Share

บทที่ 199

Penulis: สั่งไม่หยุด
แต่หลังจากกลับมาในทุกๆ วันจะมีของขวัญชิ้นเล็กชิ้นน้อยมาฝากหรงจือจือ ไม่ว่าหรงจือจือจะต้องการหรือไม่ เขาก็ยืนกรานที่จะวางไว้ที่นี่

หรงจือจือไม่เก็บไว้กับตัวแม้แต่ชิ้นเดียว สั่งให้เจาซีนำไปมอบให้ถานผิงถิงหรือไม่ก็อวี้ม่านหวาทั้งหมด

วันนี้ อวี้หมัวมัวนำข่าวมารายงานหรงจือจือด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณหนู ช่วงนี้นางถานเกลียดชังท่านเป็นพิเศษ บ่าวไปดึงตัวยายเฉินมาเป็นพวกตามที่ท่านสั่ง นึกไม่ถึงว่าจะสำเร็จจริงๆ”

“หลังจากที่ยายเฉินถูกท่านสั่งโบยเมื่อคราก่อน นางถานกลับไม่สนใจความเป็นความตายของนางแม้แต่น้อย ปล่อยให้บ่าวรับใช้ที่ประจบสอพลอเจ้านายและเหยียบย่ำผู้ที่อยู่ต่ำกว่ารังแกนาง ยารักษาบาดแผลหลายตัวที่ยายเฉินใช้ก็เป็นของที่คนของพวกเราแอบส่งไปให้”

“ด้วยเหตุนี้ นางจึงโกรธแค้นนางถาน มองว่าตัวเองทำงานรับใช้นางถานด้วยความภักดีมาตลอดชีวิต ทว่านางถานกลับไม่เห็นถึงความดีของนางแม้แต่น้อย”

“ประกอบกับบ่าวมีการมอบผลประโยชน์เล็กน้อยให้กับนาง ตอนนี้นางจึงไม่ได้อยู่ฝั่งนางถานอีกต่อไปแล้ว! นางบอกกับบ่าวว่า นางถานวางแผนที่จะกล่าวหาท่านเรื่องมีชู้ในวันตรุษจีนเล็ก”

แววตาหรงจือจือเย็นยะเยียบปานน้ำแข็งเมื่อฟังถึ
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terkait

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 200

    หรงจือจือลุกขึ้นถอยห่างออกมาสองสามก้าวเพื่อหลบมือเขาทันทีแววตาของฉีจื่อฟู่ทอประกายเศร้าเสียใจเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ เขาจ้องไปที่นาง “เจ้าเกลียดข้ามากขนาดนั้นเชียวหรือ?”หรงจือจือไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น “ถูกต้อง”แววตาของฉีจื่อฟู่หมองหม่น เขาพูดอย่างขุ่นเคือง “แต่วันนั้นข้าอธิบายชัดเจนแล้ว เจ้ายกโทษให้ข้าสักครั้งจะเป็นอะไรไป?”“ตอนนั้นข้าอยู่แคว้นเจา ต้องกล้ำกลืนความอัปยศอย่างไร้ทางเลือก! อีกอย่าง ข้าก็บอกไปแล้วว่ารักเจ้ามาโดยตลอด”เดิมทีหรงจือจือคร้านจะพูดมาก แต่นางขบขันกับเขามากจริงๆ “ที่ควบคุมความปรารถนาของตัวเองไม่ได้จนไปทำให้อวี้ม่านหวาตั้งท้องนี่เรียกว่าไร้ทางเลือกหรือ? ที่ยืนกรานจะให้ข้าเป็นอนุให้ได้ก็เรียกว่าไร้ทางเลือกหรือ? ที่เกือบจะทำให้ท่านย่าของข้าต้องตายก็เรียกว่าไร้ทางเลือกเช่นกันใช่หรือไม่?”“ฉีจื่อฟู่ เพียงเพราะท่านมีความรู้สึกอันน้อยนิดให้กับข้า เรื่องต่างๆ ที่ท่านทำร้ายข้าจึงไม่นับว่ามีอยู่จริงอย่างนั้นหรือ?”“เพียงเพราะมีความรักอันไร้ค่าของท่าน ข้าก็เลยต้องยกโทษให้กับความเลวทราม ความโหดร้าย จอมปลอม เห็นแก่ตัว และไร้มโนธรรมของท่านกับครอบครัวของท่านอย่างนั้นหรือ

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 201

    เดิมทีหรงจือจืออึดอัดเป็นอย่างมาก เสวนากับคนอย่างฉีจื่อฟู่ จะมีหน้ามาอารมณ์ดีเสียที่ไหน?ทว่าในจังหวะนี้เองกลับถูกคำพูดของเจาซีหยอกเย้าให้หัวเราะออกมาครั้นเห็นคุณหนูหัวเราะได้สักที เจาซีก็แค่นเสียงฮึก่อนจะกล่าวว่า “คุณหนูเจ้าคะ โชคดีที่คุณหนูไม่ได้ให้อภัยเขา! บ่าวเห็นท่าทางไร้เหตุผลของเขาแล้วก็เดือดปุด ๆ ขึ้นมา! เพียงแต่ หากเขาขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งอนุสองคนจริง ๆ วันข้างหน้าในจวนแห่งนี้คุณหนู...”หรงจือจือยกจอกชาขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงชืด ๆ ว่า “ไม่ต้องเป็นกังวล เราอยู่ได้ไม่กี่วันหรอก”เหตุการณ์ที่นางจะเอาชีวิตนางถาน และเหตุการณ์ที่อัครมหาเสนาบดีเฉินจะจับกลุ่มคนที่หลงเหลืออยู่ของแคว้นที่ล่มสลายออกมา ใกล้จะจบลงแล้ว รอเพียงการสถานการณ์เอื้ออำนวยเท่านั้นหากไม่มีสถานการณ์เอื้ออำนวย หรงจือจือก็จะสร้างสถานการณ์ขึ้นมาเอง!...หลังฉีจื่อฟู่ไปจากตรงนี้ ก็เก็บสีหน้าของตนทันที ไม่อยากให้คนอื่นเห็นท่าทางโดดเดี่ยวของตนพูดตามตรง ตอนแรกที่เขาล้มป่วยนอนอยู่บนเตียง ยังไม่เคยท้อแท้ใจอย่างเช่นวันนี้มาก่อนเลยเรื่องของความรู้สึก ทรมานใจคนจริง ๆครั้นเห็นชิวยี่เดินเข้ามา ฉีจื่อฟ

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 202

    ฮ่องเต้หย่งอันได้ยินเช่นนั้นก็หน้าคล้ำดำเขียว ไม่เคยเห็นผู้ใดไม่ให้ความสำคัญกับอนาคตตัวเองขนาดนี้มาก่อน เสียแรงที่ตนเห็นว่าอีกฝ่ายสร้างคุณงามความดี ยังคิดจะหารือกับท่านอัครมหาเสนาบดีว่าจะเลื่อนขั้นให้อีกฝ่ายดีหรือไม่คิดไม่ถึงว่าฉีจื่อฟู่กำลังทำให้ตนผิดหวังในจุดนี้ อย่างที่ไม่เคยผิดหวังมาก่อน เรื่องที่ทำให้ตนรู้สึกโกรธนั้น ก็เรียกได้ว่าไตร่ตรองมาอย่างดี และใส่ใจทุกรายละเอียด!ผู้ตรวจการจางพลันเกรี้ยวกราดจนยืนไม่อยู่แล้ว เขาออกมากล่าวว่า “ใต้เท้าฉี ตั้งแต่โบราณมา มีที่ไหนภรรยายังอยู่ แต่เขียนฎีกาขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮูหยินตราตั้ง? กฎที่พึงปฏิบัติของบรรพบุรุษ ตอนนี้เจ้าไม่แยแสเลยแม้แต่น้อยหรือ?”ฉีจื่อฟู่กล่าว “ใต้เท้าจาง ข้าเพียงรู้สึกละอายต่อม่านหวาเท่านั้น หากไม่ได้เป็นเพราะข้ามีภรรยาเอกอยู่แล้ว นางเองก็คงไม่ตกต่ำถึงขั้นนี้”“อีกอย่างฮูหยินตราตั้งนี้ เดิมทีจือจือก็ไม่แยแสอยู่แล้ว นางคิดว่าขั้นหกต่ำเกินไป ไม่คู่ควรกับนาง!”ครั้นเขากล่าวออกไป ในท้องพระโรงก็พากันฮือฮาก่อนหน้านี้ในสายตาของทุกคน หรงจือจือคือแม่ศรีเรือนอันดับหนึ่ง ตอนนี้ฉีจื่อฟู่กลับบอกว่าอีกฝ่ายดูถูกฮูหยินตราตั้งนี้ จ

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 203

    ขอตำแหน่งให้หรงจือจือ ทุกคนยังรู้สึกได้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ไม่แน่ฝ่าบาทเองก็อยากให้โอกาสเขาอีกหน่อย ทว่าขอให้ม่านหวามันเรื่องอะไรกัน?ทว่ารั้งสายธนูไปแล้วมีลูกศรที่ไหนหันหัวกลับบ้าง? เขาจะกลับคำบอกว่าตนไม่ขอแล้วไม่ได้ฮ่องเต้หย่งอันยังลังเลอยู่เล็กน้อย “แต่ว่า...นี่มันไม่สอดคล้องกับกฎที่พึงปฏิบัตินะ!”แววตาของเฉินเยี่ยนซูเย็นเยียบ “ใต้เท้าฉีกระทำการโดยไม่ยับยั้งชั่งใจ ไม่สนกฎพึงปฏิบัติ เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหตุใดฝ่าบาทต้องขวางด้วยเล่า? ในเมื่อเขาสร้างความดีความชอบใหญ่หลวง ขอเพียงแค่รางวัลเช่นนี้ ฝ่าบาทสนองความต้องการก็ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ”ครั้นเขากล่าวเช่นนี้ออกมา สายตาถากถางของขุนนางในราชสำนักมากมาย ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังฉีจื่อฟู่แต่จะกระทำโดยไม่ยับยั้งชั่งใจบ่อย ๆ ไม่ได้หรือเปล่า?สีหน้าของฉีจื่อฟู่เองก็ซีดเผือด เข้าใจดีว่าภายใต้ความบุ่มบ่ามของตน และกระทำการเลอะเลือน อัครมหาเสนาบดีเฉินประเมินตนเช่นนี้ คิดว่าคงยิ่งไม่ชอบตนเข้าไปกันใหญ่แน่ ไม่ง่ายเลยกว่าตนจะสร้างความดีความชอบขึ้นมาได้ ไม่คิดเลยว่าจะถูกตนทำลายลง!ฮ่องเต้น้อยเบะปาก “ในเมื่อท่านอัครมหาเสนาบดียืนกร

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 204

    มิน่าล่ะ ขอเพียงตนทำไม่ดีกับจือจือ ท่านอัครมหาเสนาบดีก็ไม่ชอบขี้หน้าตนถึงเพียงนี้นางก็จริง ๆ เลย! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดถึงปิดบังตน? ตกลงนางเห็นตนเป็นสามีบ้างหรือเปล่า?ครั้นฮ่องเต้หย่งอันได้ยินถึงตรงนี้ ก็เอ่ยปากกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีมีคุณูปการต่อแว่นแคว้น หรงจือจือเคยช่วยชีวิตท่านอัครมหาเสนาบดี ก็เท่ากับเคยช่วยต้าฉี ข้าจะแต่งตั้งหรงจือจือเป็นเสี้ยนจู่[1] มอบศักดินาหนานหยาง ให้ศักดินาที่ดินเป็นหนานหยาง ที่ศักดินาแปดร้อยหลังคาเรือน!”ครั้นฮ่องเต้กล่าวเช่นนี้ออกมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึงทีแรกทุกคนคิดว่าฝ่าบาทจะแต่งตั้งตำแหน่ง รักษาหน้าตาของหรงจือจือก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะประทานศักดินาที่ดินและดินแดนให้จริง ๆ!ผู้ตรวจการหูกล่าวเตือนขึ้นว่า “ฝ่าบาท ในประวัติศาสตร์ต้าฉี มีเพียงองค์หญิงและจวิ้นจู่[2]เท่านั้นที่มีศักดินาที่ดิน เสี้ยนจู่ไม่เคยมีศักดินาที่ดินมาก่อน...”นโยบายของแคว้นต่างกัน แคว้นหมินที่ทั้งทำสงครามและเจรจาสันติกับพวกเขา ท่านหญิงจวิ้นจู่มีศักดินาที่ดิน ทว่าต้าฉีไม่เคยมีมาก่อนฮ่องเต้หย่งอันมองไปที่เขา “เช่นนั้นท่านหมายความว่า ข้าควรแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่?

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 205

    หรงจือจือหัวเราะ “ดูท่า สถานการณ์เอื้ออำนวยที่ข้ารอก็มาถึงแล้ว!”ปกติแล้วหากไม่ใช่ขุนนางตำแหน่งสูงมีอำนาจมากระดับแถวหน้า ก็มีน้อยคนที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุสี่สิบปีอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ ที่จัดล้วนจัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุหกสิบปีให้ผู้อาวุโสในบ้านทั้งนั้นนางหลิวทำเช่นนี้ อันธพาลผู้นั้นต้องเป็นคนยุยงเป็นแน่แต่เป้าหมายของอันธพาลผู้นั้นคืออะไร ชัดเจนไม่กว่านี้ไม่ได้แล้วมิใช่หรือ?อวี้หมัวมัวเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณหนู เราจะไปหรือไม่เจ้าคะ?”หรงจือจือ “มีเรื่องสนุกในตอนท้าย จะไม่ไปได้อย่างไรกัน? หวังก็แต่สามีน้อยที่นางหลิวเลี้ยง จะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”อวี้หมัวมัวฉีกยิ้มตามพริบตาเดียวก็ถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดของนางหลิวแล้วนางถานเสนอว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ไม่สู้ไปร่วมงานเลี้ยงกันยกบ้าน ได้สัมผัสความครึกครื้นเสียหน่อย ในใจจะได้ผ่อนคลายลงสองสามส่วน ฉะนั้นคนทั้งจวนจะออกเดินทางไปครั้นเห็นหรงจือจือปรากฏตัว นางถานก็กล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “หรงจือจือ เจ้ามาทำไม?”หรงจือจือตอบกลับด้วยน้ำเสียงจืดชืด “ท่านพ่อ ข้าไปไม่ได้หรือ?”ฉีอวิ่นรีบตอบกลับว่า “ไปได้สิ! ไปได้อยู่แล้ว!”หลังจากนั้นก

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 206

    พูดคำพวกนี้จบยังไม่เท่าไรนางถานยังใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บรั้งอวี้ม่านหวาเอาไว้ด้วย “ม่านหวา เจ้าวางใจ แม้เจ้าจะเป็นเพียงแค่อนุ แต่จื่อฟู่ก็รักและให้ความสำคัญกับเจ้า ขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮูหยินตราตั้งเพื่อเจ้า เจ้ามีหน้ามีตามากเสียยิ่งกว่าภรรยาเอกจอมปลอมบางคนเสียอีก!”อวี้ม่านหวาฉีกยิ้มพลางเอ่ย “ท่านแม่ จิตใจของท่านพี่ ข้าย่อมรู้ดีที่สุด! เพียงแต่อย่างไรพี่หญิงก็แต่งเข้ามาก่อน แม้ว่าตอนนี้ฐานะของข้าจะอยู่เหนือกว่านาง แต่ข้าก็ยังยินดีให้หน้าบาง ๆ แก่พี่หญิงสองสามส่วน”“หากพี่หญิงอยากนั่งก่อนจริง ๆ เช่นนั้นก็นั่งเถิด! ข้าไม่ใช่คนกระเปิ๊บกระป๊าบเช่นนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้พี่หญิงจะให้ข้าเรียกท่านว่าฮูหยินให้ได้ ไม่ยอมให้ข้าเรียกพี่หญิง ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านรู้สึกอิหลักอิเหลื่อบ้างหรือไม่?”นางถานกลอกตาขาวทีหนึ่ง “หากข้าเป็นเจ้านะ คงหากระสอบมาคลุมหัวตัวเองแล้ว จะได้ไม่ต้องออกมาขายขี้หน้าคนอื่นเขา!”พวกนางแม่ผัวลูกสะใภ้ผลัดกันพูดไปมาพูดจนฮูหยินนางหนึ่งอดกลั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า นางหรงจะถูกแต่งตั้งเป็นท่านหญิงแล้วมิใช่หรือ?”นางถานตกตะลึง “ฮะ? เจ้าว่าอะไรนะ?”หา

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 207

    นางถานยิ่งไม่เชื่อเข้าไปกันใหญ่ “ท่านอัครมหาเสนาบดีจำผิดคนหรือเปล่า?”นางสวีกล่าว “ท่านอัครมหาเสนาบดีเป็นคนระดับไหน? จำผิดกระทั่งผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตตน? กลับกันฮูหยินฉีเจ้าแปลกยิ่งนัก ลูกสะใภ้ของตัวเองได้เป็นท่านหญิงแท้ ๆ กลับไม่ดีใจเลยสักนิด ยังทำราวกับว่าถูกโจมตีอะไรอีก!”สีหน้าของนางถานคล้ำดำหมองเป็นอย่างมากสีหน้าของอวี้ม่านหวาเองก็ไม่สู้ดีนักต่อให้ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่า นางประสมโรงนางถานเพียงไม่กี่คำ ขยะแขยงหรงจือจือด้วยกัน ทว่าสุดท้ายกลับทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าจนหมดสิ้น มิน่าล่ะสองวันนี้ฉีจื่อฟู่ถึงดูแปลก ๆนางสวีกล่าวจบ ก็แสร้งมาคว้ามือของหรงจือจืออย่างสนิทสนมฉีกยิ้มพลางเอ่ยว่า “พอข้าเห็นเจ้า ก็รู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก! ตอนแรกเจ้าช่วยท่านอัครมหาสนาบดีเอาไว้ คิดว่าวิชาแพทย์ก็คงยอดเยี่ยมมากใช่หรือไม่?”หรงจือจือตอบกลับอย่างมีมารยาท “รู้งู ๆ ปลา ๆ เท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”นางถานเองก็นึกขึ้นได้ว่าหรงจือจือรู้วิชาแพทย์ พลันกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แค่เจ้าบังเอิญโชคดีอีกครั้งก็เท่านั้นแหละ!”“ไม่แน่ว่าเดิมทีท่านอัครมหาเสนาบดีอาจจะไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่เข้าใจผิดคิดว่า

Bab terbaru

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 212

    เมื่อนางพูดเช่นนั้น สายตาของคนจำนวนมากก็จับจ้องไปที่หรงจือจืออย่างไรก็ตาม หรงจือจือไม่ได้ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงท่าทีประหลาดใจ “ท่านแม่...ท่านช่างกล่าวหาข้าจริง ๆ ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย ฮูหยินทั้งหลายเป็นพยานให้ข้าได้!”นางสวีเป็นคนแรกที่พูดขึ้น “ที่จริงแล้ว ข้าถือถ้วยชาไม่มั่นคงเอง ทำให้น้ำชาหกใส่ท่านหญิง!”ฉีอวิ่นตะลึง “ท่านหญิง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีจื่อฟู่ก็รู้สึกอับอายขายหน้าเช่นกัน แต่เขาก็ยังอธิบาย “จือจือเคยช่วยท่านเสนาบดีไว้ ฝ่าบาทจึงทรงแต่งตั้ง และรอเพียงฤกษ์งามยามดี”ฉีอวิ่นอยากถามหรงจือจือมากว่าทำไมนางถึงไม่บอกคนในครอบครัวเรื่องที่นางช่วยท่านเสนาบดีไว้เร็วกว่านี้ คราวที่แล้วที่เขาถาม นางตอบว่าไม่รู้จักแต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้!เขาจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง แล้วหันไปมองนางถานอีกครั้ง “เจ้าเองก็ได้ยินแล้ว! ที่จือจือมาที่นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ!”นางถานพูดอย่างโกรธเคือง “ใครจะรู้ว่านางสมรู้ร่วมคิดกับนางสวีหรือไม่?"คราวนี้ นางสวีก็ไม่ยอม นางพูดกับฉีอวิ่น “นายท่านฉี นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของท่าน ตามหลักแล้วข้าไม่ควร

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 211

    “แต่ตอนนี้... ท่านกลับเอาเงินของข้าไปเลี้ยงชู้รักของท่าน? แถมยังตั้งครรภ์ลูกของเขาอีกด้วย! ท่านแม่ ท่านทำแบบนี้กับข้าได้อย่างไร?”นางหลิวครานี้ก็ไม่พอใจเช่นกัน “ข้าทำอะไรผิดกัน? ข้าเลี้ยงเจ้ามาจนโต เอาสินสอดของเจ้ามาใช้แล้วอย่างไร? เจ้าก็ควรกตัญญูต่อข้าไม่ใช่หรือ?"นางถานที่มึนงงอยู่ก็เริ่มเข้าใจเรื่องราว จึงถามด้วยความเหลือเชื่อ “ถ้าเช่นนั้น นางหลิว สินสอดของข้าที่แบ่งไปครึ่งหนึ่ง ท่านเอาไปเลี้ยงชายอื่นหมดเลยหรือ? มิน่าล่ะ ลูกสาวของท่านถึงได้เอาแค่ของไร้ค่าเป็นสินเดิมเข้าบ้าน! ท่านทำแบบนี้กับพี่ชายข้าได้อย่างไร?”นางหลิวกล่าวว่า “เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าอีกหรือ? วันนี้เจ้าคบชู้กับเขาต่อหน้าต่อตาข้า แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าไม่ผิดกับใครเลยหรือ?”ฉีอวี่เยียนได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือด เพราะนางเข้าใจแล้วว่า แม่ของนางทำเรื่องเช่นนี้ มิหนำซ้ำยังถูกเปิดโปงต่อหน้าผู้คนมากมาย ในฐานะลูกสาวของนาง ชื่อเสียงของตนคงพังทลายอย่างสิ้นเชิง!ซิ่วไฉที่นางหมายปอง เกรงว่าคงไม่ยอมแต่งงานกับนางอีกแล้ว!เสียงเอะอะโวยวายดังขนาดนี้ฝั่งแขกชาย ไม่นานนักข่าวลือก็แพร่สะพัดไปทั่ว ทุกคนไม่สนใจเรื่องการแยกชายหญิงอีกต่

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 210

    นางหลิวเห็นสีหน้าของสาวใช้ ก็รู้ในทันทีว่าเกรงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว!ตอนนี้ยังได้ยินเสียงสามีหนุ่มของตนอีกต่างหาก นางยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีก?เสียงครวญครางของนางถานยังแว่วดังออกมาอีกว่า “โอ๊ย! เจ้าอย่ามุทะลุเช่นนี้ แขนของข้ายังไม่หายดีเลยนะ เจ้าแตะถูกแผลแล้ว...”เหล่าฮูหยินที่อยู่ข้างหน้าต่างมองหน้ากัน ไหนเลยพวกนางจะฟังไม่ออก นั่นคือเสียงของนางถานหรงจือจือเองก็หน้าซีดเผือดไปหมด “นี่...”ในใจนางกลับเลื่อมใสอันธพาลผู้นั้นอยู่หลายส่วน ฟังจากเสียงนี้แล้ว ไม่คิดเลยว่านางถานจะถูกเขาทำให้หลงได้เร็วขนาดนี้? มิน่าล่ะถึงมีความสามารถหลอกฮูหยินได้มากมายขนาดนั้น!ในตอนนี้นางหลิวเดือดดาลจนจะบ้าแล้วนางพุ่งเข้าไปโดยตรง แล้วถีบเปิดประตูสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้าประตูกล่าวเสียงดังว่า “ฮูหยิน ฮูหยินใจเย็น ๆ ก่อนนะเจ้าคะ...”นางหลิวใจเย็นลงเสียที่ไหน ถีบนางกระเดือนไปข้าง ๆ ด้วยบรรดาฮูหยินและคุณหนู ในใจกระวนกระวายราวกับถูกแมวข่วนก็มิปาน อยากเข้าไปดูเรื่องสนุก ทว่าก็กลัวเห็นภาพอะไรที่ไม่อาจทนดูได้ จนทำให้คนซุบซิบนินทาตนได้ดังนั้น พวกนางจึงเลือกวิธีที่อยู่ระหว่างกลาง : เอามือปิดหน้าแล้วแอบมองจ

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 209

    ถานผิงถิงบอกสถานการณ์กับนาง ในใจนางไม่ชอบหรงจือจือ แต่เมื่อรู้ว่านางสวีเป็นคนไม่ได้ตั้งใจทำหกใส่ นางเองก็ไม่ควรที่จะพูดอะไรได้แต่ฉีกยิ้มพลางกล่าว “ข้าในฐานะเจ้าบ้าน ก็จะไปด้วยเช่นกัน!”หรงจือจือย่อมยิ่งไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้วดูท่าสวรรค์กำลังช่วยตนอยู่ ไม่คิดเลยว่านางหลิวยังกลับมาพอดิบพอดีอีก คิดว่าเรื่องสนุกนี้จะยิ่งยอดเยี่ยมไปกันใหญ่...ทว่ากล่าวถึงนางถานที่ถูกสาวใช้พาไป มาถึงเรือนชิงเฟิงแล้วครั้นหญิงรับใช้แซ่หลี่เห็นสาวใช้ผู้นั้น ก็กล่าวขึ้นย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้ารออยู่ข้างนอกนี่แหละ ข้าเข้าไปปรนนิบัติฮูหยินก็พอแล้ว!”สาวใช้ “เจ้าค่ะ!”แม้หญิงรับใช้แซ่หลี่ไม่กล่าวออกมาเช่นนี้ นางเองก็จะเป็นฝ่ายเสนอออกมาก่อนอยู่ดี นางจะเฝ้าให้คุณชายอยู่ข้างนอกนางถานเริ่มเปลื้องผ้า ภายใต้การปรนนิบัติของหญิงรับใช้แซ่หลี่ทว่ามีคนผู้หนึ่ง ซุ่มซ่อนอยู่ในห้องนี้มานานแล้ว เข้ามาใกล้ช้า ๆ ฉวยโอกาสตอนที่หญิงรับใช้แซ่หลี่ไม่ทันสังเกต ตีท้ายทองของนางจากเบื้องหลังจนเป็นลมไปนางถานได้ยินเพียงเสียง ‘ตุบ’ ดังขึ้นเสียงหนึ่ง กำลังจะหันหน้ากลับไปทว่าถูกคนโอบเอวเอาไว้อย่างแรง ครั้นเบือนศีรษะไปนางก็เ

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 208

    นางถานไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก บวกกลับช่วงนี้เกลียดชังนางหลิวมากจริง ๆกล่าวทั้งหน้าคล้ำดำหมอง “ตอนนี้สกุลถานมีแต่คนไร้ประโยชน์เช่นเจ้าแล้วหรืออย่างไร? กระทั่งน้ำชายังถือไม่อยู่! นางหลิวดูแลจวนอย่างไรกันแน่?”ครั้นนางด่าเช่นนี้ออกมา คนที่อยู่ในงานต่างพากันเงียบกริบสาวรับใช้ผู้นั้นถือน้ำยังถือไม่อยู่มือ ก็เลอะเลือนนิดหน่อยจริง ๆ ทว่าสตรีที่แต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นหลายปีเช่นนางถาน ว่าพี่สะใภ้ต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ไม่ถูกต้อง ไม่มีกฎเกณฑ์และทำให้ผู้คนรังเกียจเป็นอย่างมากสาวใช้ผู้นั้นรีบหมอบกราบแล้วกล่าวว่า “ขอฮูหยินใจเย็น ๆ ด้วยเจ้าค่ะ!”ต่อให้นางถานเดือดดาลแค่ไหน แต่จะสวมเสื้อผ้าเปียกไปตลอดไม่ได้ จึงลุกขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เช่นนั้นพาข้าไปเปลี่ยนชุดเสีย! เปลี่ยนชุดเสร็จค่อยมาจัดการทาสชั้นต่ำไร้ประโยชน์อย่างเจ้า!”สาวใช้กล่าวทั้งน้ำตาอาบหน้า “เจ้าค่ะ บ่าวจะนำทางให้ฮูหยินไปยังเรือนชิงเฟิงที่บรรดาแขกมีเกียรติเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน!”ก่อนไป นางถานยังนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ นางหันหน้ากลับไปมองทีหนึ่ง “ตำแหน่งประธานเป็นของข้า ท่านหญิงขั้นสองเป็นลูกสะใภ้ของข้า! เดี๋ยวหากผู้ใดนั่งตำแหน่งของข้า ก็ต

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 207

    นางถานยิ่งไม่เชื่อเข้าไปกันใหญ่ “ท่านอัครมหาเสนาบดีจำผิดคนหรือเปล่า?”นางสวีกล่าว “ท่านอัครมหาเสนาบดีเป็นคนระดับไหน? จำผิดกระทั่งผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตตน? กลับกันฮูหยินฉีเจ้าแปลกยิ่งนัก ลูกสะใภ้ของตัวเองได้เป็นท่านหญิงแท้ ๆ กลับไม่ดีใจเลยสักนิด ยังทำราวกับว่าถูกโจมตีอะไรอีก!”สีหน้าของนางถานคล้ำดำหมองเป็นอย่างมากสีหน้าของอวี้ม่านหวาเองก็ไม่สู้ดีนักต่อให้ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่า นางประสมโรงนางถานเพียงไม่กี่คำ ขยะแขยงหรงจือจือด้วยกัน ทว่าสุดท้ายกลับทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าจนหมดสิ้น มิน่าล่ะสองวันนี้ฉีจื่อฟู่ถึงดูแปลก ๆนางสวีกล่าวจบ ก็แสร้งมาคว้ามือของหรงจือจืออย่างสนิทสนมฉีกยิ้มพลางเอ่ยว่า “พอข้าเห็นเจ้า ก็รู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก! ตอนแรกเจ้าช่วยท่านอัครมหาสนาบดีเอาไว้ คิดว่าวิชาแพทย์ก็คงยอดเยี่ยมมากใช่หรือไม่?”หรงจือจือตอบกลับอย่างมีมารยาท “รู้งู ๆ ปลา ๆ เท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”นางถานเองก็นึกขึ้นได้ว่าหรงจือจือรู้วิชาแพทย์ พลันกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แค่เจ้าบังเอิญโชคดีอีกครั้งก็เท่านั้นแหละ!”“ไม่แน่ว่าเดิมทีท่านอัครมหาเสนาบดีอาจจะไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่เข้าใจผิดคิดว่า

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 206

    พูดคำพวกนี้จบยังไม่เท่าไรนางถานยังใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บรั้งอวี้ม่านหวาเอาไว้ด้วย “ม่านหวา เจ้าวางใจ แม้เจ้าจะเป็นเพียงแค่อนุ แต่จื่อฟู่ก็รักและให้ความสำคัญกับเจ้า ขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮูหยินตราตั้งเพื่อเจ้า เจ้ามีหน้ามีตามากเสียยิ่งกว่าภรรยาเอกจอมปลอมบางคนเสียอีก!”อวี้ม่านหวาฉีกยิ้มพลางเอ่ย “ท่านแม่ จิตใจของท่านพี่ ข้าย่อมรู้ดีที่สุด! เพียงแต่อย่างไรพี่หญิงก็แต่งเข้ามาก่อน แม้ว่าตอนนี้ฐานะของข้าจะอยู่เหนือกว่านาง แต่ข้าก็ยังยินดีให้หน้าบาง ๆ แก่พี่หญิงสองสามส่วน”“หากพี่หญิงอยากนั่งก่อนจริง ๆ เช่นนั้นก็นั่งเถิด! ข้าไม่ใช่คนกระเปิ๊บกระป๊าบเช่นนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้พี่หญิงจะให้ข้าเรียกท่านว่าฮูหยินให้ได้ ไม่ยอมให้ข้าเรียกพี่หญิง ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านรู้สึกอิหลักอิเหลื่อบ้างหรือไม่?”นางถานกลอกตาขาวทีหนึ่ง “หากข้าเป็นเจ้านะ คงหากระสอบมาคลุมหัวตัวเองแล้ว จะได้ไม่ต้องออกมาขายขี้หน้าคนอื่นเขา!”พวกนางแม่ผัวลูกสะใภ้ผลัดกันพูดไปมาพูดจนฮูหยินนางหนึ่งอดกลั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า นางหรงจะถูกแต่งตั้งเป็นท่านหญิงแล้วมิใช่หรือ?”นางถานตกตะลึง “ฮะ? เจ้าว่าอะไรนะ?”หา

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 205

    หรงจือจือหัวเราะ “ดูท่า สถานการณ์เอื้ออำนวยที่ข้ารอก็มาถึงแล้ว!”ปกติแล้วหากไม่ใช่ขุนนางตำแหน่งสูงมีอำนาจมากระดับแถวหน้า ก็มีน้อยคนที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุสี่สิบปีอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ ที่จัดล้วนจัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุหกสิบปีให้ผู้อาวุโสในบ้านทั้งนั้นนางหลิวทำเช่นนี้ อันธพาลผู้นั้นต้องเป็นคนยุยงเป็นแน่แต่เป้าหมายของอันธพาลผู้นั้นคืออะไร ชัดเจนไม่กว่านี้ไม่ได้แล้วมิใช่หรือ?อวี้หมัวมัวเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณหนู เราจะไปหรือไม่เจ้าคะ?”หรงจือจือ “มีเรื่องสนุกในตอนท้าย จะไม่ไปได้อย่างไรกัน? หวังก็แต่สามีน้อยที่นางหลิวเลี้ยง จะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”อวี้หมัวมัวฉีกยิ้มตามพริบตาเดียวก็ถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดของนางหลิวแล้วนางถานเสนอว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ไม่สู้ไปร่วมงานเลี้ยงกันยกบ้าน ได้สัมผัสความครึกครื้นเสียหน่อย ในใจจะได้ผ่อนคลายลงสองสามส่วน ฉะนั้นคนทั้งจวนจะออกเดินทางไปครั้นเห็นหรงจือจือปรากฏตัว นางถานก็กล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “หรงจือจือ เจ้ามาทำไม?”หรงจือจือตอบกลับด้วยน้ำเสียงจืดชืด “ท่านพ่อ ข้าไปไม่ได้หรือ?”ฉีอวิ่นรีบตอบกลับว่า “ไปได้สิ! ไปได้อยู่แล้ว!”หลังจากนั้นก

  • โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 204

    มิน่าล่ะ ขอเพียงตนทำไม่ดีกับจือจือ ท่านอัครมหาเสนาบดีก็ไม่ชอบขี้หน้าตนถึงเพียงนี้นางก็จริง ๆ เลย! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดถึงปิดบังตน? ตกลงนางเห็นตนเป็นสามีบ้างหรือเปล่า?ครั้นฮ่องเต้หย่งอันได้ยินถึงตรงนี้ ก็เอ่ยปากกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีมีคุณูปการต่อแว่นแคว้น หรงจือจือเคยช่วยชีวิตท่านอัครมหาเสนาบดี ก็เท่ากับเคยช่วยต้าฉี ข้าจะแต่งตั้งหรงจือจือเป็นเสี้ยนจู่[1] มอบศักดินาหนานหยาง ให้ศักดินาที่ดินเป็นหนานหยาง ที่ศักดินาแปดร้อยหลังคาเรือน!”ครั้นฮ่องเต้กล่าวเช่นนี้ออกมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึงทีแรกทุกคนคิดว่าฝ่าบาทจะแต่งตั้งตำแหน่ง รักษาหน้าตาของหรงจือจือก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะประทานศักดินาที่ดินและดินแดนให้จริง ๆ!ผู้ตรวจการหูกล่าวเตือนขึ้นว่า “ฝ่าบาท ในประวัติศาสตร์ต้าฉี มีเพียงองค์หญิงและจวิ้นจู่[2]เท่านั้นที่มีศักดินาที่ดิน เสี้ยนจู่ไม่เคยมีศักดินาที่ดินมาก่อน...”นโยบายของแคว้นต่างกัน แคว้นหมินที่ทั้งทำสงครามและเจรจาสันติกับพวกเขา ท่านหญิงจวิ้นจู่มีศักดินาที่ดิน ทว่าต้าฉีไม่เคยมีมาก่อนฮ่องเต้หย่งอันมองไปที่เขา “เช่นนั้นท่านหมายความว่า ข้าควรแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่?

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status