แชร์
บทที่ 39
บทที่เกี่ยวข้อง
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 40
เฉียวอีอยากจะดิ้นสู้ แต่ทักษะการจูบของหลู้เหวินโจวนั้นดีเกินไปใช้เวลาไม่นานในการทําให้เธออ่อนระทวยไปทั้งตัวไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนหลู้เหวินโจวถึงจะค่อยๆปล่อยเธอไป ปลายนิ้วถูเข้าเบาๆกับริมฝีปากที่ค่อนข้างแดงและบวมของเธอ เกิดเสียงจ๊วบจ๊าบเหมือนแม่เหล็ก"เลขาเฉียว มาต่อกันเถอะ"เฉียวอีเอียงศีรษะด้วยความตกใจ "หลู้เหวินโจว คุณสร้างปัญหาเพียงพอแล้วหรือยัง" "หลู้เหวินโจวหัวเราะเบา ๆ :" สิ่งที่ฉันพูดคือลองเสื้อผ้าต่อไปนะ เลขาเฉียวไม่อยากทำแล้วเหรอ"เมื่อทั้งสองคนออกมาจากห้องลองเสื้อ พนักงานก็ทักทายพวกเขาทันที เมื่อมองไปที่รูปร่างที่หล่อเหลาและตั้งตรงของหลู้เหวินโจว ใบหน้าของเขาก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำ"คุณผู้ชายใส่แบบนี้เหมาะมากเลยค่ะ อยากได้เนคไทเพิ่มอีกไหม"เฉียวอีตอบเบา ๆ ว่า "ลองอันนั้นดู" "เธอหยิบเนคไทจากพนักงานเสิร์ฟและยืนเขย่งปลายเท้าเพื่อช่วยเขาผูกมัน หลู้เหวินโจวให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีตลอดขั้นตอนทั้งหมด โค้งตัว และก้มหัวลงดูสุภาพบุรุษมาก แต่ก็คลุมเครือ ปลายจมูกของสองคนเกือบจะติดกาวเข้าด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าพนักงานหน้าแดงและใจเต้นเล็กน้อย สงสัยว่าทําไ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 41
เฉียวอีมองเธอด้วยความประหลาดใจ "ฉันเปล่านะ ทำไมเหรอ"เลขาคนที่สองคลิกที่รูปภาพในกลุ่มบริษัททันทีและส่งให้เฉียวอี"รูปถ่ายส่วนตัวของคุณกับผู้ชายคนนึงถูกส่งไปยังกลุ่ม และตอนนี้ทั้งบริษัทรู้ว่าคุณมีแฟนแล้ว และยังเป็นลูกคนรวยอีกด้วย "เฉียวอีเหลือบมองรูปถ่าย และหัวใจที่ตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายในทันทีโชคดีที่ไม่ได้ถ่ายภาพใบหน้าของเธอ ไม่งั้นเธอเองก็คงไม่รู้ว่ามันจะทําให้เกิดความวุ่นวายขนาดไหน เฉียวอีไม่ได้อธิบาย แต่ยิ้มให้เลขาคนที่สอง:" ยังมีข้อมูลลูกค้าเหลืออยู่หนึ่งรายการสําหรับข้อมูลการประชุมคุณช่วยฉันจัดการหน่อยสิ" "เธอยุ่งอยู่นาน และในที่สุดก็เตรียมเอกสารทั้งหมดพร้อมก่อนเริ่มการประชุม ทันทีที่เข้าไปในห้องประชุม ก็เห็นซ่งชิงหยานั่งอยู่ในที่นั่งของเธอ มองเธออย่างมีนัยยะ" เลขาเฉียวฉันได้ยินมาว่าคุณมีความรักและได้พบกับลูกคนรวย ขอแสดงความยินดีด้วย "ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม เธอจะปล่อยให้ผู้คนกระจายข่าวลือก่อน ตราบใดที่หลู้เหวินโจวรู้ว่าเฉียวอีกําลังมีชู้กับชายอื่น เขาเป็นคนที่สะอาดขนาดนั้น เขาจะไม่ต้องการเธออีกแน่นอน เฉียวอียิ้มเบา ๆให้ซ่งชิงหยา:" คุณซ่งวางแผนที่จะเปลี่ยน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 42
เดิมทีหลู้เหวินโจวรู้มานานแล้วว่าแม่ของเขาเกือบจะฆ่าพ่อของเธอ แต่เขาไม่ได้บอกเธอเขาแสดงละครเป็นเพื่อนเธอต่อหน้าพ่อของเธอ ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกสงสารเธอ แต่เพื่อบรรเทาบาปของแม่ ท้ายที่สุดถ้าพ่อของเธอเสียชีวิตจริงๆคุณนายหลู้ก็จะรับผิดชอบทางกฎหมายส่วนหนึ่งด้วยเฉียวอีรู้สึกหนาวสั่นทั่วร่างกายเท่านั้นความรู้สึกดีเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอสะสมไว้กับหลู้เหวินโจว ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหายไปพร้อมกับคําพูดเหล่านี้ เธอหัวเราะอย่างดูถูกตัวเองและกลับไปที่สํานักงานพร้อมกับเอกสารของเธอ ทันทีที่เข้าไป ก็ได้ยินเสี่ยวหลี่พูดในลักษณะแปลก ๆ :" เธอกอดต้นขาของประธานหลู้แล้ว เธอยังหวงเงินเล็กๆน้อยๆที่ฉันติดอยู่อีกเหรอ"เฉียวอีถอยห่างจากสถานะเดิมเธอเยาะเย้ย: "ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่อยากจ่ายคืน พวกเราพบกันโดยตรงในศาลแล้วกัน" ""เฉียวอี โหดไปแล้ว ส่งหมายเลขบัตรให้แก่ฉัน แล้วฉันจะโอนให้เธอ "เสี่ยวหลี่โอนเงินให้เฉียวอีและพูดอย่างชั่วร้าย:"เฉียวอี อีกเดี๋ยวก็เป็นวันที่สามของศาล ในไม่ช้าและเมื่อเธอถูกตัดสินว่ามีความผิดเธอจะต้องออกจากบริษัท "เนื่องจากกรุ๊ปมีกฎระเบียบที่ชัดเจนเมื่อพนักงานที่รู้กฎหมาย และฝ่าฝืน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 43
แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยจนกระทั่งเหยียนซิงเฉิงเห็นเลือดหยดลงฝ่ามือ"เฉียวอี ปล่อย!"เฉียวอีตัวสั่น ยิ่งเหยียนซิงเฉิงบีบแรงเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกําแน่นมากขึ้นเท่านั้นเหยียนซิงเฉิงทําได้เพียงเกลี้ยกล่อมเบาๆ :" เฉียวอี ฟังฉัน ปล่อยมือของเธอเถอะ ถึงไม่มีวิดีโอนั้น พี่ก็จะช่วยให้เธอชนะคดีเอง" "เมื่อเฉียวอีปล่อยมือ หมุดทั้งหมดก็ปักอยู่ในเนื้อ มองเห็นว่าเหยียนซิงเฉิงปวดใจเพียงใด เขาหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วกระซิบว่า "อดทนไว้นะ ฉันจะช่วยเธอดึงมันออกมา" "ไม่ว่าจะเป็นการถอดหมุดหรือใส่ยา เฉียวอีก็ไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย หลังจากที่เหยียนซิงเฉิง ช่วยพันผ้าพันแผล เธอก็ได้ยินเฉียวอีพูดว่า "รุ่นพี่ ฉันอยากดื่มเหล้า "อีกด้านหนึ่ง หลู้เหวินโจวถูกเพื่อนสองสามคนนัดดื่มเหล้าหลังเลิกงานหลังจากสิบโมงโทรศัพท์มือถือของใครบางคนก็เริ่มดังไม่หยุด ไม่ใช่แฟนสาวขอให้รีบกลับบ้าน ก็คงเป็นภรรยาแนะนําให้ดื่มน้อยลง มีเพียงโทรศัพท์มือถือของหลู้เหวินโจวและซู่เหยียนจือเท่านั้นที่เงียบเหมือนไก่ ซู่เหยียนจือตบไหล่เขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ฉันมันเป็นคนโสด แต่นายมีแฟนแล้ว นี่ม
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 44
เฉียวอีตบหน้าหลู้เหวินโจวแม้ว่าจะไม่แรง แต่ก็ดูถูกเขาอย่างมากหลู้เหวินโจวเป็นใคร เป็นผู้ชายตัวใหญ่บนยอดปิรามิดในเมือง B ราชาปีศาจตัวใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ายั่วยุใช่ไหม แถมยังเป็นเจ้าชายผู้โหดเหี้ยมของตระกูลหลู้ด้วยไม่ต้องพูดถึงการถูกตบหน้า แม้แต่การพูดไม่น่าพอใจต่อหน้าก็จะนําไปสู่หายนะแม้แต่ซู่เหยียนจือก็ยังบีบมือเฉียวอีจนเหงื่อไหลเขาคว้าหลู้เหวินโจวด้วยมือข้างหนึ่ง และเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูด"เหวินโจว เธอดื่มมากเกินไป อย่าถือสาคนเมาเลย ไปเถอะ ฉันจะให้ใครสักคนส่งนายกลับ" "ขณะที่พูด เขาต้องการดึงหลู้เหวินโจวออกไปแต่ถูกเขาสะบัดมือออกมองเฉียวอีด้วยใบหน้ากลัดกลุ้มเหยียนซิงเฉิงเห็นเขาแบบนี้ ก็รีบปกป้องเฉียวอีที่อยู่ข้างหลังเขาทันที" ประธานหลู้ เฉียวอีดื่มมากเกินไป เลยล่วงเกินไป ฉันขอโทษคุณสําหรับเธอด้วย "มุมที่ริมฝีปากของหลู้เหวินโจวกระตุก:" นายขอโทษแทนเธอ นายมีคุณสมบัติพอเหรอ?เขารีบเข้าไปด้วยใบหน้าขุ่นมัว ต้องการแย่งเฉียวอีจากมือของเหยียนซิงเฉิง แต่ถูกหยุดโดยเหยียนซิงเฉิง" ประธานหลู้ คุณไม่รักเธอ ได้โปรดปล่อยเธอไปเถอะครับ และหยุดทรมานเธอสักที เธอทนทุกข์ทรมานมากพอสําหร
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 45
จูบของหลู้เหวินโจวนั้นสั้นมาก แต่การประกาศอํานาจอธิปไตยนั้นชัดเจนเขากัดริมฝีปากของเฉียวอีเบา ๆ และเสียงของเขากํากวม:" เด็กดี กลับบ้านกับฉัน" "จากนั้นเขาก็ก้มลงกอดเฉียวอีไว้ในอ้อมแขนและมองไปที่เหยียนซิงเฉิงด้วยรอยยิ้มที่คิ้ว:" ตอนนี้รู้แล้วยังว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน"หลังจากพูดโดยไม่รอให้เหยียนซิงเฉิงโต้ตอบ เขาก็เดินออกไปข้างนอกซู่เหยียนจือตกตะลึงไปเลยไอ้ลูกหมานี่ยังจะหยอกล้ออยู่อีก ทำให้ฉันอยากถอนหายใจจริงๆดูเหมือนว่าเขากินอะไรไปจนทำให้โลกแตกจริงๆตบไหล่เหยียนซิงเฉิง และพูดด้วยรอยยิ้ม:" ทนายความเหยียน คนบางคนถ้าพลาดไปแล้วก็คือทั้งชีวิตและบางคนก็ไม่รู้ตัวว่ารัก เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็รักยิ่งกว่าหมาเสียอีก "พูดจบ เขาก็ผิวปากแล้วเดินจากไปเหยียนซิงเฉิงถูกทิ้งให้อยู่ตามลําพังด้วยใบหน้าขรึม มองไปที่ด้านหลังของพวกเขาที่กำลังจากไป หลู้เหวินโจวไม่ได้ขึ้นรถ แต่เดินภายใต้แสงจันทร์โดยมีเฉียวอีอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกลังเลที่จะปล่อยมือยิ่งพวกเขาเข้าใกล้วันที่พวกเขาจากกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 46
เฉียวอีไม่ได้เจอหลู้เหวินโจวมาหลายวันแล้ว เขาเดินทางไปทําธุรกิจในต่างประเทศโดยมีซ่งชิงหยาอยู่เคียงข้างซ่งซิงหยาแชร์รูปภาพในกลุ่มบริษัททุกวันมีหลู้เหวินโจวในทุกภาพ ในไม่ช้าข่าวลือที่ว่าเลขาเฉียวหลงรักประธานก็ล้มเหลว แทนที่ประธานหลู้กับคนรักของเขาจะมีช่วงเวลาที่ดี มีคนจงใจวิ่งไปถามคุณนายหลู้ แต่เธอไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ เฉียวอีไม่สนใจ แค่ฟังเรื่องซุบซิบแล้วหัวเราะออกมาเรื่องราวของเธอและหลู้เหวินโจวน่าจะจบลงไปนานแล้ว โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้นถังซินอดีตหัวหน้าเลขานุการเป็นคนโทรมา และเธอก็กดรับสายทันที "พี่ซินซิน ""เฉียวอี เธอยังไม่ได้เลิกงานเหรอ เธอต้องรีบมาเร็วๆนะ มาสายไม่ได้ ""ฉันกำลังออกแล้ว ไว้เจอกัน "ถังซินเป็นหัวหน้าเลขานุการของหลู้เหวินโจวและเป็นครูที่นําเฉียวอีมาสู่ตําแหน่งนี้ ตั้งแต่เธอแต่งงานกับห้อมิ้งเย็น ลูกชายของตระกูลห้อ เธอก็ทํางานเป็นภรรยาเต็มเวลาที่บ้าน วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองครบหนึ่งเดือนของลูกน้อยเธอ งานเลี้ยงตั้งอยู่ในบ้านเดิมของตระกูลห้อ และเมื่อเฉียวอีมาถึง ก็มีคนมามากมายแล้ว เธอมอบของขวัญให้ถังซินและกอดเธอด้วยรอยยิ้ม:" พี่ซินซินขอแสดงคว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 47
น่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของทารกในครรภ์แล้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเฉียวอีก็เริ่มชื้น เธอนั่งบนขอบเตียงจับมือเล็กๆของทารกน้อย และจ้องมองอย่างตั้งใจ มากจนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาเธอยังไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ ซ่งชิงหยามองไปที่ทารกน้อย จากนั้นก็มองไปที่เฉียวอีพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม:" เด็กน้อยน่ารักจังเลยเลขาเฉียวชอบเด็กๆไหมคะ？"เฉียวอีไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพียงพูดเบา ๆ :"ชอบหรือไม่ชอบก็ไม่ได้สำคัญกับเธอไม่ใช่เหรอ" ""ทำไมพูดอย่างนั้นละยังไงเธอก็กําลังตั้งครรภ์ ในอนาคตฉันจะเป็นคนดูแล เธอเป็นผู้ให้กําเนิด ส่วนฉันเป็นคนเลี้ยงดู และเป็นแม่ของเด็กตามกฎหมาย เลขาเฉียวไม่รู้เหรอ？ "เฉียวอีเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองเธอด้วยสายตาเย็นชา:" คุณหมายความว่าอย่างไร？"ซ่งชิงหยายิ้ม:" เธอไม่เคยคิดเหรอพี่เหวินโจวไม่เคยรักเธอ แต่ทําไมถึงให้เธอตั้งครรภ์ลูกของเขา？"นั่นเป็นเพราะเมื่อหลายปีก่อนฉันได้รับบาดเจ็บเกี่ยวกับมดลูกตอนช่วยเขา จนไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้น เนื่องจากการต่อต้านของคุณยายหลู้ พี่เหวินโจวที่ต้องการแต่งงานกับฉัน แต่ก็ไม่ต้องการให้ตระกูลหลู้จบลงจึงเกิดความคิดที่จะยืมครรภ์คลอดบุตร
บทล่าสุด
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
