บทที่ 10 จุดเปลี่ยนของขิม

โค้งสุดท้ายแล้วถึงห้อง ขิมเดินมาหยุดอยู่ตรงประตู ก่อนจะเคาะมันเบาๆ

ก็อก ก็อก ก็อก

ไม่นานมันก็ถูกเปิดออก พร้อมกับหน้าพรีมที่โผล่ออกมา

" เอ๋.." ก่อนหล่อนจะทำหน้างง " เพิ่งทำงานวันแรกไม่ใช่เหรอ ทำไมเลิกเร็วล่ะ แล้วนั่น..มือไปโดนอะไรมา "

ถามขิมเสียงตื่น ทว่า เจ้าตัวกลับไม่ตอบ นอกจากเดินเฉียดบ่าเข้าไป ปล่อยพรีมยืนค้างอยู่คนเดียว ก่อนจะปิดประตูเดินตามมาเมื่อได้สติ

" ขิม.."

" ฉันหกล้มน่ะ ไปโรงพยาบาลมา พี่สปอร์ตเลยให้ฉันกลับก่อน "

ขิมโกหก พลางก้มหน้านิ่ง  อันที่จริงก่อนหน้านี้ ขิมเป็นคนเปิดเผย มีอะไรจะบอกพรีมเป็นคนแรก ทว่าตกมาวันนี้กลับไม่ใช่ ขิมรู้สึกละเหี่ยใจ เพราะคิดว่าบอกไปพรีมก็ไม่สนใจจะจำหรอก

" อ่อ แต่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม "

ในขณะสาวหน้าตาจิ้มลิ้มไม่แพ้กันถามขึ้น เธอเลิกคิ้วให้เพื่อนทีนึง ก่อนจะทิ้งตัวอย่างหมดแรง  เรื่องกระเป๋าสตังค์หาย กับถูกผู้ชายรังแก ขิมเปล่าเล่าหรอกนะ  เพราะเธอไม่รู้จะเล่าไปทำไม

เวลาผ่านไป 15 นาที ที่ทั้งห้องเงียบกริบหลังจากนั้น ในขณะขิมปริ่มๆ ทำท่าจะหลับ อยู่ๆพรีมเกิดโพล่งขึ้นมาทำเธอสะดุ้ง

" วันนี้ฉันไม่ได้อยู่กินข้าวเย็นกับแกนะ "

" หืม..."

ปรือตาขึ้นมามอง ในขณะหัวสาวเจ้าไม่รับรู้

" พอดีมีนัดกับพี่เคลน่ะ "

เห็นเพียงแค่ภาพยิ้มกว้างของพรีมเท่านั้น ก่อนเธอจะเผลอหลับไปจริงๆ

" อื่ม.."

และทุกอย่างก็เงียบ จนกระทั่งห้องมืด เธอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว สะดุ้งลุกสุดตัว พลางควานหาสวิตซ์ไฟ

" ให้ตายเถอะ นี่เราเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย "

**พรึ่บ!**

ถลาวิ่งเข้าห้องน้ำทันควัน หลังจากตั้งสติได้ เพราะวันนี้เธอมีนัดกับตัวเอง ว่าจะไปสมัครงานเพิ่ม

..ในตำแหน่งพนักงานกลางลานเวที...

ฝั่งด้านของพรีม หลังลงจากรถเคลมาทานข้าว หนึ่งชั่วโมงนับจากนั้น พรีมก็ยิ้มกว้างมาตลอด มองไม่เห็นอาการของคนเสียใจสักนิด ที่ก่อนหน้านี้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย อ้อนหนักมากจนเคลต้องจำยอม  ทว่า..ตอนนี้เคลถึงกับอึ้ง  สรุปเจ้าหล่อน ลืมเรื่องโหดร้ายในคืนนั้นไปหมดแล้วเหรอ

" บรรยากาศดีจังเลยนะคะ ^^ "

" ครับ "

" พี่เคลมาที่นี่บ่อยเหรอ "

" ก็มีบ้างเวลามาคุยงานกับเพื่อนๆ "

" เหรอคะ รสนิยมดีกันจังเลยค่ะ ^^ "

ขนาดพูดถึงเพื่อนของเขา ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันกับคนที่ข่มเหงเธอในคืนนั้น เธอยังไม่ตะหงิดใจเลย ยังคงยิ้มร่า เหมือนไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน ชวนคุยตลอดไม่ปล่อยให้เงียบ ในขณะเคลตอนนี้จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว ในหัวเขามีหน้าของอีกคนตลอดเวลา และนั่นเริ่มทำให้เขาเครียด จะบอกเธอดีไหมนะ...ว่าในเมื่อเธออารมณ์ดีขึ้นแล้ว เขาขอตัวกลับก่อน เคลคิด .. แต่คงไม่ดีหรอกมั้ง!

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบฟุตบาทรัวๆ ชนิดที่ไม่กลัวว่ามันจะศึกหลอ ก่อนจะมาหยุดตรงเป้าหมายที่ขิมจดเอาไว้ แล้วหอบตัวโยน

" ถึงสักที "

เงยหน้ามองป้ายที่ใช่ร้านเดียวกันกับในกระดาษ แล้วยิ้มกว้าง

" แค่กๆๆ "

ถึงจะเหนื่อยหน่อยก็คุ้มล่ะวะ เธอคิด จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะพ่นมันออกมาดังฟู่ แล้วเดินเข้าไป เมื่อวานเธอใช้เวลาว่างก่อนจะนอนเปิดเน็ตหางานเพิ่ม ไม่คิดว่าโชคดีที่ได้เจอกับร้านนี้ ซึ่งพิกัดไม่ไกลกันมากกับรั้วมหาลัย  เป็นร้านนั่งเล่นชิวๆ ที่ทำตอนกลางคืนได้ แถมตำแหน่งของเธอก็คือพิธีกร เรียกร้องความสนใจอีกด้วย  แน่นอนเธอถนัด และชอบมากกับเรื่องหาความสนุกใส่คนในโลก และขิมก็วาดแผนไว้แล้วว่า ถ้าได้งานที่ร้านนี้อีกร้าน ค่าจ้างจากร้านนี้บวกกันกับร้านสปอร์ต เธอก็อยู่รอดแล้ว พวกเขาให้เธอเป็นรายวัน เสร็จงานแล้วก็รับตังค์ไปได้เลย

แอด..

เสียงเปิดประตูเข้าห้องผู้จัดการดังขึ้น ขิมเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ เพราะเขานัดไว้แล้ว

" สวัสดีค่ะ "

คนตรงโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร วินาทีแรกที่เจอกัน คือสายตาคู่คมจ้องเรียงลำดับมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางยิ้มที่มุมปาก

" น้องขิมใช่ไหมครับ "

" ค่ะ ผู้จัดการ "

" สวยซะจนคิดว่าร้านพี่โชคดี "

" คะ?"

" เพราะคอนเซปชุดที่จะให้ใส่ ต้องการหุ่นแบบนี้แหละ ที่ผ่านมาไม่มีใครสูงระหง ขายาวเท่าน้องขิมหรอก "

" เอ๋.."

" ฮ่าๆๆ นี่พี่พูดบ้าอะไรเนี่ย ขอโทษทีที่เสียมารยาท เชิญนั่งก่อนครับ "

ในขณะเจ้าตัวกำลังเคอะเขินกับสิ่งที่พูด ขิมก็เปลี่ยนหน้างงเป็นขำแทนทันที ก่อนจะลากเก้าอี้นั่งลงอย่างเขาว่า แล้วสบตาคมคู่นั้น

" โอย หัวใจเต้นแรงเลยครับ ไม่คิดว่าจะงานดีขนาดนี้ "

" ฮ่าๆๆ "

เชยชมพร้อมท่าทางพิลึก จนขิมถึงกับหลุดขำ

" ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ "

" ขิมเป็นคนกรุงเทพรึเปล่า "

" ชลบุรีค่ะ "

" อ่อ.. มาเรียนต่อเหรอ "

" ใช่ค่ะ "

" เพิ่งขึ้นปี 1 ใช่มั้ย "

" ค่ะ เลยของานแบบชั่วคราวไงคะ "

" โอเคพี่เข้าใจแล้ว มีประสบการณ์มาก่อนเนอะ "

" ก็..นิดนึงค่ะ สมัย ม.ปลาย เคยเป็นพิธีกร นำสวดมนต์ ไหว้ครู แล้วก็.."

" พอๆๆ พี่รู้แล้วว่าเราเก่ง"

" ฮ่าๆๆ ค่ะ "

" เอาเป็นว่าเริ่มงานวันไหนได้บ้าง "

" ได้ตลอดเลยค่ะ "

" แล้วมหาลัยเปิดวันไหน "

" อีกสองวันข้างหน้าค่ะ "

" โอเค ไม่มีภาคค่ำใช่มั้ย "

" ค่ะ ยกเว้นกิจกรรม"

" ตรงนั้นไม่มีปัญหา ขิมค่อยบอกพี่ล่วงหน้าก็แล้วกัน "

" ^^ ขอบคุณค่ะพี่ "

" เอ่อ แล้วเอกสาร มีแค่สำเนาเหรอ "

ผู้จัดการถาม ละสายตาจากกระดาษแผ่นขาวสองสามแผ่น มามองคนขมวดคิ้ว

" คะ?"

" บัตรประชาชนตัวจริงที่นี้ใช้นะครับ เพราะต้องตรวจพนักงานก่อนเข้าร้านทุกคน

...ซวยแล้ว....

" โอเคครับ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย อย่าลืมบัตรประชาชนล่ะ "

" คะ..ค่ะ.."

ถึงกับหน้าซีด เดินคอตกออกมาจากร้าน

เธอจะทำไงดี???

ก็ในเมื่อกระเป๋าตังค์เธอหาย!

​

เวลา 01.45 น.

เคลยังไม่นอน หลังจากไปส่งพรีมเสร็จ เขาก็บึ่งมายังคอนโดใกล้ๆทันที เพราะตอนนี้เขามีแผน ถ้าพักไกลกว่านี้ มีหวังเธอคนนั้นคงไม่มีปัญญาจะมาถึงแน่  นิ้วใหญ่นั่งหมุนกระเป๋าสตังค์สีดำสนิท ในหัวคิด นี่เธอจะไม่เปลี่ยนเป็นสีหวานๆกับเขาบ้างเหรอ อย่างเช่นสีชมพู สีฟ้าอะไรทำนองนี้ เท่าที่เขาสังเกตุ ไม่ว่าอะไรที่เธอใช้สอย หรืออยู่บนตัวเธอล่ะก็ สีสิ่งของอุปโภคเหล่านั้นมักจะเป็นสีทึบตลอด ..นี่ถ้าใครชวนเธอไปงานศพ เธอคงไปได้เลย โดยไม่ต้องลำบากไปเปลี่ยนชุด....

“ มีของดีอะไรกันนะ ที่ทำให้คิดถึงอยู่แบบนี้ ไปถามเจ้านายแกสิ “

เคลพูดกับกระเป๋า ก่อนจะวางมันลงกับโต๊ะข้างๆ แล้วคว้าโทรศัพท์มาถือแทน

“ ตีหนึ่ง.. ฮ่ะๆๆ “ ขำกับมันเล็กน้อย เมื่อเปิดจอมาเห็นเวลา “ พรุ่งนี้แล้วกันนะสาวน้อย “ ก่อนจะทำการเอาเบอร์โทรศัพท์ขิมมาเพิ่มในข้อความของแอพๆหนึ่ง

ติ๊ง!

แล้วมันก็เด้งไปหาอีกฝ่ายจนเธอสะดุ้งตื่น

“ หืม...”

แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาจากการนอนหลับ เพียงแต่สร้างความรำคาญใจให้เธอเล็กน้อยเท่านั้น ทว่า พรีมต่างหากที่เป็นคนยืนอยู่ระแวกนั้น เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และเธอก็เห็น ด้วยความอยากรู้ บวกถึงความพิเรนทร์คิดไปเองคนเดียวว่าต้องเป็นแบงค์แฟนเก่าขิมแน่ๆ เลยเสียมารยาท ถือโอกาสนี้ไปเปิดดู  ก่อนจะ..

“ อะ..เอ๋...”

เวลา 8.00 น.

ขิมตื่น เพราะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ ก่อนจะงัวเงียเดินไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำตามปกติ และไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์เข้าไปด้วย  วันนี้เธอกะว่าจะไปที่โรงพยาบาลเมื่อวาน ลองไปถามพยาบาลเรื่องกระเป๋า เผื่อจะมีใครคนใดคนนึงเห็นแล้วเก็บเอาไว้ เธอไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่แรกเริ่ม อันที่จริงก็อยากจะบอกผู้จัดการไปตามตรงนั้นแหละ

ทว่า... อย่าเลย ลองพยายามอีกนิดนึงก่อน

แอด..

ขิมเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่เกาะคลุมร่างกายอยู่ เธอหุ่นดีมาก ดีซะจนบางทีพรีมยังอิจฉา และเคยพูดตรงๆแบบนั้นกับเธอมาหลายครั้งแล้วด้วย

ทว่า..ที่ผ่านมาเธอไม่เคยสนใจมัน  ตกมาวันนี้ มีบางอย่างที่ขิมยังไม่รู้ ผู้หญิงคนนั้นซึ่งนอนอยู่ข้างเธอทุกคืนแถมเวลานี้ก็ยังไม่ตื่น วันนี้ใจเธอเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งๆที่ควรจะถามไถ่กันก่อน  เปล่าเลย ..เธอกลับใช้มาตรฐานตนเองตัดสินผู้อื่น

ต่างจากขิมที่ส่ายหน้าช้าๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดมาสวมใส่ ทำทุกอย่างให้เบามือที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเพื่อนรักของเธอ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไป

แต่ทว่า..เดินลงบันไดได้เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็ต้องชะงัก

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เพราะสายเรียกเข้าจากเบอร์ของเคล ขิมกรอกตามองบนด้วยความเซ็ง ก่อนจะตัดสินใจรับ

“ ฮัลโหล..”

( ถ้าให้เดา ตอนนี้คุณกำลังจะไปหากระเป๋าใช่ไหม )

“ ฮะ.. คุณรู้ได้ยังไง”

( เสียเวลาน่า มาหาผมยังจะดีซะกว่าอีก )

“เฮอะ ไม่มีทางค่า!! “

เธอเลื่อนโทรศัพท์จากใบหูมาตะโกนใส่

( แน่ใจเหรอ )

ก่อนจะมาตะหงิดๆใจด้วยประโยคนี้

...ทำไมดูเขาหมั่นใจนักนะ ....

“ นะ แน่ใจ...”

( อื่ม... คุณชื่ออะไรน้า ปัทมา อรุณบดินทร์ ใช่มั้ย )

“ นี่คุณ ....”

( เมื่อวานคุณทำกระเป๋าตกไว้ก่อนจะขึ้นแท็กซี่ และตอนนี้มันก็อยู่กับผมเอง ^^ )

“ O.O

ว่าไงนะคะ! “

( ผมบอกว่า กระเป๋าตังค์คุณอยู่ที่ผม ทำไมต้องพูดซ้ำ )

“ แล้วใครใช้ให้คุณเอาไป “

( อ่าว ก็คุณทำมันตกเอง ผมเก็บให้ ลืมไปแล้วเหรอ คุณต้องขอบคุณผมด้วยซ้ำนะ )

ขิมถึงกับเข่าทรุดไปไม่ถูกเลยทีเดียว กับประโยคเหล่านี้ ที่คนปลายสายอธิบายออกมาแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร ถ้าให้เดาตอนนี้เคลคงจะนอนคุยโทรศัพท์ไปด้วย นิ้วก็แคะจมูกอยู่ด้วยล่ะมั้ง

ฮึ่ย!

ในขณะทอดน่องออกนอกรั้วมหาลัยด้วยความหมดแรง เพราะเธอต้องเปลี่ยนแผนที่จะไปโรงพยาบาลในทีแรกอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร้านสะดวกซื้อ แล้วถอนหายใจระงม

“ คุณต้องการอะไรคุณเคล..”

ข่มเสียงต่ำ ถามปลายสายตรงประเด็น

( ต้องการให้คุณมาเอามันกับผม )

“ คุณเอามาให้หนูไม่ได้เหรอ ..”

เสียงสาวเจ้าลดความยโสลงไปอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำคนปลายสายถึงกับยิ้มกริ่ม แต่ต้องแสร้งแสดงออกมาด้วยคำพูดไม่รู้ไม่ชี้

( ผมไม่สบายน่ะ ขับรถไม่ไหว )

“ ห๊ะ..”

ทำขิมเผลออุทานออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในขณะเดียวกันนั้นเคลที่ได้ยิน ก็พยายามจะกลั้นขำไม่หลุดลอด ก่อนจะยืดอกทำเสียงให้เหมือนปกติ

( ว่าไง มาไหม ช่วงบ่ายผมมีประชุมนะ )

“ ไหนบอกว่าไม่สบายไงคะ แล้วไปประชุมได้ยังไง “

ขิมขมวดคิ้วถาม

( ก็แค่ให้ลูกน้องมารับ )

“ งั้นคุณก็แวะเอามันมาให้หนูสิคะ ไม่เห็นยากตรงไหนเลย “

( ยาก!)

“ อะ..เอ๋.. ทำไมล่ะ “

( เพราะผมไม่เคยทำอะไรเพื่อใครมาก่อน )

...โถ่..ไอ้บ้า...

ขิมถึงขั้นอุทานในใจทันที เธอรู้เคลต้องการจะกวนประสาทเธอ อันที่จริงเขาทำได้ ทีตอนนั้นยังพยายามเอาหน้าตัวเองมาให้โดนชกจนได้ ตกมาวันนี้..ทำไมถึงมีปัญหาซะล่ะ โด่ว

“ คุณมีแผนใช่ไหมคุณเคล “

เลยลองถามตรงๆออกไป ปรากฏว่า...

( แผนอะไรของคุณ ผมไม่ใช่หน่วยสวาทนะ ถึงจะได้คิดแผนการอยู่ตลอดเวลา )

“ งั้นก็ช่วยหนูหน่อยเซ่...”

ท้ายประโยคของขิมแหบไป ทำเอาคนฟังอย่างเคลถึงกับชะงัก นั่นมันคือประโยคกึ่งขอร้องซึ่งทำให้รู้ว่าเธอ กำลังโกรธที่เป็นฝ่ายแพ้ แต่ทำอะไรไม่ได้

...นี่สิน้า เสน่ห์ที่เคลตามหา...

( ผมไม่สบายอยู่นะขิม คุณจะให้ผมออกไปตอนนี้ ทั้งๆที่รถมันติดอยู่เนี่ยอ่ะนะ ถ้าเกิดว่าผมเผลอวูบ พลาดไปชนใครเขาเข้า คุณจะทำยังไง )

“ เฮ้อ...”

ถึงกลับกลั้นยิ้มอีกรอบ เมื่อสาวเจ้าแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเธอนั้นเริ่มเหนื่อยแล้ว และถ้าให้เดาที่เงียบไปแบบนี้ เธอกำลังคิดถึงเรื่องผลประโยชน์อยู่ล่ะสิ ว่ามีอะไรบ้างที่มันได้มากกว่าสูญเสีย

“ ก็ได้ค่ะ..”

ก่อนจะตอบออกมาเสียงแผ่ว

“ แต่คุณต้องสัญญานะคะ ว่าคุณไม่ทำอะไรหนู “

ยกข้อแม้ขึ้นมาวางไว้ ให้เคลตอบรับ

( สัญญาครับ บอกแท็กซี่มาส่งที่...xxx )

ติ๊ด.

แล้วตัดสายไป โดยที่ขิมยังไม่ทันได้ยินประโยคนี้

“ ยกเว้นแต่ว่า หนูจะเป็นฝ่ายเย้ายวนให้เฮียอยากทำเองนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เฮียจะถือว่า..หนูเริ่มก่อน ฮึ. “

...ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์เคลดังขึ้น ก่อนเจ้าของเครื่องจะยิ้มกว้างแล้วกดรับ

“ ไง คนสวย “

( คีย์การ์ดง่ะ? )

“ อ่ะ ขอผมคุยกับคนข้างๆ หน่อย “

( ค่ะ คุณเคล )

“ ให้เธอเข้ามา เธอเป็นแฟนผม “

( ค่ะ ..)

“ อ้อ คุณวรรณ “

( คะ? )

“ ไม่ต้องมาส่งเธอนะครับ บอกแค่หมายเลขห้องผมก็พอ “

( ค่ะ ได้ค้ะ )

แล้วกดวาง เดินมาทิ้งตัวบนโซฟาอย่างสบายใจเฉิบ

ปึก!

“ ฮ้า..”

ก่อนจะใช้รีโมทปิดม่านทุกบานในคอนโด