แชร์
บทที่ 34
บทที่เกี่ยวข้อง
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 35
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้คุณย่าเฉียวก็เยาะเย้ย:" ถ้าแกต้องการแยกและตั้งประตูของแกเองแกก็ปล่อยให้เฉียวอีแต่งงานกับนายเก้าในฐานะป้าคนที่สาม เขาชอบเธอแล้ว มิฉะนั้นคงจะต้องตัดแขนข้างหนึ่งของจือโม่ออก"เฉียวซือลี่โกรธมากจนปวดหัวใจเขามีแม่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไร เฉียวจือโม่เป็นลูกหลานของตระกูลเฉียว แล้วลูกสาวของเขาไม่ใช่เหรอ?เพื่อที่จะประหยัดหนี้เสียของหลานชายของเธอ เธอจึงตบหัวลูกสาวของเขาเฉียวซือลี่ดึงเฉียวอีไว้ข้างหลัง เขาไม่เคยไร้น้ำใจขนาดนี้มาก่อน"เฉียวจือโม่แพ้พนันกับใครสักคน ทําไมผมต้องให้ลูกสาวของผมชําระหนี้ให้ สมน้ำหน้าเขาแล้วที่ต้องตัดแขนข้างหนึ่งของเขาออกนอกจากนี้ลูกสาวของผมมีเจ้าของอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาเลย โปรดกลับไปเถอะครับ!"คุณนายคนโตซึ่งคอยช่วยพยุงคุณย่าดูเหตุการณ์ ได้ยินว่ามีคนใส่ร้ายลูกชายของเธอ และเธอก็วิตกกังวลในทันที "เจ้าสอง พูดอย่างงี้ได้ยังไง มีคนที่เป็นลุงสองแบบนายเหรอ ปล่อยให้ลูกสาวของนายแต่งงานกับนายเก้าจะเป็นไรไป เธอถูกทิ้งไว้ข้างหลังมานานแล้ว และนายเก้าก็ไม่รังเกียจเธอ แถมยังชอบเธอด้วยซ้ำนายคงไม่คิดว่าหลู้เหวินโจวจะแต่งงานกับเธอจริงๆหรอกน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 36
ดวงตาที่เย็นชาของหลู้เหวินโจวเหมือนดั่งใบมีดน้ําแข็ง ยิงไปมาใส่คุณย่าเฉียวและคุณนายคนโตได้เห็นลมและคลื่นแรงเช่นนี้ คุณย่าเฉียวก็ตกใจกับออร่าอันทรงพลังของเขาจนเหงื่อออกเธอแสร้งทําเป็นสำรวมตัวและมองไปที่เขา:" นั่นเป็นเรื่องไร้สาระของเฉียวอี ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นเลย ไม่ใช่ว่าเธอแต่งตัวเปิดเผยเกินไปจนตกเป็นเป้าหมายของพวกอันธพาลหรอกเหรอ พอเกิดเรื่องขึ้นมา ก็สมน้ำหน้าแล้วล่ะ!"เธอกัดฟันราวกับว่าคนที่กำลังพูดอยู่เป็นศัตรูของเธอ มุมที่ริมฝีปากของหลู้เหวินโจวแสดงให้เห็นถึงความโหดเหี้ยม:" ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่พูด งั้นก็พาเฉียวจือโม่มาที่นี่ เมื่อถึงเวลาแล้วก็ไม่จะไม่ใช่แค่เรื่องแขนเพียงข้างเดียว" "ขณะที่เขาพูดเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของเฉินจัว"พาเฉียวจือโม่มา "ในไม่ช้า เฉียวจือโม่ก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนผลักออกมา เมื่อเห็นหลู้เหวินโจว เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยเสียงดังตุ๊บ " ประธานหลู้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผม เป็นคุณย่าของผมที่บอกว่าเฉียวอีดูเหมือนคนรักของคุณ ถึงมีความคิดที่ไม่ดีเช่นนี้ผมเป็นแค่คนวิ่งทําธุระ หากถ้าคุณต้องการชําระบัญชี คุณควรหาคุณย่าคนนั้น "
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 37
เมื่อได้ยินคําพูดของเธอเฉียวจือโม่ก็คลานขึ้นมาจากพื้นดินมองไปที่หลู้เหวินโจวอย่างตัวสั่น:"ประธานหลู้ เฉียวอีบอกว่ายกโทษให้ฉันแล้ว ฉันไปได้แล้วใช่ไหม"หลู้เหวินโจวพูดด้วยเสียงเย็นชา:" ไสหัวออกไป!"คุณย่าเฉียวไม่กล้าพูดอะไรสักคําต่อหน้าหลู้เหวินโจวที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ทำได้แค่เพียงพาเฉียวจือโม่แม่ลูกออกไปเท่านั้น ความสงบก็กลับมาที่ห้องโถงอีกครั้ง เฉียวซือลี่ถอนหายใจและพูดว่า "มื้ออาหารดีๆแบบนี้ถูกพวกเบาก่อกวนซะแล้ว "เฉียวอีปลอบโยนทันที:" คุณพ่อ หนูจะให้ในครัวทําอาหารอีกสองสามจานและเราจะทานกันต่อ จากนี้ไปสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลเฉียวไม่เกี่ยวข้องกับเราพ่อลูก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสําหรับเราเช่นกัน" ""ใช่ ในอนาคตพวกเราพ่อลูกจะไม่เป็นลาที่ให้พวกเขาดึงอีกต่อไป เราจะใช้ชีวิตของเราเอง "เฉียวซือลี่นําแขกเข้าไปข้างในและไม่ลืมทักทายหลู้เหวินโจว" เหวินโจว นายเพิ่งกลับมา ฉันจะให้คนเอาตะเกียบให้ "หลู้เหวินโจวบีบมือของเฉียวอีและพูดด้วยเสียงทุ้มว่า "ขอบคุณครับ ลุงเฉียว" "ตั้งแต่ต้นจนจบเขาลังเลที่จะปล่อยมือ เขารู้สึกเสมอว่าเฉียวอีเป็นเหมือนนกตัวเล็กๆ ทันทีที่เธอปล่อยเธอจะบินหนีจากเ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 38
ขณะที่หลู้เหวินโจวพูดมือใหญ่ของเขายังคงอยู่บนหัวของเฉียวอี เขาลูบหัวสองสามครั้งและมองเธอด้วยรอยยิ้มในดวงตาราวกับว่าบ้านที่เขาพูดถึงคือรังอันเป็นที่รักของพวกเขา เฉียวอีรู้สึกเหมือนถูกคนแทงที่หัวใจจําฉากที่เธอออกจากบ้านหลังนั้นได้อีกครั้งเธอจ่ายเงินให้กับครอบครัวนั้นเท่าไหร่ เธอก็ปวดใจมากเท่านั้นเมื่อเธอจากไป ปลายนิ้วของเธอกระตุกเล็กน้อย และเธอมองไปที่เฉียวซือลี่ด้วยสีหน้าอึมครึม " พ่อ หนูไม่สบายใจ อยากอยู่เป็นเพื่อนพ่ออีกสองสามวัน ""มีอะไรให้น่าห่วงอีกล่ะ มีคนรับใช้อยู่ที่บ้าน พวกเธอสองคนเพิ่งคืนดีกัน ต้องรักษาความสัมพันธ์ให้มั่นคง เธอช่วยพ่อมากพอแล้ว พ่อไม่สามารถทำให้พวกเธอเสียเวลาทำธุระใหญ่อย่างอื่นได้"ในท้ายที่สุดภายใต้การชักชวนซ้ำๆของเฉียวซือลี่ เฉียวอีก็เข้าไปในรถของหลู้เหวินโจวเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่แยกทางกัน ทั้งสองนั่งด้วยกันอย่างเงียบ ๆ โดยไม่โต้เถียงหลังจากนั้นไม่นานเฉียวอีก็พูดในที่สุด"ไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกันเถอะ ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีเสื้อใส่เหรอ ฉันจะซื้อให้คุณสักสองสามตัว ถือเป็นของขวัญขอบคุณที่มากับฉันในวันนี้" "หลู้เหวินโจวหันหน้ามามองเธอและสีหน้าในดวง
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 39
รักษาระยะห่างจากเขาให้ดีจู่ๆหลู้เหวินโจวก็รู้สึกหดหู่ ดึงเนคไท และเดินเข้าไปในลิฟต์เพียงลําพังทั้งสองคนเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายทีละคน เมื่อเสมียนเห็นการแต่งกายและนิสัยใจคอ ก็รู้ว่าได้พบกับเจ้าของทองแล้ว รีบทักทายทันทีด้วยรอยยิ้ม "คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"หลู้เหวินโจวไม่พูดด้วยใบหน้าเย็นชา นั่งตรงโซฟา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจัดการกับธุระทางการเฉียวอียิ้มและพยักหน้าแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เสื้อพริบตาเดียวก็เห็นเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า สีนี้เข้ากับผิวมาก ดูมั่นคงและอ่อนเยาว์หลู้เหวินโจวใส่แล้วน่าจะดูดีมากเพียงแต่ว่านี่ไม่ใช่สีโปรดของหลู้เหวินโจว เพราะในตู้เสื้อผ้าของเขาสีนี้ไม่เคยปรากฏให้เห็นเลยเฉียวอีหยิบเสื้อขึ้นมามองไปที่หลู้เหวินโจว และถามอย่างลองเชิงว่า" ประธานหลู้ ชุดนี้ล่ะ"หลู้เหวินโจวไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่ตอบเบา ๆ :" คุณเป็นคนจ่าย คุณเลือกเลย" "บริกรยิ้มทันทีและพูดว่า:" คุณหนูตาดีจริงๆครับ นี่คือสมบัติของร้านเลยครับ เสื้อตัวนี้เป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ของท่านอาจารย์โอลี่ มีเพียงสองชิ้นในโลก ชิ้นหนึ่งเป็นสีนี้และอีกชิ้นเป็นสีเขียวภูเขาน้ํ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 40
เฉียวอีอยากจะดิ้นสู้ แต่ทักษะการจูบของหลู้เหวินโจวนั้นดีเกินไปใช้เวลาไม่นานในการทําให้เธออ่อนระทวยไปทั้งตัวไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนหลู้เหวินโจวถึงจะค่อยๆปล่อยเธอไป ปลายนิ้วถูเข้าเบาๆกับริมฝีปากที่ค่อนข้างแดงและบวมของเธอ เกิดเสียงจ๊วบจ๊าบเหมือนแม่เหล็ก"เลขาเฉียว มาต่อกันเถอะ"เฉียวอีเอียงศีรษะด้วยความตกใจ "หลู้เหวินโจว คุณสร้างปัญหาเพียงพอแล้วหรือยัง" "หลู้เหวินโจวหัวเราะเบา ๆ :" สิ่งที่ฉันพูดคือลองเสื้อผ้าต่อไปนะ เลขาเฉียวไม่อยากทำแล้วเหรอ"เมื่อทั้งสองคนออกมาจากห้องลองเสื้อ พนักงานก็ทักทายพวกเขาทันที เมื่อมองไปที่รูปร่างที่หล่อเหลาและตั้งตรงของหลู้เหวินโจว ใบหน้าของเขาก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำ"คุณผู้ชายใส่แบบนี้เหมาะมากเลยค่ะ อยากได้เนคไทเพิ่มอีกไหม"เฉียวอีตอบเบา ๆ ว่า "ลองอันนั้นดู" "เธอหยิบเนคไทจากพนักงานเสิร์ฟและยืนเขย่งปลายเท้าเพื่อช่วยเขาผูกมัน หลู้เหวินโจวให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีตลอดขั้นตอนทั้งหมด โค้งตัว และก้มหัวลงดูสุภาพบุรุษมาก แต่ก็คลุมเครือ ปลายจมูกของสองคนเกือบจะติดกาวเข้าด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าพนักงานหน้าแดงและใจเต้นเล็กน้อย สงสัยว่าทําไ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 41
เฉียวอีมองเธอด้วยความประหลาดใจ "ฉันเปล่านะ ทำไมเหรอ"เลขาคนที่สองคลิกที่รูปภาพในกลุ่มบริษัททันทีและส่งให้เฉียวอี"รูปถ่ายส่วนตัวของคุณกับผู้ชายคนนึงถูกส่งไปยังกลุ่ม และตอนนี้ทั้งบริษัทรู้ว่าคุณมีแฟนแล้ว และยังเป็นลูกคนรวยอีกด้วย "เฉียวอีเหลือบมองรูปถ่าย และหัวใจที่ตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายในทันทีโชคดีที่ไม่ได้ถ่ายภาพใบหน้าของเธอ ไม่งั้นเธอเองก็คงไม่รู้ว่ามันจะทําให้เกิดความวุ่นวายขนาดไหน เฉียวอีไม่ได้อธิบาย แต่ยิ้มให้เลขาคนที่สอง:" ยังมีข้อมูลลูกค้าเหลืออยู่หนึ่งรายการสําหรับข้อมูลการประชุมคุณช่วยฉันจัดการหน่อยสิ" "เธอยุ่งอยู่นาน และในที่สุดก็เตรียมเอกสารทั้งหมดพร้อมก่อนเริ่มการประชุม ทันทีที่เข้าไปในห้องประชุม ก็เห็นซ่งชิงหยานั่งอยู่ในที่นั่งของเธอ มองเธออย่างมีนัยยะ" เลขาเฉียวฉันได้ยินมาว่าคุณมีความรักและได้พบกับลูกคนรวย ขอแสดงความยินดีด้วย "ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม เธอจะปล่อยให้ผู้คนกระจายข่าวลือก่อน ตราบใดที่หลู้เหวินโจวรู้ว่าเฉียวอีกําลังมีชู้กับชายอื่น เขาเป็นคนที่สะอาดขนาดนั้น เขาจะไม่ต้องการเธออีกแน่นอน เฉียวอียิ้มเบา ๆให้ซ่งชิงหยา:" คุณซ่งวางแผนที่จะเปลี่ยน
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 42
เดิมทีหลู้เหวินโจวรู้มานานแล้วว่าแม่ของเขาเกือบจะฆ่าพ่อของเธอ แต่เขาไม่ได้บอกเธอเขาแสดงละครเป็นเพื่อนเธอต่อหน้าพ่อของเธอ ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกสงสารเธอ แต่เพื่อบรรเทาบาปของแม่ ท้ายที่สุดถ้าพ่อของเธอเสียชีวิตจริงๆคุณนายหลู้ก็จะรับผิดชอบทางกฎหมายส่วนหนึ่งด้วยเฉียวอีรู้สึกหนาวสั่นทั่วร่างกายเท่านั้นความรู้สึกดีเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอสะสมไว้กับหลู้เหวินโจว ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหายไปพร้อมกับคําพูดเหล่านี้ เธอหัวเราะอย่างดูถูกตัวเองและกลับไปที่สํานักงานพร้อมกับเอกสารของเธอ ทันทีที่เข้าไป ก็ได้ยินเสี่ยวหลี่พูดในลักษณะแปลก ๆ :" เธอกอดต้นขาของประธานหลู้แล้ว เธอยังหวงเงินเล็กๆน้อยๆที่ฉันติดอยู่อีกเหรอ"เฉียวอีถอยห่างจากสถานะเดิมเธอเยาะเย้ย: "ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่อยากจ่ายคืน พวกเราพบกันโดยตรงในศาลแล้วกัน" ""เฉียวอี โหดไปแล้ว ส่งหมายเลขบัตรให้แก่ฉัน แล้วฉันจะโอนให้เธอ "เสี่ยวหลี่โอนเงินให้เฉียวอีและพูดอย่างชั่วร้าย:"เฉียวอี อีกเดี๋ยวก็เป็นวันที่สามของศาล ในไม่ช้าและเมื่อเธอถูกตัดสินว่ามีความผิดเธอจะต้องออกจากบริษัท "เนื่องจากกรุ๊ปมีกฎระเบียบที่ชัดเจนเมื่อพนักงานที่รู้กฎหมาย และฝ่าฝืน
บทล่าสุด
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
