MasukShare
บทที่ 685
Bab terkait
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 686
"น้องหลิน ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้นายมา?""นาย...นายไม่ควรตีเลขาหลิวเพื่อฉันแบบนี้ รีบไปเร็วเข้า รีบไปซะ!"และเหลิ่งชิงซงที่ถูกห้อมล้อมอยู่แบบนั้น ก็รู้สึกร้อนใจและเป็นกังวลเอาเสียมากๆ!เขารีบบอกให้หลินเฟยออกไปทันที!"เทศมนตรีเหลิ่ง ช่วยคุณออกมาไม่ได้ ผมจะไม่ไปไหนเด็ดขาด"หลินเฟยส่ายหน้าและพูดออกมา"คุณวางใจได้ ผมจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำทั้งหมด จะไม่ยอมให้คุณพลอยเดือดร้อนไปด้วยอย่างแน่นอน!"เป้าหมายที่เขาชกเลขาหลิวนั้นมันง่ายมากเหลิ่งชิงซงเป็นเพื่อนของเขา ไม่ว่าใครที่ลงมือทุบตีเหลิ่งชิงซง เขาจะต้องคืนหมัดนั้นไปอย่างแน่นอน!"ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้เด็กนั่นมันบ้าไปแล้วจริงๆ""มันคิดว่าตัวเองต่อต้านเลขาหลิวได้จริงๆ งั้นเหรอ?""และก็ยังคิดว่าตัวเองจะต่อต้านรัฐมนตรีอู๋ได้?"เมื่อเห็นท่าทางมุทะลุของหลินเฟยฉินหลินและคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างมีความสุขออกมาลองคิดดูว่า ถ้าหลินเฟยไม่ได้ประสาท เขาจะกล้าหักแขนของอู๋เทียนได้อย่างไร?และถ้าหลินเฟยไม่ได้ประสาท พวกเขาจะสามารถยกรัฐมนตรีอู๋ที่ยิ่งใหญ่มาได้อย่างไร?ไม่แน่ว่าต่อไปพวกเขาอาจจะอาศัยโอกาสนี้ในการติดต่อกับรัฐมนตรีอู๋ก็เป็นไปได้!
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 687
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว คนสิบกว่าคนที่เหลืออยู่ของเลขาหลิวก็ได้กระโจนเข้ามาหมายจะลงมือด้วยความโกรธเช่นกัน!ปังปังปัง!ผลที่ออกมาก็คือว่า คนสิบกว่าคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทีมคุ้มกันแต่อย่างใด!แค่ปะทะกัน ทั้งหมดก็ได้ถูกจัดการไปอย่างราบคาบ!"พวกนายเป็นใครกันแน่?""พวกนายทำแบบนี้ หรือว่าไม่กลัวเลขาอย่างฉันจะลงโทษพวกนายเลย?"จากนั้นเลขาหลิวก็ได้ตระหนักได้ทันทีว่า ตัวตนของคนพวกนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะคนธรรมดา จะไม่มีทักษะแบบนี้อย่างเด็ดขาด!อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่คิดว่าในเมืองเล็กๆ แบบนี้จะมีคนใหญ่คนโตอาศัยอยู่ได้เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เขาก็ตะโกนเรียกคนมาจับโจวจื่อหลงและหวางเจิงไปลงโทษ!"พวกเราเป็นใคร? ช่างตาบอดเสียจริงๆ หลานสาวของคุณท่านหวาง หวางเทียนผิง แกไม่รู้จักหรือไง?!"โจวจื่อหลงก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเสียงดังเขาหยิบสมุดประจำตัวสีน้ำเงินออกมาโดยตรงแล้วฟาดไปที่หน้าของเลขาหลิวทันที!เมื่อเห็นข้อความที่ปรากฏอยู่บนนั้น เลขาหลิวก็ตื่นตระหนกจนเหงื่อท่วมตัว!โดยที่ร่างกายก็กระตุกขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้"อะไรนะ! คุณมาจากสำนักคุ้มกันมังกร…""ที่แท้... คุณ คุณก็เป
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 688
ตูม!เมื่อเสียงของหวางเจิงได้กระทบใบหูของเลขาหลิว ฉินหลิน ติงหรูหลง เฉินหย่วนเฉียวและคนอื่นๆมันก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดลูกใหญ่ที่มีพลังมหาศาลที่ได้ถูกจุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขา!สีหน้าของทุกคนตกตะลึงจนซีดเผือด และราวกับว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปทั้งหมดแล้ว!และติงหรูหลงที่ยอมรับสภาพได้ไม่ดีนั้น ถึงกับทรุดตัวลงก้นกระแทกพื้นไปโดยตรง!นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!ตัวตนของคุณท่านหวางเป็นแบบไหน?ความสำเร็จเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ทั่วประเทศ หนึ่งในวีรบุรุษผู้ก่อตั้งผู้ยิ่งใหญ่และมีชื่อเสียง!แม้แต่รัฐมนตรีอู๋ที่พวกเขาต่างก็ภูมิใจเป็นนักเป็นหนา เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณท่านหวางแล้วก็ทำได้เพียงแหงนหน้ามองอย่างเชื่อฟังเท่านั้น!และไอ้เด็กหลินเฟยคนนี้ กลับได้เป็นน้องชายบุญธรรมของคุณท่านหวางหรือนี่!เขาสามารถเทียบเสมอกับคุณท่านหวางได้!น่ากลัวว่าทั้งประเทศก็คงหาไม่ได้สักกี่คนที่จะมาเทียบเคียงได้!แล้วหลินเฟยคนนี้ พวกเขายังจะกล้าจับอยู่อีกงั้นเหรอ?พวกเขายังจะกล้าจับอยู่อีกงั้นเหรอ?!ต่อให้จะไม่ได้จับ แต่เมื่อครู่นี้พวกเขาก็ได้ทำให้หลินเฟยขุ่นเคืองใจเสียแล้ว!และผลที่ตามมานั้นไม่อาจจินตนาการไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 689
ลุงแท้ของเธอ หวางไห่เทา!"ลุงสามคะ หนูเสี่ยวเจิงค่ะ เมื่อเร็วๆ นี้คุณปู่ได้ร่วมสาบานน้องชายบุญธรรมอีกคนแล้วนะคะ""แต่ทว่า รัฐมนตรีอู๋ของเมืองเจียงตงกลับส่งคนมาจับเขาเพราะความเข้าใจผิดเล็กน้อยค่ะ…""หนูว่าคนคนนี้ไม่จำเป็นต้องเอาไว้แล้วนะคะ!"หวางเจิงอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ววางสายโทรศัพท์ไป!เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว เลขาหลิวก็ถึงขั้นกับตกตะลึงไปทีเดียว!ต่อให้เขาจะไม่ใช้สมองคิด เขาก็รู้ทันทีว่าครั้งนี้รัฐมนตรีอู๋จะต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ!การที่อนาคตการงานได้หยุดลงตรงนี้ยังถือว่าเบาไป!ไม่แน่ว่า แม้แต่เขาก็อาจจะพลอยติดร่างแหไปด้วยเช่นกัน!เลขาหลิวรีบอธิบายให้หวางเจิงฟังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว "คุณหวางครับ สำหรับเรื่องราวที่คุณชายอู๋ได้ทำเลยไปนั้น ความจริงแล้วรัฐมนตรีอู๋ไม่รู้..."และเขาก็ชี้ไปที่ฉินหลิน ติงหรูหลง และเฉินหย่วนเฉียว"เป็นเพราะคนพวกนี้ได้เอาเรื่องความบาดหมางระหว่างคุณชายอู๋และหลินเฟยไปบอกกับรัฐมนตรีอู๋ครับ!""สำหรับสิ่งที่คุณชายอู๋ได้ทำลงไป พวกเขาไม่ได้พูด ไม่อย่างนั้นแล้วรัฐมนตรีอู๋ก็คงไม่ส่งผมมาจับหลินเฟยแบบนี้หรอกครับ!""ขอความเมตตาจาก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 690
เหลิ่งชิงซงก็รู้สึกว่าเขาได้ระบายความคับข้องใจออกมาแล้ว!"อยากให้ฉันปล่อยพวกนายไป? งั้นพวกนายก็ลองพูดหน่อยสิว่า หลานชายของพวกนายแอบวางแผนลักพาตัวคุณซินเยว่ มันสมควรหรือไม่ที่จะจับเข้าตารางแบบนี้?"เมื่อเห็นทั้งสามคนดูหวาดกลัวหลินเฟยก็หัวเราะเยาะ พร้อมกับพูดอย่างดูแคลนขึ้นมา"สมควร สมควร แน่นอนว่าพวกเขาสมควรอยู่แล้ว!""ต่อให้จะทุบตีพวกเขาจนตายก็สมควรแล้ว!"นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริงของฉินหลิน ติงหรูหลง และเฉินหย่วนเฉียว!ในมุมมองของพวกเขาถ้าไม่ใช่เพราะฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ไปสร้างปัญหา พวกเขาก็ไม่ต้องจับพลัดจับผลูมาทำอะไรแบบนี้กับหลินเฟยหรอกนะ!พวกเขาต่างก็แทบอยากจะดึงฉินฮ่าวออกมาจากคุก แล้วทุบตีจนตายไปตอนนี้เสียเลย!"รู้ว่าสมควร แล้วพวกคุณยังจะคิดแก้แค้นอยู่ ทำไมยังมีหน้ามาขอความเมตตาจากฉันอีก?""ไอ้พวกหน้าไม่มียางอาย!"หลินเฟยเปลี่ยนหัวข้อ มองไปยังฉินหลินและคนอื่นๆ อย่างเย็นชา แล้วพูดออกมา"ตอบคำถามของฉันให้ได้ก่อน แล้วฉันจะพิจารณาว่าจะปล่อยพวกนายไปหรือไม่!""คำถามอะไรหรือครับ คุณ...คุณถามมาได้เลย พวกเราจะไม่ปิดบังอย่างแน่นอน!"ฉินหลิน ติงหรูหลง และเฉินหย่วนเฉียวเหมื
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 691
"พวกนายคิดจะไปไหน?""หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!""ทำเรื่องแบบนี้ลงไป ต่อให้น้องหลินจะยอมปล่อยพวกนายไป แต่ฉันจะไม่ปล่อยพวกนายไปอย่างแน่นอน!""ฉันจะนำเรื่องทั้งหมดไปแจ้งให้รัฐมนตรีอู๋ทราบ!""ตระกูลของพวกแก รอที่จะไสหัวออกจากจังหวัดเถอะ!""มันจบแล้ว…มันจบแล้ว!"เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ฟุ่บ ฉินหลิน ติงหรูหลง และเฉินหย่วนเฉียวกว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง แต่กลับต้องทรุดตัวลงไปที่พื้นอีกครั้งพวกเขารู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก!หากพวกเขามีโอกาสได้เลือกใหม่อีกครั้ง พวกเขาจะไม่กล้าสร้างปัญหาให้กับหลินเฟยอย่างแน่นอน!แต่ทว่าในตอนนี้ มันสายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว!อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เลขาหลิวจะได้โทรไปหาอู๋เจิ้นกั๋วโทรศัพท์มือถือของฉินหลินก็ได้ดังขึ้นมาเสียก่อน"รัฐ...รัฐมนตรีอู๋โทรมาครับ…"ฉินหลินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู และหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด!"จะรับหรือไม่รับดี?"น้ำเสียงของติงหรูหลงสั่นเครือ เขาไม่กล้าจินตนาการเลยว่าอู๋เจิ้นกั๋วจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร"รับเถอะ ไม่รับมันจะแย่ไปกว่านี้นะ!"เฉินหย่วนเฉียวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้"รัฐมนตรีอู๋…"ฉินหลินรวบรวมความกล้าและกดปุ่มรับสายและเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 692
"เจิ้งโหย่วเหลียง อย่าให้มันมากเกินไปนะ!"เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันของเจิ้งโหย่วเหลียงไหนเลยที่โม่หลินจะไม่รู้ว่าเขาแค่ต้องการทำให้ตัวเองอับอายเท่านั้นเขาจึงจ้องเขม็งพร้อมกับตะคอกออกมาว่า"ถ้าไม่มีผู้สนับสนุนก็อย่ามาเป็นข้าราชการ นี่เป็นคำพูดที่ชาญฉลาดมาทุกยุคทุกสมัย!""คนอย่างนายโม่หลิน ไม่มีภูมิหลังอะไรเลย หัวเดียวกระเทียมลีบ รู้จักเหลิ่งชิงซงแค่เท่านั้น คาดว่าตอนนี้น่าจะถูกเลขาหลิวจัดการไปแล้วล่ะ แค่ตัวเองก็จะเอาไม่รอดอยู่แล้ว""ต่อให้ฉันจะรังแกนายเกินไป แล้วนายจะทำอะไรได้ล่ะ?"เจิ้งโหย่วเหลียงหัวเราะอย่างเต็มที่และภูมิใจอย่างยิ่ง"วันนี้ฉันจะบอกเอาไว้เลยนะ!""ถ้าหากนายไม่ยอมมุดหว่างขาของฉันแล้วละก็ งั้นฉันก็จะให้พวกที่ไม่ดูตาม้าตาเรือพวกนั้นเก็บข้าวของและไสหัวออกไปให้หมด!"ก่อนที่โม่หลินจะได้พูดอะไรออกมาจูเต๋อเหริน โจวกั๋วเฟิง และเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกหลายสิบนายก็มารวมตัวกันรอบๆ และตะคอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธออกมา"ผู้อำนวยการโม่ คุณไม่จำเป็นต้องขอร้องเขาหรอก ต่อให้พวกเราจะเก็บข้าวของและออกไป พวกเราก็ไม่เสียใจหรอกนะ!""แต่ว่า พวกเราอดทนต่อความอั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 693
โม่หลินโบกมือ และพูดกับสายตรวจหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบกว่าปีว่า"คือว่า...เสี่ยวหลิว ไปปล่อยคนเถอะ รีบไปเร็วเข้า""ได้ครับ...ผู้อำนวยการโม่ ตอนที่คุณจะไปหาน้องหลิน พาพวกเราไปด้วยได้ไหม"โจวกั๋วเฟิง จูเต๋อเฟิงรู้ว่าโม่หลินก็ไม่มีทางเลือกอื่นถึงไปประนีประนอมแบบนั้นแม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่กลับต้องยอมรับมันอย่างเสียไม่ได้เพราะหากเจิ้งโหย่วเหลียงคิดจะจัดการกับพวกเขา มันก็คงง่ายดายเอาเสียมากๆแต่หลังจากที่เหตุการณ์แบบนี้ได้เกิดขึ้น พวกเขาก็ไม่อยากจะเป็นสายตรวจอีกต่อไปแล้วและการติดตามโม่หลินไปอยู่กับหลินเฟย คงจะเป็นทางเลือกที่ดีอยู่ไม่น้อย"ได้สิ ถึงเวลานั้นฉันจะพาพวกนายไปด้วยแน่นอน!"โม่หลินพยักหน้าตอบรับไม่นานหลังจากนั้นฉินฮ่าว ติงหราน และเฉินตงก็ได้ถูกสายตรวจที่ชื่อเสี่ยวหลิวปล่อยตัวออกมาในตอนแรก ฉินฮ่าวและคนอื่นๆ แทบไม่เชื่อว่าโม่หลินจะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้แต่เมื่อพวกเขาได้เห็นเจิ้งโหย่วเหลียง และได้ยินคำพูดอธิบายของเจิ้งโหย่วเหลียงแล้วนั้นพวกเขาถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น!จู่ๆ พวกเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที!"แม่งเอ๊ย ที่แท้ที่อู๋เทียนกลัวเขามากขนาดนั้น ก็เพราะกลัวว่าเ
Bab terbaru
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
