LOGINShare
บทที่ 181
Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 182
ในขณะนั้น ซาบริน่าไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังใด ๆ สิ่งเดียวที่เธอคิดคือเธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อโน้มน้าวเซบาสเตียนให้ได้ นั่นคือความหวังทั้งหมดของเธอ เธอไม่สนใจว่าเธอจะต้องเสียสละชีวิตตนเองไปหรือไม่ เธอต่อสู้ดิ้นรนที่จะหลุดออกมาจากบอดี้การ์ดทั้งสี่คน ซาบริน่ากัดแขนบอดี้การ์ดคนหนึ่ง เขาคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และเผลอปล่อยมือออกซาบริน่าดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง และบอดี้การ์ดคนสุดท้ายก็ไม่สามารถรั้งซาบริน่าไว้ได้เช่นกันซาบริน่าวิ่งตรงไปที่เซบาสเตียน“เซบาสเตียน! คุณจะปล่อยให้ลูกชายคุณเดินตามทางที่คุณเคยเดินใช่ไหม? คุณลืมไปแล้วเหรอว่าในชีวิตของป้าเกรซ เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน? เซบาสเตียน… ” ซาบริน่าร้องตะโกนออกมาตอนนั้นเองที่เซบาสเตียนโกรธจัด เขาปล่อยมือจากเซลีนแล้วหันกลับไปหาซาบริน่า เท้าของซาบริน่าไม่มั่นคง และเธอก็พิงกระเป๋าเดินทางของเธออยู่ เธอเงยหน้ามองไปที่เซบาสเตียน และพูดอย่างจริงใจว่า “เซบาสเตียน ฉันคือผู้หญิงที่ช่วยคุณไว้… คุณต้องแต่งงานกับฉันนะ เซบาสเตียน…”“เลิกเพ้อเจ้อสักที!” ข้างหลังพวกเขา นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดมาถึงพอดีเมื่อมองไปที่ความพยายามอย่างกล้าหาญของซาบริน่าในกา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 183
“ผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรมแบบนี้ ต้องปาไข่เน่าใส่ให้รู้สำนึก!!”“อย่าไปมีเมตตาอะไรกับผู้หญิงแบบนี้เลย นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ด การปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้ ๆ ก็รังแต่จะนำความโชคร้ายเข้ามาเท่านั้น!”แขกเหรื่อในงานแต่งงานต่างพากันเรียกร้องออกมา เฮนรี่มองดูซาบริน่าด้วยความโกรธ ซาบริน่ามองเซบาสเตียนด้วยใบหน้าที่มีความหวัง น้ำเสียงของเซบาสเตียนสงบอย่างน่าประหลาดใจ “ซาบริน่า เธอล้ำเส้นเกินไปแล้ว!”น้ำเสียงของเขาทำให้แขกรับเชิญหนาวสั่นไปตามกัน“ฉัน เซบาสเตียน จะแต่งงานเพียงครั้งเดียวในชีวิต ทำไมเธอถึงพยายามทำลายเรื่องนี้ล่ะ? ตอนที่เธอเซ็นสัญญากับฉัน ฉันสัญญาว่าจะให้เงินก้อนโตกับเธอ แต่เธอบอกว่าอะไร เธอบอกว่าเธอมีมิตรภาพที่แท้จริงกับแม่ของฉัน และไม่ได้ทำเรื่องทั้งหมดนั่นเพื่อเงิน แต่ตอนนี้เธอกำลังพยายามที่จะทำลายงานแต่งงานของฉันอีกเหรอ?”เมื่อซาบริน่าเริ่มพูดขึ้น “เซบาสเตียน…”“ไสหัวไป!” เซบาสเตียนก็ตะโกนขึ้นมาทันทีเสียงนั่นดังมากเสียจนทำให้ชายคนหนึ่งที่อยู่ห่างจากตรงนั้นยี่สิบเมตรซึ่งกำลังบันทึกภาพทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นเกิดอาการสั่นกลัวจนทำกล้องในมือหล่นลงพื้น“ไสหัวไป!” เซบาสเตียนพูดอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 184
รถบรรทุกขับผ่านซาบริน่าไปทางขวา และซาบริน่าก็กลิ้งไปข้างถนนจากแรงผลักนั้น ซึ่งข้างทางเป็นหน้าผาทันใดนั้น หัวใจของซาบริน่าก็สิ้นหวังอย่างมาก เธอสัมผัสได้ว่าถ้าตกลงไป ไม่เพียงแต่จะสูญเสียลูกน้อยไป แต่เธออาจถึงขั้นเสียชีวิตด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย เธอรู้สึกว่ามีร่างชายคนหนึ่งโอบกอดเธอเอาไว้ชายคนนั้นใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องซาบริน่า แขนของเขาปกป้องเธอเอาไว้ เมื่อทั้งสองเริ่มกลิ้งลงจากหน้าผา ซาบริน่าร้องด้วยความตกใจ ชายคนนั้นใช้แขนอย่างชำนาญและรวดเร็วคว้าหินที่แหลมคมเอาไว้ มือข้างหนึ่งก็จับซาบริน่าไว้เช่นกัน ทั้งสองคนจึงไม่ตกลงไปซาบริน่าอ้าปากค้างด้วยความตกใจ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองและอุทานออกมา “เซย์น คุณเองเหรอ? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”หน้าผากของเซย์นเต็มไปด้วยเหงื่อและคำพูดของเขาก็ติดขัด “ซาบริน่า ฉันได้ยินจากนายน้อยชอว์ระหว่างทางมาที่นี่ เธอ… เด็กในท้องเป็นลูกของเซบาสเตียนใช่ไหม?”ซาบริน่าร้องไห้ออกมา “เขา… เขาไม่ต้องการลูกของฉันอีกแล้ว เขาไม่เชื่ออะไรฉันเลยแม้ว่าจะพูดความจริงทุกอย่างออกไปแล้ว เขาบอกบอดี้การ์ดให้กรีดคอตัวเองทิ้งไปซะ ถ้าฉันยังกล้ากลับไปทำลายงานแต่งง
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 185
ซาบริน่ารู้สึกได้ถึงความปลอดภัยจากก้นบึ้งของหัวใจเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในช่วงสองเดือนที่เธออยู่ในเซ้าท์ ซิตี้ เธอได้รู้จักกับเซบาสเตียน ได้รู้จักกับไนเจล และแม้กระทั่งพยายามยืมเงินจากมาร์คัสมาก่อนคนเดียวที่เธอไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยก็คือเซย์น ทุกครั้งที่เธอเห็นไนเจล เธอจะเห็นเซย์นอยู่กับเขา และทุกครั้งเซย์นก็จะไม่พูดอะไรกับเธอ เพียงแค่จะยิ้มอย่างแผ่วเบาให้เธอเท่านั้น เธอคาดไม่ถึงว่าคนที่จะช่วยเธอไว้ได้ในวันนี้คือเซย์น“ขอบคุณนะคะ นายน้อยสมิธ… ” ซาบริน่าพูดเบา ๆเซย์นปลอบโยนเธอ “เราจะปลอดภัยหลังจากที่เราออกจากเซ้าท์ ซิตี้ได้แล้ว ถ้ามีโอกาส เราก็จะกลับมาอีกในอนาคตได้”ซาบริน่าส่ายศีรษะด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะไม่กลับมาที่เซ้าท์ ซิตี้อีกแล้วค่ะ คน ๆ นั้น ฉันก็จะไม่ไปพบเขาอีกแล้ว ตอนที่เด็กน้อยเกิดมา ฉันจะบอกว่าพ่อของเขาตายไปแล้ว”ลาก่อนเซ้าท์ ซิตี้! ลาก่อนเซบาสเตียน! เซบาสเตียนก็คงไม่อยากเจอเธออีกเช่นกัน ในขณะนั้น เซบาสเตียนคงกำลังจับมือของเซลีนในงานแต่งงาน น้ำตาได้บดบังการมองเห็นของซาบริน่าไปอย่างสิ้นเชิงแล้วในอีกด้านหนึ่ง เซบาสเตียนไม่ได้เดินเข้าไปในห้องโถงจัดงานแต่งงานกับเซลี
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 186
เซลีนพูดไม่ออก ปากของเธออ้าค้างด้วยความตกใจ ดวงตาก็เบิกกว้างมองไปที่เซบาสเตียนที่ไม่แม้แต่จะมองเจ้าสาวเลย “นาย… นายน้อย ทำ… ทำไมถึงพูดออกไปอย่างนั้นละคะ? ทำไม..?”ด้านหลังพวกเขา แขกที่มาร่วมงานต่างตกตะลึงลินคอล์นและเจดที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหลักกำลังตื่นตระหนก วินาทีที่แล้ว พวกเขามีความสุขมาก แต่ในตอนนี้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังดิ่งลงไปในหลุมลึก ทั้งสองคนรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเจดรีบถามด้วยน้ำเสียงประชดประชันไปว่า “ทำไมล่ะ นายน้อยเซบาสเตียน? ทำไมคุณถึงทำแบบนี้? เด็กในท้องของเซลีนเป็นลูกของคุณ นั่นคือลูกของคุณนะ!”แม้แต่เฮนรี่ก็ถามด้วยความสงสัย “เซบาสเตียน นี่มันมากเกินไปแล้วนะ งานแต่งงานดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว และหนูลินน์ก็อุ้มท้องลูกของแกไว้ด้วย มันสายเกินไปแล้วนะถ้าจะบอกว่าแกไม่ต้องการแต่งงานตอนนี้!”อย่างไรก็ตาม เฮนรี่รู้ว่ามันเป็นเพียงคำพูด เขารู้ว่าหลานชายจะไม่เชื่อฟังเขาอย่างแน่นอน เซบาสเตียนไม่ฟังใครเลย เซบาสเตียนไม่ได้ให้คำอธิบาย และเพียงบอกกับบาทหลวงไปว่า “ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเธอ”จากนั้น เขาก็หันหลังกลับและจากไป ไม่มีแขกคนใดกล้าพูดอะไรออกมา แต่บางคนก็ยินดี เพราะทั้งเซ้าท์ ซ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 187
“ครับ นายน้อย!” บอดี้การ์ดตอบรับคำสั่งขาของเซลีนสั่นคลอนและเธอเกือบจะล้มลงกับพื้น เหตุผลเดียวที่เธอไม่ล้มลงก็เพราะว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายช่วยประคองไว้ บอดี้การ์ดของเซบาสเตียนได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เนื่องจาก เซบาสเตียนสั่งให้พวกเขาดูแลเซลีน และทำให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้องของเซลีน จึงเป็นเรื่องปกติที่บอดี้การ์ดอย่างพวกเขาต้องรับผิดชอบถึงกระนั้น ลินคอล์นและเจดทั้งคู่ต่างก็ล้มพับลงกับพื้น ไร้การตอบสนองจากทั้งสองคนเป็นเวลานาน พวกเขาเพียงแค่เฝ้าดู และตกตะลึงเมื่อเซบาสเตียนเดินจากไป“ไม่นะ…” เจดร้องโหยหวน แล้วก็หมดสติไปในทันทีลินคอล์นจ้องมองภรรยาของตน และบอดี้การ์ดสองคนที่กำลังประคองลูกสาวของเขาอย่างท้อแท้พวกเขาทั้งสามถูกกักขัง และได้รับการปรนนิบัติราวกับอาชญากรหลังจากออกจากห้องโถง เซบาสเตียนเดินมาถึงรถ และคิงส์ตันกำลังรอเขาอยู่ “นายน้อย ซาบริน่าถูกรถบรรทุกชน และตอนนี้ไม่ทราบที่อยู่ของเธอ คนขับก็หนีไปด้วย”เซบาสเตียนตอบไปว่า “เข้าใจแล้ว”“นายน้อย คุณกำลังจะไปไหนตอนนี้?” คิงส์ตันถามด้วยความเป็นห่วงคิงส์ตันพอใจมากที่เซบาสเตียนยกเลิกงานแต่งงาน เขาไม่เคยเห็น
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 188
ลินคอล์นตกใจมาก “คุณพูดว่าอะไรนะ?”เจดจับขาของลินคอล์นไว้ “ลินคอล์น คิดแผนการเร็วสิ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี? เซบาสเตียนขังเราไว้ที่นี่ เราจะหลบหนีไปที่ไหนก็ไม่ได้ ถ้าเซลีนคลอดลูก แล้วเซบาสเตียนรู้ว่าไม่ใช่ลูกของเขา เราจะถูกทรมานจนตายเลยนะ ลินคอล์น…”“คุณพ่อคะ! พ่อคิดแผนการสิ พ่อ…” เซลีนคลานไปหาลินคอล์นและกอดขาไว้เช่นกันลินคอล์นโกรธจัด เขาจับผมของเจดและตะคอกใส่ “เกิดอะไรขึ้น?! บอกฉันมา!”เจดไม่กล้าตอบโต้ และยอมรับความเจ็บปวดนั่นเอาไว้ เธอตัวสั่น “ฉันอยากให้เซบาสเตียนเกลียดซาบริน่ามากกว่านี้ ฉันคิดว่าชื่อเสียงของเธอย่ำแย่อยู่แล้วหลังจากที่ถูกเคนตันทำให้ขายหน้าในเวลากลางวันแสก ๆ และก็ถูกไนเจลและเซย์นต่อสู้แย่งชิงกัน ถูกนายท่านผู้อาวุโสของตระกูลชอว์ด่าทอ ชื่อเสียงของซาบริน่านั้นตกต่ำอยู่แล้วในเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อจัดการกับเรื่องนี้เอง ถ้าในระหว่างงานแต่งงานของเซลีนกับเซบาสเตียน เราสามารถเติมเชื้อเพลิงลงในไปกองไฟ และบังคับให้ซาบรินาสร้างปัญหาอีกครั้ง เซบาสเตียนจะเกลียดซาบริน่ามากขึ้นอย่างแน่นอน ฉันคิดว่าถ้าเราทำแบบนี้ได้ เราก็จะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 189
“ใช่สิ!” เจดยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “ฉันอยากให้นางซาบริน่ามันตาย ๆ ไปซะ! ถ้ามันตาย เซลีนก็จะมีความสุข! ฉันคาดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ เซบาสเตียนยกเลิกงานแต่งงานในวินาทีสุดท้ายแบบนี้!”ลินคอล์นมองเจดด้วยสีหน้ามืดมน “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเหี้ยมโหดได้ขนาดนี้!”เจดพูดไม่ออกฉับพลัน ลินคอล์นก็มีรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา “ช่างมันเถอะ ถ้ามันตายก็คือตาย มันน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว มันควรจะตายตั้งแต่อยู่ในคุกด้วยซ้ำ หรือไม่มันควรจะตายตอนที่ถูกลักพาตัวไป เคนตันน่าจะฆ่ามันไปเสีย แต่มันก็ยังอยู่รอดมาได้ตั้งเดือนหนึ่ง”เจดมองดูลินคอล์นด้วยความหวัง “การตายของซาบริน่าเป็นก้าวแรก แต่เราจะออกจากสถานการณ์ตอนนี้ได้ยังไงกัน?”“เราจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น!” ลินคอล์นพูด “ตราบใดที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุฆ่าเด็กในท้องของเซลีนได้ เราก็สามารถโบ้ยความผิดไปให้บอดี้การ์ดหรือคนรับใช้ก็ได้ ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าเซบาสเตียนจะพยายามจับเราไว้ เราก็ไม่เป็นอะไร และอีกอย่างนะ เซลีน ลูกยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขานะ”เจดจับไหล่สามีด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง “ที่รัก คุณฉลาดมาก”“พ่อ!” เซลีนร้องออกมาด้วยความโล่งอกพลางมองลินค
Latest chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
