LOGINShare
บทที่ 485
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 486
“อธิบายมาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”เฉินจื่อหยางเองก็ตกใจและโกรธเช่นกัน เขาคิดว่าเดิมทีการที่อู๋เทียนจะมาเยือนที่เมืองนี้ได้สักครั้งก็ยากมากพออยู่แล้ว หากทำให้เขากินดีอยู่สบายได้ ต่อไปหน้าที่การงานของตัวเองก็อาจจะราบรื่นไปด้วยแต่ผลที่ตามมากลับกลายเป็นว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ ถ้าหากว่าจู่ ๆ น้องชายของอู๋เทียนเกิดมาใช้การไม่ได้ในถิ่นของเขา งั้นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะทำให้อู๋เทียนพึงพอใจเลย แค่อู๋เทียนไม่จัดการเขาไปด้วยก็ถือว่าเป็นบุญมากโขแล้วเฉินจื่อหยางคำรามด้วยความโกรธ“เรียกผู้จัดการโรงแรมของพวกแกมาเดี๋ยวนี้”หลังจากทำการเรียกผู้จัดการ เวลาก็ผ่านไปครู่หนึ่งผู้จัดการโรงแรมที่ร่างกายค่อนข้างอวบอ้วน ท่าทางนอบน้อม หลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็รีบวิ่งล้มลุกคลุกคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว“สะ......สวัสดีครับ ท่านนายกเทศมนตรี...... ”อู๋เทียนไม่สามารถระงับความโกรธที่อยู่ในใจได้อีกต่อไป เขาชี้ไปที่จมูกของผู้จัดการโรงแรมและด่าทอ“พวกแกทำอาหารภาษาอะไร? เต่าที่ยังเป็น ๆ อยู่ก็กล้าเอามาเสิร์ฟให้ลูกค้าอย่างงั้นเหรอ? แถมยังทำให้ฉันโดนกัดอีกต่างหาก แกดูสิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 487
คราวนี้อู๋เทียนเองก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขากำลังเผชิญกับอะไรอยู่กันแน่ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขากลับถูกหลินเฟยหัวเราะเยาะ และยังถูกหลินเฟยพูดเสียดสีใส่อีก แล้วเขาจะทนได้ยังไงกันอู๋เทียนหันหน้ากลับมา จ้องมองไปทางหลินเฟยด้วยสีหน้าที่โกรธเคืองเดิมทีเขาวางแผนที่จะสั่งสอนหลินเฟยเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลับมีเจตนาฆ่าร่วมด้วยอีก“แกมันก็แค่เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า กล้าดียังไงมาเยาะเย้ยฉัน วันนี้ฉันจะสั่ง......อ๊าก โอ๊ย ๆ ...... ”ก่อนหน้านี้ทั้งปวดทั้งบวม ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วเลยไม่รู้ว่าที่เขาร้องเป็นเพราะอาการจากแผลที่โดนเต่ากัดกำเริบ หรือเพราะโดนหลินเฟยเสริมพลังเข้าไปอีกกันแน่คลื่นแห่งความเจ็บปวดรวดร้าวพุ่งสูงทะลุไปยังหน้าผากของอู๋เทียนทันทีราวกับว่ามีคนกำลังถือกรรไกร แล้วตัดส่วนสำคัญของเขาออกครั้งแล้วครั้งเล่าความเจ็บปวดทำให้อู๋เทียนต้องคุกเข่าลงต่อหน้าหลินเฟยจากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น และกลิ้งไปมาอย่างบ้าคลั่ง“เจ็บเป็นบ้าเลย เจ็บจนจะตายอยู่แล้วเนี่ย ช่วยด้วย โธ่เว้ย บ้าเอ๊ย”หลินเฟยเองก็ไม่พลาดที่จะเอาคืนอู๋เทียน แต่ก็แสร้งทำเป็นประหลาดใจ“นายน้อยอู๋เ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 488
“ฉันต้องขอโทษจริง ๆ เดิมทีที่ฉันเชิญคุณมา ก็เพื่อช่วยคัดเลือกหินก็เท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้คุณต้องตกมาเป็นเป้าหมายของอู๋เทียนแทนแบบนี้ ฉันทำให้คุณต้องเดือดร้อนแล้วค่ะ”“ถือซะว่าแก้วนี้เป็นคำขอโทษจากฉันก็แล้วกันนะคะ”หลินเฟยโบกมือของเขา“ถ้าคุณจะพูดขอโทษผมล่ะก็ นั่นไม่จำเป็นหรอก”“งั้นแก้วนี้ผมก็ไม่ดื่มแล้วล่ะ”ความเกลียดชังของหลินเฟย ตัวของหลินเฟยเองก็ได้ล้างแค้นไปแล้ว ซึ่งก็ไม่ถือว่าตัวเขาได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรขนาดนั้นเจียงเฉินหยู่ตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของหลินเฟย“ทำไมเหรอคะ? ”หลินเฟยกล่าวขึ้นว่า“ถ้าหากแก้วนี้ดื่มเพื่อฉลองที่น้องชายของอู๋เทียนใช้การไม่ได้แล้ว แก้วนี้ผมก็จะดื่มอย่างแน่นอน”“คนอย่างผมแบ่งแยกความแค้นเอาไว้อย่างชัดเจน”เจียงเฉินหยู่เข้าใจในทันที และระเบิดเสียงหัวเราะออกมา“ฮ่าฮ่าฮ่า ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง คุณนี่ก็นิสัยไม่ดีเหมือนกันนะคะเนี่ย”“เอาล่ะ งั้นพวกเราก็ดื่มฉลองให้อู๋เทียนที่บาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลกันเถอะ หมดแก้ว”กริ๊ง...…เสียงของแก้วสองใบกระทบกันก็ดังขึ้นหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ ทั้งสองคนต่างก็เริ่มดื่มฉลองให้กับอาการบาดเจ็บของอู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 489
บริกรเองก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของหลินเฟย ได้แต่พยักหน้าแล้วนำซุปเต่ามาเสิร์ฟเจียงเฉินหยู่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดไม่ออกเช่นกันการลงมือของหลินเฟยครั้งนี้ทำให้ใจสั่นสะท้านเสียจริงอู๋เทียนได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยไปอยู่ดีรู้สึกขาดทุนนิดหน่อยจริง ๆเจียงเฉินหยู่สับสนเล็กน้อยว่าจริง ๆ แล้วหลินเฟยเป็นคนแบบไหนกันแน่เขาไม่สนใจเรื่องเงินเลยแม้แต่น้อย บางทีก็รู้สึกว่าเขาก็เป็นแค่คนทั่วไป แต่บางทีกลับรู้สึกว่าเขาน่ากลัวมาก ๆ แต่สิ่งที่อู๋เทียนทำมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ การแก้แค้นของหลินเฟยก็ใช่ว่าจะไม่สมเหตุสมผล“เอาล่ะ พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะ”หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เจียงเฉินหยู่ก็พาหลินเฟยไปดูห้องพักต้องบอกเลยว่าห้องพักในโรงแรมเทียนหลินนั้นค่อนข้างดีเลยทีเดียวเจียงเฉินหยู่เปิดห้องสวีทสองห้องทันที และให้หลินเฟยพักอยู่ห้องติดกันกับเธอ“อีตาอู๋เทียนนั่นยังอยู่ เพราะงั้นคุณก็พักผ่อนอยู่ในห้องของตัวเองดี ๆ ไปนะคะ”“หากคุณต้องการอะไร ก็ให้เรียกพนักงานก็พอ คุณเองก็อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ดังนั้นก็อย่าเที่ยววิ่งไปทั่วนะคะ เพราะไม่งั้นฉันก็รับประกันไม่ได้ว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 490
ผู้หญิงที่ตัวเองถูกตาต้องใจกลับถูกหลินเฟยสอยไปได้ ในใจของอู๋เทียนจึงรู้สึกโกรธมากอู๋เทียนโบกมือให้เฉินจื่อหยางที่อยู่ข้าง ๆ ทันทีเฉินจื่อหยางเดินเข้ามา และฟังอย่างตั้งใจ“คืนนี้ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม จะต้องทำให้หลินเฟยหายไปจากโลกนี้ให้ได้”“จากนั้นก็หาคนที่ไว้ใจได้หน่อยมาคนหนึ่ง แกล้งทำเป็นบริกร แล้วเอาน้ำไปเสิร์ฟให้เจียงเฉินหยู่ ข้างในก็อย่าลืมใส่อะไรไปด้วยล่ะ...... ”อู๋เทียนตบไหล่ของเฉินจื่อหยาง“เข้าใจแล้วนะ”เฉินจื่อหยางตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้เขาจึงพูดด้วยท่าทีที่ตื่นตระหนก“คุณชายอู๋ครับ เรื่องของหลินเฟยก็ว่าไปอย่าง ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่าเรื่องของคุณเจียง นั่นสมาชิกคนสำคัญของตระกูลเจียงเลยนะครับ หากตระกูลเจียงรู้เรื่องนี้เข้า ตระกูลเจียงจะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน พอถึงตอนนั้นเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยากกว่าเดิมนะครับ”หากรอให้เรื่องเกิดขึ้นจริง ๆ บางทีตระกูลเจียงอาจเห็นแก่ฐานะของเขา แล้วไม่ลงมือกับเขาก็ได้ แต่เรื่องนี้กลับเป็นเฉินจื่อหยางที่เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมด หากตระกูลเจียงหันมาเล่นงานเขาแทน แบบนี้เขาจะไม่จบเห่จริง ๆ แล้วอย่างงั้นเหรออู๋เทียนส่งเส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 491
ท่ามกลางไอหมอกสีขาวจางๆ เหล่านั้น เรือนร่างที่เร่าร้อนและเซ็กซี่ของเจียงเฉินหยู่ก็ได้เผยออกมาจนหมดสิ้นเกร็ดน้ำใสๆ สาดกระเซ็นและไหลไปตามทรวดทรงโค้งเว้าที่ยากจะห้ามใจของเจียงเฉินหยู่ข้ามผ่านภูเขาสูง ลัดเลาะสู่พื้นที่ราบ สุดท้ายก็ไหลไปตามต้นขาที่เรียวยาวและขาวนวลราวกับหิมะนั้น...ฉากที่งดงามทั้งหมดได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าของหลินเฟยอย่างคลุมเครือราวกับเมฆหมอกที่อ้อยอิ่งแม้ว่าจะเตรียมใจมาดีแค่ไหนก็ตาม แต่หลินเฟยก็ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นรูปร่างแบบนี้ของเจียงเฉินหยู่"จุ๊ๆ คิดไม่ถึงเลยว่า รูปร่างของเจียงเฉินหยู่จะดีขนาดนี้ได้จริงๆ!"หลินเฟยจิบไวน์เย็นๆ ไปพลาง และเพลิดเพลินกับฉากอาบน้ำที่งดงามของเจียงเฉินหยู่ไปพลางดื่มด่ำกับฉากที่แสนจะลึกลับและซับซ้อนนี้เจียงเฉินหยู่ใช้เวลาอาบน้ำไปเกือบชั่วโมงกว่าๆ ในที่สุดเธอก็อาบใกล้จะเสร็จแล้วเธอก้าวเท้าที่บอบบางอมชมพูของตัวเองไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้แห้ง จากนั้นถึงจะซ่อนเรือนร่างที่งดงามนั้นไว้ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ นอนลงบนเตียงเพื่อเล่นโทรศัพท์มือถือ ราวกับว่าเตรียมที่จะนอนแล้วและหลินเฟยก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะดูต่อไปด้วยเช่นกันหลังจากเฝ้าม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 492
"รับทราบครับ คุณชายอู๋ ผมจะทำให้เรียบร้อยครับ"อู๋เทียนมองไปยังปรมาจารย์คัดเลือกหินที่อยู่ข้างๆ"ไป พวกเราไปกันเถอะ"และปรมาจารย์คัดเลือกหินก็เดินตามอู๋เทียนไปในทันทีโดยถือไวน์ที่ใส่บางอย่างลงไป พร้อมกับน้ำที่พวกเขาเตรียมเอาไว้ตั้งนานแล้วไปด้วยพวกเขาเดินตามอู๋เทียนไป จนกระทั่งถึงประตูห้องของเจียงเฉินหยู่ส่วนอู๋เทียนเองก็ได้ถือไวน์แก้วหนึ่งที่เตรียมเอาไว้ล่วงหน้าโดยไม่ได้ใส่ยาใดๆ ลงไปเอาไว้ด้วยเช่นกันก๊อก ก๊อก ก๊อก...เสียงเคาะประตูที่ชัดเจนได้ดังขึ้นมาและเจียงเฉินหยู่ในเวลานี้ก็อยู่ในอาการง่วงนอนและสะลึมสะลือในภวังค์ความรู้สึก เหมือนได้ยินใครมาเคาะที่ประตูและอดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยขึ้นมาหรือว่าทางหลินเฟยจะเจอปัญหาอะไรมา ถึงได้มาเคาะประตูห้องของเธอดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้?เมื่อเห็นว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้น เธอก็ไม่สามารถเมินเฉยได้ จึงทำได้เพียงพยายามลุกขึ้นยืนและพูดอย่างฝืนๆ ออกมาว่า"ใครกัน? ดึกขนาดนี้แล้วยังมาเคาะประตูอยู่ได้"และเสียงของอู๋เทียนก็ดังแว่วมาจากนอกประตูห้อง"ผมเอง ต้องขอโทษจริงๆ รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณเสียแล้ว""ผมแค่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน เป
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 493
หลังจากที่ดื่มน้ำไปแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็ได้พูดขึ้นมาว่า"ฉันจะไปเรียกหลินเฟยออกมา เดี๋ยวคุณก็ขอโทษใครเขาดีๆ ล่ะ"จากนั้นเจียงเฉินหยู่ก็บิดเอวและเดินโยกย้ายส่ายสะโพกของตัวเอง พร้อมกับเคาะที่ประตูห้องถัดไปของหลินเฟย"มันแน่นอนอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เสี่ยวหยู่!"อู๋เทียนแอบชำเลืองมองแผ่นหลังที่สม่ำเสมอและสวยงามไร้ที่ติของเจียงเฉินหยู่พร้อมเผยรอยยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่รู้ตัวจุ๊ๆ รูปร่างช่างเร่าร้อนเสียจริงๆ ตอนนี้ผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเดี๋ยวอีกสักพัก เขาจะใช้ท่าไหนดีนะ?รับรองได้ว่าจะทำให้คุณขึ้นสวรรค์ และยอมจำนนใต้หว่างขาของผมอย่างแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...และอู๋เทียนก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มมุมปากออกมาและในตอนนี้ เนื่องจากได้เห็นฉากที่เจียงเฉินหยู่อาบน้ำอยู่นั้น มันจึงทำให้หลินเฟยไม่สามารถข่มตานอนลงได้แต่อย่างใดโดยที่ร่างกายก็ร้อนรุ่มเอาเสียมากๆซึ่งเขาทำได้เพียงเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำเพื่อลดอุณหภูมิในตัวของตัวเองลง ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ วันนี้เขาคงข่มตานอนไม่ได้ตลอดทั้งคืนเจียงเฉินหยู่เคาะประตูอยู่พักหนึ่ง แต่ทางด้านของหลินเฟยไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต่อย่างใด"หล
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
