Share

บทที่ 79

Author: ซูซี
ชายคนนั้นไม่ตอบกลับใด ๆ ก่อนจะลุกออกไป

เกรซยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบนั่นเป็นคนพูดน้อยเสมอแหละ แซบบี้ เพราะพวกลูกทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความรู้สึกที่ลูกมีต่อกันอาจจะมั่นคงไม่มากพอ แต่แม่คิดว่าลูกจะค่อย ๆ รู้ถึงข้อดีของเขาได้นะ”

“หนูรู้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเซบาสเตียนนะคะ” ซาบริน่าพูดพร้อมส่งกลับรอยยิ้มหวาน

“ไปเถอะจ่ะ”

ซาบริน่าเดินตามออกไปข้างนอก ขณะที่เดินออกจากประตู เธอก็ได้ยินเกรซตะโกนจากด้านหลัง “เซบาสเตียน แม่รู้ว่าลูกยืนอยู่ข้างนอก เข้ามาสิ แม่มีอะไรจะคุยกับลูกสักหน่อย”

เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างนอกจริง ๆ เมื่อได้ยินแม่เรียกเขา เขาสั่งคิงส์ตันว่า “พาเธอไปที่รถก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง”

“ได้ครับ นายน้อยเซบาสเตียน”

เซบาสเตียนหันหลังเดินกลับเข้าไปในวอร์ด

"แม่…"

“เด็กโง่!” เกรซเอื้อมมือไปตีลูกชายพร้อมกับคำดุด่า “ลูกแต่งงานกับแซบบี้มาเป็นเดือนแล้วนะ แม่บอกได้เลยว่าลูกเย็นชากับเธอเกินไป แม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกลูกทั้งสองยังต่อกันไม่ติด แม่ก็เลยไม่โทษลูกไง

“เป็นโชคดีของลูกแล้วนะ ที่ได้แซบบี้ที่ดีแสนดีมาเป็นลูกสะใภ้ให้กับแม่ เธอไม่เคยบ่นเรื่องที่ลูกทำตัวแบบนั้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 80

    ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอเหลือบมองเซบาสเตียน สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่งลินคอล์นยังคงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งของสาย “เธอควรมาที่นี่ตอนนี้เลยจะดีกว่า! ถ้าเธอไม่มา ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจอย่างแน่นอน!”“โอเค” เธอพูดอย่างใจเย็นคิงส์ตันและเซบาสเตียนจ้องมองขณะเธอที่วางสาย“คือ…” ซาบริน่าขยับนิ้วของเธอ “ช่วงบ่ายที่ผ่านมา พอฉันนำของบางอย่างไปส่งที่ไซต์ก่อสร้างเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งมาเยี่ยมป้าเกรซเลยโดยที่ไม่ได้เข้าไปในสำนักงานเลย หัวหน้างานก็เลยอยากให้ฉันกลับไปตอนนี้เลย...สำหรับฉัน มันไม่ง่ายที่จะหางานนี้ได้”“เราไปซื้อเสื้อกันพรุ่งนี้ก็ได้” เซบาสเตียนบอกซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัว”“ให้คิงส์ตันไปส่งเถอะ”“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะ” ซาบริน่าพูดขณะหันกลับไปมอง “ที่ทำงานของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง”ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกมาหลังจากขึ้นรถประจำทางและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าก็โทรกลับหาลินคอล์น “ฉันไม่ได้ติดหนี้คุณเลยสักอย่าง!”“เธอขโมยสามีของลูกสาวฉัน!” ลินคอล์นคำรามอย่างชั่วร้ายคำตอบของซาบริน่านั้นสงบและเย็นชา “คุณไม่ควรหาเรื่องฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ คุณควรพาลูกสาวของคุณไปหาคุณฟอร์ดด

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 81

    ซาบริน่าไม่รู้ว่าต้องจะพูดอะไรเซบาสเตียนชอบอยู่คนเดียว ดังนั้นซาบริน่าจึงมักจะรับประทานอาหารจากข้างนอก นี่เป็นสาเหตุที่ป้าเทียนน่าไม่ค่อยมาเช่นกันซาบริน่าไม่คิดว่าจะเจอเธอรออยู่ที่ห้องอาหารป้าเทียนน่ายิ้มขณะที่เธอนำหม้อใบเล็ก ๆ ออกมาจากห้องครัว เธอเดินไปพร้อมกับพูดว่า “ดิฉันนำไก่สดตัวนี้มาจากหมู่บ้านของดิฉันเองค่ะ และดิฉันเคี่ยวตลอดทั้งช่วงบ่าย ลองชิมดูสิคะ เพิ่งเอาออกมาเตา น่าจะยังอุ่น ๆ อยู่นะคะ”ซาบริน่ายิ้ม “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ป้าเทียนน่า”เธอไม่ได้กินอาหารปรุงเองที่บ้านมาเป็นนานแล้ว และไก่ตุ๋นคงจะดีเป็นอย่างมากสำหรับเด็กในท้องเธอเองก็หิวมากเช่นกันเธอมัวแต่ทะเลาะกับลินคอล์นทำให้เธอไม่ได้เอาใจใส่กับอาหารเลยแม้แต่น้อยอาหารค่ำที่ตรงกับความต้องการทำให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเธอรู้สึกท้อแท้ แต่ต้องขอบคุณอาหารและวิธีที่เซบาสเตียนปฏิบัติต่อดูแลเธอตลอดทั้งวันด้วย เธอจึงนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในระยะนี้เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา ซาบริน่าลังเลที่จะออกไปข้างนอกเพราะกังวลว่าจะเจอเซบาสเตียน ข้อดีอย่างหนึ่งของการเฉยเมยต่อกันคือเขามักจะไม่สนใจเธอ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ต้องท

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 82

    เซบาสเตียนแตกต่างออกไปเธอเย็นชา แต่เขาเย็นชาได้มากกว่าเธออีกราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนแต่เป็นแค่อากาศที่บางเบา ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเหลียวมองมาที่เธอเลยซาบริน่าเริ่มดึงชายเสื้อของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอจมอยู่กับความคิด ในตอนนั้นเองที่เซบาสเตียนหันกลับมาอย่างกะทันหันก่อนจะถามว่า “ขอสูบบุหรี่หน่อยจะว่าอะไรไหม?”ซาบริน่าขยำชายเสื้อ เธอที่ได้ยังไม่ทันรู้ตัวก็ได้พยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็วไปเสียแล้ว “เชิญค่ะ”ชายหนุ่มเปิดหน้าต่างรถก่อนที่จะหยิบบุหรี่ออกมาจุดเขาทำทุกอย่างด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นเพียงครั้งเดียว เขาสูดควันบุหรี่เข้าปากอย่างสบาย ๆ ซาบริน่านึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้พ่นควันบุหรี่ออกมาขณะที่เฝ้าดูอยู่อย่างตะลึงงัน เธอสังเกตเห็นจากหางตาว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้หายใจออก แต่จะเป่าควันออกไปแทน เขาได้ค่อย ๆ เป่าให้ควันออกจากจมูกโดยตั้งใจให้ทิศทางของควันออกไปทางหน้าต่างแทนสำหรับตัวเขาเอง เขาก็รักษาท่าทางที่สงบเงียบและไม่เคลื่อนไหวนี่เป็นครั้งแรกที่ซาบริน่าได้เห็นชายคนหนึ่งที่แม้แต่ขณะที่เขาแค่สูบบุหรี่ แต่ก็ทำเรื่องเช่นนั้นได้ร้ายกาจอย่างสุดซึ้ง เขาแผ่รัศมีที่ให้ความรู้สึกของชายที่เ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 83

    เสียงร้องแหลมของซาบริน่าจบลงเพียงครึ่งเดียว ก่อนที่เธอจะถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนของเซบาสเตียน ชายหนุ่มโอบเธอไว้แน่น หน้าอกของเขาปิดตาเธอไว้เพื่อที่เธอจะได้มองไม่เห็นอะไรอีกมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนหลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามือใหญ่ของเขาปิดหูของเธออยู่เสียงอู้อี้ดังขึ้นอีกสี่ถึงห้าครั้ง ทำให้เธอนึกถึงดอกไม้ไฟมือของเธอจับชายคนนั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวเธอรู้สึกว่ามือที่หูของเธอขยับออก ขณะที่เธอได้ยินเสียงที่สั่งคิงส์ตันว่า "ขับออกไป"เครื่องยนต์คำรามเมื่อรถสตาร์ทซาบริน่าค่อย ๆ โผล่ออกมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอไม่กล้าที่จะมองหน้าเซบาสเตียนแม้แต่น้อย เมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอสังเกตเห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้นบริเวณที่รถของพวกเขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้เธอรู้ว่าเสียงที่อู้อี้คล้ายพลุเมื่อสักครู่นั้น คือเสียงปืนจริง ๆเธอหันไปมองชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัวท่าทีของเขายังคงนิ่งและสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซาบริน่าไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จิตใจของเธอวนซ้ำภาพที่เขาจัดการกับคนแปลกหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน วิธีที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปิดตา

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 84

    เจดที่อยู่ข้าง ๆ พวกเขาก็มีท่าทางที่เกลียดชังอย่างรุนแรงเช่นกัน ตอนนั้นเอง เธอสะกิดไหลสามีตนเอง “ลินคอล์น เมื่อวานคุณไม่ได้คุยกับมันแล้วเหรอ?”ท่าทางของลินคอล์นมืดมน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนดูเหมือนว่าเขาต้องการจะฆ่าซาบริน่าด้วยสายตา “ผมคุยแล้ว แต่นางปีศาจร้ายนั่นกลับท้าทายผม ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะปีกกล้าขาแข็งเพราะมีเซบาสเตียนคอยหนุนหลังอยู่!”“เพียงแค่เรามีผู้หญิงคนนั้นอยู่ในมือ ซาบริน่าจะต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเราแน่!” เจดพูดพลางกัดฟันแน่น ขณะที่เธอถามลินคอล์นว่า “คุณเสียเงินเสียทองไปในการจ้างนักสืบเอกชนให้ไปสืบหาเบาะแสของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่น้อย พวกเขาได้เบาะแสอะไรบ้างไหม?”ลินคอล์นทำได้เพียงถอนหายใจเขาไม่ตอบ แต่เจดและเซลีนก็รู้ได้จากน้ำเสียงของเขาว่าดูเหมือนจะไม่มีความหวังมากนักเมื่อเห็นแววตาที่เจ็บปวดและเกลียดชังของภรรยาและลูกสาว ลินคอล์นก็รู้สึกผิดและโกรธเล็กน้อย “เราต้องตามหาผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่ ผมจะไปเสาะหาและพาเธอกลับมาให้ได้ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เราจะเจอตัวเธอ เราต้องป้องกันตัวเองก่อน เซลีนต้องแต่งงานกับเซบาสเตียน และกลายเป็นภรรย

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 85

    ใบหน้าของซาบริน่าสดใสขึ้นทันตานี่คือแล็ปท็อปรุ่นใหม่ แล็ปท็อปที่ดีที่สุดที่เพื่องานออกแบบโดยเฉพาะ บางและสวยขนาดนี้จะไม่ชอบได้อย่างไร?สำหรับเธอ แล็ปท็อปมีความหรูหรามากกว่ากล้องเสียอีก อย่างน้อยที่สุด ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา ปีที่แล้ว หรือแม้แต่สองปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดที่จะซื้อแล็ปท็อปเลยด้วยซ้ำ“ฉัน… ฉัน… ฉันชอบค่ะ” ซาบริน่าที่เย็นชาตามปกติไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เธอไม่แม้แต่จะพูดจบด้วยซ้ำก่อนที่จะเริ่มอึกอักเธอผิดหวังในตัวเองเล็กน้อยซาบริน่าเกาศีรษะโดยไม่รู้ตัว เธอไม่สามารถหยุดตัวเองจากการเม้มปากและยิ้มขณะพูดว่า “ฉันไม่โง่ไปหน่อยใช่ไหมคะ?”เซบาสเตียนพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ในที่สุดตอนนี้เธอก็ทำตัวเหมือนคนอายุยี่สิบ การที่เธอยิ้มนั้นช่างโง่เขลาและอ่อนหวาน คล้ายกับเด็กไร้เดียงสาชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงแต่ดันแล็ปท็อปไปทางซาบริน่าขณะที่เขาพูดว่า “รับเอาไว้สิ”จากนั้นเขาก็ออกไปจากที่เห็น เขายังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ ซาบริน่าบอกได้เลยว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จไปเมื่อไม่นานนี้เอง เขาอาจจะนั่งรอเธออยู่ตรงนั้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมของเขาไม่ใช่แบบที่เขามักจะจัดให้ตรงแ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 86

    ซาบริน่าตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ในเช้าวันถัดมา เธอเคาะที่ประตูห้องของเขา เซบาสเตียนต้องหยุดการกระทำชั่วครู่หนึ่งและมองไปที่เธอใบหน้าของเธอดูเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา“แล็ปท็อปมีประโยชน์มากเลยค่ะ แถมเร็วสุด ๆ เลยค่ะ ซอฟต์แวร์ในนั้นมีไว้สำหรับงานออกแบบโดยเฉพาะด้วย ดีไปหมดเลยแหละค่ะ ขอบคุณนะคะ แล็ปท็อปเครื่องนี้มีประโยชน์กว่าเสื้อผ้าที่คุณซื้อให้ฉันตั้งเยอะเลยค่ะ“สิ่งที่ฉันอยากจะพูดคือ แม้ว่าคุณจะไม่ได้เซ็นสัญญากับฉัน ฉันก็ยังจะแต่งงานกับคุณนะคะ ฉันยังคงเรียกป้าเกรซว่าแม่ของฉัน และฉันจะยังอยู่เคียงข้างแม่ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเธอด้วยค่ะ“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่จำเป็นต้องทำตามข้อตกลงเพื่อความสุขของฉันก็ได้นะคะ“ขอบคุณอีกครั้ง ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะค่ะ"อ๋อใช่ ถ้างานยุ่งก็ไม่ต้องรีบไปหาป้าเกรซตอนเช้าหรอกค่ะ ฉันจะดูแลเธออย่างดีให้เอง“ไปล่ะนะคะ”เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไปเซบาสเตียนถึงกับพูดไม่ออก เขาคิดว่าเธอเย็นชาและมีระยะห่าง แก่แดด และเป็นพวกคิดไม่ตก เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นเธอในแบบของเด็กผู้หญิงที่จะสดใสขึ้นมาก หลังจากได้รับแสงสว่างไปเพี

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 87

    เซลีนที่กำลังร้องไห้ที่ปลายสายกลายเป็นคร่ำครวญ “นายน้อยเซบาสเตียน ต่อไปฉันจะไม่รบกวนคุณอีก ฉันขอร้องคุณค่ะ ได้โปรดให้ฉันเก็บลูกไว้เถอะค่ะ ฉันจะหนีไปให้ไกลพร้อมกับเด็กคนนี้ในท้องของฉัน และจะไม่ไปตอแยคุณอีก ฉันจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้รู้ว่าคุณคือพ่อ ได้ใช่ไหมคะ? ฉันขอร้องแหละ…""เธออยู่ที่ไหน?!" เซบาสเตียนถามด้วยความตกใจด้านหลังเขา ผู้บริหารที่รอเขาเริ่มการประชุมต่างจับตามอง คิงส์ตันสังเกตเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติจึงตะคอกทันที “ออกไปสิ!”ผู้บริหารจากไปอย่างรู้งานคิงส์ตันมองไปที่เซบาสเตียน “นายท่านครับ เกิดอะไรขึ้น?”เขาไม่ได้หันกลับไปมองคิงส์ตัน แต่เขายังตั้งใจฟังสายโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง สีหน้าของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม น้ำเสียงของเซลีนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เธอตอบว่า “ไม่ นายน้อยเซบาสเตียน อย่า…อย่ามาที่นี่นะคะ”ลินคอล์นรีบคว้าโทรศัพท์ไป “นายน้อยเซบาสเตียน ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลฮิลไซด์ โปรดส่งคนมาช่วยผมมัดและส่งเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัด นายน้อย…”“ปึก” โทรศัพท์ถูกวางสายไปแล้วเซบาสเตียนวิ่งออกไปข้างนอกขณะที่เขาพูดกับคิงส์ตันที่กำลังวิ่งตามเขาอยู่ “ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ เราจะไปโรงพยา

Latest chapter

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 330

    คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 329

    “ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 328

    มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 327

    ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 326

    มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 325

    เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 324

    ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 323

    ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ

  • โทษทัณฑ์พิพาทใจ   บทที่ 322

    ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status