เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 614
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 615
"ท่านจะมาก็ไม่บอกผมล่วงหน้าสักหน่อย ผมจะได้ออกมาต้อนรับท่าน…""ผู้อำนวยการกัวยุ่งจะตายไป ยุ่งอยู่กับการรับเงินและเล่นกับผู้หญิง ฉันจะกล้าให้คุณออกมาต้อนรับได้อย่างไร?"เหลิ่งชิงซงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มแบบกึ่งๆ"เทศมนตรีเหลิ่ง ผม...ผม..."เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้กัวซ่าวเจี๋ยก็เหลือบไปมองเฉินจินเหว่ยและผางไห่ที่ใบหน้าดำคล้ำราวกับหมิ่นหม้อ จู่ๆ ก็เกิดอยากจะสาปแช่งอย่างรุนแรงออกมา!แม่งเอ๊ย เหลิ่งชิงซงมาถึงแล้ว ก็ไม่มาบอกเขาสักหน่อยอย่างนั้นเหรอ?เมื่อเห็นท่าทางที่เกรี้ยวกราดของเหลิ่งชิงซงแบบนี้แล้ว ไหนเลยที่เขาจะไม่รู้ว่า เหลิ่งชิงซงได้ยินคำพูดเมื่อครู่ที่ผ่านมาเสียทั้งหมดแล้ว!ขณะที่เขากำลังจะพูดอธิบายออกไป"พอได้แล้ว ฉันไม่อยากจะฟังคำพูดไร้สาระของพวกคุณอีกแล้ว!"เหลิ่งชิงซงมองไปยังผางไห่และกัวซ่าวเจี๋ย แล้วตะคอกเสียงดังออกมา"พวกคุณสองคนกล้ามากที่ช่วยเฉินจินเหว่ยให้มารังแกเพื่อนของน้องหลินแบบนี้ มันช่างน่าโมโหจริงๆ รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!""ก่อนที่ฉันจะให้คนมาตรวจสอบ ทางที่ดีพวกคุณมอบเงินที่ยักยอกมาตลอดหลายปีด้วยตัวเองดีกว่า ไม่อย่างนั้นแล้ว พวกคุณจะต้องอยู่ในคุก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 616
จากนั้นหลิ่วจือจินก็ได้มองไปยังหลินเฟยและเหลิ่งชิงซงด้วยความปลาบปลื้มในทันที"หลินเฟย เทศมนตรีเหลิ่งคะ วันนี้ต้องขอบคุณพวกคุณมากเลยนะคะ""ไว้มีโอกาส ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกคุณเป็นการตอบแทนนะคะ""จริงด้วย น้องหลิน เทศมนตรีเหลิ่ง หากไม่ได้พวกคุณ พวกเราก็คงยังไม่ได้ค่าแรงอย่างแน่นอน!""เรานัดเวลากันเอาไว้ดีไหมครับ พวกเราจะต้องเลี้ยงข้าวพวกคุณอย่างแน่นอน!"คนงานหลายต่อหลายคนเดินเข้ามา และพูดอย่างมีความสุข"ฮ่าฮ่า ไม่จำเป็นต้องเชิญฉันหรอกนะ คุณหลิ่วเชิญแค่น้องหลินก็พอแล้ว"เหลิ่งชิงซงหัวเราะและปฏิเสธออกมาเมื่อได้ยินเหลิ่งชิงซงบอกปัดแบบนี้แล้ว หลิ่วจือจินและคนงานอื่นๆ ก็คิดว่าเหลิ่งชิงซงนั้นมีงานยุ่งมาก จึงไม่กล้าพูดขอร้องมากไปกว่านี้แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว พวกเขากลับร้องขออย่างกระตือรือร้นเอาเสียมากๆ"งั้นก็ได้ งั้นวันมะรืนจะดีไหม มีเวลาฉันจะมากินข้าวกับพวกคุณนะ"ไม่มีทางเลือกอื่น หลินเฟยทำได้เพียงตอบรับพวกเขาไป"เจ๋งไปเลย พี่หลิ่วได้เงินเดือนคืนกลับมาแล้ว งั้นเราก็ไปเที่ยวอย่างไร้กังวลได้แล้วนะ!"เมื่อเห็นเรื่องราวได้จบลงแล้ว จ้าวลู่ลู่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเชียร์ออกมา!"หลินเฟย ค
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 617
"ไอ้หยา ก็หลินเฟยอยากจะแกล้งคุณสักหน่อยนี่นา ตอนนี้ในบริษัทไม่มียาเสริมความงามแล้ว ฉันจะพาพวกคุณเข้าไปทำยาเสริมความงามสักหน่อย แล้วคุณค่อยเอาไปนะ"จางซินเยว่ยิ้มๆ และพูดกับจ้าวลู่ลู่ว่า"อุ๊ย งั้นขอบคุณมากเลยนะซินเยว่ พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ!"จ้าวลู่ลู่ดึงจางซินเยว่อย่างตื่นเต้น แล้วเดินจับมือกันเข้าไปในประตูใหญ่ของบริษัทในเวลาเดียวกันนี้ เธอก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาตะโกนเรียกหลินเฟยว่า "ไปกันเถอะ หลินเฟย!""มัวยืนทำอะไรอยู่ รีบเข้าไปดูกันเถอะ!""ยาเสริมความงามขายดีขนาดนี้ ฉันก็อยากจะลองสักเม็ดสองเม็ดเหมือนกัน ดูสิว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบไหนกันแน่!"จางอวี้หลานก็แทบจะทนไม่ไหว พร้อมกับดึงจ้าวฟู่กุ้ยตามเข้าไปในทันที"บอสจางครับ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!""อุ๊ย นี่บอสหลินไม่ใช่เหรอ? บอสหลินก็กลับมาแล้ว!""สวัสดีครับบอสหลิน สวัสดีครับบอสจาง!"หลังจากเข้ามาถึงแผนกด้านในแล้ว กลุ่มผู้ถือหุ้นรายใหญ่กว่าสิบคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นหลินเฟยและจางซินเยว่เดินเข้ามาพร้อมกันจากนั้นพวกเขาก็เข้ามารุมล้อม และตะโกนออกมาอย่างกระตือรือร้น"แปลกจริงๆ หลินเฟย ทำไมพวกเขาถึงได้ปฏิบัติกับคุณกระตือร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 618
จากคำพูดที่ว่าดาวโรงเรียนบ้านนอกนี้มันไม่ยากเลยที่จะมองออกว่า ชายหนุ่มคนนี้ดูแคลนจ้าวลู่ลู่สักแค่ไหนอีกทั้งเมื่อมองดูการแต่งตัวของอีกฝ่าย ประกอบกับมีลูกน้องหลายต่อหลายคนที่คอยสนับสนุนอยู่แบบนี้เขาก็ดูเหมือนคุณชายจากตระกูลมั่งคั่งเป็นอย่างมากไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะมองคนอื่นต้อยต่ำแบบนี้"ไอ้หนุ่มคนนี้ทำไมพูดจาแบบนี้ล่ะ อะไรที่เรียกว่าดาวโรงเรียนบ้านนอก?""รีบมาขอโทษลู่ลู่ของเราเดี๋ยวนี้นะ!"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว จ้าวฟู่กุ้ยก็รีบชักสีหน้าแล้วตะคอกเสียงดังออกมาทันที"จริงด้วย ยาเสริมความงามนี้ใครเขาได้ให้ลู่ลู่ของเรามา นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าจะขายก็ขายให้แบบนี้?"จางอวี้หลานก็โกรธมากเช่นกัน"ฮ่าฮ่า พวกนายดูสิ แค่พูดไม่กี่คำก็ร้อนอกร้อนใจแล้ว นี่แหละที่เขาว่าคนบ้านนอกไม่มีการศึกษา""ยังไม่อดทนเท่ากับหมาตัวหนึ่งที่ฉันเลี้ยงเลยนะ!"ชายหนุ่มไม่สนใจจ้าวฟู่กุ้ยและจางอวี้หลานเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกว่าท่าทางที่โกรธเกรี้ยวของพวกเขานั้น มันน่าตลกเอาเสียมากๆขณะที่พูด เขาก็มองจ้าวลู่ลู่อย่างไม่อดทน พร้อมกับพูดต่อไปว่า"ดาวโรงเรียนบ้านนอก ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เธอไม่ไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 619
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หมิงฮุย นายอย่ารังแกใครเขาขนาดนี้สิ หมามันจนมุมยังกระโดดข้ามกำแพงได้ หากทำให้ใครเขาร้อนใจขึ้นมาแล้วแว้งมากัดนายเข้าจะทำอย่างไร?"ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันที่อยู่ด้านหลังได้ตบไหล่ฉู่หมิงฮุยแล้วหัวเราะออกมา"นี่ไม่ถือว่ารังแกใครหรอกนะ ฉันไม่ได้ลงไม้ลงมือสักหน่อย ต่อให้จะลงมือก็ไม่เป็นอะไร แค่ไอ้พวกกระจอกงอกง่อยเท่านั้น ตีจนพิการ ชดเชยเงินเล็กน้อยก็ได้แล้ว""ไอ้พวกยาจกเอ๊ย" ฉู่หมิงฮุยหัวเราะเยาะออกมา"ฉู่หมิงฮุย อย่าให้มันมากไปนะ!""รีบมาขอโทษหลินเฟยเดี๋ยวนี้นะ!"สีหน้าของจ้าวลู่ลู่แดงก่ำด้วยความโกรธ เธอกำหมัดแล้วตะคอกออกมาก่อนหน้านี้ตอนที่ถูกฉู่หมิงฮุยรังแก เธอไม่ได้โกรธขนาดนี้เสียด้วยซ้ำแต่เมื่อเห็นว่าหลินเฟยถูกดูแคลนต่อหน้าต่อตาแบบนี้ เธอก็แทบอยากจะกัดฉู่หมิงฮุยให้ตายไปเสียให้ได้ใบหน้าของหลินเฟยเย็นยะเยือก เขาเข้ามาขวางจ้าวลู่ลู่แล้วพูดขึ้นมาว่า"ไม่เป็นไรหรอกพี่ลู่ลู่ คนที่ไร้มารยาทแบบนี้ ผมจำเป็นต้องสั่งสอนเขาว่าการเป็นคนจะต้องทำอย่างไร""คุณคอยดูก็พอแล้วล่ะ"ขณะที่พูดเขาก็ก้าวเข้าไปและจับคอของฉู่หมิงฮุยเอาไว้แล้วพละกำลังนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง เขาบีบ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 620
"แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไว้หน้าแกเกินไปจริงๆ อยากตายนักใช่ไหม?""เชื่อหรือไม่ว่าวันนี้ฉันจะจัดการแกให้ตายไปเลย!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว จ้าวฟู่กุ้ยก็ย่างสามขุมเข้าไปและเตะฉู่หมิงฮุยอย่างเต็มแรงสองสามที!"เกินไปแล้วนะ นี่มันลูกใครกัน ช่างไร้มารยาท ไร้การศึกษาเสียจริงๆ!""ถ้าแกกล้าทำอะไรกับจ้าวลู่ลู่จริงๆ พวกเราจะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ อย่างแน่นอน!"จางอวี้หลานยิ่งถ่มน้ำลายใส่หน้าฉู่หมิงฮุยไปโดยตรงและก็คงไม่ต้องพูดถึงจ้าวลู่ลู่แต่อย่างใดเธอโกรธจัดจนกัดฟันกรอดๆ น้ำตาที่คลอเบ้าก็สั่นไหวไปมาหลินเฟยก็คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่ถูกกระทืบอย่างรุนแรงยกใหญ่ไปแล้วนั้น ฉู่หมิงฮุยคนนี้กลับไม่สำนึกแต่อย่างใดอีกทั้งดูจากท่าทางแล้ว เขายังคิดวางแผนที่จะทำร้ายจ้าวลู่ลู่แบบนั้นจริงๆ!หลินเฟยไม่สามารถไปเฝ้าจ้าวลู่ลู่ที่โรงเรียนได้ทุกวันดวงตาของเขาเย็นชา และตัดสินใจได้ในทันทีเขาเตะฉู่หมิงฮุยจนนอนฟุบไปกับพื้น จากนั้นก็หยิบเข็มเงินที่ติดตัวมาแทงไปที่กระเพาะปัสสาวะของฉู่หมิงฮุยโดยตรงต่อจากนั้น เข็มอีกสองสามเล่มก็ได้แทงเข้าไปที่ศีรษะของฉู่หมิงฮุยอีกทีและเข็มสองเล่มนี้ ก็สามารถทำให้ฉู่หมิงฮุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 621
ทันใดนั้นสีหน้าของฉู่เทียนฮ่าวและภรรยาก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขาทั้งตกใจและโกรธเอาเสียมากๆ!"ลูกชายของฉันได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว!""ทำไมยังจับเขาใส่กุญแจมือแบบนี้อีก?"ฉู่เทียนฮ่าวรีบซักถามสายตรวจสองสามนายอย่างเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที"เถ้าแก่ฉู่ คือว่า...คุณดูเองเถอะ"สายตรวจวัยกลางคนคนหนึ่งถอนหายใจและพูดออกมา"ดูเองงั้นเหรอ? ดูอะไร…" จู่ๆ ฉู่เทียนฮ่าวก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสนทันที"หมิงฮุย หมิงฮุย!""ลูกเป็นอะไรไปหมิงฮุย? ใครกันที่ทำร้ายลูกขนาดนี้ แม่จะหาคนไปจัดการให้ลูกเอง!"และในครั้งนี้หลินหย่าจือแม่ของฉู่หมิงฮุยก็ได้วิ่งเข้าไปหาฉู่หมิงฮุย และจับมือของเขาเอาไว้แน่นจากนั้นน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาอย่างไม่ขาดสาย!"นม...นมใหญ่...ฉันอยากได้นมใหญ่ๆ!"แต่ฉู่หมิงฮุยไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับมองหน้าอกของหลินหย่าจือจนน้ำลายไหลออกมาและท่าทางนั้นก็ดูปัญหาอ่อนเป็นอย่างมากหากมือไม่ได้ใส่กุญแจเอาไว้ เขาก็คงจะยื่นมือไปคว้าเอาไว้เสียแล้ว"หมิงฮุย ลูกกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ แม่เป็นแม่ของลูกนะ ลูกจำแม่ไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?"จู่ๆ หลินหย่าจือก็ใจเต้นตึกตักและรีบถามหมอที่อยู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 622
"หลินเฟยคุณอยากจะพูดอะไร ก็พูดตอนนี้เลยก็ได้""ยังไงอาหารก็ยังไม่ได้มาเสิร์ฟ"จ้าวลู่ลู่ถามอย่างสงสัย"จริงด้วยเสี่ยวเฟย มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆ ก็ได้ ทุกคนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ไม่มีอะไรต้องอายนี่นา"จางอวี้หลานพูดด้วยรอยยิ้ม"งั้นก็ได้ครับ งั้นผมพูดตรงๆ เลยนะ ช่วงนี้พี่ลู่ลู่จะเปิดเทอมแล้วใช่ไหมครับ?"หลินเฟยแสดงความคิดเห็นของตัวเองออกมา"ผมแค่อยากจะซื้อบ้านสักหลังในเมืองให้เธอ เพื่อใช้ในการเข้าเรียน""แบบนี้ต่อไปพี่ลู่ลู่จะไปเรียนสะดวกขึ้น ไม่ต้องเทียวไปกลับที่บ้านให้มันลำบากน่ะครับ""หากลุงฟู่กุ้ยเป็นห่วงเรื่องที่พี่ลู่ลู่อยู่ลำพังในเมือง ไม่มีคนดูแล ผมก็จะซื้อบ้านอีกหลังข้างๆ เพื่อให้พวกลุงมาอยู่ก็ได้นะครับ"ในความเป็นจริง นี่คือวิธีการที่หลินเฟยคิดขึ้นมา เพื่อไม่ให้จ้าวลู่ลู่กลับไปที่หมู่บ้าน แบบนี้ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงที่เธอจะรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพานเสี่ยวเหลียนได้แล้ว"อุ๊ย ความจริงลุงฟู่กุ้ยก็อยากจะซื้อบ้านให้ลู่ลู่เอาไว้ไปเรียนตั้งนานแล้วนะ""แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ว่าลุงฟู่กุ้ยขาดแคลนเงิน ก็เลยไม่ได้ซื้อสักที""ยังเป็นเสี่ยวเฟยของเราที่มีน้ำใจ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
