บทที่ 46

[บ้านปรัชญานนท์ ]

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มไหว้บุพการีของเธอก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นพวกท่านเดินออกมาพร้อมกันทั้งสอง

"อืม" มันคือเสียงรับไหว้ของอิทธิ

พอไต้ฝุ่นได้ยินถึงกับเสียวสันหลัง แต่ก่อนเขาก็ทำปฏิกิริยาแบบนี้..แบบไม่สนใจ เพราะตอนนั้นเขายังไม่มีใจให้กับลูกสาวของท่าน..หรือจะเรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้

"พ่อคะ" มายมิ้นท์ตรงเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อ น้ำตาเธอหลั่งไหลออกมา โดยที่กลั้นไม่อยู่ เพราะรู้ดีว่าตัวเองทำผิด

"ร้องไห้ทำไม" พ่อยื่นมือไปซับน้ำตาให้ลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดแบบทะนุถนอม

"มายขอโทษค่ะพ่อ"

พอเห็นน้ำตาของเธอ เขาถึงคิดได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง เขาไม่อยากให้เธอมีน้ำตา เพราะเห็นแล้วมันทรมานหัวใจ

"คือว่าผม..เออ" แต่ก็ดีเท่าไรแล้วที่พ่อของเธอไม่เอาปืนออกมาด้วยถ้าไม่งั้นมีหวังได้ตายแน่

"จะมายืนคุยอะไรกันอยู่ตรงนี้ เข้าไปข้างใน"

"ขะ..ครับ?!" เกินความคาดหมาย ทีแรกคิดว่าจะถูกไล่ตะเพิดออกจากบ้านแทบไม่ทัน แต่นี่ท่านบอกให้เข้าไปคุยกันข้างใน คนร่างหนาไม่รอให้ท่านเชิญเป็นครั้งที่สอง เขารีบก้าวเดินตามเข้าไป

"ผมขอโทษครับที่พาเธอไปโดยไม่ได้บอกกล่าว" พอเข้าไปถึงด้านใน ชายหนุ่มที่ตัวสูงโปร่งทิ้งกายลงคุ