LOGINShare
บทที่ 132
Related chapters
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 133
จี้อี่หนิงเทสารละลายลงในขวดทดลองให้เกิดปฏิกิริยา แล้วนั่งลงข้าง ๆ เพื่อจดบันทึกการทดลองแต่ขณะที่เขียนไป กลับเผลอเหม่อลอยจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอจึงสะดุ้งและกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเป็นเสิ่นเยี่ยนจือ จี้อี่หนิงก็ปัดหน้าจอรับสาย"เป็นอะไร?""อี่หนิง คืนนี้มีงานเลี้ยงการกุศล ไปกับผมหน่อยสิ"จี้อี่หนิงก้มตาลง แววตาฉายความครุ่นคิด ก่อนจะตอบหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที “โอเค ฉันต้องเตรียมชุดแบบไหน?”“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เดี๋ยวผมให้เลขาจัดการให้นะ”ในเมื่อเสิ่นเยี่ยนจืออุตส่าห์ใส่ใจเรื่องนี้ จี้อี่หนิงก็ไม่คิดจะวุ่นวายเพิ่มเติม หลังจากตกลงเวลาเรียบร้อยก็วางสายเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานช่วงเย็นจี้อี่หนิงกรอกบันทึกการทดลองจนเสร็จ ล้างเครื่องมือทดลองและเก็บเข้าที่ ก่อนจะล็อกห้องปฏิบัติการแล้วออกไปเมื่อไปถึงสถานที่จัดงานเลี้ยง ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้วหลังจากลงจากรถ เสิ่นเยี่ยนจือก็ให้จี้อี่หนิงควงแขนของเขาแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “คนในงานเลี้ยงการกุศลคืนนี้ เธอน่าจะรู้จักแทบทั้งหมด เดี๋ยวผมต้องไปคุยธุรกิจ เธอไปพูดคุยกับคนอื่นตามสบายก็พอครับ”"ทราบแล
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 134
หวงอีเหริน หันไปมอง จู้อวี่เซวียน แวบหนึ่ง “เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”ถ้าเธอจำไม่ผิด จู้อวี่เซวียน ก็เพิ่งกลับประเทศมาได้ไม่นานเหมือนกันจู้อวี่เซวียนแค่นหัวเราะ “แน่นอนว่ารู้จัก เธอเป็นเพื่อนสนิทของนังผู้หญิงแพศยาที่คอยตามตื๊อเส้าชิงค่ะ”พอนึกถึงสือเวยผู้หญิงแพศยาคนนั้น สีหน้าของจู้อวี่เซวียนก็เต็มไปด้วยความรังเกียจถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องไปต่างประเทศ ผู้หญิงคนนั้นจะมีโอกาสได้อยู่กับโจวเส้าชิงได้ยังไงกันเดิมทีวันนี้เธอตั้งใจจะเล่นงานสือเวย แต่ในเมื่อสือเวยไม่มา เล่นงานจี้อี่หนิง แทนก็ได้เหมือนกันหวงอีเหรินแววตาฉายแววประหลาดใจ ก่อนจะขมวดคิ้ว “เธอคิดจะทำอะไร?”จู้อวี่เซวียนก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอดสร้อยคอเพชรออกจากคอ“ได้ยินว่าเธอฐานะไม่ดี งั้นการขโมยของก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”หวงอีเหรินแววตาวูบไหวไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามด้วยอำนาจของตระกูลเสิ่นถึง จี้อี่หนิงจะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าข้อหาลักทรัพย์เป็นความจริง เธอก็จะทำให้ตระกูลเสิ่นเสื่อมเสียชื่อเสียงคงไม่มีใครชอบขโมยหรอกใช่ไหม?จู้อวี่เซวียนเดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง เรียกบริกรคนหนึ่งมาแล้วกระซิบอะไรบาง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 135
เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้ว กำลังจะพูด แต่จู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นในห้องจัดเลี้ยง“อ๊ะ! สร้อยคอของฉันหายไปแล้ว!”เสียงของเธอดังมาก ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันทีไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาสอบถาม พอรู้ว่าสร้อยคอหายไป ก็รีบสั่งให้เปิดไฟในห้องจัดเลี้ยงทันใดนั้น ห้องจัดเลี้ยงก็สว่างไสวราวกับกลางวัน“คุณจู้ คุณอย่ากังวลไปนะคะ เราจะรีบหามันให้ ถ้าหล่นอยู่ในห้องจัดเลี้ยงก็น่าจะหาเจอเร็วๆ นี้ค่ะ”จู้อวี่เซวียนทำท่าทางร้อนใจ “งั้นลองเปิดกล้องวงจรปิดดูไหมคะ? น่าจะหาเจอเร็วขึ้น ฉันมั่นใจว่ามันต้องหายในนี้แน่ๆ”พนักงานมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอโทษนะคะ คุณจู้ เพื่อความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยของงานเลี้ยงการกุศล ห้องจัดเลี้ยงของเราไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดค่ะ”แน่นอนว่า จู้อวี่เซวียนรู้เรื่องนี้ดี เธอพูดไปแบบนั้นก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอร้อนใจแค่ไหน“งั้นรบกวนช่วยหามันให้หน่อยนะคะ สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดจากเส้าชิงสำหรับฉันมันมีความหมายกับฉันมากค่ะ”“รับทราบค่ะ คุณจู้”พนักงานจึงเริ่มค้นหากันอย่างละเอียด ไม่ถึงสิบนาที ห้องจัดเลี้ยงก็ถูกค้นจนทั่ว แต่ก็ยังไม่พบสร้อยคอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 136
หลังจากที่จี้อี่หนิงพูดขึ้นมา คนอื่นๆ ก็พากันตระหนักได้ทันที สีหน้าที่มองไปทางหวงอีเหรินและจู้อวี่เซวียนเต็มไปด้วยความไม่พอใจใช่สิ!จู้อวี่เซวียนทำสร้อยคอหายเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเขาล่ะ? ทำไมต้องให้พวกเขาถูกค้นกระเป๋าด้วย?แค่สร้อยคอราคาหลายพันล้าน มันมีค่าอะไร? พวกเขาหยิบออกมาได้เป็น7 8เส้น ใครจะลดตัวไปขโมยกัน?เมื่อสังเกตเห็นสายตาไม่เป็นมิตรจากรอบข้าง ดวงตาของหวงอีเหรินก็ฉายแววเย็นชาไม่คิดว่าจี้อี่หนิงจะพูดจาหยาบคายขนาดนี้ ยังจัดการยากอีกด้วยแต่เดี๋ยวอีกไม่นาน เธอคงพูดจาแข็งกร้าวแบบนี้ไม่ได้แล้วหวงอีเหรินถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดอย่างไม่มีทางเลือก "ฉันคิดวิธีนี้ขึ้นมา ก็เพื่อที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของทุกคน และก็เพื่อหาสร้อยคอให้อวี่เซวียนเพราะสร้อยเส้นนั้นมันมีความหมายสำคัญกับเธอ"“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเรา? ถ้าสำคัญขนาดนั้นทำไมไม่เก็บไว้ที่บ้าน จะเอามาใส่ทำไม?”“นั่นสิ! เธอทำมันหายเอง แต่กลับหน้าด้านจะค้นกระเป๋าพวกเรา? ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด!”ถ้าคุณสนใจสร้อยเส้นนั้นจริงๆ ฉันจะซื้อให้คุณตอนนี้เลย อย่ามาทำให้งานเลี้ยงเพื่อการกุศลต้องเสียเวลานะ"เมื่อเห็นว่าคนส่วนใ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 137
“อี่หนิงเงินที่ผมให้เธอไม่พอหรือไง?! ทำไมถึงต้องทำเรื่องแบบนี้?!”จี้อี่หนิงมองเขาแวบหนึ่ง ความโกรธและความดุร้ายในดวงตาของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงเธอแทบสงสัยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่มีคนมากมาย เสิ่นเยี่ยนจืออาจจะบีบคอเธอแล้วตะคอกถามก็ได้เธอหัวเราะเบา ๆ “เสิ่นเยี่ยนจือ นายเปลี่ยนไปจริง ๆ”เมื่อก่อน เขาไม่เคยสงสัยเธอ แต่ตอนนี้ เขากลับคิดว่าเธอเป็นคนขโมยของคนอื่นเมื่อจิตใจคนเปลี่ยนไป ดวงตาก็คงมืดบอดตามไปด้วยเธอหยิบสร้อยเพชรจากกระเป๋า ยื่นไปตรงหน้า จู้อวี่เซวียน แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ “คุณจู้ ช่วยดูให้ดี ๆ นี่เป็นสร้อยของคุณหรือเปล่า? ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณหวงบอกว่าสร้อยของคุณมีจี้เป็นรูปหงส์ฝังเพชรเต็มไปหมด”ภายใต้แสงไฟ สร้อยเพชรในมือจี้อี่หนิง ดูประณีตสวยงาม จี้เป็นเพชรรูปหัวใจสีชมพู ซึ่งชัดเจนว่าไม่ใช่เส้นเดียวกับที่หวงอีเหรินอธิบายสร้อยเส้นนี้ เป็นเส้นที่เธอใส่มางานเลี้ยงเองจู้อวี่เซวียนเบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว สายตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ“เป็นไปไม่ได้! มันจะเป็นไปได้ยังไง?! สร้อยของฉันต้องอยู่ในกระเป๋าเธอแน่ ๆ!”จี้อี่หนิงยื่นกระเป๋าให้เธอแล้วยิ้ม “งั้นคุณล
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 138
"หรือว่าคุณโจวคิดว่าคำขอโทษของตัวเองมีค่ามากนักหรือ?"ทุกคนมองไปที่ประตู เห็นเสิ่นซื่อเดินเข้ามาพร้อมกับจ้าวโหยวกวง เจ้าภาพงานการกุศลในครั้งนี้จ้าวโหยวกวงมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่เสิ่นซื่อกลับมีสีหน้าเย็นชา รอบกายแผ่กระจายความเย็นชาโจวเส้าชิงหรี่ตาลง ถ้าเป็นเสิ่นเยี่ยนจือเขายังพอจะให้เกียรติอีกฝ่ายได้แต่ถ้าเป็นเสิ่นซื่อ เรื่องคืนนี้คงจะจบลงไม่ค่อยดีนักเสิ่นเยี่ยนจือก็มีสีหน้าไม่ดี เมื่อครู่ จี้อี่หนิงเกือบจะตกลงตามข้อเสนอของเขาแล้ว แต่ตอนนี้สิ่นซื่อกลับมาแทรกแซง จะต้องส่งผลกระทบต่อความร่วมมือระหว่างเสิ่นซื่อกรุ๊ปและจงเฉิงแน่นอน“ประธานเสิ่น เรื่องนี้จริงๆ แล้วเป็นความผิดของอวี่เซวียนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ ผมก็ได้พูดไปแล้วว่า สามารถให้หยู่เซียนขอโทษได้ หรือแม้กระทั่งหากคุณจี้ต้องการการชดเชยอะไรก็ตาม หากผมทำได้ ผมยินดีที่จะยอมรับทุกอย่างครับ”โจวเส้าชิงคิดว่าตัวเองทำแบบนี้ก็ถือว่าให้หน้าตระกูลเสิ่นแล้ว ถ้าเกิดความขัดแย้งจริงๆ ทุกคนก็จะเสียหน้าเสิ่นซื่อหยุดยืนห่างจากเขาไม่กี่ก้าว สีหน้าเย็นชาราวกับจะทำให้คนแข็งตายได้"ถ้าวันนี้เป็นจู้อวี่เซวียนที่ถูกใส่ร้ายว่าขโมยของแบบนี้ แล้วคำ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 139
จู้อวี่เซวียนกรีดร้องและดึงกระโปรงของเธออย่างสิ้นหวัง ด้วยความหวาดกลัวในดวงตา"อ๊ะ! อย่าเข้ามาใกล้... อย่าเข้ามาใกล้! ฉันยอมคุกเข่าขอโทษค่ะ!"เธอคิดว่าเสิ่นซื่อแค่ขู่เธอ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะให้คนของเขาทำจริงๆ เขาเป็นคนบ้าไปแล้วถ้าเธอถูกถอดเสื้อผ้าที่นี่ เธอก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปการคุกเข่าขอโทษยังดีกว่าถูกถอดเสื้อผ้าต่อหน้าต่อตาเสิ่นซื่อมองเย็นชาและพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย "โอเค กลับมาสิ"ชายชุดดำถอยออกไป และจู้อวี่เซวียนล้มลงบนพื้น จับกระโปรงของเธอไว้ไม่ให้ถูกดึงออก แต่ผมและเสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิงมาก และดูอับอายมากใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเธอวิ่งไปคุกเข่าต่อหน้าจี้อี่หนิง"คุณจี้ ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรใส่ร้ายคุณ ฉันทำผิด ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว โปรดยกโทษให้ฉัน..."จี้อี่หนิงมองเธออย่างเย็นชา ไม่มีความเห็นใจในใจถ้าเธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าสร้อยคอถูกใส่ในกระเป๋าของเธอ บางทีตอนนี้เธออาจจะเป็นคนที่อับอายเช่นนี้"คุณจู้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเกี่ยวกับการยกโทษหรือไม่ คุณแค่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ เพราะว่าคุณก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว และคุณต้องรับผิดชอบต่อคำพูดและการกระทำของค
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 140
ถูกเสิ่นซื่อชี้นิ้วด่าอย่างตรงหน้า มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำแน่นทันที ความโกรธวาบในดวงตา"อาเล็ก อี่หนิงเป็นภรรยาผม ผมจะทำยังไงก็ไม่ถึงตาคุณมาสั่งสอนครับ！"เสิ่นซื่อเยาะเย้ย "โจวเส้าชิงยังรู้จักรีบเข้ามาปกป้องจู้อวี่เซวียน เจ้านี่ขี้ขลาดตาขาว ผมไม่รู้ว่าตระกูลเสิ่นผลิตของไร้ค่าอย่างเจ้ามาทำไม"เสิ่นเยี่ยนจือขบเขี้ยวพูดเย็นชา "อย่างน้อย ผมไม่เคยละโมบภรรยาคนอื่นครับ""เชื่อไหมว่า ผมสามารถให้คุณหย่าพรุ่งนี้ได้?"เขาไม่ได้ทำตามความคิดตัวเอง แค่ต้องการเคารพจี้อี่หนิง รอจนถึงวันที่เธอเข้าใจชัดเจนจึงค่อยช่วยเธอใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือเต็มไปด้วยความโกรธ เขารู้ดีว่าเสิ่นซื่อมีความสามารถนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเอาจี้อี่หนิงออกจากข้างกายเขาตอนนี้ ก็ไม่มีทางที่เขาจะมีความสามารถในการต่อต้านเลยเพียงเพราะเขาเป็นแค่ผู้จัดการทั่วไปของเสิ่นซื่อกรุ๊ป ไม่มีหุ้นของเสิ่นซื่อกรุ๊ป จึงแข่งกับเสิ่นซื่อไม่ได้"อาเล็ก อย่ามากเกินไป!"เขาได้อดทนมาอย่างยาวนาน แต่ไม่คิดว่าเสิ่นซื่อกลับยิ่งไร้ความเกรงกลัวมากขึ้น วันนี้ยังกล้าที่จะปกป้องจี้อี่หนิงต่อหน้าคนอื่น อาจจะพรุ่งนี้เขาก็กล้าทำเรื่องที่เกิ
Latest chapter
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 316
จี้อี่หนิงวางมือลงข้างตัวแน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หลุบตาลง ทำเป็นไม่เห็นเสิ่นซื่อเมื่อเดินผ่านเขาไป หัวใจของจี้อี่หนิงก็กระตุกโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ดึงดูดความสนใจเพราะว่า สายตาที่เขามองเธอเมื่อครู่นี้ดูน่าขนลุกกระทั่งเดินออกจากร้านอาหาร จี้อี่หนิงถึงรู้สึกว่าสายตาที่ตามเธอมาตลอดนั้นหายไปแล้วขณะที่ถอนหายใจโล่งอก คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่อาจห้ามได้ทั้งที่พวกเขาเลิกกันไปแล้ว เขายังคงมองเธาอย่างนั้นทำไมเธอสูดหายใจลึก บังคับตัวเองไม่ให้คิดต่อไปอีกยังไงเสีย พวกเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันอีกแล้วการเจอหน้ากันครั้งต่อไปก็ให้ทำเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วกัน ก็ดีเหมือนกันไม่นาน เสวียนหมิงหมิงและเวินลี่เจ๋อก็เดินออกจากร้านอาหาร และไปที่อาคารปฏิบัติการพร้อมกันพาตัวเวินลี่เจ๋อไปที่โต๊ะทำงานของเขา และแนะนำสถานที่เก็บยาทดลองในอาคารปฏิบัติการ จี้อี่หนิงก็กลับไปนอนที่โต๊ะของตัวเองช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนใกล้เลิกงานช่วงเย็น เสวียนหมิงหมิงเข้ามาใกล้จี้อี่หนิงกระซิบบอก "พี่อี่หนิง ช่วยถามพี่ชายของคุณหน่อยนะคะ ว่ามีแฟนหรือยัง ฉันจะได้มีโอกาสคบกับเขาสักที!"จี้อี่หน
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 315
จี้อี่หนิงหันกลับไป เห็นเสวียนหมิงหมิงมีท่าทางเหมือนกำลังตกหลุมรัก ดวงตาของเธอมีแววประหลาดใจเล็กน้อยเธอรู้ดีว่าเวินลี่เจ๋อหน้าตาดีสมัยมัธยมปลาย ตอนคนในโรงเรียนรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของเวินลี่เจ๋อ มีผู้หญิงหลายคนให้เธอช่วยส่งจดหมายรักตอนแรกเวินลี่เจ๋อแค่หน้าดำแล้วโยนจดหมายลงถังขยะ ต่อมาอาจจะเพราะรำคาญมาก เขาก็เตือนเธอว่าอย่ารับอีก ไม่งั้นจะบอกพ่อตลอดช่วงที่เขาไปต่างประเทศ ดูเหมือนน้าเวินก็ไม่เคยพูดว่าเขามีแฟนหรือเปล่าจี้อี่หนิงส่ายหัว “อันนี้ฉันไม่รู้ ถ้าเธออยากรู้จริง ๆ ฉันจะหาโอกาสถามให้ก็ได้”เสวียนหมิงหมิงตื่นเต้นจนโผกอดจี้อี่หนิง“พี่อี่หนิงเธอดีเกินไปแล้ว! ถ้าฉันได้คบกับเขาจริง ๆ ฉันจะขอบคุณเธออย่างดีเลย!”ระหว่างที่สองคนคุยกันเวินลี่เจ๋อก็กลับมาพร้อมอาหารเขานั่งลงข้างจี้อี่หนิงทันที ก้มหน้ากินข้าวส่วนเสวียนหมิงหมิงที่นั่งตรงข้าม ก็มองเขาแบบเคลิ้มสุด ๆ ตาเป็นประกายเห็นว่าเธอแทบจะน้ำลายไหล จี้อี่หนิงเลยกระแอมเตือนว่าอย่าเกินไปสมัยเรียน เวินลี่เจ๋อก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวเป็นแฟนคลับ คงยังไม่เปลี่ยนไม่มีใครสังเกตว่า มีเงาร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาจากหน้าประตูโรงอาหารท
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 314
ซุนสิงก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูด ท้ายที่สุดการสูญเสียครั้งนี้คือความร่วมมือครั้งใหญ่แต่จริงๆ แล้วเขาสับสนเล็กน้อยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเสี่ยงที่จะทำให้ชิงหงขุ่นเคืองและร่วมมือกับบริษัทเล็กๆ ของเสิ่นเยี่ยนจือดวงตาของเสิ่นซื่อเต็มไปด้วยความโกรธ "ไปโทรหาผู้รับผิดชอบความร่วมมือนี้！""โอเค ผมจะไปทันที！"ซุนสิงรีบหันหลังกลับและจากไปเพราะ กลัวว่าเสิ่นซื่อจะหยุดเขาหลังจากเลิกกับจี้อี่หนิง เสิ่นซื่อน่ากลัวมากจริงๆใกล้เที่ยง จี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเย็นด้วยกันเสวียนหมิงหมิงรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะถามว่า： "พี่อี่หนิง พี่ไม่ทานอาหารเย็นกับประธานเสิ่นเหรอ？"ทั้งสองเพิ่งอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว พวกเขาควรจะเป็นกาวและสี แต่จี้อี่หนิงก็เหมือนเดิม และไม่มีความแตกต่างเลยเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อตอบกลับข้อความเป็นครั้งคราว แต่เช้านี้ฉันไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาแม้แต่ครั้งเดียวจี้อี่หนิงเบ้ริมฝีปากและพูดอย่างใจเย็น： "ฉันเลิกกันกับเขาแล้ว""อะไรนะ？！ คุณเลิก..."เสวียนหมิงหมิงรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจนกระทั่ง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 313
"เธอจะช่วยฉันได้ไหม?"ในตอนนี้เหนียเว่ยชิงรู้สึกเสียใจกับคำพูดที่พลั้งปากออกไป เขาควรจะฉวยโอกาสยามเธออ่อนแอ ไม่ใช่แนะนำให้เธอไปแข่งขันแต่ตอนนี้ติดอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ก็ได้แต่พยักหน้า "ถ้าเธอต้องการ"ฉีรั่วอวี่ยิ้มออก พอจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของเหนียเว่ยชิงก็ดังขึ้นในใจเขารู้สึกโล่งอกอย่างมาก เหมือนโทรศัพท์สายนี้มาทันเวลาพอดี เขารีบหยิบมือถือออกมาแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่มุมหนึ่งหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เขากลับมาหาฉีรั่วอวี่"รั่วอวี่ ขอโทษนะ ผมมีเรื่องด่วน เรามาแลกข้อมูลติดต่อกันก่อน แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ""คะ"หลังจากเพิ่มกันเป็นเพื่อนแล้ว เหนียเว่ยชิงก็จากไปฉีรั่วอวี่มองด้านหลังของเขาที่กำลังเดินจากไป ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมอง……จี้อี่หนิงเคยคิดว่าตัวเองคงนอนไม่หลับหลังจากย้ายออกจากวิลล่า แต่ไม่คิดว่าพอกลับถึงโรงแรม อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วนอนลงบนเตียง ไม่นานก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวทั้งคืนไม่ได้ฝันเลย ตื่นขึ้นมาตอนเช้า พบว่ายังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้าจี้อี่หนิงตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน มัดผมขึ้น แต่งหน้าแบบเรียบง่าย สุดท้ายใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แล้วก็ออกไปทำงานพอมา
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 312
"เมื่อสองสามวันก่อน"เหนียเว่ยชิงรูม่านตาหดรัดแน่น รีบพูดทันที "เธออยู่ที่ไหนตอนนี้!"มองเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา เสิ่นซื่อก็คว้าโทรศัพท์กลับมาจากมือเขา วางสายและปิดเครื่อง แล้วพูดชื่อโรงแรมหนึ่งแห่งด้วยน้ำเสียงเฉยชาเหนียเว่ยชิงรีบลุกขึ้นเดินออกไป ก้าวเท้าเร่งรีบ แม้กระทั่งดูวุ่นวายเล็กน้อยกู้จิ่งเซินมองไปที่เสิ่นซื่อ เห็นสีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ประกายตาฉายความประหลาดใจ"ไม่มีความรู้สึกต่อฉีรั่วอวี่เลยสักนิด?"สมัยมหาวิทยาลัย เหนียเว่ยชิงชอบฉีรั่วอวี่ ทุกครั้งที่พบกันเสิ่นซื่อจะปกป้องเธออย่างดี ไม่ให้เหนียเว่ยชิงเข้าใกล้ฉีรั่วอวี่เลยแม้แต่นิดตอนนี้เขาจะปล่อยวางได้จริงหรือ?เสิ่นซื่อยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ตั้งแต่เธอขอเลิกและออกไปต่างประเทศ เราก็ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"กู้จิ่งเซินได้ยินแล้วกลั้นหัวเราะ ส่ายหน้าพลางพูด "นี่ก็แบบคุณนี่แหละ"ตอนที่ฉีรั่วอวี่ออกไปต่างประเทศ เขาเคยคิดว่าเสิ่นซื่อจะซึมเศร้า แต่ไม่ถึงสามวัน เขาก็กลับมามีชีวิตเหมือนเดิม ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของคนที่เพิ่งถูกทิ้งทั้งกู้จิ่งเซินและเหนียเว่ยชิงต่างคิดว่าเขาเก็บความรู้สึ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 311
ขณะที่พูด จี้อี่หนิงมือยังไม่หยุดเคลื่อนไหว เธอเก็บของของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วเตรียมจะจากไปเสิ่นซื่อยั้งเธอไว้ "คุณจะไปจริงๆ เหรอ?""ถ้าไม่ไปตอนนี้ แล้วต้องรอจนถึงวันที่คุณกลับไปคบกับฉีรั่วอวี่ถูกไล่ออกไปเหรอ? ฉันไม่ได้มองไม่เห็นอะไรขนาดนั้น และก็ไม่โง่ขนาดนั้น""ผมจะไม่กลับไปคบกับเธอ"จี้อี่หนิงยกหน้าขึ้นมองเขา พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง "คุณรู้ไหม?เสิ่นเยี่ยนจือเคยบอกฉันว่าเขาจะไม่ไปพันกับฉินจืออี้อีก แต่ผลลัพธ์เป็นยังไง?"สีหน้าของเสิ่นซื่อแวบเยือกเย็น เสียงต่ำลง "ผมไม่เหมือนเขา"ถถ"ไหนล่ะที่ไม่เหมือน? ทั้งคู่ก็ไปพันกับผู้หญิงอื่น ทั้งคู่ก็ชอบโกหก ฉันไม่อยากถูกหลอกเป็นครั้งที่สองค่ะ"เสิ่นซื่อไม่มีคำตอบ เพราะพฤติกรรมของเขาตอนนี้ ทำให้เธอไม่มีความรู้สึกปลอดภัยจริงๆ"อี่หนิงรอผม 3 เดือน ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยครับ"จี้อี่หนิงผลักเขาออก "ฉันจะไม่รอคุณ"พูดจบ เธอก็จากไปทันทีจนกระทั่งเดินออกจากวิลล่า น้ำตาจากตาของเธอถึงได้ไหลออกมาเธอใช้มือเช็ดน้ำตา กักน้ำตาไว้ แล้ววางกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยก่อนจะขึ้นรถและจากไปหลังจากจี้อี่หนิงจากไป เสิ่นซื่ออยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งช
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 310
สีหน้าของเสิ่นซื่อชะงักไปเล็กน้อย “เธอรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”จี้อี่หนิงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ตอนที่คุณพาเธอไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารสำหรับคู่รัก”บรรยากาศระหว่างทั้งสองเงียบลง จนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันผ่านไปกว่าสิบวินาที เห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไร จี้อี่หนิงจึงหันหลังเปิดประตูรถเตรียมจะขับออกไปทันใดนั้นเสิ่นซื่อก็คว้าข้อมือเธอไว้“อี่หนิง เรื่องนี้ที่ผมไม่ได้บอกเธอ เป็นความผิดของผม ผมขอโทษ”จี้อี่หนิงหันกลับมามองเขา ใบหน้าของเขาถูกบดบังด้วยความมืดของค่ำคืน เธอมองไม่เห็นอารมณ์บนใบหน้าเขาเธอสะบัดมือออก “ถ้าคุณอยากกลับไปคืนดีกับเธอ ฉันย้ายออกคืนนี้ได้เลย”เสิ่นซื่อขมวดคิ้ว "ผมไม่ได้คิดจะกลับไปคบกับเธอ ผมไม่ได้บอกคุณเพราะกลัวคุณเข้าใจผิด ผมรู้ดีว่าตอนนี้คนที่ผมชอบคือคุณ"จี้อี่หนิงรู้สึกขำขึ้นมา ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความโกรธ“กลัวฉันเข้าใจผิด แต่คุณกลับอยู่กับแฟนเก่าทั้งวันทั้งคืน? กลัวฉันเข้าใจผิด แต่ให้ฉันรอคุณกินข้าวเย็น แล้วสุดท้ายคุณไปกับเธอที่ร้านอาหารสำหรับคู่รัก? งั้นบอกฉันที เรื่องพวกนี้ผู้หญิงคนไหนจะไม่เข้าใจผิด?”พูดไปพูดมา ดวงตาของจี้อี
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 309
ขณะนี้เสิ่นซื่อยิ้มมุมปาก ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เธอแต่เธอกลับสังเกตได้อย่างเฉียบคมว่า ตอนนี้อารมณ์ของเสิ่นซื่อไม่ค่อยดีนักเวินลี่เจ๋อหันกลับไปมองตามสายตาของเธอ และเมื่อสายตาของเขาสบกับเสิ่นซื่อกลางอากาศ ดวงตาก็หรี่ลงโดยไม่รู้ตัวผู้ชายคนนี้ ดูเหมือนจะเป็นศัตรูกับเขาอย่างมากเสิ่นซื่อเดินมานั่งลงข้างๆจี้อี่หนิงโดยตรง พร้อมรอยยิ้ม "อี่หนิง เธอกินข้าวกับพี่ชาย ทำไมไม่บอกผม ผมจะได้มาด้วย"เวินลี่เจ๋อก็มองไปที่เธอด้วยสายตาสงสัย “คนนี้คือ?”ถูกผู้ชายสองคนจ้องมองพร้อมกัน ทำให้จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยแนะนำ แต่เสิ่นซื่อก็หันไปมองเวินลี่เจ๋อพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก“คุณเวิน สวัสดีครับ ผมเป็นแฟนของอี่หนิง ผมเสิ่นซื่อเป็นประธานของชิงหงครับ”ดวงตาของเวินลี่เจ๋อแวววับไปเล็กน้อย ยื่นมือไปจับมือกับเสิ่นซื่อ“สวัสดีครับ เวินลี่เจ๋อ”ขณะจ้องตากัน มีเพียงพวกเขาที่รู้ถึงคลื่นใต้น้ำที่เชี่ยวกรากจี้อี่หนิงมองไปที่เสิ่นซื่อ“คุณมาทำไม?”เสิ่นซื่อปล่อยมือจากเวินลี่เจ๋อ แล้วหันมามองเธอ “ทำไมล่ะ? ฉันพบคนไม่ได้เหรอ? กินข้าวกับพี่ชายเธอ ก็ไม่ชวนผม”จี้อี่หนิง: “...ฉันกลัวว่าคุณจะยุ่ง”“ต่อให้ยุ่ง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 308
"ไม่ได้เจอกันนานแล้ว"เวินลี่เจ๋อเดินมาตรงหน้าจี้อี่หนิง ก้มมองเธอ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม "อืม ไม่ได้เจอกันนานแล้ว"นับดูแล้ว ทั้งสองคนไม่ได้พบกันห้าหกปีแล้ว แทบไม่ได้ติดต่อกัน เลยจี้อี่หนิงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย"เข้าไปข้างในก่อนเถอะ"นั่งลงในร้านอาหาร หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว จี้อี่หนิงถึงหันไปมองเขาและเอ่ยปาก "ทำไมคุณถึงตัดสินใจกลับมาพัฒนาในประเทศกะทันหัน? ฉันได้ยินน้าเวินบอกว่าคุณมีเงินเดือนสูงมากในต่างประเทศ ถ้าทำงานต่อไปอีกสองสามปี น่าจะได้ตั้งรกรากที่นั่นแล้วนี่"มองดูใบหน้าที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้ เวินลี่เจ๋อแทบจะมองเหม่อไปเขาหลบตาอย่างสงบ พูดเสียงเบา "กินอาหารข้างนอกไม่คุ้น"จี้อี่หนิงรู้สึกประหลาดใจ ชัดเจนว่าเธอไม่ค่อยเชื่อ"ง่ายแค่นั้นเหรอ?"“อืน”"ก็ได้ แล้วคุณหางานแล้วหรือยัง? หรือว่าวางแผนจะพักผ่อนสักระยะ"เวินลี่เจ๋อยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นดื่ม นิ้วมือแตะเบาๆ บนแก้ว มองไปที่จี้อี่หนิงพูดช้าๆ "จริงๆ วันนี้ผมไปสัมภาษณ์ที่ชิงหงแล้ว"ได้ยินเช่นนั้น จี้อี่หนิงเกือบจะพ่นน้ำออกมา มองดูเวินลี่เจ๋อด้วยสายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
