LOGINShare
บทที่ 543
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 544
"เสี่ยวเฉินแก...แกมีความเพียรมันเป็นสิ่งที่ดี แต่นิสัยของแกมันมุทะลุและโหดเหี้ยมเกินไป แม้ว่าจะให้โอกาสแก แกก็คว้าเอาไว้ไม่อยู่หรอก""ก็เพราะว่าแกเป็นแบบนี้ ดังนั้นคุณท่านก็เลยให้พี่สาวของแกเข้าไปรับช่วงต่องานเหมือนแร่หยกนี้ไงล่ะ""ในเมื่อเรื่องราวมันได้เกิดขึ้นมาแล้ว ในส่วนที่ไม่จำเป็น พ่อก็จะไม่พูดมาก รอให้แกกลับมาแล้ว คุณท่านได้ตัดสินใจให้แกเริ่มทำงานจากระดับล่างของตระกูลเจียงขึ้นมา ภายในสิบปี หากแกมีผลงานเป็นที่น่าพอใจ คุณท่านก็ยังจะให้โอกาสแกเข้ามาในบ้านของตระกูลเจียงอีกครั้ง"เจียงเจี้ยนหลินพูดพร้อมถอนหายใจหนักๆ ออกมา"พ่อครับ ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณปู่จะใจดีขนาดนั้น เป็นเพราะพ่อได้ทำข้อตกลงอะไรกับเขาหรือเปล่า?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงเฉินก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นตระกูลเจียงมีธุรกิจขนาดใหญ่ ลูกหลานมากมาย และบทลงโทษนั้นจะรุนแรงอย่างหากที่เปรียบไม่ได้ เขาทำเรื่องแบบนี้ลงไป คงไม่ได้รับโทษแค่นี้อย่างแน่นอนแม้ว่าสิบปีฟังดูแล้วมันจะเนิ่นนาน แต่ในตัวของเขายังไงก็มีเลือดของตระกูลเจียงไหลอยู่ หากมีตระกูลเจียงอยู่เบื้องหลัง ใครบ้างที่จะไม่ร่วมมือด้วยขอแค่มีโอกาสเล็กน้อย เขาก็จะส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 545
ทันทีที่หลินเฟยต้องการดูหยกต่อในเวลานี้ หัวหน้าจูและคนงานคนอื่นๆ อีกหลายคนก่อนหน้านี้ก็ได้กลับเข้ามา พร้อมกับหินหยกหยาบที่ทำการตัดแล้วหลายชิ้น โดยใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตกตะลึง!"คุณเจียงครับ เป็นเหมือนที่คุณพูดเอาไว้จริงๆ ปรมาจารย์หลิน พูดคำไหนก็คำนั้นจริงๆ!""หยกที่เราได้ทำการขุดออกมานั้นเป็นเหมือนอย่างที่ปรมาจารย์หลินพูดเอาไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน!"เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเฟยก็รู้ตัวว่าเขาได้ถูกสงสัยอีกแล้วแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยเพราะข้อเท็จจริงนั้นได้พิสูจน์ความสามารถให้ตัวของเขาแล้ว"ในเมื่อรู้แล้วว่าปรมาจารย์หลินเก่งแค่ไหน ทำไมยังไม่รีบไปขอโทษปรมาจารย์หลินอีก?"เจียงเฉินหยู่พูดแกมติดตลก"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ปรมาจารย์หลินครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ จึงมองไม่เห็นความสามารถของปรมาจารย์หลินได้!""โปรดรับคำขอโทษของผมด้วยนะครับ!""คืนนี้ฉันจะเลี้ยงเหล้าปรมาจารย์หลินเองนะครับ!"หัวหน้าจูรีบหัวเราะแหะๆ แล้ววิ่งไปขอโทษหลินเฟยเป็นการยกใหญ่"เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่จำเป็นหรอก ผมก็ไม่ได้โกรธสักหน่อย หัวหน้าจูรีบจัดเตรียมคนไปขุดหยกต่อเถ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 546
ที่แท้ หลังจากที่รู้ว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ได้มีชีวิตรอดกลับมาแล้วนั้น เจียงเฉินก็ได้เตรียมแผนรองรับเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วซึ่งเขารีบเตรียมการป้องกันหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่กลับมาคิดบัญชีกับตัวเอง โดยวางแผนร้ายที่สุดเท่าที่จะทำได้และสาเหตุที่เขาได้หลบซ่อนอยู่ที่ประตูเหมืองแร่ในเวลานั้นนั่นก็เป็นเพราะว่า เขาเพิ่งจะแอบวางกับดักระเบิดไว้ที่ปากถ้ำถึงแปดลูกนั่นเอง!หากหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ไม่ได้กลับมาเร็วขนาดนี้ เขาคงจะวางกับดักระเบิดได้มากกว่านี้เป็นแน่!และเหตุผลที่เขาเลือกสถานที่แห่งนี้นั่นเป็นเพราะว่า พื้นที่ด้านหน้าปากถ้ำถูกจัดไว้สำหรับวางหินหยกหยาบ และเขาก็คาดว่าเจียงเฉินหยู่และหลินเฟยจะต้องเข้ามาอย่างแน่ๆตามคาด ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้!ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีการระวังตัวใดๆ!กับดักระเบิดได้ระเบิดขึ้นพร้อมกัน และปากถ้ำก็ถล่มลงมาทับร่างเจียงเฉินหยู่และหลินเฟยไว้อย่างแน่นหนา โดยฝังพวกเขาให้ตายทั้งเป็นอยู่ในนั้นและนี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมหลินเฟยถึงได้รู้สึกว่าพื้นที่ส่วนนี้ถึงร่วนกว่าพื้นที่ในบริเวณอื่นๆแต่น่าเสียดายที่ว่า หลินเฟยคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 547
ซ่าซ่า!เพิ่งเดินออกไปสองก้าว จู่ๆ กองหินด้านหลังก็เริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาแล้วและหินพวกนั้นก็ได้ซ่าซ่าหล่นร่วงลงมาทันที"เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าพวกเขาทั้งสองคนยังมีชีวิตอยู่?"เจียงเฉินหยุดฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัวแต่เมื่อหวนคิดขึ้นมา มันเป็นไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อยหินก้อนใหญ่พวกนี้ อย่างน้อยก็มีน้ำหนักกว่าพันกว่าหมื่นกิโลกรัมเลยทีเดียว หากทับใครแล้ว จะต้องกลายเป็นเนื้อบดอย่างแน่ๆ แล้วจะคลานออกมาได้อย่างไรกัน?แต่ทว่า ยังไม่ทันที่เจียงเฉินจะได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาซ่าซ่าก้อนหินจำนวนมากได้ลื่นไถลลงมาราวกับภูเขาถล่ม หลินเฟยเต็มไปด้วยฝุ่น โอบกอดเจียงเฉินหยู่ที่หมดสติเอาไว้ พร้อมกับทะลุกองหินเหล่านั้นออกมาจริงๆ!การระเบิดเมื่อครู่ที่ผ่านมา หลินเฟยนั้นคาดไม่ถึงเลยจริงๆแต่ทว่าในตอนนั้น พอดีกับการที่เขาเตรียมจะแต๊ะอั๋งเจียงเฉินหยู่โดยกอดเธอเอาไว้แน่นดังนั้น เมื่อกับดักระเบิดได้ระเบิดออกมาพร้อมกัน หลังจากที่ปากถ้ำได้ถล่มลงมาแล้วหลินเฟยจึงอยู่ในสภาวะที่ปกป้องเจียงเฉินหยู่โดยสัญชาตญาณ!หากเป็นคนอื่นอาจจะถูกทับจนกลายเป็นเนื้อบดไปแล้ว แต่หลินเฟยไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาพยายามรวบรวมกำลังท
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 548
ในส่วนของคนงานเหมืองแร่หยก หลินเฟยก็คิดทบทวนแล้วว่า การระเบิดนี้ทำให้หินพังทลายมาปิดปากถ้ำไว้เพียงแค่บางส่วนเท่านั้น พวกเขาไม่ได้มีอันตรายถึงแก่ชีวิตแต่อย่างใดขอแค่ขุดหินที่ปิดปากถ้ำเอาไว้ออกไป พวกเขาก็จะสามารถมีชีวิตรอดได้ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการช่วยชีวิตของเจียงเฉินหยู่!หลินเฟยอุ้มเจียงเฉินหยู่เอาไว้และวิ่งไปตลอดทาง ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะค้นหาสมุนไพรที่จะนำมาทำยาฟื้นคืนชีพในป่าใหญ่นี้แม้ว่าจะมีวิธีรักษาเจียงเฉินหยู่แล้วแต่วัตถุดิบยานั้นช่างหายากเสียเหลือเกินและหลินเฟยก็ไม่มั่นใจว่า ตัวเองจะตามหาได้ครบหรือไม่ถ้าหากว่าเขาไม่สามารถรวบรวมวัตถุดิบยาได้ในระยะเวลาอันสั้นแล้วละก็ เจียงเฉินหยู่ก็คงจะต้องตายไปอยู่ดี!เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฟยก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาอีกครั้ง!เพราะนี่คือบริเวณขอบสุดของสายแร่หยก ก้อนหินใต้ดินนั้นถูกขุดจนว่างเปล่าแล้ว และไม่มีร่องรอยของมนุษย์แต่อย่างใด เกรงว่าคงจะไม่มีวัตถุดิบยาอะไรหลงเหลืออยู่เลย!หลินเฟยต้องการค้นหาวัตถุดิบยา ดังนั้นเขาจึงต้องเข้าไปในป่าลึกเท่านั้น!"หลินเฟย…หลินเฟย…""ฉันตายไปแล้วงั้นเหรอ? ดีจริงๆ ตายไปแล้วยังมีคุณคอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 549
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจียงเฉินหยู่ได้รับบาดเจ็บซ้ำอีกครั้งหลินเฟยจึงทำได้เพียงวางเธอเอาไว้ที่นี่ หลังจากหาวัชพืช กิ่งไม้ และใบไม้แห้งๆ มาปกคลุมเธอเอาไว้แล้วเขาก็รีบวิ่งไปในป่าลึกในทันที!ยังดีที่หลินเฟยสามารถจำลักษณะพิเศษของวัตถุดิบในตำราทางการแพทย์นั้นได้ทั้งหมดและสามารถจำได้ว่า วัตถุดิบที่จะใช้ทำยาฟื้นชีพนั้นขึ้นอยู่ที่ไหนบ้าง!เมื่อได้พบวัตถุดิบยาที่ขึ้นกระจัดกระจายระหว่างโขดหิน เขาก็เตะโขดหินจนแหลกเพื่อเก็บยา!เมื่อได้พบวัตถุดิบยาที่ขึ้นอยู่ท่ามกลางดงหนาม เขาก็จะกระโจนเข้าไปโดยตรงเพื่อเก็บยา!เมื่อได้พบวัตถุดิบยาที่อยู่ฝั่งแม่น้ำตรงข้าม เขาก็จะแหวกว่ายไปเพื่อเก็บยาโดยตรง!เมื่อได้พบวัตถุดิบยาที่มีต้นไม้ปกคลุม เขาก็จะหักมันเป็นสองท่อนเพื่อเก็บยา!เมื่อได้พบวัตถุดิบยาที่ขึ้นตามหน้าผา เขาก็จะเสี่ยงลงไปเก็บยานั้นขึ้นมา!ในระยะเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งชั่วโมง หลินเฟยก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเก็บวัตถุดิบยาหลักมาห้าชนิด หากร่างกายของหลินเฟยไม่ได้แปลกประหลาดแบบนี้ คาดว่าคงทนไม่ไหวไปตั้งนานแล้ว!แต่ทว่าวัตถุดิบยาหลักอีกหนึ่งชนิดในการทำยาฟื้นคืนชีพยังยาไม่เจอและเมื่อคำนวณเวลาดูแล้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 550
ในเวลาเดียวกันนี้ เจียงเฉินหยู่ไม่มีการเต้นของหัวใจแล้ว แต่ทว่าจู่ๆ หัวใจของเธอก็ค่อยๆ เต้นขึ้นมาอีกครั้งแม้ว่าเริ่มแรกมันจะเต้นช้ามาก แต่เมื่อลูกปัดสีเงินได้เคลื่อนไหวไปมาในร่างกาย อัตราการเต้นก็มั่นคงและเป็นจังหวะมากขึ้นเรื่อยๆและการหายใจก็เริ่มกลับคืนมาได้อย่างมั่นคงด้วยแบบนี้ เจียงเฉินหยู่จึงพ้นขีดอันตรายได้อย่างสิ้นเชิง"วัตถุดิบยาพวกนี้ไม่เลวเลยทีเดียว"ด้วยวิธีนี้ มันก็เรียกได้ว่าแย่งคนมาจากเงื้อมมือของมัจจุราชได้แล้วแต่ทว่าสีหน้าของธิดามังกรกลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด แต่สายตาของเธอก็ชำเลืองไปมองวัตถุดิบยาห้าต้นที่หลินเฟยเก็บมาวางไว้ไม่เห็นว่าเธอได้เคลื่อนไหวแบบไหน เพียงแต่เมื่อเธอหยิบวัตถุดิบยามาไว้ในมือ และวัตถุดิบยาห้าต้นก็เหี่ยวเฉาไปอย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่าและฤทธิ์ของยาที่มีอยู่ในนั้น ก็ได้ถูกธิดามังกรซึมซับเข้าไปแล้ว"คนฉันได้ช่วยเอาไว้แล้ว อย่าลืมคำสัญญาที่มีไว้ในกับฉันก็แล้วกัน"ธิดามังกรสะบัดมือ และลูกปัดสีเงินนั้นก็ได้ออกจากร่างกายของเจียงเฉินหยู่ แล้วกลับไปที่ร่างกายของหลินเฟยในทันทีหลังจากเสียงที่เย็นชาและเคร่งขรึมได้ดังขึ้นมา หลินเฟยก็ฟื้นคืน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 551
ในท้ายที่สุด เขาก็จัดและยึดกระดูกของเจียงเฉินหยู่อย่างระมัดระวังตั้งแต่ต้นจนจบ การกระทำของหลินเฟยนั้นนุ่มนวลเป็นอย่างยิ่งแม้ไม่อาจหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นมาได้แต่เมื่อได้เห็นหลินเฟยดูแลและจับจ้องมาที่ตัวเธออยู่ตลอด เจียงเฉินหยู่ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้นอีกต่อไปไหนเลยที่หลินเฟยจะไม่สังเกตเห็นว่าเจียงเฉินหยู่นั้นระงับความเจ็บไว้แค่ไหน จึงพูดออกมาทันทีว่า"คุณเจียงครับ หากคุณรู้สึกเจ็บมาก คุณสามารถพูดคุยกับผมได้นะ จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน""ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิด หลินเฟย อยู่ดีๆ ทำไมถึงเกิดระเบิดขึ้นมาได้ล่ะ?"เจียงเฉินหยู่ส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วถามอย่างสงสัยขึ้นมา"เจียงเฉินเป็นคนทำ แต่ว่าผมได้ฆ่าเขาเพื่อล้างแค้นให้แล้วนะครับคุณเจียง!""นี่เขายังกล้าทำเรื่องแบบนี้อีกงั้นเหรอ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตเขาอีกแล้ว!"เมื่อพูดถึงเจียงเฉิน สีหน้าของหลินเฟยก็เผยความโกรธออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"คุณฆ่าเขางั้นเหรอ?" ดวงตาของเจียงเฉินหยู่กะพริบจากนั้นเธอก็คิดขึ้นมาทันทีว่า หากใครมารู้เข้า หลินเฟยจะพลอยมีปัญหาไปด้วยหรือไม่เพราะท้ายที่สุดแล้ว การฆ่าคน ไม่ว่าจะพูดอย่างไร มันก็เป็
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
