LOGINShare
บทที่ 741
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 742
"ไม่ต้องห่วงหรอกเสี่ยวเหลียน สามสิบท่าฉันจำได้หมดแล้วล่ะ รับประกันได้ว่าตอนนี้ฉันเก่งกว่าเธออีกนะ…"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว สีหน้าของถังรั่วเสวี่ยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาออกมา"งั้นก็ดี งั้นก็ดี สามารถเอาชนะเสี่ยวเฟยได้หรือไม่ ก็ต้องอาศัยฝีมือของเธอแล้วนะ!"พานเสี่ยวเหลียนกระซิบด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อที่แท้ผู้หญิงสองคนนี้คิดว่าการที่หลินเฟยออกไปข้างนอกเสมอๆก็เพราะเขามีผู้หญิงสวยๆ อยู่ข้างนอกมากมายนั่นเองและพวกเธอก็อายุมากกว่า สำหรับหลินเฟยแล้วจึงไม่มีอะไรที่น่าดึงดูดอีกต่อไป!ดังนั้นพวกเธอจึงมีความคิดแปลกๆ และวางแผนที่จะใช้ทักษะบนเตียงเพื่อคว้าหัวใจของหลินเฟยเอาไว้!เพื่อให้เขาใช้เวลาอยู่กับพวกเธอมากยิ่งขึ้น!อาศัยจังหวะตอนที่หลินเฟยไม่อยู่ที่หมู่บ้านถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็แอบวิ่งไปในเมืองและซื้อหนังสือเกี่ยวกับวิธีเพิ่งความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงมาหลังจากซื้อกลับมาแล้วนั้น พานเสี่ยวเหลียนก็ตัดสินใจที่จะให้ถังรั่วเสวี่ยดูก่อนจากนั้น เธอก็จะเฝ้าสังเกตการต่อสู้กันระหว่างถังรั่วเสวี่ยและหลินเฟยเพราะท้ายที่สุดแล้ว สำหรับหลินเฟยแล้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 743
หลินเฟยจะไม่รู้สึกได้อย่างไรเขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ พร้อมกับเป็นทุกข์อยู่เล็กน้อยจากนั้นเขาก็อวบเอวที่เพรียวบางของถังรั่วเสวี่ยเอาไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้วอุ้มเธอเข้าไปในคลินิกโดยตรงหลังจากที่เสื้อผ้าได้เปียกโชก ส่วนโค้งเว้าและยอดเนินเขาสูงที่น่าทึ่งของถังรั่วเสวี่ยก็เปิดเผยออกมาอย่างสมบูรณ์แบบซึ่งมันได้จุดไฟลุกโชนที่อยู่ลึกเข้าไปในหัวใจของหลินเฟยขึ้นมาเสียโดยตรง!"เสี่ยวเฟยช้าหน่อย ไม่ต้องใจร้อนขนาดนั้น"พานเสี่ยวเหลียนถือร่ม และเดินเข้าไปในคลินิกติดๆโดยที่ปากก็ไม่ลืมที่จะกำชับออกมา"ไอ้เด็กบ้า นายอุ้มอาเล็กเข้ามาแบบนี้ ไม่กลัวว่าเสี่ยวเหลียนจะหึงหรือไง!""อืม...ไอ้เด็กบ้า!"เมื่อถูกหลินเฟยอุ้มเข้ามาอย่างครอบงำแบบนี้ถังรั่วเสวี่ยก็รู้สึกหวานราวกับดื่มน้ำผึ้งมันน่าพอใจเอาเสียมากๆเธออยากให้หลินเฟยอุ้มเธอเอาไว้สักพัก แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรที่ดันเธอเอาไว้จนรู้สึกเจ็บขึ้นมาเธอรีบผลักหลินเฟยออกไป พร้อมกับลงมาจากตัวของเขาด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ"ฉันจะต้องหึงอะไร เสี่ยวเฟยไม่ได้มีมืองอกขึ้นมาอีกสักหน่อย ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาก็คงอุ้มฉันเข้าไปเป็นแน่"ยังไม่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 744
ระหว่างเดินทางมาที่นี่ หลินเฟยได้โทรติดต่อตระกูลฉินที่อยู่ในเมืองแล้วโดยให้พวกเขาโอนเงินหนึ่งหมื่นห้าพันล้านจากจำนวนเงินห้าหมื่นล้านไปยังบริษัทพ่อแม่ของมู่ชิงชิงโดยตรงคาดว่าเรื่องนี้ก็จะได้รับการจัดการในวันพรุ่งนี้แล้วทางด้านของมู่ชิงชิง หลินเฟยไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากสำหรับเจียงเฉินหยู่ คาดว่าตอนนี้เธอน่าจะอยู่พักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในโรงพยาบาลซึ่งคงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งเลยทีเดียวไม่ว่าระดับการรักษาพยาบาลของโรงพยาบาลจะสูงแค่ไหนก็ตามเมื่อเทียบกับทักษะของตัวเองแล้ว มันก็ยังมีข้อแตกต่างอยู่เช่นกันด้วยแบบนี้ เจียงเฉินหยู่ก็จะไม่รีบร้อนเรียกเขาและถังรั่วเสวี่ยเข้าไปในเมืองด้วยเหมือนกันดังนั้น ในช่วงนี้หลินเฟยน่าจะค่อนข้างว่างอยู่ขอแค่ไม่มีอะไรฉุกเฉิน เขาจะอยู่กับถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนครึ่งค่อนเดือน มันก็ไม่เป็นปัญหาและยังมีเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนกับจางซินเยว่และซูเฉี่ยนเสวี่ยในเมืองอีกต่างหากชีวิตมันช่างเต็มไปด้วยความสุขและสดชื่นเอาเสียมากๆ!"จริงหรือเปล่าเสี่ยวเฟย? นายคงไม่หลอกอาเล็กหรอกใช่ไหม?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็รู้สึ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 745
แต่ถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนจะต้องรู้สึกอายอย่างแน่นอนและมันก็จะสนุกน้อยเลยเป็นแน่!"อืม เสี่ยวเฟย นายรีบไปดูเถอะ…" ถังรั่วเสวี่ยพยักหน้าด้วยความลำบากใจ"โอเคครับอาเล็ก พวกคุณรอผมก่อนนะ"หลินเฟยค่อยๆ เปิดประตูไม้ออกอีกครั้งจากนั้นเขาก็เดินไปที่เตียงของซูเสี่ยวโหรวและสังเกตดูสักพักและเขาก็พบว่า ถึงแม้ว่าดวงตาของเธอจะปิดสนิทแต่ใบหน้าของเธอกลับแดงระเรื่อ และจังหวะการหายใจยังผิดปกติไปเล็กน้อยอีกด้วย!หัวใจของเธอเต้นดังราวกับกลองเพล แม้แต่หลินเฟยก็ได้ยินอย่างชัดเจน"อืม? พี่เสี่ยวโหรว คุณยังไม่หลับอีกเหรอ?"หลินเฟยสังเกตได้ว่าเธอยังนอนไม่หลับ จึงถามเบาๆ ออกมาในครั้งแรก ซูเสี่ยวโหรวไม่ได้ตอบอะไรกลับมา"แค่กๆ...พี่เสี่ยวโหรว พี่ไม่ต้องแกล้งทำหรอก ผมเห็นว่านิ้วของพี่ขยับแล้ว""อีกเดี๋ยวคุณไม่ต้องเขินอายไปนะ ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย ผมจะบอกว่าคุณหลับไปแล้ว""พวกอาเล็กไม่รู้หรอก"หลินเฟยกระแอมไอสองครั้งแล้วพูดออกมามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ ซูเสี่ยวโหรวยังตื่นอยู่เลย ที่เธอยังแกล้งทำเป็นนอนหลับก็คงรู้ว่าเขากับถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนจะเริ่มการต่อสู้กันอย่า
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 746
"อา... ไม่ อย่า... เสี่ยวเฟย นายให้อาเล็กสงบอารมณ์สักพักเถอะนะ…"หลังจากได้ยินคำพูดของพานเสี่ยวเหลียนแล้ว ถังรั่วเสวี่ยก็รู้สึกแผดเผาไปทั้งตัวมากยิ่งขึ้น!ดวงตาของเธอหลบเลี่ยง และไม่กล้ามองดูหลินเฟยเลยแม้แต่น้อย!"อาเล็ก อาไม่ต้องตื่นเต้น พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนล้อเล่นกับพี่แค่นั้น""ผมเอ็นดูอาเล็กแทบไม่ทันต่างหาก จะลงโทษอาได้อย่างไรกัน?"หลินเฟยคิดไม่ถึงเหมือนกันว่า ถังรั่วเสวี่ยจะเผยมุมที่น่ารักแบบนี้ออกมาด้วยเช่นกันเขาอดไม่ได้ที่จะเหยียดนิ้วออกมา พร้อมกับยกคางของถังรั่วเสวี่ยขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มออกมา"ไอ้เด็กกะล่อน ปากนายหวานจริงๆ เลยนะ…""หลับตาลง อาเล็กพร้อมที่จะเซอร์ไพรส์นายแล้วล่ะ!""หวังว่า…นายจะชอบมันนะ!"ถังรั่วเสวี่ยหายใจเข้าลึกๆ และบังคับตัวเองให้รวบรวมความกล้าจากนั้นก็พูดกับหลินเฟยด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวนออกมาและดวงตาคู่นั้นก็เต้มไปด้วยความตึงเครียดและการรอคอยอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้!ขณะที่พูด เธอก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มเรือนร่างที่สุดแสนจะเพอร์เฟกต์ได้เผยออกมาจนหมดสิ้น สวยงามยากที่จะหาเปรียบได้!มันจุดไฟที่ร้อนแรงที่สุดในหัวใจของหลินเฟยโดยตรง!"แหะๆ ต่อให้อา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 747
นอกจากนี้ ทุนของหลินเฟยยังแข็งแกร่งเกินไปอีกต่างหาก!คาดว่าแม้ถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนจะฝึกฝนอีกกี่ร้อยปี มันก็คงยังไม่ดีพอที่จะอยู่ต่อหน้าหลินเฟยเสียด้วยซ้ำ!"การไร้เทียมทานมันช่างเหงาเสียเหลือเกิน..."เมื่อมองผู้หญิงสองคนที่หลับสนิทอยู่ หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เขาถึงจะได้พบคู่ต่อสู้ที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับเขาได้!เขาก็อยากจะท้าทายขีดจำกัดของตัวเองด้วยเช่นกัน!ขณะที่หลินเฟยกำลังครุ่นคิดอย่างบ้าคลั่งอยู่นั้น"แค่กๆ…แค่กๆ…"จู่ๆ ก็มีเสียงกระแอมไอดังออกมาจากห้องข้างๆ เห็นได้ชัดว่ามันถูกระงับเอาไว้และคนคนเดียวที่นอนอยู่ข้างๆ ก็คือซูเสี่ยวโหรว"อืม? หรือว่าพี่เสี่ยวโหรวจะมีธุระกับฉัน?"เมื่อครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลินเฟยก็แต่งตัว จากนั้นก็เปิดประตูไม้เพื่อออกไปดูสถานการณ์การเคลื่อนไหวของหลินเฟยนั้นเบามาก ประกอบกับถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนเหนื่อยจนเกินไป จึงไม่ได้ถูกปลุกขึ้นมา"พี่เสี่ยวโหรว พี่มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?"เมื่อหลินเฟยเดินมาที่เตียงของซูเสี่ยวโหรวซูเสี่ยวโหรวยังไม่ได้ลุกขึ้นมา และสีหน้าของเธอก็แย่เอาเสียมากๆหลิน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 748
"หลินเฟย...เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน!""ไม่ต้องรบกวนนายจริงๆ!""ฉันแค่กินยาแก้หวัดนิดหน่อยก็หายดีแล้ว ไม่ต้องให้นายฝังเข็มหรอก จริงๆ นะ!"ซูเสี่ยวโหรวรีบคว้าผ้าห่มเอาไว้ เพื่อไม่ให้หลินเฟยได้เปิดออกเธอดูน่าสงสาร และน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยการอ้อนวอน"พี่เสี่ยวโหรว หรือพี่จะอายอย่างนั้นเหรอ?"จู่ๆ หลินเฟยก็ตอบสนองกลับมาได้ พร้อมพูดออกมา"อืม...ฉันไม่ได้ใส่อะไรเลย...ไม่ต้องฝังเข็มดีกว่า..."ขณะที่ซูเสี่ยวโหรวพูด เธอก็หดศีรษะไปในผ้าห่มอีกครั้งมีเพียงดวงตาเท่านั้นที่โผล่ออกมาเธอไม่กล้ามองหลินเฟย ดูเขินอายแบบสุดๆ"พี่เสี่ยวโหรว ความจริงแล้วผมก็ไม่อยากจะฝังเข็มให้พี่หรอกนะ แต่สองสามวันนี้พี่จะมารอบเดือนแล้ว""ถ้าหากไม่รีบรักษา เกรงว่าจะยิ่งทรมานมากกว่านี้นะ"หลินเฟยถอนหายใจและพูดตามความจริง"คือว่า...แล้ว..."เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็ดูกังวลขึ้นมาทันทีตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายเอาเสียมากๆ หากรอบเดือนมาอีก เธอจะต้องทรมานมากแน่ๆ!จู่ๆ ซูเสี่ยวโหรวก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดกับหลินเฟยด้วยขอบตาที่แดงก่ำว่า"อา...จริงด้วยสิ หลินเฟย ความจริง...คุณไม่ต้องรักษาอาการป่วยของฉันก็ได้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 749
ขณะที่พูด หลินเฟยก็วางเข็มเงินไว้ที่หมอน พับแขนเสื้อขึ้นและเตรียมจับชีพจรให้กับซูเสี่ยวโหรว"อืม งั้นคุณก็ช่วยฉันตรวจดูหน่อยนะว่า ฉันเป็นโรคอะไรกันแน่..."ซูเสี่ยวโหรวพยักหน้าที่แดงระเรื่อจากนั้นมือที่ขาวราวกับหยกก็ได้โผล่ออกมาจากผ้าห่มและยื่นมาที่หลินเฟย"อืม...มิน่าล่ะผมถึงมองอะไรไม่ออก ที่แท้ก็แค่อาการเล็กๆ น้อยๆ มดลูกเย็นน่ะ อาการไม่ชัดเจน""ฉีดยาสองเข็ม หรือนวดนิดหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"หลินเฟยวางนิ้วลงมา สัมผัสอบอุ่นและนุ่มนวลราวกับไร้กระดูกอย่างไงอย่างงั้นเนื่องจากความตึงเครียด เขายังดูสั่นๆ เล็กน้อยหลินเฟยสัมผัสชีพจรของซูเสี่ยวโหรวอย่างละเอียดแล้วพูดติดตลกออกมาว่า"ที่แท้ก็เป็นอาการมดลูกเย็นนี่เอง...ฉันนี่โง่จริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถูกหมอในเมืองหลอกได้เป็นนานสองนานแบบนี้"ซูเสี่ยวโหรวตำหนิตัวเอง และคิดถึงวิธีรักษาสองวิธีที่หลินเฟยได้เสนอออกมาพร้อมพูดอย่างลำบากใจออกมาว่า "หลินเฟย นอกจากการฝังเข็มและการนวดแล้ว ไม่มีทางอื่นเลยเหรอ?""มี แต่ผลลัพธ์มันไม่ค่อยจะชัดเจน สองวิธีนี้ดีที่สุดแล้ว""เพราะพี่เสี่ยวโหรวเป็นหวัดและไข้ขึ้นสูง วิธีการอื่นๆ ผมไม่แนะนำให้พี่ใ
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
