บทที่ 170

"ว่าบาป แล้วเหมือนจริงๆ!"

เจียงไหลมองตามสายตาของฉันไป ก็ยังรู้สึกว่าเหมือน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสนุก "รีบไปกันเถอะ!"

เธอปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลงจากรถด้วยความเร็วสูง

ฉันเองก็ตามไปติดๆ แล้วเข้าโถงโรงแรมไปพร้อมกัน

แต่เงาของสองคนนั้นหายไปไหนแล้ว?

เราจึงได้แต่เดินไปหน้าเค้าเตอร์ เจียงไหลปรับน้ำเสียงนุ่มนวล "ขอโทษนะคะ ชายหญิงคู่เมื่อกี้ที่เดินเข้ามา อายุห่างกันมากไหมคะ?"

เพราะเธอเป็นคนสวย เมื่อส่งยิ้มหวานเป็นน้ำผึ้งออกไปอีก ก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายเคลิ้มตามได้อย่างง่ายดาย

หนึ่งในพนักงานรีเซ็ปชั่นที่อายุน้อยที่สุด หลุดพูดออกมาในทันที "เหมือนจะห่างกันเยอะอยู่ค่ะ..."

"ห่างเหิ่งอะไร? ฉันว่าสมองเธอนี่แหละที่ห่าง"

พนักงานอีกคนที่ทำงานมานาน ก็ตัดบทหล่อนในทันที แล้วหันกลับมา "ขอโทษด้วยค่ะ แต่เราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าได้"

"ไอ้แก่นั่นเหมือนจะเป็นพ่อของฉัน!"

เจียงไหลหัวไวมาก เธอพูดด้วยน้ำเสียงคลุ้งน้ำตา "แม่ฉันร่วมสร้างตัวมากับเขาตั้งแต่เสื่อผืนหมอนใบ กัดก้อนเกลือกินมาด้วยกัน พอตอนนี้เริ่มมีเงินเข้าหน่อย เขาก็แอบไปเลี้ยงอีหนูลับหลังแม่!"

ฉันรู้สึกตะลึงกับความสามารถในการแต่งเรื่องของเ