ตอนที่ 6

ของเขา? หรืออยากหาโอกาสซึ่งเธอแอบใฝ่ฝันอยู่เงียบๆ ว่าชีวิตนี้อยากลองมีผัวฝรั่งสักครั้ง

          “จะปล่อยก็ต่อเมื่อคุณบอกว่าคุณมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องบนเตียง”

          มอร์แกนยังคงกอดร่างรัดรึงเอาไว้แน่น

          “ก็... คุณอาทิตย์สามีฉันทั้งเล็กทั้งสั้น”

          อรทัยตอบเสียงสั่นพร่า เธอยอมรับว่าเบียร์ที่ดื่มเข้าไปสองกระป๋องนั้นช่วยทำให้กล้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จึงสารภาพออกมาตรงๆ

          มอร์แกนสังเกตเห็นว่าอาการขัดขืนของอรทัยเริ่มคลายลงจากตอนแรก เธอค่อยๆ ปล่อยตัวเคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา มอร์แกนซุกใบหน้าจูบไซ้ซอกคอเบาๆ เส้นขนอ่อนๆ บริเวณท้ายทอยของอรทัยลุกซู่ชูชัน

          “เรื่องนี้ผมช่วยได้... อันที่จริงผมแอบชอบคุณมานานแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยสังเกตว่าผมแอบมองคุณบ่อยๆ ทุกครั้งที่ดาริกาเชิญคุณมาร่วมงานปาร์ตี้”

          มอร์แกนสารภาพความลับที่เก็บซ่อนมานาน เขาไม่ได้โกหก ดาริการู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นเป็นความจริง

          เธอเองก็รู้สึกได้ในเรื่องนี้ หากก็พยายามเก็บซ่อน ความรู้สึกที่รับรู้กันอยู่ลับๆ ด้วยสายตาที่แลสบกันไปมาโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา... กระทั่งวันนี้มอร์แกนเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน

          “บางทีเราน่าจะทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้”

          สุ้มเสียงประเหลาะประโลม 

          “จะดีหรือคะ... ”

          อรทัยเป็นฝ่ายลังเล หากก็ยอมรับว่ามอร์แกนเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์เหลือเกิน เธอมองเห็นความเร่าร้อนที่ซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังดวงตาสีนิลของเขา

          “จะเป็นไรไป... ลืมไปหรือเปล่าว่าตอนนี้เราทั้งคู่หย่าแล้ว คุณโสด... ผมก็โสด ไม่มีใครให้ต้องนึกถึงทั้งนั้น”

            “อย่ากลัวนะครับ”

          มอร์แกนช้อนร่างอรชรขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน อรทัยรู้สึกหวาดกลัว หากก็ไม่ได้ขัดขืนอย่างที่ควรจะเป็น เพราะว่าเธอเองก็แอบชอบมอร์แกนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คาดคิดมาก่อน ว่าจะมีโอกาสได้ทำสิ่งนี้ร่วมกัน โดยที่มอร์แกนเป็นฝ่ายเปิดฉากจู่โจมเธอก่อน

          “นอนลงนะครับ... เดี๋ยวผมจะทำให้คุณมีความสุข”

          มอร์แกนคว้าหมอนมารองหลังของอรทัย จากนั้นก็เบียดกายเข้าไปอยู่ระหว่างเข่าทั้งสองข้างที่อ้าออกกว้างรับลำตัวใหญ่โตของเขาที่แทรกลงมาอย่างดุดัน

          ‘ไม่นะ... ’

          อรทัยปฎิเสธอยู่ในความคิด เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มอร์แกนเป็นชาวต่างชาติที่มีรูปร่างสูงใหญ่เหลือเกิน เมื่อเปรียบเทียบกับอาทิตย์ซึ่งมีรูปร่างผอมบาง

          น้ำหนักตัวของมอร์แกนที่กดทับลงมาบนเรือนร่างน้อยๆ ทำให้อรทัยรู้สึกอึดอัด เธอไม่เคยโดนคนตัวใหญ่ขนาดนี้ขึ้นทับมาก่อนเลยในชีวิต ทว่าแก่นกายร้อนผ่าวของเขาที่บดคลึงอยู่กับต้นขาของเธอก็สร้างความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ

          กางเกงขาก๊วยบางๆ ที่มอร์แกนสวมใส่แทบจะป้องกันอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะดุ้นเนื้อตรงกึ่งกลางกายของเขาตั้งขึ้นตระหง่านจนเธอประมาณได้ถึงความยาวใหญ่ที่ทำให้เกิดอาการร้อนวูบวาบในช่องท้อง

          “ฉันกลัวค่ะ... ถ้าคุณใหญ่โตเกินไปฉันรับไม่ไหวแน่”

          สายตาคมประกายทอดมองใบหน้าหล่อเข้มของมอร์แกนด้วยความรู้สึกหวาดกลัว ไม่มั่นใจ มือเรียวพยายามผลักแผงอกรกไปด้วยไรขนของเขาเป็นเชิงห้ามว่าอย่ารุกรานจนเกินเลยไปกว่านี้ ทว่ามอร์แกนไม่ฟังเลยสักนิด

          “อย่ากลัวไปเลยครับ... ถ้าคุณอยากลองของใหญ่ ผมมั่นใจว่าของผมจะเข้ากับคุณได้ดีกว่าของสามีคุณ”

          มอร์แกนให้เหตุผลซึ่งทำเอาแก้มของอรทัยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

          ความเป็นหญิงของอรทัยใหญ่โตกว่าของดาริกาหลายเท่านัก มอร์แกนรับรู้ได้จากฝ่ามือของเขาที่ลูบล้วงเข้าใต้ชายกระโปรงลายลูกไม้สั้นๆ เคล้นคลึงโคกเนื้อรูปสามเหลี่ยมเบียดแน่นอยู่กลางหว่างขาของอรทัยอยู่นานเป็นครู่จนมีน้ำหล่อลื่นแฉะฉ่ำออกมาตามธรรมชาติ

ขนาดของแอ่งเนื้ออวบใหญ่ล้นมือที่สัมผัสได้ ทำให้มอร์แกนเชื่อมั่นว่าเธอกับเขาจะ ‘เข้า’ กันได้ดีอย่างไม่ต้องสงสัย  

          “อู้ว... ของคุณอวบใหญ่ดีเหลือเกิน แบบนี้แหละผมชอบนัก”

          มอร์แกนบีบขยำอย่างมันมือ เขาอดเปรียบเทีบไม่ได้ ระหว่างของอรทัยซึ่งอูมใหญ่ล้นมือกับของดาริกาซึ่งมีขนาดเล็กและคับแคบจนเขาสอดใส่เข้าไปไม่ได้ และมันทำให้ดาริกาเจ็บทุกครั้งที่ร่วมรักกัน

          “ผมอยากเห็นของคุณ”

          มอร์แกนบอกขณะอรทัยกำลังพริ้มตาซ่านสยิว ปล่อยให้นิ้วของเขากรีดขึ้นๆ ลงๆ ตรงยอกแยก จากนั้นกางเกงในของเธอก็ถูกกระชากจนปลิวออกจากปลายเท้า

          “ว้าว... ใหญ่ดีจัง น่าเลียเหลือเกิน”

          มอร์แกนทำเสียงกระเส่า เลิกชายกระโปรงขึ้นไปกองอยู่เหนือหน้าท้องของอรทัย กระถดกายต่ำลงมาที่หว่างขาแล้วดันจนแบะอ้าขนานไปกับลำตัว อวดกลีบเนื้อสาวเปิดเปลือย