้นยอด และข้อมูลผู้ป่วยจะลงนามด้วยข้อตกลงการรักษาความลับผู้ป่วยจะมีเพียงหมายเลขประจำตัว ไม่มีชื่อเธอจําเพียงหมายเลขของเธอแทนชื่อ 99และเขารู้เพียงหมายเลขของเธอหมายเลข 11เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไรหรือฟังเสียงแบบไหน แม้ว่าเขาจะพบเธอในกลุ่มฝูงชน เขาก็จําเธอไม่ได้ ความทรงจำเหล่านี้ก็เหมือนกับหนัง ปรากฎขึ้นในความจำเฉียวอีเธอยังคงมองหาผู้ชายที่ทําให้ใจสั่น แต่ชายส่วนใหญ่มักจะหายไปทันทีที่เขาปรากฏเธออยากกอดเขา แต่เอื้อมไม่ถึง ด้วยความสิ้นหวัง เฉียวอีคว้าอะไรบางอย่างและจับไม่แน่นโดยไม่ปล่อยมือเขาพึมพำด้วยเสียงต่ำ "อย่าไป ได้ไหม"หัวใจของ หลู้เหวินโจว ถูกทุบอย่างแรง และหัวใจของเขาก็เต้นแรงในขณะนี้เขาจ้องไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ประหม่าของเฉียวอี และรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้าของเขา เขาลูบหัวเธอด้วยมือและน้ําเสียงปลอบโยนของเขา"โอเค ฉันไม่ไปไหน เธอรีบตื่นขึ้นมาได้ไหม"ทั้งสองคนกอดกันแน่น และประตูวอร์ดก็ถูกผลักเปิดออก คุณนายหลู้เดินเข้าไปพร้อมกับซ่งชิงหยาเมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าที่ดูแย่อยู่แล้วของเธอก็นแย่ยิ่งขึ้น เธอไม่เคยเห็นหลู
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 52
หลู้เหวินโจวพูดไม่ออกเมื่อถูกถามเขารู้ว่าเฉียวอีครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่แล้วมาโดยตลอดอย่างไรก็ตามเขาได้ส่งคนไปหาหลักฐานแล้วและเขาไม่รู้ว่าใครลักพาตัวเขาไประหว่างทางเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดเป็นเวลานาน เฉียวอีก็เม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา"ไม่ต้องตอบ ฉันรู้คําตอบแล้ว พวกคุณไปได้แล้ว ฉันไม่ต้องการให้ใครมาสนใจเรื่องนี้ ”ในขณะนี้ เสียงของเหยียนซิงเฉิงก็ดังมาจากประตู"ฉันสามารถให้หลักฐานที่คุณหลู้ต้องการได้"เหยียนซิงเฉิงเดินเข้าไปพร้อมกับถังซินทั้งสองเดินอย่างรวดเร็วไปที่ข้างเตียงของเฉียวอี เมื่อมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ เหยียนซิงเฉิงไม่เคยยั้งสติไม่อยู่ขนาดนี้มาก่อนเขามองไปที่หลู้เหวินโจวอย่างเย็นชาพร้อมคำเหน็บแนมบนริมฝีปากของเขา“ นี่คือวิธีที่คุณหลู้ปกป้องผู้หญิงของเขาเหรอ? นอกเหนือจากการทำร้ายเธอไม่รู้จบด้วยการให้เธออยู่เคียงข้างคุณแล้ว คุณสามารถให้อะไรเธอได้อีก?แต่ตราบใดที่คุณมีเธออยู่ในใจ คุณจะไม่ทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ตราบใดที่คุณรักเธอเพียงเล็กน้อย คุณจะไม่เฝ้าดูเธอต้องทนทุกข์ทรมานและยังคงเฉยเมย! ”ยิ่งเหยียนซิงเฉิงพูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งโกรธมาก
บทล่าสุด
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
