บทที่ 57

“ไม่ใช่ความปิดของคุณสักหน่อย ไม่ต้องขอโทษผมหรอก”

“แต่ผมต้องบอกเอาไว้ก่อนนะ ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้าครั้งหน้าพ่อของคุณยังกล้าด่าสาดเสียเทเสียผมอีก งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจเขาก็แล้วกัน!”

หลินเฟยกอดจ้าวลู่ลู่เอาไว้แน่น พลางจูบเธอด้วยความโลภ

จ้าวลู่ลู่ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด ทว่ากลับไม่คิดเลยว่าจะพยักหน้ายินยอม

เมื่อเห็นว่าเธอเองก็คิดว่าเรื่องที่จ้าวฟู่กุ้ยทำมันเกินไปจริง ๆ

หลินเฟยจูบไป ๆ เขาก็เริ่มจิตใจฟุ้งซ่านขึ้นมา เขาปล่อยไปตามอำเภอใจและเริ่มคลึงส่วนที่เนื้อนุ่มนิ่มของจ้าวลู่ลู่

ผ่านการก่อเรื่องของจ้าวฟู่กุ้ยเช่นนี้ จ้าวลู่ลู่เองก็รู้สึกผิดต่อหลินเหยเช่นกัน

หลินเฟยกำลังคิดอยู่ว่าจะฉวยโอกาสสานความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับจ้าวลู่ลู่ดีหรือไม่

ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ขนปุกปุย กำลังถูไถอยู่ที่แขนของตัวเอง

เมื่อลืมตามามอง ก็คือเจ้าเสือตัวเมื่อกี้นั่นเอง มันกำลังมองเขาด้วยใบหน้าประจบเอาใจ

“อ๊า หลินเฟย มันจะกินพวกเราแล้วหรือเปล่า!”

พอจ้าวลู่ลู่เห็น ก็กลัวเป็นอย่างมากจนร้องออกมา

เมื่อครู่เธอลืมความเป็นตัวเองไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าแม้แต่เรื่องที่เจ้าเสืออยู่ข้างกายก็ลืมไปด้วยเช่นกัน