MasukShare
บทที่ 538
Bab terkait
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 539
ยังดีที่ว่า สิ่งที่คาดคิดเอาไว้นั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นมาจริงๆและในเวลาเดียวกัน ความอบอุ่นและความสบายใจที่แสนจะคุ้นเคยนั้นก็ได้ห่อหุ้มไปทั้งตัว ทำให้เจียงเฉินหยู่รู้สึกผ่อนคลายความหวาดระแวงลงไปได้แต่ทว่าทันทีที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาจู่ๆสีหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็เปลี่ยนไปในทันทีทันใด เธอรู้สึกว่าจู่ๆ หลินเฟยก็คลายออกจากตัวเธอจากหางตา เธอมองเห็นเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเจียงเฉินหยู่ปกป้องจุดที่สำคัญที่สุดของตัวเอง แล้วถามขึ้นมาว่า"หลิน...หลินเฟย คุณถอดเสื้อผ้าทำไม?""คุณเจียง คุณอย่าเพิ่งเอะอะไป ผมชินกับการนอนถอดเสื้อ แบบนี้มันสบาย คุณคงไม่รังเกียจผมใช่ไหม?"ในไม่ช้า หลินเฟยก็เปลือยล่อนจ้อน เผยฟันขาวสะอาดทั้งปากออกมา ยิ้มอย่างใสบริสุทธิ์แล้วพูดว่า"ไม่...ไม่นี่ เรารีบนอนกันเถอะนะ"และมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เจียงเฉินหยู่จะเปลี่ยนความเคยชินของหลินเฟยได้เธอทำได้เพียงนอนตะแคงหันหลังให้ แล้วตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อแต่ทว่า ภายใต้ความประหม่านี้ เธอกลับลืมไปเสียแล้วว่า เมื่ออยู่ในถ้ำหลินเฟยไม่ได้มีความเคยชินที่ถอดเสื้อผ้านอนแบบนี้ และเธอก็รีบบังคับตัว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 540
เขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกันกับเจียงเฉินหยู่ หลังจากจัดการกับมื้อเช้าที่แสนอร่อยนั้นแล้วภายใต้การนำพาของคนงาน หลินเฟยก็ได้มาถึงพื้นที่หน้าเหมืองแร่หยกด้วยกันในเวลานี้ ที่นี่มีคนกว่าร้อยคนมารวมตัวกันแล้วพวกเขาทั้งหมดต่างก็รอคอยอยู่อย่างเงียบๆ"คุณเจียง ปรมาจารย์หลินครับ พวกคุณลองดูหินหยกหยาบที่ขุดขึ้นมาได้ในตอนเช้าพวกนี้สิครับ"เมื่อเห็นว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่มาถึงแล้ว หัวหน้าคนงานคนหนึ่งก็รีบลุกขึ้น ชี้ไปยังกองหินขนาดใหญ่ที่อยู่หน้าเหมืองแร่ด้านหลังของเขาหินหยกหยาบพวกนี้มีขนาดเล็กใหญ่แตกต่างกันไป ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ หรือขนาดใหญ่สูงเท่าตัวคน ดูแล้วน่าจะมีหลายสิบชิ้นได้"ไม่เลวเลยทีเดียว เช้าก็ขุดหินได้เยอะขนาดนี้แล้ว ลำบากพวกคุณแล้วนะ""หลังจากโครงการเสร็จสิ้น ทุกคนจะได้รับเงินเดือนเป็นสองเท่า"เมื่อเจียงเฉินหยู่เห็นหินหยกหยาบมากมายขนาดนี้ สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความยินดีต้องรู้ว่า การที่วันแรกก็ขุดหยกได้มากขนาดนี้แล้ว ต่อไปก็ต้องขุดหินยิ่งเยอะและขนาดใหญ่ออกมาได้อีกเรื่อยๆ อย่างแน่นอนหลังจากที่พยักหน้าของกับคนงานแล้ว เธอก็มองไปยังหลินเฟย"หลินเฟย คุณลองดูหินพวกนี้ก่อ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 541
เมื่อเห็นว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่จับมือกันไปดูหยก โดยเมินเฉยต่อตัวเองแบบนี้ อู๋เทียนก็แทบจะเสียสติไปแล้ว!"หลินเฟย หลินเฟย ฉันจะจัดการกับแกซะ!""พอจัดการกับแกเสร็จ ฉันก็จะแย่งเสี่ยวหยู่กลับคืนมาได้แล้ว!"ภายใต้ความอับอายจนทำให้โกรธ จู่ๆ อู๋เทียนก็ได้ควักปืนกระบอกหนึ่งออกมา ส่งเสียงคำรามและล็อกมือไปที่ไกปืน!"ปรมาจารย์หลิน ระวัง!"ขณะที่อู๋เทียนควักปืนกระบอกนั้นออกมา คนงานรวมทั้งหัวหน้าคนงานก็รีบส่งเสียงเตือนขึ้นมาทันที!แต่ทว่ามันสายเกินไปแล้ว กระสุนนั้นได้ยิงออกมาตั้งนานแล้ว!"หลินเฟย รีบหลบไป!"เมื่อเจียงเฉินหยู่ได้ยินเสียงปืน เธอก็หันกลับมามอง จู่ๆ ใบหน้าก็ถอดสีในทันที!ด้วยเสียงดังปัง หลินเฟยเซถลาและหยุดชะงัก จากนั้นเสื้อของเขาก็ขาดเป็นรูที่ด้านหลัง"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปตายซะ ไปตายซะ!""แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ?""ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า แกเก่งแค่ไหน!"เมื่อเห็นว่าตัวเองยิงถูกหลินเฟย อู๋เทียนก็ตื่นเต้นจนร้องเสียงดังออกมา!และขณะเดียวกันเขาก็คิดว่า ตัวเองน่าจะยิงหลินเฟยทิ้งเสียตั้งนานแล้ว!"หลินเฟยคุณ... คุณโอเคไหม?" เมื่อเห็นหลินเฟยถูกยิง เจียงเฉินหยู่ก็ร้องไห้หลั่งน้ำตา"
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 542
ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ หลินเฟยไม่อยากจะเข่นฆ่าใคร ที่สำคัญก็คือ สถานะของอู๋เทียนนั้นมันชัดเจนอยู่แล้วถ้าหลินเฟยฆ่าเขาแล้ว เจียงเฉินหยู่จะต้องพลอยมารับเคราะห์ไปด้วยอย่างแน่นอนก่อนหน้านี้เขาเป็นคนตัวคนเดียว จึงไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วแต่ทว่าในเมื่อเขามีแผนจะรับเจียงเฉินหยู่เข้ามาแล้ว หลินเฟยก็ต้องคิดให้รอบคอบ ครั้งนี้จึงปล่อยให้เขาไป"มองไม่ออกจริงๆ เลยนะครับว่า ปรมาจารย์หลินยังหนุ่มแน่น แต่ฝีมือนั้นไร้ที่เปรียบเสียจริงๆ... ""หรือว่าปรมาจารย์หลินได้ฝึกมือเหล็กมา?""ไม่อย่างนั้นจะบดขยี้ปืนได้อย่างไรกัน?""ฉันว่าน่าจะระฆังทองและเสื้อเหล็กมากกว่า ทั้งๆ ที่ปรมาจารย์หลินถูกยิง แต่เขากลับไม่ได้เป็นอะไรเลย!"หลังจากที่อู๋เทียนได้พาคนออกไปแล้วนั้น คนงานกลุ่มนั้นที่ตกตะลึงอยู่ ก็ค่อยๆ กลับมามีสติ และคาดเดากันไปต่างๆ นานาว่าหลินเฟยได้มีวิชากังฟูอะไรหรือเปล่าหากไม่มีเจียงเฉินหยู่อยู่ด้วยแบบนี้พวกเขาก็คงจะวิ่งมารุมล้อมหลินเฟยตั้งนานแล้ว!"หลินเฟย คุณ...คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ?""หรือว่าคุณได้ฝึกวิชาระฆังทองและเสื้อเหล็กจริงๆ?"เจียงเฉินหยู่รีบเดินเข้ามาหาหลินเฟยเพื่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 543
เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินหยู่มั่นใจมากขนาดนี้หัวหน้าจูก็ได้เลือกหยกชิ้นค่อนข้างเล็กที่หลินเฟยดูแล้วมาสามชิ้น จากนั้นก็นำไปตัดในทันทีด้านหนึ่งก็เป็นเพราะเห็นท่าทางที่มั่นใจแบบนั้นของเจียงเฉินหยู่แล้วเกิดความอยากรู้อยากเห็น อีกด้านหนึ่งก็กลัวว่าเจียงเฉินหยู่จะถูกหลอกเอาได้"เหล่าจูรอพวกเราด้วย เราก็อยากจะไปเหมือนกัน!"คนงานหลายต่อหลายคนก็ได้เดินตามไปด้วยความตื่นเต้นเช่นกันเพียงแต่ว่า ทันทีที่พวกเขาเดินออกไป โทรศัพท์ของเจียงเฉินหยู่ก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง"เสี่ยวหยู่ ลุงสี่เองนะ"เจียงเจี้ยนหลินโทรมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและขอโทษ"ลุงสี่คะ มีอะไรต้องการจะบอกกับหนูหรือเปล่า?"ต่อให้เจียงเจี้ยนหลินจะเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่เจียงเฉินหยู่ก็ยังพูดแบบห้วนๆ ออกไปแบบนั้นเพราะยังไงเสีย ลูกชายของเขาก็ได้ทำร้ายเธอ และเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไว้หน้าให้"เสี่ยวหยู่ เรื่องของเสี่ยวเฉินลุงรู้แล้วนะ ลุงก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่า เขาจะทำเรื่องที่บ้าคลั่งแบบนี้ลงไปได้""ที่โทรมาก็เพราะอยากจะขอโทษเธอ ต่อไปลุงจะอบรมเสี่ยวเฉินให้ดี"ลูกชายของเขาได้ทำเรื่องแบบนั้นลงไป ไหนเลยที่หลินเฟยจะกล้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 544
"เสี่ยวเฉินแก...แกมีความเพียรมันเป็นสิ่งที่ดี แต่นิสัยของแกมันมุทะลุและโหดเหี้ยมเกินไป แม้ว่าจะให้โอกาสแก แกก็คว้าเอาไว้ไม่อยู่หรอก""ก็เพราะว่าแกเป็นแบบนี้ ดังนั้นคุณท่านก็เลยให้พี่สาวของแกเข้าไปรับช่วงต่องานเหมือนแร่หยกนี้ไงล่ะ""ในเมื่อเรื่องราวมันได้เกิดขึ้นมาแล้ว ในส่วนที่ไม่จำเป็น พ่อก็จะไม่พูดมาก รอให้แกกลับมาแล้ว คุณท่านได้ตัดสินใจให้แกเริ่มทำงานจากระดับล่างของตระกูลเจียงขึ้นมา ภายในสิบปี หากแกมีผลงานเป็นที่น่าพอใจ คุณท่านก็ยังจะให้โอกาสแกเข้ามาในบ้านของตระกูลเจียงอีกครั้ง"เจียงเจี้ยนหลินพูดพร้อมถอนหายใจหนักๆ ออกมา"พ่อครับ ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณปู่จะใจดีขนาดนั้น เป็นเพราะพ่อได้ทำข้อตกลงอะไรกับเขาหรือเปล่า?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงเฉินก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นตระกูลเจียงมีธุรกิจขนาดใหญ่ ลูกหลานมากมาย และบทลงโทษนั้นจะรุนแรงอย่างหากที่เปรียบไม่ได้ เขาทำเรื่องแบบนี้ลงไป คงไม่ได้รับโทษแค่นี้อย่างแน่นอนแม้ว่าสิบปีฟังดูแล้วมันจะเนิ่นนาน แต่ในตัวของเขายังไงก็มีเลือดของตระกูลเจียงไหลอยู่ หากมีตระกูลเจียงอยู่เบื้องหลัง ใครบ้างที่จะไม่ร่วมมือด้วยขอแค่มีโอกาสเล็กน้อย เขาก็จะส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 545
ทันทีที่หลินเฟยต้องการดูหยกต่อในเวลานี้ หัวหน้าจูและคนงานคนอื่นๆ อีกหลายคนก่อนหน้านี้ก็ได้กลับเข้ามา พร้อมกับหินหยกหยาบที่ทำการตัดแล้วหลายชิ้น โดยใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตกตะลึง!"คุณเจียงครับ เป็นเหมือนที่คุณพูดเอาไว้จริงๆ ปรมาจารย์หลิน พูดคำไหนก็คำนั้นจริงๆ!""หยกที่เราได้ทำการขุดออกมานั้นเป็นเหมือนอย่างที่ปรมาจารย์หลินพูดเอาไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน!"เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเฟยก็รู้ตัวว่าเขาได้ถูกสงสัยอีกแล้วแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยเพราะข้อเท็จจริงนั้นได้พิสูจน์ความสามารถให้ตัวของเขาแล้ว"ในเมื่อรู้แล้วว่าปรมาจารย์หลินเก่งแค่ไหน ทำไมยังไม่รีบไปขอโทษปรมาจารย์หลินอีก?"เจียงเฉินหยู่พูดแกมติดตลก"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ปรมาจารย์หลินครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ จึงมองไม่เห็นความสามารถของปรมาจารย์หลินได้!""โปรดรับคำขอโทษของผมด้วยนะครับ!""คืนนี้ฉันจะเลี้ยงเหล้าปรมาจารย์หลินเองนะครับ!"หัวหน้าจูรีบหัวเราะแหะๆ แล้ววิ่งไปขอโทษหลินเฟยเป็นการยกใหญ่"เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่จำเป็นหรอก ผมก็ไม่ได้โกรธสักหน่อย หัวหน้าจูรีบจัดเตรียมคนไปขุดหยกต่อเถ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 546
ที่แท้ หลังจากที่รู้ว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ได้มีชีวิตรอดกลับมาแล้วนั้น เจียงเฉินก็ได้เตรียมแผนรองรับเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วซึ่งเขารีบเตรียมการป้องกันหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่กลับมาคิดบัญชีกับตัวเอง โดยวางแผนร้ายที่สุดเท่าที่จะทำได้และสาเหตุที่เขาได้หลบซ่อนอยู่ที่ประตูเหมืองแร่ในเวลานั้นนั่นก็เป็นเพราะว่า เขาเพิ่งจะแอบวางกับดักระเบิดไว้ที่ปากถ้ำถึงแปดลูกนั่นเอง!หากหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ไม่ได้กลับมาเร็วขนาดนี้ เขาคงจะวางกับดักระเบิดได้มากกว่านี้เป็นแน่!และเหตุผลที่เขาเลือกสถานที่แห่งนี้นั่นเป็นเพราะว่า พื้นที่ด้านหน้าปากถ้ำถูกจัดไว้สำหรับวางหินหยกหยาบ และเขาก็คาดว่าเจียงเฉินหยู่และหลินเฟยจะต้องเข้ามาอย่างแน่ๆตามคาด ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้!ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีการระวังตัวใดๆ!กับดักระเบิดได้ระเบิดขึ้นพร้อมกัน และปากถ้ำก็ถล่มลงมาทับร่างเจียงเฉินหยู่และหลินเฟยไว้อย่างแน่นหนา โดยฝังพวกเขาให้ตายทั้งเป็นอยู่ในนั้นและนี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมหลินเฟยถึงได้รู้สึกว่าพื้นที่ส่วนนี้ถึงร่วนกว่าพื้นที่ในบริเวณอื่นๆแต่น่าเสียดายที่ว่า หลินเฟยคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิ
Bab terbaru
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
