LOGINShare
บทที่ 269
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 270
ทั้งโจวกั๋วเฟิงและจูเต๋อหมิงต่างก็คิดว่าหลินเฟยคงทำไม่ได้หรอกนะเพราะแม้แต่กระสุนและก้อนหินก็ถูกนำมาใช้แล้ว คงไม่ต้องพูดถึงกำปั้นแต่อย่างใด"จะได้ผลหรือไม่ ให้ผมลองๆ ดูก็แล้วกันนะ ลิงประเทศหมี่อะไรนั่น ผมไม่ชกจนร้องไห้เรียกหาพ่อแม่ ก็อย่ามาเรียกผมว่าหลินเฟยเลย!"เมื่อหลินเฟยได้โกรธขึ้นมา เขาก็ไม่ได้สนใจต่อคำเตือนของทุกคนแต่อย่างใดกระแสสีเงินขาวได้เข้ามาห่อหุ้มกำปั้นของเขาอย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็ชกไปที่หน้าต่างกันกระสุนนั่น!เพล้ง!รอยแตกเล็กๆ ได้เริ่มจากตำแหน่งที่หลินเฟยชกลงไป และกระจายออกมาเรื่อยๆ!"เฮ้ย ฉิบหายแล้ว มันจะเป็นไปได้ยังไง!"สีหน้าของจอห์นเหมือนเห็นผีอย่างไงอย่างงั้น!"หมัดนี้ได้ทำให้กระจกกันกระสุนที่แม้แต่กระสุนก็เจาะไม่ได้แตกละเอียด…"ผู้ช่วยสาวเจนนี่ที่แต่เดิมมองด้วยสายตาเย็นชา ถึงกับตกใจสุดขีดในตอนนี้!และมองไปที่หลินเฟยอย่างไม่น่าเชื่อ!"แม่งเอ๊ย นี่ฉันตาลายไปหรือเปล่า?"ลู่หลี โจวกั๋วเฟิง จูเต๋อหมิง และเจ้าหน้าที่สายตรวจคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน!"กรี๊ดหาพ่อมึงเหรอ รอให้หมัดไปถูกตัวของแกก่อนค่อยกรี๊ดก็แล้วกัน!"หลินเฟยยิ้มและโบกมืออีกครั้ง!"เค
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 271
จอห์นถูกหลินเฟยตบจนตัวหมุนไปมาหลายครั้ง โดยมีฟันหลายซี่หลุดลอยออกมา!"คุณ...คุณกล้าตีผมเหรอ? ผมเป็นถึงสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรของประเทศหมี่เลยนะ!""คุณทำแบบนี้จะต้องถูกประณามแน่นอน!"หลังจากจอห์นได้สติ เขาก็กัดฟันและจ้องมองไปที่หลินเฟย พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความโกรธ!เมื่อชาวหมี่ในรถอีกสองคันเห็นว่าจอห์นถูกทุบตี ก็พากันเปิดประตูกระโดดออกจากรถ และตะโกนใส่หลินเฟย!"รีบไปค้นหาเบอร์โทรผู้นำของพวกเขา เรื่องนี้เราจะต้องได้รับคำอธิบาย!"เจนนี่ผู้ช่วยสาวพูดอย่างเย็นชากับชายชาวหมี่ที่อยู่ข้างหลังเธอ“......”ลู่หลีและพวกเขารู้ว่าพฤติกรรมของเจนนี่เป็นเพียงการถ่วงเวลา แต่ก็ไม่มีทางที่จะทำอะไรกับพวกเขาอีก"ผมไม่ใช่คนในหน่วยสายตรวจ แม้ว่าพวกคุณจะหาเทพเจ้ามาก็ควบคุมผมไม่ได้!""ต้องการคำอธิบายใช่ไหม ผมจะให้คุณเลย!"หลินเฟียก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือตบหน้าผู้ช่วยสาวเจนนี่ไปหนึ่งฉาดจู่ๆ ใบหน้าที่สวยงามของเจนนี่ก็แสดงรอยตบอย่างชัดเจน และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอ"คุณกล้าตีฉันเหรอ? " เจนนี่จ้องที่หลินเฟียด้วยความโกรธ"ผมตบคุณแล้วจะทำไม? ทำไมจะตบไม่ได้?"หลินเฟียเอื้อมมือไปตบหน้าเธออีกฉาด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 272
โจวกั๋วเฟิงและจูเต๋อหมิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธในขณะเดียวกันนั้นเองก็รู้สึกนับถือวิธีการของหลินเฟยด้วย!“เจนนี่ เธอจะทำอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงได้ขายข้อมูลของคุณหนูออกไปได้? ”“เธอมันไม่สมควรได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูเลยจริง ๆ! ”จอห์นและชายอีกสามคนตะโกนใส่เจนนี่ด้วยความตกใจและความโกรธ!แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ทราบแน่ชัดว่าสาเหตุคืออะไร แต่พวกเขาก็คาดเดาไปก่อนแล้วว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับหลินเฟยแน่นอน!“หุบปากซะ ถ้าขืนยังกล้าอีกละก็ฉันก็จะยิงเข็มใส่พวกแกด้วยเหมือนกัน และให้พวกแกได้ลิ้มลองรสชาติของมันดู! ”หลินเฟยตะโกนเสียงดัง“แก...... ” จอห์นและอีกสามคนไม่กล้าพูดดูถูกหลินเฟยอีก ทำได้แค่ต้องปิดปากเงียบอย่างไม่เต็มใจ!“เหล่าโจว เหล่าจู พวกนายอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องพวกเขา ไม่ว่ายังไงก็ต้องสอบปากคำคดีของแบล็คโกลฟส์ออกมาให้ได้! ”“หลินเฟย นายกับฉัน พวกเรารีบไปพาคนไปที่หมู่บ้านเถาฮวา! ”“ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะยังพอตามทัน! ”ลู่หลียื่นโทรศัพท์ให้โจวกั๋วเฟิงทันที ลากหลินเฟยแล้ววิ่งเข้าไปในรถตำรวจ ทันทีที่เธอเหยียบคันเร่ง รถก็เร่งความเร็ววิ่งออกไป“พวกเราตามไปกันเถอะ! ” เจ้าหน้าที่สายตรวจประม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 273
“เรือลำนั้นเล็กเกินไป นั่งได้มากสุดแค่สองคนเท่านั้น”เจ้าหน้าที่สายตรวจอาวุโส ติงฮ่าวหลิน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพูดออกมา“เรือลำนั้นเป็นเรือที่ผู้เฒ่าจางที่เอาไว้ใช้ตกปลา ตั้งแต่ที่ผู้เฒ่าจางจากไป มันก็ถูกทิ้งไว้ที่นั่นตลอด ไม่มีใครใช้มันเลย”“สามารถนั่งได้สองคนก็เกินพอแล้วล่ะ”หลินเฟยจ้องมองไปทางเรือไม้ที่มีรูรั่วอยู่ และสงสัยอยู่เลยว่ามันจะจมแน่ ๆ ถ้าลงไปในน้ำ“แค่สองคนก็ได้ หลินเฟย นายลงไปกับฉัน! ”แต่ลู่หลีขมวดคิ้ว และดึงหลินเฟยเข้าใกล้เรือไม้มากขึ้น!“เดี๋ยวก่อน สารวัตรลู่! ”“ปรากฏการณ์รุ้งกินน้ำขนาดใหญ่แบบนี้แน่นอนว่ามันสามารถคร่าชีวิตผู้คนได้ คุณไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ เลยที่จะใช้ป้องกันตัวเอง แม้แต่ท่อออกซิเจนเองก็ไม่มี ใครจะรู้ว่าใต้น้ำเป็นอย่างไร? มันอันตรายเกินไปที่จะบุ่มบ่ามลงไปที่นั่น! ”“คุณอายุยังน้อย ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่เสียสละอะไรมากขนาดนี้! ”“ไม่อย่างงั้น ก็ให้ฉันจะลงไปกับหมอเทวดาด้วยเถอะ! ”ติงฮ่าวหลินก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามปรามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ใช่แล้วสารวัตรลู่ มันอันตรายเกินไป ให้พวกเราลงไปพร้อมกับหมอเทวดากันเถอะ! ”เจ้าหน้าที่สายตรวจจำ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 274
“แต่คุณเองก็ต้องคิดให้ดี ๆ เรามีกันแค่สองคน แต่พวกเขามีกันตั้งสิบกว่าคน ไม่แน่บางทีบนตัวพวกเขาอาจจะมีปืนอยู่ด้วยก็ได้”“คุณคงไม่คิดว่าแค่ตะโกนออกไปว่าคุณเป็นตำรวจสายตรวจ แล้วคนพวกนั้นจะเชื่อฟัง แล้วให้คุณจับกุมหรอกใช่ไหม? ”“ผมไม่ได้กลัวนะ แค่ผมพูดในสิ่งที่เป็นความจริงก็เท่านั้น”“งั้น......ตอนนี้เราควรทำยังไงกันดี? ”น้ำเสียงที่ดูเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญของลู่หลีก็จางหายไป สีหน้าของเธอดูหงุดหงิดเล็กน้อย“ยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ทำได้แค่กัดฟันแล้วลุยต่อไง”“ในเมื่อตามผมมาด้วยแล้ว ก็อย่าได้ห่างจากผมแม้แต่นิ้วเดียว ผมจะปกป้องคุณเอง”ใบหน้าของหลินเฟยดูจริงจังมากในเวลานี้ ปราศจากรอยยิ้มขี้เล่นในตอนปกติของเขา“คุณปกป้องฉัน......อืม ได้ งั้นคุณต้องปกป้องฉันให้ดีด้วยนะ”“ขอบคุณนะหลินเฟย รอให้คดีนี้จบลงแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง”หัวใจของลู่หลีสั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่อ่อนนุ่มกำลังถูกสัมผัสอยู่!เธอทำอะไรไม่ได้ จึงยื่นมือไปกอดหลินเฟยเอาไว้ลู่หลีคิดว่าถ้าเธอไม่บังคับหลินเฟยให้ลงไปในน้ำ หลินเฟยก็คงไม่จำเป็นต้องมาเสี่ยงแบบนี้ทั้งที่หลินเฟยรู้ว่ามีอันตรายแต่ก็ยังไม่จาก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 275
กระแสน้ำปั่นป่วนที่เย็นจัด ล้อมรอบร่างกายของลู่หลีความหนาวเย็นและความกลัวที่รุนแรง รวมถึงความรู้สึกหายใจไม่ออก ทำให้ลู่หลีร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้เนื่องจากความกลัว ลู่หลีจึงไม่กล้าลืมตา และทำได้แค่ใช้มือใช้เท้าเตะไปรอบ ๆจะทำยังไงดี?หรือจะต้องมาจะตายในที่แบบนี้แล้วอย่างงั้นเหรอ?อ่างเก็บน้ำอันกว้างใหญ่ ใช้คำว่าไร้ขอบเขตมาอธิบายก็ยังไม่เกินจริง!หากตกลงไปในน้ำ แม้แต่นักว่ายน้ำที่เก่งที่สุด ก็ไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้!ขณะที่ลู่หลีกำลังรู้สึกหมดหวังอยู่นั้น เธอก็รู้สึกถึงมืออันแข็งแกร่งคู่หนึ่งที่กำลังช่วยพยุงบั้นท้ายอันอวบอ้วนของเธอ และยกเธอขึ้นมาจากน้ำ“แค่ก ๆ...… ” ทันทีที่ลู่หลีลืมตาขึ้น เธอก็เห็นหลินเฟยลอยอยู่ข้างหน้าเธออย่างทุลักทุเล“หลินเฟย......ฮือ ๆ คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย! ”เช่นเดียวกับฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายหลังจากตกลงไปในน้ำ ลู่หลีจับหลินเฟยไว้แน่น และไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยมือ“พี่สาว ผมล่ะเชื่อคุณเลยจริง ๆ ต่อให้คุณจะโกรธผมแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรทำให้เรือเสียหายแบบนี้สิ! ”“ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดถึงการจับโจรปล้นสุสานอะไรนั่นเลย แม้แต่พวกเราสองคนก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอด! ”ห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 276
แม้ว่าการไหลของน้ำที่อยู่ตรงใจกลางอ่างเก็บน้ำจะปั่นป่วนอย่างมากเนื่องจากปรากฏการณ์รุ้งกินน้ำ แต่หลินเฟยก็ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใดสายตาก็มองดูระยะทางที่มีเกือบเจ็ดถึงแปดกิโลเมตร แต่กลับสามารถว่ายข้ามไปได้ในเวลาอันสั้น“บ้าเอ๊ย เป็นหลุมที่ใหญ่มากเลย พลังดูดเองก็มีมหาศาล! ”ครืน!เมื่อหลินเฟยเข้าใกล้ตำแหน่งรุ้งกินน้ำ การเคลื่อนไหวที่นี่ก็ดังกึกก้องเหมือนฟ้าร้องที่ดังไม่หยุดหลินเฟยและลู่หลี ทั้งสองคนเมื่ออยู่ต่อหน้าหลุมดำที่ยาวนับสิบเมตรนี้ พวกเขาก็ดูจะตัวเล็กมาก ๆพอหลินเฟยสามารถคุ้นเคยกับน้ำและพลังแล้ว ก็ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวน้อยลง แต่ลู่หลีก็ยังคงกลัวมากจนใบหน้าของเธอซีด และร่างกายของเธอเองก็สั่นไปทั้งตัวฉากที่น่าทึ่งแบบนี้ หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง คงยากที่จะอธิบายความรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนแรงแบบนี้ออกไปได้!“จับฉันไว้แน่น ๆ ผมจะเข้าไปแล้ว! ”หลินเฟยอุ้มลู่หลีไว้ในอ้อมแขนของเขา และกอดเธอไว้แน่น ไหลตามกระแสน้ำวนของรุ้งกินน้ำ และทั้งสองคนก็ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำในที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้ลู่หลีหายใจไม่ออก หลินเฟยจึงต้องส่งลมหายใจปากต่อปากให้เธอด้วยกระแสน้ำที่แรงแบบนี้ ทั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 277
ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในประตูหินของสุสานโบราณ ก็ได้เห็นศพที่เพิ่งเสียชีวิต นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีอย่างแน่นอนหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงลางสังหรณ์ในใจถ้ำสุสานโบราณอันมืดมิด กลับกลายเป็นความรู้สึกที่น่าหดหู่ใจอย่างมาก มันเงียบมากจนเหลือเพียงเสียงลมหายใจและเสียงสายน้ำที่ไหลเชี่ยวในสภาพแวดล้อมที่น่าหดหู่แบบนี้ ผู้ที่มีความอดทนทางจิตใจต่ำ ก็อาจล้มลงกับพื้นเลยก็ได้“คนตาย...... เป็นไปไม่ได้ที่คนของแบล็คโกลฟส์จะฆ่ากันเอง หรือว่าข้างในจะมีสิ่งที่น่ากลัวฆ่าเขาอย่างงั้นเหรอ? ”ลู่หลีนึกถึงความเป็นไปได้อย่างกระตือรือร้นในฐานะเจ้าหน้าที่สายตรวจ ลู่หลีเคยจัดการกับศพเป็นจำนวนมากมาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่ตื่นตระหนกเมื่อหลินเฟยพูดถึงศพ“สิ่งที่คุณคาดเดาก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่ยังไงซะ ข้างในสุสานส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นพวกกลไกอะไรทำนองนี้ล่ะมั้ง...… ”“ให้ฉันตรวจสอบบาดแผลบนร่างกายของเขาสักหน่อยก็น่าจะรู้แล้วล่ะ”หลินเฟยค่อย ๆ วางลู่หลีลง เดินไปข้างหน้า และเริ่มตรวจสอบสภาพร่างกายของศพนี่ถือเป็นการเตือนที่ดี อิงจากการตายของชายคนนี้ หลินเฟยสามารถตัดสินคร่าว ๆ ว่ามีอะไรที่อันตรายอยู่ข้างในแน่ ๆ“มีร่
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
