บทที่ 1 ( 1.4 )

ดนัยบอกว่าจะมีครูมาสอนเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับเรียนต่อหลังจากที่การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี แม้ที่ผ่านมาจะมีครูแวะเวียนมาสอนวิชาที่คนอื่นเรียนกันในโรงเรียนบ้าง แต่ฟ้าใสก็ไม่รู้สึกสนใจเท่าที่ควรเพราะการเรียนการสอนจากครูเหล่านั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ หนำซ้ำบางเรื่องหญิงสาวยังรู้ดีกว่าสิ่งที่ครูสอนเสียด้วย

แม้ไม่ได้แต่งตัวไปโรงเรียนเหมือนเด็กอื่น แต่วิชาความรู้ที่ได้รับมาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ให้ฟ้าใสมากกว่าความรู้ที่เด็กในโรงเรียนได้รับ หรือบางครั้งหนังสือที่เธอสนใจหามาอ่านก็เป็นแหล่งความรู้ที่น่าสนใจไม่แพ้กัน

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ครูจะได้จัดเวลาการสอนให้เหมาะสมกับกิจกรรมของคุณฟ้าใสไงคะ” คุณครูสาวประเมินด้วยสายตาแล้วก็พอจะรู้ว่านักเรียนคนใหม่จะต้องเพิ่มเติมอะไรบ้าง

วิชาความรู้ที่ควรเรียนเพื่อใช้ในการสอบแข่งขันไม่น่าห่วง เพราะเท่าที่ดูฟ้าใสเรียนรู้ทุกอย่างได้ทันในเวลาหกเดือนแน่ สิ่งที่หนึ่งฤทัยคิดมากไปกว่านั้นก็คือตำราอาจทำให้คนสอบได้ แต่ตำราไม่อาจทำให้ทุกคนสามารถมีที่ยืนอยู่ในสังคมได้อย่างปลอดภัยเสมอไป

ฟ้าใสก็เช่นกัน วิชาความรู้ในตำราเจ้าหล่อนคงหาได้จากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า หรือไม่ก็กองหนังสือที่รายล้อมรอบตัว นั่นคือแหล่งอาหารชั้นดีที่ผู้ใฝ่เรียนหาได้ด้วยตนเอง

สิ่งที่หนึ่งฤทัยคิดว่าควรจะหล่อหลอมให้นักเรียนคนเก่งสามารถก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง ไม่ใช่ตำราเล่มหนาที่ครูคนอื่นหอบมา แต่เป็นสิ่งที่จะได้ใช้ในชีวิตประจำวันต่างหากเล่า

“คนพิการอย่างฟ้าใสไม่มีกิจกรรมไปทำอะไรเหมือนคนอื่นหรอกค่ะ นอกจากนั่งๆ นอนๆ อยู่ในนี้” น้ำเสียงเธอเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“อย่าพูดแบบนั้นซิคะ คุณฟ้าใสไม่ได้พิการซะหน่อย” หนึ่งฤทัยจับมือหญิงสาวไว้เพื่อปลอบใจ  

การเรียนรู้ไม่มีสิ่งใดเป็นอุปสรรคแม้ร่างกายจะไม่อำนวย ถ้าหัวใจเราใฝ่หาความรู้อยู่เสมอ ฟ้าใสเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับคนที่คิดว่าตนเองขาดและทอดทิ้งคำว่าเรียนรู้ไปโดยปริยาย

“ฟ้าใสเดินไม่ได้ตั้งแต่...” ฟ้าใสตั้งท่าจะเล่าเรื่องของตนให้คุณครูฟัง

“คุณฟ้าใสอาบน้ำค่ะ” เสียงบัวตองแทรกขึ้นมากลางคัน

“ได้เวลาอาบน้ำกินข้าวค่ะ เดี๋ยวคุณดนัยกลับมาจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับคุณอีก” หญิงสาวชำเลืองมองคุณครูคนใหม่

มาวันแรกก็ทำงานเลยหรือ ช่างไม่รู้บ้างว่าที่นี่มีกฎเกณฑ์อะไรบ้าง โดยเฉพาะกับคุณหนูฟ้าใสคนนี้

“เดี๋ยวก่อน ฉันอยากคุยกับครู” ฟ้าใสไม่สนใจบัวตองเลย

“ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ ได้อยู่กันอีกหลายวัน” บัวตองไม่สนใจว่าฟ้าใสจะอยากคุยกับหนึ่งฤทัยมากแค่ไหน หญิงสาวรีบมาเข็นรถพาคุณหนูไปอาบน้ำทันที

“เดี๋ยวจ้ะ” หนึ่งฤทัยเรียกไว้

“อีกสักพักไม่ได้เหรอ ให้ฉันกับคุณฟ้าใสคุยกันก่อน”

“ถ้าคุณฟ้าใสเป็นหวัดคุณรับผิดชอบไหวไหม เพิ่งมาวันแรกไม่ต้องฟิตหรอกค่ะครู ไปกินข้าวพักผ่อนให้สบายใจดีกว่าอีกอย่างคุณดนัยก็ยังไม่ได้เจอคุณ ไม่รู้ว่าจะรับหรือไม่รับ ปกติ...”

“ขอฉันคุยกับคุณฟ้าใสสิบนาทีแล้วเธอมาจัดการตามหน้าที่ได้เลย” หนึ่งฤทัยตัดบท เธอไม่ชอบพูดมากหรือต่อปากต่อคำกับใคร

ฟ้าใสยิ้มอย่างดีใจในขณะที่บัวตองปล่อยรถเข็นไว้แบบนั้นแล้วเดินกระแทกส้นเท้าออกไป ไม่มีใครสนใจว่าเจ้าหล่อนจะแสดงท่าทีอย่างไร นักเรียนสาวรีบเข็นรถไปหาคุณครูคนใหม่ทันที

“ที่นี่กฎเกณฑ์เยอะเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามยิ้มๆ

“ไม่เยอะหรอกค่ะ ส่วนใหญ่เป็นกฎที่พี่ดนัยตั้งให้ฟ้าใสเอง”

ท่าทางว่าคุณดนัยอะไรนี่ จะเป็นคนเจ้าระเบียบพอสมควร เพราะคำพูดของบัวตองที่อ้างถึงเจ้าของไร่ ฟังดูเหมือนกับว่าถ้าไม่ทำตามจะมีความผิดมากมายมหาศาล

ถ้าเช่นนั้น เธอจะต้องอยู่ในกฎที่เขาตั้งไว้ด้วยหรือไม่

“ตื่นเช้าบัวตองก็มาดูแลเรื่องอาบน้ำอาหารสามมื้อ ถ้าวันไหนอารมณ์ดีก็พาไปเดินเล่นข้างล่าง นอกนั้นก็ไม่ค่อยเห็นหน้าหรอกค่ะ จะมาอีกทีก็ตอนพี่หมอมาหรือไม่ก็ตอนพี่ดนัยมา”

“แล้วเวลาอื่นคุณฟ้าใสทำอะไรคะ”

หนึ่งฤทัยมองไปรอบๆ ห้องเห็นเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ หรือโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้เพื่อใช้เสียงเป็นเพื่อนแก้เหงา

“ก็อยู่กับคอมมั้ง ทีวีมั้งค่ะ ส่วนใหญ่ก็ฆ่าเวลาทิ้งไปวันๆ”

เพื่อนที่ทำให้เธอคลายเหงาและใช้ชีวิตให้ผ่านพ้นไปในแต่ละวัน คือสิ่งที่พี่ชายสรรหามาให้เพียงแค่เอ่ยปาก ไม่ว่าฟ้าใสต้องการสิ่งใดดนัยพร้อมเนรมิตรมากองไว้แทบเท้า ขอแค่น้องสาวมีความสุขเท่าไรก็ไม่อั้น

ท่าทางดนัยจะรักน้องมากถึงได้ประเคนทุกอย่างที่จะทำให้หายเหงาได้ แต่เท่าที่สังเกตดูเหมือนฟ้าใสต้องการคนและเวลามากกว่าสิ่งที่มี คุณพี่ชายแสนดีจะรู้บ้างไหมว่าคนและเวลาสำคัญกว่าข้าวของเหล่านี้

“ถ้างั้นเดี๋ยวคืนนี้ครูจะเตรียมการสอน แล้วพรุ่งนี้เรามาตกลงกันว่าคุณฟ้าใสอยากเรียนอะไรบ้าง แต่ว่าวิชาหลักที่ต้องใช้สอบห้ามปฎิเสธนะคะ”

“จริงเหรอคะ ให้ฟ้าใสเป็นคนบอกได้ว่าอยากเรียนอะไรเหรอคะ” ฟ้าใสพูดอย่างตื่นเต้น

ที่ผ่านมาคุณครูทุกคนกำหนดว่าต้องทำโน่นทำนี่ ใช้เวลาแทบทั้งวันจมอยู่กับกองหนังสือและตำราต่างๆ ที่เตรียมมา โดยไม่เคยถามคนเรียนอย่างฟ้าใสสักคำว่า เหนื่อยไหม พักก่อนหรืออยากเรียนไหม ทุกคนจะอ้างคำสั่งของพี่ชายเธอมาเป็นคำขู่ตลอด

มีครั้งนี้ล่ะ ที่คุณครูคนใหม่ดูจะมีอะไรที่น่าสนใจกว่าการอ่านตำราอย่างเคร่งเครียด และนั่งทำแต่ข้อสอบทั้งวันจนน่าปวดหัว ฟ้าใสคิดไว้ก่อนล่วงหน้าเลยว่าอยากจะทำอะไรตอนไหน ที่ไม่กระทบกับเวลาพักผ่อนและเจอะเจอกับคนที่อยากคุยด้วย

“จริงค่ะ แล้วไม่ต้องกลัวว่าจะสอนจนเครียดนะคะ ครูมีอะไรให้คุณฟ้าใสทำแก้เบื่อแน่นอนค่ะ” หนึ่งฤทัยอมยิ้ม เก็บรูปแบบการสอนไว้ในใจและจะถ่ายทอดออกมาในค่ำคืนนี้

“ว้าว! ครูคนก่อนสอนจนฟ้าใสเครียดถึงขั้นต้องไปนอนโรงพยาบาล พี่ดนัยก็เลยให้ออกไป อ้อ! ลืมบอก ครูอย่ากลัวพี่ดนัยนะคะ พี่ชายฟ้าใสชอบทำหน้าเป็นจอมมารให้คนอื่นกลัว แต่จริงๆ ใจดีมากเลยค่ะ”

“เหรอคะ แล้วทำไมต้องทำหน้าเป็นจอมมารด้วย” หนึ่งฤทัยถามด้วยความประหลาดใจ

 “พี่ดนัยชอบทำหน้าแก่เกินวัย ชอบทำตัวขี้บ่นทำเสียงดุๆ บางทีก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจคนทั้งโลกซะอย่างนั้น” ฟ้าใสได้ทีแอบนินทาพี่ชายตนเองให้คนอื่นฟัง

“ค่ะ ครูจะระวัง แล้วถ้าจอมมารจะเล่นงานเมื่อไร จะรีบมาขอให้คุณฟ้าใสช่วยนะคะ” หนึ่งฤทัยพูดติดตลก

หนึ่งฤทัยไม่กลัวหรอก จอมมารอะไรนั่น  

คำว่าจอมมารเป็นแบบไหน ดุ ! ! !       

โหด ! ! !         

เถื่อน ! ! !

พูดจากระโชกโฮกฮากหรือแค่ทำหน้าบูดบึ้ง

คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก แต่ไม่ว่าจะเป็นจอมมารหรือจอมใจเธอก็ไม่คิดมากอยู่แล้ว เพราะเท่าที่ฟังดนัยคงไม่มีเวลามากมายมาทำหน้ายักษ์เป็นจอมมารใส่ตนแน่

 ก็ขนาดน้องสาวยังต้องให้คนอื่นดูแลแล้วจะมาทำอะไรใครได้