ตอนที่ 5 มิติซ้อนทับ

ตอนที่ 5 มิติซ้อนทับ

ณ ห้องพักฟื้นผู้ป่วยในโรงพยาบาล

“ป้าดีใจที่วารินมาเยี่ยมป้านะ เราไม่ได้เจอกันนานเลย” คนป่วยบนเตียงเอ่ยพลางฉีกยิ้ม

“ครับ อาการป่วยของคุณป้าเป็นยังไงบ้างครับ?” วารินถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็...แค่ก! แค่ก!” ป้าของวารินไอ้อย่างหนักเป็นคำตอบว่า ป่วยหนักมาก!

“คุณแม่!” ลูกชายของคุณป้าของวารินหรือธันวารีบเข้าไปประคองแม่ของตัวเอง

“เดี๋ยวผมรินน้ำให้นะครับ” วารินรีบหันไปรินน้ำให้ป้าของเขา

ฉันยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเหมือนนั่งดูละคร ฉันล่ะรังเกียจนักที่ป้าของวารินทำท่าเหมือนดีใจที่วารินมาเยี่ยมทั้งที่ใจจริงไม่เคยคิดจะสนใจวารินเลยและลูกชายของยัยป้านั่นด้วย มาทำตัวกตัญญูอะไรตอนนี้

“ถ้าได้ผ่าตัดละก็คุณแม่จะต้องดีขึ้นแน่ๆ เลยแต่เงินที่เรามีกลับไม่พอ” ธันวากล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าทุกข์ใจ

ฉันยืนกลอกตาอย่างรำคาญอยู่มุมห้องให้ขณะที่คนอื่นในห้องกำลังทำท่าทางทุกข์ใจอย่างมาก เกริ่นนำขึ้นมาแบบนี้มีหรือที่ฉันจะไม่รู้เจตนาของเขา เรียกวารินมาเพื่อขอเงินชัดๆ

“เดี๋ยวผมจะช่วยจ่ายเอง” วารินก็ใจดีเสนอเงินให้แบบไม่หวง

“จริงเหรอ!? ดีจริงๆ” ธันวามีสีหน้าชื่นบานขึ้นมาทันที ความทุกข์ใจก่อนหน้านี้เหมือนไม่เคยมีอยู่จริง

ไม่กังวลเรื่องเงินแล้วแต่ก็ช่วยกังวลเรื่องการผ่าตัดด้วย จะผ่าตัดสำเร็จและหายป่วยไหมก็ไม่รู้ ดีใจเร็วไปไหม? ว่าแต่ป่วยเป็นอะไรถึงต้องผ่าตัด? ป่วยถึงขนาดต้องผ่าตัดจริงๆ ใช่ไหม? ไม่ได้จะหลอกวารินของฉันหรอกใช่ไหม?

ฉันหรี่ตามองสองแม่ลูกอย่างเคลือบแคลงใจ คนพวกนี้เคยขูดรีดเงินจากวารินจนเงินที่พ่อแม่ของวารินเหลือทิ้งไว้ถูกใช้จนเกือบจะหมด คนพวกนี้คงไม่ได้แกล้งป่วยหนักเพราะอยากได้เงินจากวารินหรอกนะ?

เพราะอคติล้วนๆ ฉันก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองพวกเขาในแง่ร้าย

วารินใช่เวลาเยี่ยมไข้ป้าของเขากว่าครึ่งชั่วโมง ซึ่งในช่วงเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงนั้นวารินต้องเสียเงินหลักหมื่นไปอย่างเสียเปล่า มันทำให้ฉันอารมณ์บูดมากแม้ว่าจะออกมาจากห้องพักฟื้นคนไข้แล้วก็ตาม

“เลอา...” วารินเรียกชื่อของฉันและส่งสายตาขอความเห็นใจมาให้ เขารู้ดีว่าการให้เงินคนพวกนั้นจะทำให้ฉันอารมณ์บูดแต่เขาก็ยังทำ หลังจากออกมาจากโรงพยาบาลเขาก็เลยพยายามส่งสายตามาง้อฉันให้หายอารมณ์บูดอย่างที่เห็น

“เธอให้คนพวกนั้นมาเพียงพอแล้ว คราวหน้าอย่าช่วยคนพวกนั้นมากเกินไป” ฉันรู้ว่าถ้าคนพวกนั้นมาขอความช่วยเหลือจากวารินอีกวารินก็จะช่วย ฉันก็เลยเอ่ยเตือนเขาไว้ได้แค่นี้เท่านั้น

“ครับผม” วารินเอ่ยรับคำของฉันพลางยิ้มกว้าง

ยิ้มสดใสแล้วนั้นใครจะทำหน้าดุต่อไปได้ลงกัน! ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจและจดจำสิ่งที่ฉันต้องการเตือนนะ

“หมดธุระแล้วเรากลับกันเถอะ” ฉันว่า

“ฉันโทรเรียกรถแท็กซี่มาให้แล้วค่ะ” ดรีมเอ่ยอย่างรู้งาน

“ขอบคุณ” วารินเอ่ย จากนั้นพวกเราก็เดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปรอรถแท็กซี่ ทว่าทันใดนั้นเองสิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น

วูบ!

“อะไรน่ะ?” ฉันอุทานขึ้นมาเป็นคนแรก

ทันทีที่ก้าวขาออกจากโรงพยาบาลพวกฉันก็มองเห็นรอบข้างเป็นแสงวูบวาบและต่อมาเพียงเสี้ยววินาทีทุกอย่างก็เงียบสนิท ไม่มีเสียงผู้คนหรือเสียงรถที่สัญจรไปมา นั่นก็เพราะว่านอกจากพวกฉันสามคนแล้วมันก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นปรากฏให้เห็นเลย!

มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? แปลกเกินไปแล้ว! โดนดีดนิ้วให้กลายเป็นฝุ่นไปหมดแล้วรึไง?

“ทานอสคงดีดนิ้วสำเร็จ” ฉันหันไปมองวารินที่เป็นคนพูด พวกเราทั้งคู่มองหน้ากันสักพักก่อนที่จะยกมือขึ้นมาแปะมือกันครั้งหนึ่ง

“คิดเหมือนกันเลยที่รัก!”

“...” ดรีมไร้คำพูดและมองฉันและวารินด้วยสายตาว่างเปล่า ฉันและวารินก็เลยไม่เล่นต่อ พวกเรารู้ดีว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลามาเล่นแต่เหตุการณ์ที่พวกเราไม่เข้าใจเกิดขึ้นกะทันหันนั่นทำให้พวกเราเครียดอย่างเฉียบพลัน เพื่อไม่ให้ตัวเองตกอยู่ในความกลัวจนเครียดและคิดอะไรไม่ออกก็เลยเรียกสติตัวเองด้วยการคิดเรื่องไร้สาระที่ทำให้อารมณ์คงที่ขึ้นมา

“คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” วารินเอ่ยถาม บอดี้การ์ดของเราพยักหน้า

“สิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะพลังพิเศษอย่างหนึ่ง ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดมันคือพลังสร้างมิติซ้อนทับ มันคือการสร้างมิติแยกออกมาซ้อนทับโลกความเป็นจริงหรือจะเรียกว่าโลกคู่ขนานก็ได้” ดรีมอธิบาย

“นั่นเทพเกินไปแล้ว” ฉันและวารินพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าตกตะลึง แม้ว่าวารินจะเป็นผู้มีพลังพิเศษ แต่พวกเราก็ไม่เคยเข้าโลกของผู้มีพลังพิเศษอย่างจริงจังเลย พวกเราก็เลยไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับผู้มีพลังพิเศษ

“งั้นหมายความว่าพวกเราถูกดึงเข้ามาในมิติแยกที่ใครบางคนสร้างขึ้นมาสินะครับ?” วารินว่า

“เป้าหมายของฝ่ายนั้นใช่เรารึเปล่า?” ฉันถามเสียงเครียด

“เป็นพวกเราแน่นอน ที่นี่ไม่ใช่ว่าใครจะหลุดเข้ามาได้ง่ายๆ นอกเสียจากว่าผู้ที่สร้างมิตินี้ตั้งใจดึงเข้ามา” ดรีมมีท่าทีระมัดระวังตัวอย่างมาก หากมีการโจมตีเข้ามาเธอคงตอบสนองเป็นคนแรก

“ฆาตกรนั่นใช่รึเปล่าที่ทำ?” ฉันเอ่ยถามพลางหรี่ตาลงเมื่อนึกถึงฆาตกรที่ชื่อว่าอิระ

“อาจจะเป็นเขาและอาจจะเป็นพวกของเขา” ดรีมตอบ

ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย อิระเพิ่งจะหนีออกจากศูนย์วิจัยของอาเธอร์ได้ไม่นาน เขาไม่น่าจะรวบรวมพรรคพวกได้เร็วขนาดนี้นี่นา...ไม่สิ เดี๋ยวนะ อิระเคยอยู่ในองค์กรที่รวมผู้มีพลังจิตด้วยนี่นา มันอาจจะไม่ยากสำหรับเขาที่จะตามหาและรวบรวมผู้มีพลังจิตที่เคยรู้จักมาเป็นพรรคพวก นั่นหมายความว่าเขาสามารถรวบรวมพรรคพวกได้เร็วกว่าที่ฉันคาดไว้มากน่ะสิ!

“เป้าหมายของพวกมันจะต้องเป็นวารินแน่” พลังของศัตรูน่าจะเป็นปัญหามากแน่ ฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย! ตอนนี้ฉันไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับพรรคพวกของฆาตกรอิระนั่นเลยเพราะทนอ่านนิยายต่อไม่ได้ สงสัยฉันต้องกลับไปอ่านต่ออีกแล้ว

“ขอบเขตการสร้างมิติซ้อนทับมีพื้นที่จำกัด ถ้าเราหนีออกจากเขตที่มีมิติซ้อนทับได้เราก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้และกลับสู่โลกความจริง” เมื่อดรีมบอกอย่างนั้นพวกฉันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจและเตรียมจะปรึกษากันว่าควรไปทางไหนดี ทว่าทันใดนั้นเองดรีมก็รีบดึงพวกฉันออกจากจุดที่ยืนอยู่เมื่อครู่อย่างกะทันหันและก็ปรากฏว่าตรงจุดที่พวกฉันอยู่เมื่อครู่ได้มีรอยกระสุนปืนปรากฏให้เห็น

พวกเราถูกลอบยิง!

ฉัน วาริน และดรีมวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันทีเพื่อหลบกระสุนปืนที่ยิงรัวมาหาพวกฉันอย่างต่อเนื่อง พวกเราหลบอยู่ข้างประตูสักพักจนกระทั่งฝ่ายนั้นหยุดยิง น่าจะเพราะกระสุนหมด

“มันมาจากไหน” ฉันชะโงกหัวออกไปมองหาที่มาของกระสุน แต่ฉันก็ไม่เห็นใครสักคนนอกจากบ้านเมืองที่เหมือนถูกกดหยุดนิ่ง ดูเหมือนว่ามันจะคัดลอกทุกอย่างจากโลกจริงมาไว้ที่นี่ทั้งหมดยกเว้นสิ่งมีชีวิต

“น่าจะมาจากดาดฟ้าตึกตรงกันข้ามกับโรงพยาบาลนะ” วารินชี้ไปยังตึกที่อยู่ออกไปแต่ทางเข้าออกของโรงพยาบาลและตึกนั้นหันหน้าเข้าหากันพอดี ฉันพยายามหรี่ตามองดาดฟ้าตึกนั้น แต่เพราะสายตาของฉันไม่ได้ยาวขนาดนั้นจึงเห็นได้เลือนรางมาก “ผมเห็นคนแล้ว อ๊ะ เขายกบางอย่างขึ้นมา มันดูเหมือน...บาซูก้า!”

“เดี๋ยว บาซูก้ากลางเมืองเนี่ยนะ!? ไม่สิ ตอนนี้เราอยู่มิติซ้อนทับนี่นา...นั่นก็หมายความว่าฝ่ายนั้นคิดจะยิงแบบไม่เกรงใจเลยใช่ไหม!?” ฉันจะเอาไปสู้กับบาซูก้าได้กัน! ดาบไม้ที่เอามาด้วยเหมือนจะกลายเป็นของไร้ประโยชน์ทันที

ในขณะที่ฉันพยายามคิดว่าควรทำอะไรต่อไปดรีมก็พุ่งออกไปหน้าประตูโรงพยาบาลอีกครั้งและทำบางอย่างที่ทำให้เกิดลมลมหมุนจนกลายเป็นพายุหมุนขนาดใหญ่ และพายุหมุนนั้นไม่ได้มีเพียงลูกเดียว มันมีถึงสามลูก! มันจะต้องเป็นพลังของดรีมแน่นอน เมื่อบาซูก้าถูกยิงมามันก็ได้ปะทะเข้ากับพายุหมุนของดรีม

ตูม!

มันเกิดการระเบิด แต่ฉันและวารินก็ยังปลอดภัยดี แต่พายุหมุนของดรีมสลายหายไปลูกหนึ่งเพราะรับแรงระเบิด แต่ดรีมก็ยังเหลือพายุหมุนอีกสองลูกที่เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อมันขยายเต็มที่ดรีมก็สะบัดไปข้างหน้า ทันใดนั้นพายุหมุนก็มุ่งหน้าไปยังตึกที่มีศัตรูอยู่และดูดทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า

ฉันและวารินมองตึกที่กลายเป็นซากในพริบตาเดียว พลังทำลายล้างสุดยอด การต่อสู้ของผู้มีพลังจะทำให้บ้านเมืองเสียหายประมาณนี้สินะ โชคดีนะที่ที่นี่คือมิติซ้อนทับที่ถูกสร้างขึ้นมา ไม่งั้นคนงานก่อสร้างคงน่าสงสารแย่

“ออกไปทางด้านหลังโรงพยาบาลกันเถอะครับ ถ้าเรามุ่งหน้าไปทางตรงกันข้ามที่ศัตรูอยู่เราอาจจะหลุดออกจากที่นี่ได้” วารินเอ่ยขึ้นมา ดรีมหันมาพยักหน้าเห็นด้วย พวกเราจึงออกจากโรงพยาบาลด้วยประตูหลังและมุ่งหน้าไปยังทิศทางเดียวเพื่อหาขอบเขตของมิติซ้อนทับ แต่การออกไปจากที่นี่ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเพราะอุปสรรคกำลังตามมา

บรื้น!

ฉันได้ยินเสียงเหมือนเครื่องยนต์ของรถมอเตอร์ไซค์ที่ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฟังจากเสียงมันน่าจะมีกันสองคัน ฉันหยิบดาบที่สะพายอยู่ข้างหลังขึ้นมาเตรียมพร้อมในขณะเดียวกันก็ยังวิ่งไปข้างหน้า ในเขตของศัตรูแบบนี้การเลือกที่จะหนีเป็นทางเลือกที่ฉลาดกว่าการเลือกที่จะต่อสู้นะ แต่ถ้าถูกบังคับให้เลือกต่อสู้ฉันก็ไม่ลังเลที่จะต่อสู้อย่างเต็มกำลัง

“มาแล้ว” ดรีมพูด

ข้างหลังของพวกฉันปรากฏชายสองคนขับรถมอเตอร์ไซค์พุ่งตรงเข้ามาหาพวกฉันด้วยความเร็วและคนขับรถมอเตอร์ไซค์ถือปืนอยู่ด้วย ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังยกปืนขึ้นมาเล็งยิง ดรีมก็มองหาที่หลบกระสุนปืนที่กำลังจะมา

“ฉันต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะใช้พลังได้อีกครั้ง ตอนนี้ควรหลบก่อน ทางนั้น!” ดรีมชี้ไปยังทางเลี้ยวข้างหน้า

แต่ฉันหยุดวิ่งและหันไปเผชิญหน้ากับพวกมัน

“เลอา!” วารินหยุดวิ่งและตะโกนเรียกฉันด้วยความเป็นห่วง

ไม่รอให้พวกมันยิงปืนมาฉันก็ขว้างดาบไม้ไปข้างหน้าเหมือนหอกสุดแรง อีกฝ่ายไม่คิดว่าฉันจะทำเช่นนั้นจึงหลบดาบของฉันไม่ทันและถูกดาบปักเข้าที่ไหล่เต็มๆ จนเสียหลักหงายหลังตกจากมอเตอร์ไซค์ รถมอเตอร์ไซค์ที่ไร้คนขับก็ล้มลงมาขวางทางถนน อีกคนที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ตามมาจึงต้องหักเลี้ยวกะทันหันและ...

ตูม!

อีกฝ่ายชนเข้ากับกำแพงข้างทางเต็มๆ ฉันชายตามองเล็กน้อยและเดินไปหยิบดาบไม้คืนมา ดูเหมือนว่าคนที่โดนดาบเสียบจนหงายหลังตกรถมอเตอร์ไซค์จะหมดสภาพไปแล้ว ส่วนคนที่ขับรถชนกำแพงก็น่าจะไม่รอด

“บ้าเอ๊ย! ถ้าฉันไม่มีพลังที่มีร่างกายแข็งแกร่งคงไม่รอด” ทว่าผิดคาดคนที่ควรจะสลบไปแล้วหลังจากขับรถมอเตอร์ไซค์ชนกำแพงกลับลุกขึ้นมาโดยไร้รอยขีดข่วน

ฉันสังหรณ์ใจว่ามันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากเสียแล้ว ชนกำแพงเสียขนาดนั้นกลับไม่เป็นอะไร แล้วดาบไม้เคลือบเรซินของฉันมันจะโจมตีได้ผลเหรอ? ฉันประเมินศัตรูอย่างใจเย็นเพราะฉันไม่อยากประมาทพวกที่มีพลังจิต ในตอนนั้นดรีมก็ชาร์ตพลังเสร็จพอดีและฟาดคลื่นลมใส่ศัตรู แต่เพราะอีกฝ่ายน่าจะมีพลังทำให้ร่างกายแข็งแกร่งลมนั่นจึงไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ดรีมจึงเปลี่ยนเป็นสร้างลมหมุนล้อมรอบตัวของมันแทน ลมหมุนของดรีมรุนแรงพอที่จะทำให้หินหนักหลายร้อยกิโลลอยได้ การจะทำให้ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งลอยจึงไม่เป็นปัญหา

แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมปลิวไปตามลมของดรีม ชายคนนั้นฝ่าออกมาจากกลางลมหมุนโดยไม่สนใจว่าลมที่หมุนแรงจะบาดผิวหนังตัวเองหรือไม่

“แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!” มันว่าอย่างอวดดี ฉันตั้งดาบเตรียมปะทะ แต่ไม่ทันได้ปะทะวารินก็ตะโกนขึ้นมา

“เลอา ถอยออกมาก่อน” วารินพูดเร็วเพราะกำลังรีบร้อน ฉันไม่คิดหาเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบอกให้ฉันถอย ฉันถอยตามที่เขาบอกทันที และทันใดนั้นเองสายฟ้าก็ปรากฏรอบตัวของวาริน สายฟ้ากระจายไปตามพื้นแต่ส่วนมากพุ่งไปยังชายที่มีพลังร่างกายทนทานคนนั้นโดยตรง

เปรี้ยง!

“อ้าก!” ชายคนนั้นกรีดร้องเมื่อถูกสายฟ้าช็อตจนได้กลิ่นไหม้ สุดท้ายชายคนนั้นก็ล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

ฉัน ดรีม และวารินต่างนิ่งเงียบอย่างคาดไม่ถึงเล็กน้อย ขับรถมอเตอร์ไซค์ชนกำแพงไม่เป็นไร ต้านใบมีดลมและฝ่าลมหมุนรุนแรงได้โดยไร้รอยขีดข่วน แต่ดูเหมือนว่าจะทนพลังสายฟ้าไม่ได้นะ

“ก่อนจะมีพวกตัวเกะกะมาเพิ่มเราไปกันเถอะ” ฉันพูดพลางลดดาบลงเพราะคิดว่าศัตรูถูกจัดการไปหมดแล้ว ฉันก็เลยไม่ทันระวังตัวยกเว้นดรีมที่ระวังตัวตลอดเวลา เธอสังเกตเห็นได้ก่อนใครว่าชายที่ถูกจัดการไปคนแรกได้ลุกขึ้นมาและเล็งปืนมาที่ฉัน

“ระวัง!” ดรีมตะโกน

ปัง!

ไม่ทันทีฉันจะได้ตอบสนองดรีมก็วิ่งเข้ามาขวางกระสุนให้กับฉัน ในขณะเดียวกันเธอก็ใช้พลังใบมีดลมโจมตีไปที่อีกฝ่าย ดรีมและชายคนนั้นทรุดตัวลงไปกับพื้นพร้อมกัน ฉันและวารินนิ่งอึ้งอยู่สองวิเพราะตอบสนองไม่ทัน

“คุณบอดี้การ์ด!” ฉันอุทานเรียกดรีมที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าเธอจะถูกยิงที่ไหล่ขวาเพราะมาขวางกระสุนให้กับฉัน ฉันค่อนข้างรู้สึกแย่ ฉันห่างหายจากการต่อสู้มานานทำให้สัญชาตญาณระวังอันตรายแข็งทื่อไปหมด

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ เรารีบไปกันเถอะ เราไม่ควรอยู่ในเขตของศัตรูนานเกินไป” ดรีมลุกขึ้นพลางกดแผลไม่ให้เลือดไหลมากกว่านั้น

“ไม่ห้ามเลือดก่อนจะดีเหรอครับ” วารินเอ่ยด้วยใบหน้าซีดเผือด การถูกยิงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย

ดรีมส่ายหัว เราก็เลยต้องรีบสุ่มเส้นทางตรงไปเพื่อออกจากมิติซ้อนทับแห่งนี้ ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานเพราะก็ออกมาได้ ดรีมเรียกแท็กซี่มารับกลับคอนโดทันที เธอบอกว่าที่นั่นมีหมอประจำอยู่ด้วยพวกเราไม่จำเป็นต้องย้อนกลับไปที่โรงพยาบาล

“ใช้ผ้านี่กดแผลให้เธอ” เมื่อเข้าไปในรถคนขับแท็กซี่โยนผ้าให้ฉัน ฉันมองคนขับแท็กซี่ เขามองดรีมด้วยสีหน้านิ่งสนิทแต่แววตาฉายแววเป็นห่วงอย่างชัดเจน เขาเป็นคนเดียวกับคนที่มาส่งพวกฉัน เขาจึงน่าจะเป็นคนของอาเธอร์ด้วย ฉันจึงวางใจอีกฝ่ายขึ้นมาเล็กน้อยและช่วยห้ามเลือดให้กับดรีม วารินก็ช่วยเช่นกันแม้ว่าเขาจะมีสีหน้าแหยงเลือดมากก็ตาม

ฉันมองวารินอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วารินไม่พูดอะไรเลย สีหน้าของเขาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ซึ่งนั่นน่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้วารินเศร้าใจด้วย

“วาริน เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ฉันเอ่ยถามวาริน เขาส่ายหัวตอบและเงียบไปสักพักและเริ่มเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจ

“มันไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้แต่...ถ้าผมอยากฝึกควบคุมพลังและทักษะการต่อสู้ ผมต้องทำยังไงครับ” วารินถามดรีม

“วาริน นี่เธอคิดว่าฝึกต่อสู้งั้นเหรอ?” ฉันรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก วารินที่ฉันทะนุถนอมอย่างดีและไม่ยอมให้เขาเจอเรื่องลำบากหรือรู้สึกเศร้า ตอนนี้เขากลับมีความคิดที่จะฝึกฝนพลังของเขาและวิชาการต่อสู้ ร่างกายอันบอบบางของวารินจะต้องได้รับภาระหนักแค่ไหนกันถ้าเขาคิดจะฝึกฝนวิชาการต่อสู้! แค่คิดฉันก็เจ็บปวดหัวใจแล้ว

“คุณอาเธอร์พร้อมจะช่วยเหลือคุณถ้าคุณคิดจะฝึกใช้พลังของคุณ” เป็นคนขับรถที่ตอบ

“คุณอาเธอร์เหรอครับ?” วารินพูด

“อย่างที่คุณทราบ คุณอาเธอร์เป็นนักวิจัยพลังจิต เขาพร้อมที่จะจัดหาคนที่จะสอนการควบคุมพลังจิตให้กับคุณตราบใดที่คุณให้ข้อมูลกับเขา” คนขับรถกล่าว

“ไม่! ฉันจะไม่ให้ข้อมูลของวารินกับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด!” ฉันรีบพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน แค่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาใกล้วารินฉันก็แทบอยากจะบีบคอมันให้ตายไปซะ และถ้ามันรู้ว่าร่างกายของวารินพิเศษมันคงจับวารินไปเป็นหนูทดลองแน่! “อันตรายแน่ อันตรายสุดๆ เลย” ฉันพึมพำอย่างหวาดกลัวเมื่อคิดอย่างนั้น

“พวกเราแค่จะตรวจร่างกายและจับตาดูระหว่างใช้พลัง มันไม่มีอันตราย” คนขับรถพูดต่อ ฉันกำลังจะโต้กลับวารินก็พูดขึ้นมา

“ไม่ต้องเป็นห่วงเลอาแค่ตรวจร่างกายและให้พวกเราจับตาดูระหว่างใช้พลังมันไม่ใช่เรื่องลำบากใจสำหรับผม ผมอยากจะเก่งขึ้นเพื่อจะได้ปกป้องคุณ สิ่งที่พวกเขาทำน่าจะเป็นประโยชน์สำหรับผม เพราะงั้นคุณไม่ต้องกังวลอะไรนะ” วารินเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังและน้ำเสียงหนักแน่น

จะไม่ให้กังวลได้ยังไง! ถ้าไอ้อาเธอร์นั่นลวนลามเธอฉันคงได้อกแตกตายแน่! แต่พอเห็นสีหน้าจริงจังและสายตาที่เหมือนจะบอกฉันว่าให้เชื่อมั่นในตัวเขาทำเอาฉันไม่กล้าโต้แย้งอีก

อ่า...ที่รักของฉันอยากเติบโต (ในทางที่ทำให้ฉันแสนเจ็บปวดหัวใจ) ฉันคงไม่อาจทำลายความตั้งใจของเขาได้