ให้ตายสิ!!ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าการให้คำสัญญากับเธอ อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิตทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เพราะเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะอาบน้ำนานเกินไปจนไม่สบายได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ร่างของเธอในเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของผม เผยให้เห็นทุกสิ่งที่ผมไม่ควรเห็น ผ้าบางเบาของเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นจากละอองน้ำทำให้ทุกอย่างชัดเจนเกินไปทรวดทรงของเธอ...หน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินตัว ชัดเจนจนแม้แต่ปลายนิ้วของผมยังรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับภาพตรงหน้า จุกสีอ่อนปรากฏเด่นชัดทะลุเนื้อผ้า ไหนจะเรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาอีกและที่สำคัญที่สุด...เธอไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลยเสื้อเชิ้ตตัวนี้ที่เคยดูธรรมดา กลับทำให้ผมเห็นทุกอย่างที่ควรซ่อนเร้น กลายเป็นสิ่งที่ทำให้สัญญาที่ผมให้ไว้...เริ่มสั่นคลอนผมพยายามสูดลมหายใจลึก เพื่อดึงสติกลับมา แต่ดวงตาคู่สวยที่หันมาสบตากับผม และใบหน้าของเธอที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าเดิม“เอ่อ...พี่ออกไปก่อนสิคะ...” เสียงหวานของเธอสั่นไหว ราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรให้ตายสิ...นี่มันเป็นการทดสอบความอดทนของผมชัด ๆเธอยก
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีเทาส่องกระทบใบหน้าของเจ ทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้อง ก่อนจะตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องนอนของแทนไทเตียงนุ่มปูด้วยผ้าปูสีเข้มที่มีกลิ่นสะอาดอ่อนๆ แบบที่บ่งบอกถึงตัวตนของเขา เจขยับตัวเบาๆ พลางมองรอบห้องด้วยความเก้ๆ กังๆ ใจเต้นแรงเมื่อความทรงจำบางอย่างจากเมื่อคืนผุดขึ้นมาเธอหลับไปตอนไหนกันนะ...?ภาพที่ยังคงติดตา...ริมฝีปากของเขา...สัมผัสของเขา...ความเร่าร้อนที่แทบแผดเผาทุกอย่างให้ลุกโชน...เจรีบมุดหน้าลงกับหมอนทันที รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นโครมครามจนเธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้อะไรบางอย่าง เธอก้มมองตัวเองทันทีเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของเขาที่ยังสวมอยู่ตอนนี้... กระดุมทุกเม็ดถูกปล่อยให้เปิดโล่ง เนินอกขาวเนียนของเธอเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด“บ้าชะมัด! พี่เขาทำรอยเต็มไปหมด” เธอพึมพำอย่างขัดใจ ใบหน้าแดงก่ำจนแทบจะเป็นสีเดียวกับรอยที่เห็นยิ่งเธอสำรวจตัวเอง ก็ยิ่งพบว่าทั้งต้นคอ ไหล่ แผ่นหลัง หรือแม้แต่หน้าท้อง ล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงประทับจากเขา“ยังดีที่เขารัก
หลังจากที่เจทานอาหารเช้าเรียบร้อย แทนไทก็พาเธอตรงไปยังห้องทำงานอีกห้องหนึ่งของเขา เมื่อประตูถูกเปิดออก เจถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น ห้องทั้งห้องดูราวกับห้องควบคุมในภาพยนตร์ไซไฟ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงข้อมูลการประมวลผลต่าง ๆ ไฟสีฟ้าเย็นตาที่ส่องจากเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ทำให้ห้องดูเหมือนหลุดมาจากโลกอนาคต“นี่คือ ‘Helios Core’”แทนไทพูดพร้อมผายมือไปทางเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงความภูมิใจอย่างชัดเจน“มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่เราใช้สำหรับรันเซิร์ฟเวอร์ทดสอบของเกม Helios Online ทุกระบบที่เกี่ยวข้องกับเกมถูกจัดการผ่านเครื่องนี้”เจเดินตามเขาไปยังโต๊ะควบคุมที่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีหน้าจอขนาดใหญ่และแป้นพิมพ์แบบพิเศษที่ดูซับซ้อน แต่ในขณะเดียวกันก็เรียบง่ายสำหรับการใช้งาน“ระบบนี้จัดการทุกอย่าง ตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์หลัก เซิร์ฟเวอร์สำรอง รวมถึงการทดสอบฟีเจอร์ใหม่ ๆ ก่อนปล่อยให้ผู้เล่นใช้งานจริง” แทนไทพูดพลางกดคำสั่งบนแป้นพิมพ์ เปิดหน้าต่างแสดงโครงสร้างเกมให้เธอดู“ว้าว...นี่มันสุดยอดมากเลยค่ะ” เจพึมพำออ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
เสียงเชียร์ดังสนั่นไปทั่วอารีน่าเสมือนจริงของเกม Kingdom Quest Online อารีน่าระดับเซิร์ฟเวอร์ในวันนี้มีผู้ชมออนไลน์เข้าร่วมมากกว่าหนึ่งล้านคน ทุกสายตาจับจ้องไปยังสองกิลด์ยักษ์ใหญ่แห่งเซิร์ฟเวอร์—Shadow Wings และ Sky Falcon การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของชัยชนะ แต่คือศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของทั้งสองฝ่ายทีมของ Shadow Wings ประกอบไปด้วยสมาชิกหกคน แต่ละคนยืนตำแหน่งอย่างแม่นยำและเคร่งครัด หัวหน้ากิลด์ J.W. หรือ “ราชินีแห่งสงคราม” กำลังยืนอยู่กลางสนามในชุดเกราะสีดำแซมทองพร้อมด้วยดาบคู่ประจำตัวที่ส่องประกายวาววับ เธอสงบนิ่ง ราวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในกำมือของเธอ“เจ! ด้านขวา พวกเขากำลังตีปีกขวา!” เสียงของแซ็ค มือธนูของทีมตะโกนผ่านไมโครโฟนเจหรี่ตา มองภาพการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามผ่านมินิแมป รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นมุมปาก“ใจเย็น รอให้พวกเขาเข้ามาใกล้อีกนิด เราจะล่อพวกเขาเข้ามาในแนวรับของเราแล้วสวนกลับ อย่าออกนอกตำแหน่ง”คำสั่งของเธอชัดเจน ทุกคนตอบรับด้วยความมั่นใจ“รับทราบครับ/ค่ะ หัวหน้า!”ฝั่งตรงข้ามของสนาม แทน หัวหน้ากิลด์ Sky Falcon กำลังยืนอยู่บนเนินสูงของทีมฝ่ายตน ใบหน้าของเขาเต็มไ
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก
หลังจากที่เจทานอาหารเช้าเรียบร้อย แทนไทก็พาเธอตรงไปยังห้องทำงานอีกห้องหนึ่งของเขา เมื่อประตูถูกเปิดออก เจถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น ห้องทั้งห้องดูราวกับห้องควบคุมในภาพยนตร์ไซไฟ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงข้อมูลการประมวลผลต่าง ๆ ไฟสีฟ้าเย็นตาที่ส่องจากเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ทำให้ห้องดูเหมือนหลุดมาจากโลกอนาคต“นี่คือ ‘Helios Core’”แทนไทพูดพร้อมผายมือไปทางเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงความภูมิใจอย่างชัดเจน“มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่เราใช้สำหรับรันเซิร์ฟเวอร์ทดสอบของเกม Helios Online ทุกระบบที่เกี่ยวข้องกับเกมถูกจัดการผ่านเครื่องนี้”เจเดินตามเขาไปยังโต๊ะควบคุมที่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีหน้าจอขนาดใหญ่และแป้นพิมพ์แบบพิเศษที่ดูซับซ้อน แต่ในขณะเดียวกันก็เรียบง่ายสำหรับการใช้งาน“ระบบนี้จัดการทุกอย่าง ตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์หลัก เซิร์ฟเวอร์สำรอง รวมถึงการทดสอบฟีเจอร์ใหม่ ๆ ก่อนปล่อยให้ผู้เล่นใช้งานจริง” แทนไทพูดพลางกดคำสั่งบนแป้นพิมพ์ เปิดหน้าต่างแสดงโครงสร้างเกมให้เธอดู“ว้าว...นี่มันสุดยอดมากเลยค่ะ” เจพึมพำออ
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีเทาส่องกระทบใบหน้าของเจ ทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้อง ก่อนจะตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องนอนของแทนไทเตียงนุ่มปูด้วยผ้าปูสีเข้มที่มีกลิ่นสะอาดอ่อนๆ แบบที่บ่งบอกถึงตัวตนของเขา เจขยับตัวเบาๆ พลางมองรอบห้องด้วยความเก้ๆ กังๆ ใจเต้นแรงเมื่อความทรงจำบางอย่างจากเมื่อคืนผุดขึ้นมาเธอหลับไปตอนไหนกันนะ...?ภาพที่ยังคงติดตา...ริมฝีปากของเขา...สัมผัสของเขา...ความเร่าร้อนที่แทบแผดเผาทุกอย่างให้ลุกโชน...เจรีบมุดหน้าลงกับหมอนทันที รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นโครมครามจนเธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้อะไรบางอย่าง เธอก้มมองตัวเองทันทีเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของเขาที่ยังสวมอยู่ตอนนี้... กระดุมทุกเม็ดถูกปล่อยให้เปิดโล่ง เนินอกขาวเนียนของเธอเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด“บ้าชะมัด! พี่เขาทำรอยเต็มไปหมด” เธอพึมพำอย่างขัดใจ ใบหน้าแดงก่ำจนแทบจะเป็นสีเดียวกับรอยที่เห็นยิ่งเธอสำรวจตัวเอง ก็ยิ่งพบว่าทั้งต้นคอ ไหล่ แผ่นหลัง หรือแม้แต่หน้าท้อง ล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงประทับจากเขา“ยังดีที่เขารัก
ให้ตายสิ!!ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าการให้คำสัญญากับเธอ อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิตทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เพราะเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะอาบน้ำนานเกินไปจนไม่สบายได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ร่างของเธอในเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของผม เผยให้เห็นทุกสิ่งที่ผมไม่ควรเห็น ผ้าบางเบาของเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นจากละอองน้ำทำให้ทุกอย่างชัดเจนเกินไปทรวดทรงของเธอ...หน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินตัว ชัดเจนจนแม้แต่ปลายนิ้วของผมยังรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับภาพตรงหน้า จุกสีอ่อนปรากฏเด่นชัดทะลุเนื้อผ้า ไหนจะเรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาอีกและที่สำคัญที่สุด...เธอไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลยเสื้อเชิ้ตตัวนี้ที่เคยดูธรรมดา กลับทำให้ผมเห็นทุกอย่างที่ควรซ่อนเร้น กลายเป็นสิ่งที่ทำให้สัญญาที่ผมให้ไว้...เริ่มสั่นคลอนผมพยายามสูดลมหายใจลึก เพื่อดึงสติกลับมา แต่ดวงตาคู่สวยที่หันมาสบตากับผม และใบหน้าของเธอที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าเดิม“เอ่อ...พี่ออกไปก่อนสิคะ...” เสียงหวานของเธอสั่นไหว ราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรให้ตายสิ...นี่มันเป็นการทดสอบความอดทนของผมชัด ๆเธอยก
“ขอชิมหน่อยนะ...”เดี๋ยว...ชิมอะไร? (꩜ ᯅ ꩜;)คำว่า ‘ชิม’ ของเขา กับของฉันความหมายเหมือนกันมั้ย?ขณะที่ฉันกำลังวิเคราะห์คำพูดของเขาในหัวอย่างสับสน พี่แทนก็ไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว จู่โจมด้วยริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว รสจูบของเขาทั้งดูดดึงและร้อนแรง ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก ไล่ดุนลิ้นฉันอย่างชำนาญจนฉันแทบหายใจไม่ทันไม่ทันไร แขนแกร่งของเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นจนขาแทบลอยจากพื้น แขนทั้งสองข้างของเขาประคองฉันไว้อย่างมั่นคง“ไม่อยากตก...ก็เกาะดีๆ”เขากระซิบด้วยเสียงทุ้มพร่า น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากฉัน ก่อนจะบดขยี้จูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง รสจูบที่เร่าร้อนและหนักแน่นทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบจนเผลอเกี่ยวขาไว้รอบเอวเขาแน่น ร่างกายเหมือนจะตอบสนองไปเองในที่สุด ฉันก็ต้องปล่อยให้เขาอุ้มพาฉันเดินออกจากห้องน้ำอย่างง่ายดาย เป้าหมายปลายทางของเขาคือห้องนอนที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความตั้งใจที่เขาเตรียมไว้แล้วเขาวางร่างฉันลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ร่างสูงของเขาคร่อมอยู่เหนือฉัน แขนแกร่งเท้าศอกลงบนที่นอนอย่างมั่นคง มือข้างหนึ่งช้อนต้นคอของฉันขึ้นเพื่อให้ริมฝีปากของเราประกบกันแนบชิดยิ
นี่มัน...บ้าบอที่สุด! (˶°ㅁ°) !!กว่าพี่แทนจะยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดและจูบหวานๆ ของเขาได้ ปากของฉันก็บวมแดงไปหมดแล้ว รู้ตัวอีกที...เขาใช้เวลาจูบฉันนานจนไม่น่าเชื่อ จูบแล้วจูบอีก ราวกับต้องการจารึกสัมผัสนั้นไว้ในใจฉัน ทุกสัมผัสจากริมฝีปาก แก้ม และซอกคอของเขาวนเวียนไปมาจนหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะใบหน้าฉันร้อนผ่าวราวกับจะระเบิด และดวงตาฉันก็เอาแต่ก้มต่ำ ไม่กล้าสบตาเขาเลย (˶˃ᆺ˂˶)แล้วดูคำพูดของเขาสิ...“ไปหาอะไรกินกัน เติมพลังซะก่อน”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา และสายตาที่เป็นประกายวิบวับทำให้ฉันใจเต้นไม่หยุด“พี่แทนคะ...พี่พาฉันกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก่อนได้ไหมคะ?” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้ชุดนักศึกษาที่ฉันใส่มาเริ่มยับยู่ยี่จนเกินกว่าจะเดินออกไปเจอผู้คน“ไม่ต้อง” เขาตอบทันที น้ำเสียงนั้นหนักแน่นจนฉันเถียงไม่ออก“ใส่เสื้อฉันนี่ล่ะ”“แต่ชุดนักศึกษา...”“พรุ่งนี้เธอมีเรียนเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถาม“เอ่อ...ไม่มีค่ะ” ฉันตอบเสียงอ่อยอย่างจนปัญญาพอได้ยินคำตอบของฉัน เขาก็ยกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะ รอยยิ้มที่บอกชัดว่าเขาคุมเกมทุกอย่างได้อยู่หมัดทำไมฉันถึงสู้เขาไม่ได้ซักครั้งกันนะ!“ดี งั้นไม่ต้อ