로그인공유
บทที่ 120
관련 챕터
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 121
ชั่วขณะหนึ่ง ร่องรอยของการประชดประชันปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอีกฝ่ายได้ทําให้ชัดเจนว่าเขาไม่มีความรู้สึกต่อเขาเลย ถ้าเขายังกวนใจอยู่ เขาก็ตามใจตัวเอง"ทราบแล้วค่ะ"ท่านแม่เฒ่าเสิ่นยังคงต้องการเกลี้ยกล่อมเขา เมื่อเธอได้ยินคําพูดนั้น เธออึ้งไปชั่วขณะ แล้วมองเขาอย่างสงสัย“คุณจะไม่เก็บอะไรไม่ดีในใจอีกใช่ไหม”เสิ่นซื่อ: "......""เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ ท่านแม่เฒ่าเสิ่นหน้าตึงขึ้น กำลังจะพูด เมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ประตู""คุณนาย คุณหวงมาแล้วค่ะ""ทุกคนในห้องนั่งเล่นเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยอายุประมาณยี่สิบกําลังเดินเข้ามา"เธอสวมชุดแขวนสีเหลืองห่าน ผมสั้นของเธอที่เพิ่งถึงกระดูกไหปลาร้าถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลชา การแต่งหน้าของเธอเบาและร่างกายของเธอสง่างามซึ่งทําให้ผู้คนตกหลุมรักเธอโดยไม่รู้ตัวเธอสวยจริงๆแม้ว่าจี้อี่หนิงจะได้เห็นผู้หญิงสวยหลายคน แต่ช่วงเวลาที่เธอเห็นหวงอีเหรินดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจเช่นกันด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของท่านแม่เฒ่าเสิ่น ลุกขึ้นและพูดว่า "อีเหริน มานั่งข้างฉันสิ"ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของหวงอีเหริน เดินไปที่
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 122
รอยยิ้มบนใบหน้าของหวงอีเหรินนั้นแข็งกระด้างเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ท่านแม่เฒ่าเสิ่นก็ปัดตะเกียบลงบนโต๊ะ"เสิ่นซื่อ ทำไมคุณถึงหยิบจานแบบนี้ล่ะ?!"เธอขอให้เขาตักอาหารให้หวงอีเหริน โดยหวังว่าเรื่องนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีขึ้น แต่เขากลับเกือบจะยกจานไปวางตรงหน้าเธอเลยถ้านี่แพร่กระจายออกไป จะไม่ทำให้ตระกูลหวงขุ่นเคืองเหรอ?"เสิ่นซื่อมองไปที่ท่านแม่เฒ่าเสิ่นด้วยรอยยิ้ม "แม่ เพราะคุณรู้ว่าผมตักอาหารไม่เป็น อย่าจัดงานแบบนี้ให้ผมเลย"ท่านแม่เฒ่าเสิ่นโกรธมากและกำลังจะโกรธ เมื่อหวงอีเหรินพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชอบทานปลา ประธานเสิ่นสามารถยกปลาไปให้ฉันได้เลย จะได้ไม่ต้องรบกวนเขาตักอาหารให้ฉันอีกแล้วค่ะ"เมื่อเห็นว่าหวงอีเหรินเต็มใจที่จะยอมแพ้ ท่านแม่เฒ่าเสิ่นยิ้มอย่างมีความสุขอย่างเป็นธรรมชาติและพอใจกับเธอมากขึ้น"มันยังคงเป็นอีเหรินที่พูดได้ ไอ้สารเลวรู้วิธีทำให้ฉันโกรธ ยังไงก็ตาม ให้คุณส่งเธอกลับหลังทานข้าวเสร็จ"เสิ่นซื่อขมวดคิ้วและกำลังจะปฏิเสธ หวงอีเหรินข้างๆ เขาพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขับรถมาที่นี่เองค่ะ"ตอนนี้เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เสิ่นซื่อไม่สนใจเธอ จะไม่มี
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 123
ถ้าคำพูดนี้หลุดออกไปไม่รู้ว่าอาจจะต้องพูดถึงว่าเธอได้รับความลำบากจากตระกูลเสิ่นแล้วหรือเปล่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือลึกขึ้นเล็กน้อย เขามองไปที่เสิ่นซื่อและพูดทีละคําว่า "ผมเกรงว่าอาเล็กยังไม่รู้อี่หนิงย้ายกลับมาวันนี้แล้วครับ"รูม่านตาของเสิ่นซื่อหดตัวลงอย่างกะทันหัน และดวงตาที่เย็นชาของเขามองไปที่จี้อี่หนิงซึ่งเงียบอยู่ข้างๆเขาอยากจะสอบถามเธอว่าเธอคิดจะให้อภัยเสิ่นเยี่ยนจือจริงๆ หรือไม่ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เขาเป็นอาเล็กของสามีเธอ นอกเหนือจากนั้นทั้งสองก็ไม่มีความสัมพันธ์อื่นใด เขาจะมีสิทธิ์อะไรไปสอบถามเธอแม้ว่าจี้อี่หนิงจะก้มหน้าลง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าดวงตาของเสิ่นซื่อจับจ้องมาที่เธออย่างเห็นได้ชัดความเยือกเย็นที่หนาวสั่นของกระดูกลุกขึ้นจากฝ่าเท้าของเธอ และร่างกายของเธอสั่นอย่างไม่รู้ตัวหลังจากนั้นนานกว่าสิบวินาทีเสิ่นซื่อยิ้มเบา ๆ"อืม ดีเลย"เสิ่นซื่อมองออกไป แม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่ดวงตาของเขาก็เย็นชาเสิ่นเยี่ยนจือมีแววตาแห่งความภาคภูมิใจแวบผ่านก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า:"อาเล็กเองยังไม่มีแฟนเลย ควรจะสนใจตัวเองมากกว่านะ ผมว่าคุณหวงกับอาเล็กก็ดูเข้ากันดี
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 124
จี้อี่หนิงยืนนิ่งโดยไม่ขยับ ในขณะนี้ เสิ่นซื่อทําให้เธอรู้สึกอันตรายมาก ซึ่งทําให้จิตใต้สํานึกของเธออยากอยู่ห่างๆ"อาเล็ก ที่นี่มืดมาก พวกเราอยู่กันตามลำพังที่นี่ไม่เหมาะสม ฉันขอตัวกลับก่อนนะ"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็หันหลังกลับและจากไป ทันทีที่เธอเดินไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลังเธอจี้อี่หนิง รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยและต้องการเร่งความเร็วโดยไม่รู้ตัว แต่ถูกสะดุดด้วยตัวเองในขณะที่ร่างกายของเขาเสียสมดุล เอวของเธอถูกดึงกลับด้วยมือใหญ่ และ จี้อี่หนิง ก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเสิ่นซื่อหลังจากยืนอย่างมั่นคง เธอรีบผลักเสิ่นซื่อออกไปและถอยหลังไปสองก้าวเสิ่นซื่อหรี่ตาลง และก้นตาของเขาก็อันตรายยิ่งกว่า"ใช้แล้วก็วิ่งหนี เธอช่างชำนาญการทิ้งคนหลังใช้ประโยชน์จริงๆ"จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากล่างของเขา ดูเขินอายเล็กน้อย"อาเล็กขอบคุณมากในตอนนี้ แต่ควรรักษาระยะห่างระหว่างเราไว้ดีกว่า"เสิ่นซื่อเข้าใกล้เธอ และ จี้อี่หนิงอยากจะถอยโดยไม่รู้ตัว แต่ข้างหลังเธอคือประตูห้องดอกไม้ และไม่มีทางที่จะถอยได้จนกระทั่งระยะห่างระหว่างทั้งสองใกล้จนพวกเขาได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน เสิ่นซื่อมองลงม
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 125
"ใครอยู่ตรงนั้น?"ในชั่วพริบตา เสิ่นซื่อผลักประตูห้องดอกไม้เปิดออก แล้วอุ้มจี้อี่หนิงเข้าไป ปิดประตูทันทีในห้องดอกไม้มืดสนิท เสิ่นซื่อกดจี้อี่หนิงไว้ที่ประตู ร่างกายของทั้งสองชิดติดกัน เขาใช้มือหนึ่งโอบเอวเธอ อีกมือหนึ่งจับลูกบิดประตู ระหว่างพวกเขาแทบไม่มีช่องว่างเสียงหัวใจที่มั่นคงของเขาดังขึ้นใกล้หู จี้อี่หนิงพูดเบาๆ: "คุณปล่อยฉันได้ไหม..."เสิ่นซื่อโน้มตัวมาใกล้หูเธอ พูดเสียงของเขาเบาจนมีแค่สองคนได้ยิน"มีคนมาแล้ว ถ้าไม่อยากถูกพบก็อย่าพูดนะ"ทันทีที่เสียงเขาดับลง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่หน้าห้องดอกไม้ในวินาทีถัดมา ลูกบิดประตูถูกบิด จี้อี่หนิงใจแทบกระเด็นบิดไปสักพัก ก็บิดไม่ได้ เสียงของคนนั้นจึงสงสัย: "เป็นอะไรไป? ประตูห้องดอกไม้เสียเหรอ?"คนนั้นยืนอยู่หน้าประตูอีกสักครู่ ไม่พบอะไรผิดปกติ ก็บ่นพึมพำแล้วจากไปเมื่อเสียงฝีเท้าหายไป จี้อี่หนิงจึงผ่อนหายใจ"ตอนนี้ปล่อยฉันได้แล้วใช่ไหม?"เสิ่นซื่อปล่อยเธอ กำลังจะพูด โทรศัพท์ของจี้อี่หนิงก็ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเสิ่นเยี่ยนจือ จี้อี่หนิงกำลังจะรับสาย เสิ่นซื่อก็พูดด้วยเสียงต่ำ: "ถ้าเธอไม่กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเราอยู่ในห้องดอกไ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 126
จี้อี่หนิงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลดสายตาลงและพูดอย่างใจเย็นว่า "คุณหวง ฉันเกรงว่าฉันช่วยคุณไม่ได้ ฉันไม่รู้จักประธานเสิ่นดีค่ะ""เป็นครอบครัวเดียวกัน เราจะไม่รู้จักกันดีได้อย่างไร คุณจี้ คุณไม่อยากช่วยฉันใช่ไหม"ในแววตาของหวงอีเหรินเต็มไปด้วยการทดสอบ ครั้งที่แล้วที่ไปทานข้าวที่ตระกูลเสิ่น เธอรู้สึกว่าเสิ่นซื่อมองจี้อี่หนิงด้วยสายตาที่แปลกๆหลังจากคิดอยู่นาน ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ฉันตรวจสอบจี้อี่หนิงและพบว่าตอนนี้เธอทํางานในชิงหง ดังนั้นจึงมาที่นี่เพื่อทดสอบทัศนคติของจี้อี่หนิงที่มีต่อ เสิ่นซื่อจี้อี่หนิงมองไปที่หวงอีเหรินแล้วพูดว่า "คุณหวงคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วย แต่จริงๆ แล้วฉันไม่ค่อยสนิทกับประธานเสิ่น และในห้องปฏิบัติการยังมีงานที่ต้องทำ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"พูดจบ จี้อี่หนิงก็หมุนตัวเดินจากไปหวงอีเหรินจ้องมองที่หลังของเธอ และความเย็นชาก็ฉายแววในดวงตาของเขาดูเหมือนว่าจี้อี่หนิงก็ไม่ใช่คนที่ง่ายจะเข้าหานะ ต่อไปคงต้องระวังหน่อยกลับมาที่ห้องปฏิบัติการ จี้อี่หนิงเริ่มการทดลองในช่วงบ่าย โดยไม่รู้ตัว ถึงเวลาเลิกงานเร็ว ๆ นี้ จนกระทั่งเสิ่นเยี่ยนจือโทรหาเธอ เธอรู้ว่า
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 127
เสิ่นเยี่ยนจือเริ่มขับรถและพูดว่า "ถ้าคุณชอบก็เป็นเรื่องดี จากนี้ไปผมจะไปรับคุณจากที่ทำงานทุกวันนะ โอเคไหม?""ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ฉันก็ซื้อรถไว้ใช้เองแล้ว และคุณก็ยุ่งกับงานอยู่ด้วย"เมื่อเห็นจี้อี่หนิงมีสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เสิ่นเยี่ยนจือก็ต้องกดความคิดนี้ลงไปถึงแม้ตอนนี้จี้อี่หนิงจะย้ายกลับมาแล้ว แต่เขาก็รู้สึกว่าเธอดูเหมือนจะห่างจากเขามากขึ้นความรู้สึกแบบนี้เขาไม่ชอบเลย แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพื่อให้ทั้งสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมในรถเงียบลง จี้อี่หนิงหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในอดีตเมื่อทั้งสองคนอยู่ด้วยกันคนเดียว จี้อี่หนิงมักจะพูดไม่จบ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่เริ่มต้นหาหัวข้อคุยอีกต่อไปเสิ่นเยี่ยนจือถอนหายใจในใจและคิดว่าเขาคงต้องใช้เวลาเมื่อเข้าใกล้วิลล่า โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้นทันที"จี้อี่หนิง ช่วยเอาโทรศัพท์ของฉันออกมาให้หน่อย"เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นชื่อ "ฉินจืออี้" กระโดดขึ้นที่หน้าจอ เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้ว"ไม่ต้องรับหรอก"เขาเตือนฉินจืออี้แล้วว่าอย่าตามหามัน แต่ไม่คิดเลยว่าฉินจืออี้จะไม่ฟังคิดถึงเรื่องนี้ เสิ่นเยี่ยนจือร
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 128
จี้อี่หนิงยิ้มเบาๆ และมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา"คุณพูดอย่างนั้น? คุณอาจไม่เชื่อด้วยซ้ำใช่ไหม ถ้าคุณจริงจังที่จะไม่ไปพบเธอ คุณคงไม่ปล่อยให้เธอเก็บลูกไว้อย่างนั้น และคงไม่ปล่อยให้เธออยู่ในเมืองเซิน ด้วยความสามารถของคุณ การทำเรื่องนี้คงง่ายมากค่ะ""เด็กในท้องของเธอ... ถูกบังคับให้เก็บไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..."จี้อี่หนิงหรี่ตาลงและพูดอย่างช้าๆ "คุณไม่ต้องบอกฉันถึงปัญหาของคุณ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณเรื่องนี้อีก ถ้าคุณอยากไปหานาง ฉันจะลงจากรถและนั่งแท็กซี่กลับตอนนี้ก็ได้"ทันทีที่คำพูดหลุดออกมา รถคาเยนสีดำก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถก็หยุดที่หน้าวิลล่าจี้อี่หนิงกำลังจะลงจากรถ แต่เสิ่นเยี่ยนจือพูดด้วยท่าทางเย็นชา "อี่หนิง ผมหวังว่าคุณจะจำไว้ ว่าคุณคือคนที่ผลักผมไปทางเธอครับ""ถ้าคุณอยากไปที่บ้านของเธอจริงๆ ฉันจะไม่โทษคุณ ถ้าฉันเต็มใจที่จะกลับมา ฉันพร้อมที่จะยอมรับเธอและเด็กคนนั้นค่ะ"เสิ่นเยี่ยนจือไม่มองเธอ แต่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ลงไป!"จี้อี่หนิงลงจากรถ ทันทีที่ปิดประตู รถของเสิ่นเยี่ยนจือก็ขับออกไปมองไปที่รถของเขาที่หายไปจากสายตาของเธอ ดวงตาของ จี้
최신 챕터
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 340
จี้อี่หนิงแววตาเต็มไปด้วยความรำคาญ “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ และก็ไม่ได้คิดว่าเธอเป็นตัวอันตรายอะไร สำหรับฉัน เธอก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง”เสิ่นเยี่ยนจือสีหน้าเจือความจนใจเล็กน้อย “เธอไม่ต้องดื้อขนาดนี้ก็ได้ เราก็เคยรักกันมาก่อน ถึงแม้ตอนนี้จะเลิกกันไปแล้ว ผมก็ยังอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่อาเล็กของผม เขาไม่เหมาะกับเธอเลยจริงๆ”จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ หลบไป!”วันนี้เธอเจอหลี่เหวิน เดิมทีก็อารมณ์ดีอยู่แล้ว ไม่นึกว่าจะมาเจอเสิ่นเยี่ยนจือเลยทำให้อารมณ์ดีๆ หายหมดฉินจืออี้ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะ “เยี่ยนจือ เธอไม่ต้องพูดแล้ว ปล่อยให้เธออยากเป็นเมียน้อยเถอะ ยังไงคนที่น่าอับอายสุดท้ายก็ไม่ใช่เธออยู่ดี”เดิมทีจี้อี่หนิงไม่คิดจะสนใจพวกเขาแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ก็อดหันไปมองฉินจืออี้ไม่ได้“พูดถึงเรื่องเป็นเมียน้อย คุณฉินน่าจะมีประสบการณ์นะ ก็ในเมื่อเธอเองก็ได้ขึ้นแท่นภรรยาจากการเป็นเมียน้อยนี่ไม่ใช่เหรอ?”ใบหน้าฉินจืออี้เปลี่ยนสีทันที ตะโกนว่า “จี้อี่หนิงเธอพูดบ้าอะไร?! ฉันกับเยี่ยนจือจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ตอนนี้ฉันคือคุณนายเสิ่นอย่างถู
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 339
หลังจากที่รุ่นพี่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอก็ไปเรียนต่อที่เมืองเป่ย์เฉิง ส่วนจี้อี่หนิงกลับมาที่เมืองเซิน นับๆ ดูแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันมานานกว่า 4 ปีแล้วจี้อี่หนิงตอบกลับข้อความ จากนั้นก็ถามว่าโรงแรมของรุ่นพี่อยู่ที่ไหน แล้วก็หาร้านอาหารท้องถิ่นใกล้โรงแรมไว้หนึ่งแห่งตอนหกโมงเย็นกว่าๆ จี้อี่หนิงเพิ่งเดินเข้าไปในร้านอาหาร ก็เห็นผู้หญิงผมสั้น หน้าเหมือนตุ๊กตาคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างโบกมือให้เธอ“อี่หนิง นี่!”เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของรุ่นพี่แล้ว จี้อี่หนิงก็รู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปสมัยเรียนมหาวิทยาลัย มุมปากของเธอก็เผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัวชื่อของรุ่นพี่คือหลี่เหวิน เป็นผู้เรียนเก่ง พอเรียนต่อก็สอบเข้าเรียนปริญญาเอกโดยไม่ต้องสอบอีกครั้ง ครั้งนี้มาเข้าร่วมงานสัมมนาพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาหลังจากจี้อี่หนิงนั่งลง หลี่เหวินก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า “อี่หนิง เธอแทบไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเลยนะ”“รุ่นพี่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย พอเห็นพี่ก็ทำให้นึกถึงตอนที่พี่พาหนูทำการทดลองสมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ"“อย่าเลย... พี่ไม่กล้ารับคำชม หลังๆ ก็เป็นเธอที่คอยช่วยพี่ด้วยซ้ำ ว่าแต่ สามีเธอล่ะ?
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 338
ไม่นาน ซุนสิงก็กลับมา"ประธานเสิ่นครับ เช้านี้คุณจี้มีปากเสียงกับพนักงานของชิงหงที่หน้าประตูลิฟต์ คุณจี้ถูกผลักจนล้ม เวินลี่เจ๋อน่าจะพาคุณจี้ไปโรงพยาบาลครับ"เสิ่นซื่อขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีการปะทะกัน?"ซุนสิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความระมัดระวัง "ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่คุณกับคุณฉีกลับมาคบกัน... นี่คือวิดีโอจากกล้องวงจรปิด คุณดูเองเลยครับ"เสิ่นซื่อรับแท็บเล็ตจากมือซุนสิง แล้วเปิดดูวิดีโอ กลับพบว่าหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก"ไล่ออกพนักงานที่ก่อเรื่องคนนั้น""ประธานเสิ่นครับ อย่างนี้จะไม่ดีเหรอครับ? เพราะว่าคุณจี้ก็ยังตบพนักงานคนนั้นเหมือนกัน"เสิ่นซื่อมองไปที่ซุนสิงด้วยสีหน้าที่เย็นชา "ถ้าผมจำไม่ผิด ผมเคยประกาศว่าในบริษัทห้ามพูดถึงเรื่องส่วนตัวของผม"เมื่อเห็นดวงตาของเขามีความโกรธ ซุนสิงก็รีบพูดว่า "ครับ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ครับ"ไม่นาน ข่าวการถูกไล่ออกของพนักงานคนนั้นก็แพร่กระจายไปในบริษัท พร้อมกับประกาศฉบับหนึ่ง【พนักงานทุกคนของชิงหง หากมีใครพูดถึงเรื่องส่วนตัวของประธานบริษัท หรือสร้างปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ จะถูกไล่ออกทันที!】พนักงานคนอื่นๆ ที่เคยพูดถ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 337
"เธอกับเธอเป็นอะไร ทำไมต้องช่วยเธอ?"ผู้หญิงพยายามจะสะบัดมือเขาออก แต่ไม่สำเร็จ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ"ผมกับเธอเป็นอะไรไม่จำเป็นต้องบอกเธอ พฤติกรรมที่เธอผลักเธอลงไปเมื่อกี้ถูกกล้องวงจรปิดจับได้หมดแล้ว เดี๋ยวผมจะพาเธอไปตรวจอาการ บิลค่ารักษาพยาบาลและค่าเสียหายทางจิตใจ ผมจะให้ทนายคุยกับเธอ""ฮ่ะๆ เธอก็ไม่ได้ตบฉันเหรอ? ตรวจอาการ ใครๆ ก็ทำได้! ฉันก็จะไปตรวจ!"เวินลี่เจ๋อมีแววความเย็นชาในตา เขาเข้าใกล้ผู้หญิงและพูดเสียงต่ำที่มีแค่สองคนฟังได้: "เธอควรอธิษฐานให้เธอไม่มีอะไร มิฉะนั้นผมจะฆ่าเธอ!"เสียงของเขาเย็นชาและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทำให้ผู้หญิงรู้สึกหนาวเยือกในใจเธอมีลางสังหรณ์ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขู่เธอ เขากำลังพูดจริง!ขณะที่เธอยืนอึ้งไปด้วยความกลัว เขาก็ปล่อยมือเธอและหันหลังเดินไปทันที โดยอุ้มจี้อี่หนิงขึ้นและเดินเร็วไปที่ประตูจี้อี่หนิงไม่คิดว่า เมื่อคืนนี้ที่เธอพูดกับเวินลี่เจ๋อเขาจะช่วยเธอในวันนี้จนกระทั่งออกจากประตู เธอถึงได้สติและรีบพูดว่า: "ปล่อยฉันลงก่อน ฉันเดินเองได้ และก็ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจ"ถึงแม้จะล้มแรง แต่คงไม่กระทบกระดูกอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 336
เสียงแตรดังขึ้นจากข้างหลัง จี้อี่หนิงหันกลับไปและรีบขับรถไปจอดข้างทางเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือของเธอสั่นสายยังคงเชื่อมต่ออยู่ เสียงของสือเวยที่เต็มไปด้วยความกังวลดังออกมาจากโทรศัพท์"อี่หนิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่มีอะไรใช่ไหม? เธอกำลังขับรถไปทำงานใช่ไหม? ฉันมันโง่จริงๆ ไม่ควรบอกข่าวนี้ตอนนี้เลย!"จี้อี่หนิงเช็ดน้ำตาที่มุมตาแล้วพูดเสียงเบาๆ "ไม่มีอะไร แค่โทรศัพท์หลุดจากมือไป""ถ้าไม่มีอะไรฉันก็โล่งใจ... ฉันไม่ควรโทรหาตอนนี้จริงๆ..."เสียงของสือเวยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอเห็นข่าวนั้นเธอโกรธมากจนไม่ได้คิดอะไร รีบโทรหาจี้อี่หนิงตอนนี้คิดแล้วรู้สึกเสียใจสุดๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจี้อี่หนิง เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้!"อืม ฉันต้องขับรถแล้ว เอาไว้คุยทีหลัง"พูดจบ จี้อี่หนิงก็วางสายเธอสูดหายใจลึก เปิดเว็บค้นหาเกี่ยวกับเสิ่นซื่อและฉีรั่วอวี่ข่าวทั้งหมดที่ปรากฏคือพวกเขาประกาศกลับมาคบกัน【รอแฟนเก้าห้าปี CEOชิงหง เสิ่นซื่อในที่สุดก็สมหวัง!】【เปิดเผยสาเหตุที่เสิ่นซื่อโสดมานาน เพราะรอแฟนเก่าไปเรียนต่อต่างประเทศ!】【เผยข่าวเสิ่นซื่อกับแฟนเก่ากลับมาคบกัน ทั้งค
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 335
เสิ่นซื่อสีหน้าเย็นชา "วันนั้นที่เธอกลับมาประเทศ"เหนียเว่ยชิงตัวสั่นเล็กน้อย เขาสูดหายใจลึกก่อนพูดอย่างช้าๆ: "ที่เธอเลิกกับจี้อี่หนิงแล้วกลับไปอยู่กับรั่วอวี่ก็เพราะเธอเหลือเวลาแค่สามเดือนใช่ไหม?"เสิ่นซื่อขมวดคิ้ว "ผมไม่ได้กลับไปคบกับเธอ"เขาแค่สัญญาว่าจะอยู่กับเธอในช่วงสามเดือนนี้ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปคบกัน"งั้น... เธอไม่รักรั่วอวี่แล้วจริงๆ เหรอ?""ตั้งแต่วันที่เธอเลือกจะไปต่างประเทศ พวกเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว"มือที่ลงข้างลำตัวของเหนียเว่ยชิงกำแน่นทันที สีหน้าก็เริ่มตื่นเต้น "แต่รั่วอวี่รักเธอมาโดยตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเลย และตอนนี้รั่วอวี่เหลือเวลาแค่สามเดือน เธอช่วย... หลอกรั่วอวี่สักหน่อยไม่ได้เหรอ?""ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับจี้อี่หนิง"เขาให้เธอรอเขาสามเดือน และก็เคยให้สัญญาว่าจะไม่กลับไปคบกับฉีรั่วอวี่แม้ว่าเธอจะไม่เชื่อ เขาก็จะไม่ลืมคำสัญญานั้น"อะไรที่ไม่ยุติธรรมล่ะ?รั่วอวี่ต้องการแค่สามเดือน หลังจากนั้นเธอก็สามารถกลับไปหาจี้อี่หนิงได้ นี่คือคำขอสุดท้ายของรั่วอวี่ ถึงแม้เธอจะไม่รักรั่วอวี่แล้ว แต่ครั้งหนึ่งพวกเธอก็เคยรักกัน เธอจะใจแข็งปล่อยให้รั่วอวี่จากไปอย
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 334
"ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก ต่อไปเราควรหลีกเลี่ยงการติดต่อกันเป็นการส่วนตัว ฉันไม่อยากถูกคนอื่นชี้หน้าด่าอีกแล้ว"หลังจากพูดอย่างเย็นชาจบ จี้อี่หนิงก็กำลังจะเดินผ่านเขาไป แต่เขากลับขวางไว้"อี่หนิง คำพูดที่แม่ผมพูดกับเธอ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะ ผมก็พูดกับเธอแล้ว เธอสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับเธออีก อย่าโกรธเลยนะ ได้ไหม?""ถ้าเธอคิดว่าคำพูดพวกนั้นมันผิดจริงๆ คนที่มาที่นี่คืนนี้ก็ควรเป็นเธอไม่ใช่เธอ"เวินลี่เจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองเธอพร้อมพูดเสียงเบา "ถ้าเธอมาขอโทษด้วยตัวเอง เธอจะให้อภัยเธอไหม?"ใบหน้าของจี้อี่หนิงแสดงความไม่พอใจออกมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวินลี่เจ๋อถึงต้องการให้เธอให้อภัยเวินจิ้งหงเวินจิ้งหงเป็นแค่แม่เลี้ยงของเธอ พวกเธอแทบไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ไม่จำเป็นต้องปรับความเข้าใจ"สิ่งที่เธอพูดกับฉัน ฉันไม่มีวันลืม และก็ให้อภัยไม่ได้ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว อย่ามาหาฉันอีกเลย"ไม่ให้โอกาสเวินลี่เจ๋อพูดอีก จี้อี่หนิงก็เปิดประตูเข้าไปในบ้านทันทีเวินลี่เจ๋อยืนอยู่หน้าประตูสักพักก่อนจะจากไป พอกลับถึงบ้านก็เจอกับเวินจิ้งหงที่เพิ่งกลับมาหยิบเสื้อผ้าเมื่อเห็นกล่องอาหารในมือเขาเวินจิ้ง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 333
จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปากแน่น แล้วกดโทรหาเขาโดยตรง“ฉันยังอยู่ข้างนอก ครั้งหน้าหาอะไรมาให้ไม่ต้องลำบากหรอกนะ”ปลายสายเงียบไปไม่กี่วินาที เสียงอบอุ่นของเวินลี่เจ๋อจึงดังขึ้น “โอเค ตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ให้ฉันไปรับเธอไหม?”เพราะคำพูดของเวินจิ้งหง จี้อี่หนิงจึงไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเวินลี่เจ๋อมากนัก“ไม่ต้อง ฉันมีเพื่อนมาส่ง ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ”หลังจากวางสาย สือเวยถามด้วยความสงสัย “เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ?”“พี่ชายต่างแม่ของฉัน”สือเวยดูตกใจเล็กน้อย “เขากลับมาแล้วเหรอ? เมื่อไหร่น่ะ?”เมื่อก่อนสือเวยไปบ้านจี้อี่หนิงบ่อย เลยเจอเวินลี่เจ๋ออยู่หลายครั้ง“ก็แค่ไม่กี่วันก่อนเอง”“โอ้ ตอนนี้เขาดูห่วงเธอดีนะ ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนไปบ้านเธอ เขาดูเย็นชาออก”“ก็โอเคล่ะ ใช่สิ…คืนนี้ฉันเป็นคนชวนแท้ๆ สุดท้ายเธอเป็นคนจ่าย เธอส่งบิลให้ฉันสิ เดี๋ยวฉันโอนให้”สือเวยมองค้อนเธอ “กับฉันยังจะคิดมากอีกเหรอ? ไว้คราวหน้าเลี้ยงคืนก็พอ แล้วเธอไปโรงพยาบาลกับเสิ่นซื่อทำไมล่ะ? เธอบาดเจ็บเหรอ?”จี้อี่หนิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำคร่าวๆ ให้ฟัง หลังจากฟังจบสือเวยก็เดือดดาลทันที“ฉันก็รู้ว่าเธอนั่นม
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 332
“ฉันไม่อยากเลือกทั้งสองอย่าง ตอนนี้จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลงรถ”เสิ่นซื่อขับรถต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ในเมื่อเธอไม่อยากเลือก งั้นผมเลือกให้เอง”จี้อี่หนิงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เสิ่นซื่อก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอลงรถ เธอจึงเงียบแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเย็นชาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงหน้าโรงพยาบาล เสิ่นซื่ออุ้มเธอเข้าไปข้างในทันทียังไงขัดขืนก็ไม่มีประโยชน์ จี้อี่หนิงจึงนิ่งเงียบด้วยใบหน้าเย็นชาหลังจากตรวจเสร็จ หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่ากังวล แค่จ่ายยาแบบรับประทานและยาทาตอนออกจากโรงพยาบาล เสิ่นซื่อยังจะอุ้มเธออีก แต่เธอก้าวถอยหลังหลบเธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คืนนี้ขอบคุณมาก ฉันจะกลับเองโดยแท็กซี่ก็ได้”พูดจบ เธอก็ถือถุงยาแล้วหันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลเสิ่นซื่อเดินตามเธอมาเงียบ ๆ จนใกล้ถึงรถ เขาถึงได้ขวางเธอไว้แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ผมจะไปส่งเธอ”จี้อี่หนิงเงยหน้ามองเขาอย่างจนใจ “เราก็เลิกกันไปแล้ว สิ่งที่คุณทำตอนนี้ไม่มีความหมาย ฉันจะไม่กลับไป และไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับฉีรั่วอวี่ค่ะ”“ฉันไม่ได้กลับไปคบกับเธอ และจะไม่กลับไปคบด้วย”
