เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 587
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 588
แม้ว่าเธอจะไม่เคยมีอะไรแบบนั้นกับหลินเฟยมาก่อนแต่เมื่อมองเห็นท่าทางของหลินเฟยและจางซินเยว่แล้ว ไหนเลยที่เธอจะไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนคิดที่จะทำอะไรกัน?ทันทีที่พูดจบ ลู่หลีก็เข้ามาดึงให้หลินเฟยออกจากห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวไปทันทีเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถยอมให้หลินเฟยไปนอนกับจางซินเยว่ได้แต่ทว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าจางซินเยว่ เธอก็ไม่ได้ยอมรับว่าตัวเองชอบหลินเฟย เพราะแบบนั้นเธอจะต้องถูกจางซินเยว่ดูถูกอย่างแน่นอน!"สายตรวจลู่ คุณไม่ชอบหลินเฟยไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณจะสนใจทำไมว่าเขาจะนอนที่ไหน?"จางซินเยว่ขมวดคิ้ว และไม่ยอมให้เขาออกไปและเธอก็เข้ามาดึงมือข้างหนึ่งของหลินเฟยไว้ด้วยเช่นกัน ทั้งสองเกิดการยื้อแย่งกันขึ้นมา"ฉันไม่ชอบเขาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่า..."ลู่หลีรีบหาเหตุผลให้กับตัวเองในทันที"แต่ว่า เขาเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก ฉันคิดว่าเขาควรจะกลับไปอยู่บ้านกับคนในครอบครัวเสียมากกว่านะ!""ยังไงเสีย เทศมนตรีเหลิ่งก็ได้ส่งคนไปคุ้มครองคุณแล้ว คุณไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเองแต่อย่างใด!"คิ้วที่งดงามของจางซินเยว่ได้ขมวดกันเป็นก้อน พร้อมกับพูดขึ้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 589
"พี่ซินเยว่ สายตรวจลู่ งั้นเอาแบบนี้ดีไหม พวกคุณสองคนกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมกันกับผมดีหรือเปล่า?""พวกคุณสองคนอย่าได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้เลยนะ"หลินเฟยฝืนยิ้มและพูดอย่างขมขื่นออกมาโดยคิดหาวิธีที่ดีที่สุดขึ้นมาได้"ฮึ่ม คุณเห็นแล้วหรือยังว่า หลินเฟยต้องการกลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวากับฉัน เขาไม่กลับไปบ้านพร้อมกับคุณ"ลู่หลีกลับไม่สนใจหลินเฟยแต่อย่างใดเพียงพูดอย่างได้รับชัยชนะกับจางซินเยว่ว่า"ฮึ่ม หลินเฟยก็บอกแล้วว่าจะกลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวาด้วยกัน ไม่ใช่แค่คุณคนเดียว อีกอย่าง ฉันก็สามารถพักที่บ้านหลินเฟยได้ คุณทำได้ไหมล่ะ?""ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า เวลาที่นอนตอนกลางคืน คุณจะยังมายุ่งกับพวกเราได้?"จางซินเยว่เลิกคิ้วพร้อมกับพูดออกมาระหว่างของคำพูด จู่ๆ ลู่หลีก็ได้ระงับเอาไว้"ฉัน...ทำไมฉันจะทำไม่ได้? เธออยู่ได้ ฉันก็อยู่ได้เหมือนกัน!""คืนนี้ฉันจะไม่ไปไหนหรอกนะ พวกคุณนอนที่ไหน ฉันก็จะนอนที่นั่นแหละ!"ลู่หลีก็ดื้อดึงจนสุดกำลัง พูดจบก็เดินออกจากห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวไปในทันที"คุณกับหลินเฟยไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณมีสิทธิ์อะไรมาพักอยู่ที่บ้านของเขา?""หากลือออกไป คุณไม่กลัว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 590
"ใช่ คุณรีบใส่เสื้อเถอะ ต่อให้คุณชนะ ฉันก็จะไม่สู้กับคุณแล้ว!"เมื่อได้เห็นทิวทัศน์ที่น่าภาคภูมิใจของลู่หลีแล้วนั้นปรากฏว่ามันไม่ได้ด้อยไปกว่าของตัวเอง กระทั่งดูดีกว่าอีกต่างหากแบบนี้จางซินเยว่ก็รู้สึกไม่สมดุลในใจขึ้นมา พร้อมกับอดไม่ได้ที่จะอับอายและขุ่นเคือง"คุณบอกว่าไม่สู้ก็คือไม่สู้อย่างนั้นเหรอ?""ฉันก็ไม่ได้อยากจะสู้กับคุณเหมือนกัน ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า สิ่งที่คุณมี ฉันก็มีทุกอย่าง สิ่งที่คุณให้ได้ ฉันก็สามารถให้ได้ และอีกอย่างในท้องของฉันก็มีลูกของหลินเฟยแล้ว!""ต่อให้คุณจะโกรธ คุณก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้!"ลู่หลีตะคอกเสียงดังออกมา และตั้งใจที่จะยั่วยุจางซินเยว่ให้โกรธ"อะไรนะ? คุณและหลินเฟยมีลูกกันแล้วงั้นเหรอ!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว จางซินเยว่ก็รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาเธอนั่งอยู่บนเบาะอย่างว่างเปล่าด้วยสีหน้าที่รับไม่ได้"พี่ซินเยว่ พี่อย่าฟังเธอพูดเพ้อเจ้อ ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอเลย ไม่ได้เข้าไป แล้วจะท้องได้อย่างไรกันล่ะ!"หลินเฟยแทบจะกระอักเลือดออกมาและรีบอธิบายกับจางซินเยว่อย่างรวดเร็วบ้าบอเสียจริงๆ ลู่หลีช่างทุ่มสุดกำลังเสียจริงๆ อะไรก็สามารถพ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 591
"ได้ยินหรือยัง ที่นี่ไม่มีห้องแล้ว คุณรีบกลับไปในเมืองของคุณจะดีกว่า!"ยังไม่ทันที่ถังรั่วเสวี่ยจะได้หาเหตุผลลู่หลีก็กระหยิ่มในใจ พร้อมกับตะโกนใส่จางซินเยว่"ไม่เป็นไรค่ะน้าถัง ฉันปูพื้นนอนก็ได้ ยังไงตอนเด็กๆ ในหมู่บ้านก็นอนแบบนี้ ฉันชินแล้วล่ะค่ะ"จางซินเยว่ชำเลืองมองลู่หลี แล้วถึงได้พูดกับถังรั่วเสวี่ยออกไป"คือว่า...ซินเยว่ ตอนนี้เธอเป็นถึงประธานใหญ่ของเภสัชกรรมหนานผิง บ้านใหญ่ๆ มีเธอก็ไม่นอน ตอนนี้มาปูพื้นนอนอยู่ที่นี่ เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?"พานเสี่ยวเหลียนรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก"ฉันก็แค่อยากจะปูพื้นนอน ไม่ได้คิดอะไรเลย"จางซินเยว่ใช้หางตาชำเลืองมองไปยังหลินเฟย พร้อมกับพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้แล้วถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็ตอบสนองได้ในทันที!เกรงว่ารองผู้บังคับบัญชาสาวสวยคนนี้ และจางซินเยว่ที่เป็นประธานของเภสัชกรรมหนานผิง!น่าจะเป็นเพราะหลินเฟยถึงได้เกิดความหึงหวงกัน และต้องการพักอยู่ที่คลินิกแบบนี้!"เสี่ยวเฟย นายมานี่กับอาหน่อย อาเล็กจะพูดอะไรให้ฟัง"ถังรั่วเสวี่ยพูดกับหลินเฟย จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องเป็นคนแรกโดยคิ้วที่ขมวดแน่น"คือว่า พี่สะใ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 592
"อาเล็ก ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเที่ยวหาเธอสักหน่อย มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ..."หลินเฟยถอนหายใจออกมาจากนั้นเขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองและเจียงเฉินหยู่ทั้งหมดออกมาเมื่อได้ยินว่าหลินเฟยได้พบกับอันตรายหลายครั้ง และช่วยเจียงเฉินหยู่เอาไว้หลายครั้งถังรั่วเสวี่ยก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันทีเธอเป็นห่วงความปลอดภัยของหลินเฟยมาก โชคดีที่หลินเฟยไม่เป็นอะไร และไม่ได้เกิดอุบัติเหตุใดๆ ขึ้นมาในที่สุด ถังรั่วเสวี่ยก็ได้ถอนหายใจหนักๆ ออกมา"เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ มิน่าล่ะเธอถึงได้ชอบนายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ปัญหาก็คือว่า เธอรู้ว่านายมีผู้หญิงอยู่รอบตัวมากมายขนาดนี้หรือเปล่าล่ะ?""ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้บอกเธอ" หลินเฟยพูดตามความจริง"เวลาที่ไปพบกัน อาเล็กจะต้องช่วยผมปิดเอาไว้นะครับ""ชาติที่แล้วอาคงจะเป็นหนี้ชีวิตนายจริงๆ!"ถังรั่วเสวี่ยคิดทบทวนอยู่นาน ในที่สุดก็ทำได้เพียงตอบตกลงไปเท่านั้นช่วยไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะโกรธหลินเฟยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แค่ไหน แต่กลับไม่สามารถมองผ่านโดยไม่ช่วยเขาได้ใครให้เธอชอบหลินเฟยอย่างหัวปักหัวปำแบบนี้ด้วยล่ะ?"เรารีบออกไปเถอะ เดี๋ยวพวกเธอก็เกิดสงสั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 593
หลินเฟยตอบกลับ จากนั้นก็กลอกตามองมาที่ลู่หลีเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา"จริงด้วยสายตรวจลู่ ผมขอคุยกับคุณหน่อยจะได้หรือเปล่า?""มีอะไร คุณพูดมาสิ" ลู่หลีถามอย่างสงสัย"บางครั้งผมก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านบ่อยๆ คุณช่วยจัดคนมาออกตรวจที่หมู่บ้านเถาฮวาหน่อยจะได้หรือเปล่า เพื่อจะได้ไม่มีใครกล้ามารังแกพวกอาเล็กอีกตอนที่ผมไม่อยู่"หลินเฟยพูดขึ้นมา"เรื่องแบบนี้ยังจะต้องให้คุณมาบอกอีก? เมื่อกี้ฉันได้กำชับไปแล้ว และในตอนที่ฉันว่างๆ ฉันก็จะออกตรวจด้วยตัวเองนะ""คุณไม่ต้องกังวลอะไรเลย"ลู่หลีกลอกตามองบนให้กับหลินเฟย และพูดออกมา"เรื่องพวกนี้ ไม่ต้องให้คุณมาทำเองหรอก เทศมนตรีเหลิ่งน่าจะจัดการทั้งหมดแล้ว คุณจะพูดกับหลินเฟยดีๆ ไม่ได้หรือไง กลอกตามองบนทำไมกัน"ก่อนที่หลินเฟยจะได้เอ่ยอะไรออกมา จางซินเยว่ก็ได้แย่งพูดไปเสียก่อนแล้ว"ฉันยินดีที่จะทำ ไม่ชอบเธอก็กลอกตาด้วยก็ได้นี่"ลู่หลีโต้ตอบกลับ"เฮ้อ พวกคุณทะเลาะกันไปเถอะนะ ผมจะออกไปเดินเล่นหน่อย"จู่ๆ หลินเฟยก็อยากจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ขึ้นมาเมื่อดูท่าทางการทะเลาะของทั้งสองคนแล้ว น่ากลัวว่าจะต้องทะเลาะกันอีกนาน และตัวเองก็หลบเลี่ยงเสียดีกว่าเม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 594
"ยังไม่ต้องหรอกหลินเฟย ขอบคุณความหวังดีของคุณนะ""แต่ว่า คุณไม่ต้องเป็นกังวลมากไปนะ พวกเราได้ไปพบสื่อแล้ว เชื่อว่าน่าจะได้เงินเดือนเร็วๆ นี้แหละ""ถ้าเราจัดการไม่ได้จริงๆ ฉันก็จะติดต่อคุณให้ภายหลังนะ"หลิ่วจือจินพูดอย่างขอบคุณออกมา"งั้นก็ได้ พี่หลิ่ว ถ้ามีเรื่องก็โทรหาผมได้ตลอดเวลานะ"หลินเฟยไม่ได้บังคับแต่อย่างใดโทรศัพท์มือถือเพิ่งจะวางสายไป ยังไม่ทันได้เก็บใส่กระเป๋าก็มีสายโทรเข้ามาอีกครั้งโดยที่ปลายสายมีเสียงที่ประหลาดใจดังแว่วมา"ไอ้หยา หลินเฟย ในที่สุดคุณก็รับสายสักที พรุ่งนี้เช้าฉันก็จะถึงบ้านแล้ว คุณคิดถึงฉันหรือเปล่า?""คุณไม่รู้หรอกนะว่า ช่วงเวลาหลายวันมานี้ ฉันคิดถึงคุณแทบแย่แล้วนะ!""ทุกคืนไม่มีคุณอยู่ด้วย ฉันนอนไม่หลับเลย!"เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว เป็นความจริงที่เขาไม่ได้พบกับจ้าวลู่ลู่มาสักพักแล้วเมื่อเจ็ดแปดวันก่อน เพราะลูกชายของอาแต่งงาน เธอจึงติดตามจ้าวฟู่กุ้ยและจางอวี้หลานไปยังเมืองที่อยู่ข้างๆ ด้วยเดิมทีเธอคิดว่าอย่างมากวันสองวันก็กลับไปแล้วแต่ผลที่ได้ก็คือ ประจวบเหมาะกับอีกสองสามวันจะเป็นวันเกิดคุณตาของจ้าวลู่ลู่พอดีซึ่งเป็นวันแซยิดครบรอบแปดสิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 595
เห็นได้ชัดว่า มันเป็นเพราะการมาอย่างกะทันหันของลู่หลีและจางซินเยว่นั่นเอง"ผมรู้แล้วครับพี่สะใภ้"หลินเฟยวิ่งเหยาะๆ ไปตลอดทาง เมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เขาก็โอบกอดเอวบางของพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้ทันที"พี่สะใภ้ครับ พี่ยังเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า?""คืนนี้รอให้พวกเธอนอนกันหมดแล้ว ผมจะช่วยนวดรักษาให้นะครับ""เด็กบ้า ยังจำเรื่องที่พี่สะใภ้เจ็บหน้าอกอยู่อีก?""พี่ก็คิดว่านายมีผู้หญิงมากมายขนาดนั้น คงจะลืมพี่สะใภ้เก่าๆ อย่างพี่ไปแล้วเสียอีก"พานเสี่ยวเหลียนมองหลินเฟยอย่างเบาๆ แล้วพูดขึ้นมา"จะเป็นไปได้อย่างไรกันพี่สะใภ้ ต่อให้ผมจะมีผู้หญิงอีกหลายต่อหลายคน แต่ผมก็ไม่มีวันลืมพี่ได้ เพราะพี่เป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตผมเลยนะ"หลินเฟยรู้ว่าเธอกำลังหึงหวงอยู่และเขาก็จูบไปที่ริมฝีปากบางของเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยขึ้นมาหลังจากจูบไปสักพักแล้ว เธอก็สัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนบนตัวของหลินเฟยและพานเสี่ยวเหลียนก็ไม่ได้โกรธอีกต่อไปในทางกลับกัน เธอก็รู้สึกเขินอายมากขึ้นอีกต่างหาก"หยุดจูบได้แล้วเสี่ยวเฟย กลับไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวพวกเธอจะรอนานจนร้อนใจได้นะ""แล้วคืนนี้พบกันนะพี่สะใภ้""อืม พี่
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
