เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 176
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-04-05 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 177
หลินเฟยถือว่าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และหันกลับไปมองอู๋เมิ่งเมิ่งที่กำลังตกตะลึงอยู่ พร้อมกับพูดว่า"คุณเป็นผู้หญิง ผมไม่อยากจะตีคุณ คุกเข่าขอโทษ แล้วตบตัวเองสิบที เรื่องนี้ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกันไป""ฉันจะไม่คุกเข่าขอโทษหรอกนะ!""ทำไมฉันจะต้องคุกเข่าขอโทษคนบ้านนอกคอกนาอย่างเธอด้วย?""นอกเหนือจากเรื่องที่ฉันไม่สวยเท่าเธอ หุ่นไม่ดีเท่าเธอ ส่วนเรื่องที่เหลือฉันดีเลิศกว่าเธอทุกอย่าง!""ให้ฉันคุกเข่าลงเพื่อเธอน่ะเหรอ เธอไม่คู่ควรหรอกนะ!"อู๋เมิ่งเมิ่งตะโกนออกมา!"ถ้าคุณไม่หวงแหนโอกาสที่มอบให้ ก็อย่าโทษว่าผมหยาบคายก็แล้วกันนะ"หลินเฟยหัวเราะเยาะเขาคว้าคอของอู๋เมิ่งเมิ่งอย่างไร้ความปรานี แล้วตบเธอซ้ายขวา!เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!แต่ละครั้งที่ฟาดมือลงไป อู๋เมิ่งเมิ่งก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา!และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที!"ไอ้บ้าบ้านนอก แกตบตีผู้หญิง...แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?"อู๋เมิ่งเมิ่งถลึงตาใส่หลินเฟยอย่างโกรธเกรี้ยว กำหมัดเอาไว้แน่นและตะโกนออกมา!"การตีผู้หญิงเป็นเรื่องผิดศีลธรรมจริงๆ""แต่ทว่า มีเรื่องหนึ่งที่คุณพูดผิดไปแล้วล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-05แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 178
ไม่ว่าเธอจะตะโกนอย่างไร หลินเฟยก็กลับไม่สนใจ โดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองในทางตรงกันข้าม จ้าวลู่ลู่กลับเป็นฝ่ายที่โกรธมาก"ไม่เป็นไรหรอกนะพี่ลู่ลู่ ผมไม่ชอบเธอหรอก""เธอไม่มีอะไรที่จะมาเทียบกับคุณได้เลยนะ""คุณอย่าหึงหวงไปเลยนะ พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน หลังมื้อเย็นผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุด"หลินเฟยกอดจ้าวลู่ลู่ที่กำลังโกรธเคืองเอาไว้แน่น และพูดปลอบโยนออกมา"โอเค ฉันไม่ได้สนเธอ พวกเรารีบไปกันเถอะนะ!"จ้าวลู่ลู่โกรธจัดจนลูกพีชคู่นั้นของเธอขยับขึ้นลง!เธอคิดว่าคงเป็นเพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อยและดูไม่ดีนัก!ไม่อย่างนั้นแล้ว เหอเชี่ยนเชี่ยนเด็กคนนั้นจะมีความกล้ามาแย่งผู้ชายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ได้อย่างไร?จากนี้ไป เธอจะต้องแต่งตัวให้สวยๆ ให้หลินเฟยตกหลุมรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น และให้เขานอนกับตัวเธอเท่านั้น!ด้วยวิธีนี้ เธอก็ไม่ต้องกลัวว่าหลินเฟยจะถูกผู้หญิงคนไหนแย่งเอาไปอีกแล้ว!อู๋เมิ่งเมิ่งและเฉินจื่อหยางมองดูหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่เดินออกไป แต่กลับไม่มีวิธีที่จะขวางพวกเขาเอาไว้ได้เลยพวกเขาโกรธมากจนระบายความโกรธต่อเหอเชี่ยนเชี่ยนแทน!"เหอเชี่ยนเชี่ยน แกเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?"
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-05แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 179
"รถคันนี้ราคาตั้งหลายล้าน ใครเขาขับได้ แต่พวกนายกลับไม่มีปัญญาที่จะขับ!""พวกนายต่างหากที่เป็นคนจน!"เหอเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก กอดแขนอย่างภาคภูมิใจ และตอกกลับพวกโจวหมิงกลับไปแบบนี้!"ช่างมันเถอะหลินเฟย ฉันหิวแล้วนะ คุณอย่าไปถือสาพวกนั้นเลย พวกเรารีบไปกินข้าวกันเถอะ"จ้าวลู่ลู่ไม่อยากจะเห็นท่าทางที่โอ้อวดแบบนั้นของเหอเชี่ยนเชี่ยน ราวกับว่าหลินเฟยเป็นแฟนของตัวเองอย่างไงอย่างงั้นเธอจึงรบเร้าหลินเฟยขึ้นมา"โอเค งั้นเราไปกันเถอะ" หลินเฟยปิดกระจกรถ เหยียบคันเร่งเพื่อออกไปหาสถานที่สำหรับกินข้าว"แม่งเอ๊ย ไอ้หมอนี่เป็นใครกันแน่?""เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ไม่มีทางที่จะขับรถหรูขนาดนี้ได้เลย!"เฉินจื่อหยางกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและงงงวย!"จ้าวลู่ลู่ เธอมีสิทธิ์อะไรที่หาแฟนที่ขับเมอร์เซเดส เบนซ์ มายบัคได้แบบนี้""คนอย่างอู่เมิ่งเมิ่งไม่ยอมแพ้หรอกนะ!""ฉันต้องหาโอกาสแย่งเขามาให้ได้!"ตอนนี้อู๋เมิ่งเมิ่งไม่ได้เกลียดหลินเฟยอีกต่อไป แต่ต้องการเป็นผู้หญิงของเขาเสียต่างหาก!"เธอเนี่ยนะ?""ฝันไปเถอะ เธอเทียบไม่ได้เลยกับจ้าวลู่ลู่ใครเขาคนนั้น!""พี่ชาย เราไปกันเถอะ ต่อไปอย่ามา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-06แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 180
"คุณนายครับ คุณมีอะไรจะถามหรือเปล่าครับ?"หลินเฟยสังเกตเห็นว่าซูเสี่ยวโหรวกำลังจ้องมองกุญแจรถของเขา และอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยขึ้นมา"อ้อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สองท่านสั่งเมนูอาหารได้เลยนะคะ"ซูเสี่ยวโหรวส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว พยายามกระตุกรอยยิ้มที่ขมขื่น พร้อมกับพูดออกมา"คุณอยากจะกินอะไร?"หลินเฟยรู้สึกอยู่เสมอว่าเจ้าของร้านเป็นคนแปลกๆ ดังนั้นเขาจึงให้ความสนใจเล็กน้อย"หลินเฟย คุณสั่งเถอะ เรากินอะไรที่ง่ายๆ ก็พอแล้วล่ะ"จ้าวลู่ลู่หยิบเมนูบนโต๊ะขึ้นมาและสั่งอาหารสองสามอย่าง"ผัดถั่วฝักยาว หมูตุ๋นน้ำแดง หมูฝอยผัดพริกหยวก ข้าวสองจานครับ""พวกนี้ก็ได้แล้วครับ"เธอไม่เคยมีนิสัยชอบใช้เงินฟุ่มเฟือย อาหารบางจานราคาไม่ถึงห้าร้อยเสียด้วยซ้ำหากไม่เป็นเพราะว่าเธอกลัวว่าหลินเฟยจะไม่อิ่ม เธอสั่งอาหารแค่หนึ่งอย่างก็เพียงพอแล้ว"ทั้งสองท่านคะ พวกคุณแน่ใจหรือคะว่าสั่งแค่นี้จะเพียงพอแล้ว?"ซูเสี่ยวโหรวอดไม่ได้ที่จะถามหลังจากได้ยินจ้าวลู่ลู่สั่งเสร็จเธอคิดว่าหลินเฟยขับรถมายบัคแบบนี้แล้ว คงจะสั่งอาหารไม่น้อยหลายพันหลานหมื่นบาทอย่างแน่นอน"เราสองคนกินไม่มากเท่าไหร่ แค่นี้ก็พอแล้วนะครับ"ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-06แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 181
จ้าวลู่ลู่พูดด้วยความโกรธ"ฉัน…ฉัน…""ต่อให้ฉันจะเสิร์ฟผิด แต่พวกคุณมีเงินมากมายขนาดนี้ กินอาหารมื้อดีๆ สักหนึ่งมื้อ มันจะเป็นอะไรไปล่ะคะ?""ไม่ใช่ว่าจะจ่ายไม่ได้สักหน่อยนี่คะ"เมื่อเห็นว่าหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่กำลังจะเดินออกไป ซูเสี่ยวโหรวก็พยายามเข้ามาขวางเอาไว้ พร้อมกับพูดออกมาอย่างหลบๆ สายตา"มันไม่ใช่เรื่องที่จ่ายได้ หรือจ่ายไม่ได้หรอกนะ พวกเรามีเงินก็สมควรที่จะต้องถูกเอาเปรียบแบบนี้งั้นเหรอ?""คำพูดของคุณมันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ!""หน้าตาก็ดูสวยดี แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจ้าของร้านที่ใจดำขนาดนี้!"จ้าวลู่ลู่พูดด้วยความโกรธ ดึงหลินเฟย และเดินอ้อมซูเสี่ยวโหรวไปที่ประตูใหญ่"ฉัน...ไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแบล็กเมล์พวกคุณจริงๆ แต่อาหารได้เสิร์ฟมาแล้วนะ"คิดไม่ถึงเลยว่า ซูเสี่ยวโหรวจะวิ่งตามมาอีกครั้งแบบนี้เสียงดังฟุ่บ เธอคุกเข่าลงแทบเท้าของหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่ พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญออกมา!"ขอร้องพวกคุณเถอะนะ ถือว่าทำบุญทำทานสักครั้งได้ไหมคะ ให้เงินค่าอาหารมื้อนี้กับฉันจะได้ไหมคะ?""น้องชายของฉันแพ้การพนันไปสองล้านห้าแสนบาท หากใช้เงินคืนไม่ได้ เขาจะต้องถูกคนตัดมือตัดเท้า…""ฉั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-06แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 182
"คุณผู้ชายคะ...ฉัน ฉัน...ฉันขอบคุณมากๆ นะคะ!""ขอบคุณคุณจริงๆ!""รอให้ฉันช่วยน้องชายออกมาได้แล้ว ต่อให้ฉันจะต้องเป็นวัวเป็นควาย ฉันก็ต้องตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอนค่ะ!"เพียงประโยคง่ายๆ แต่มันสามารถจู่โจมความรู้สึกของซูเสี่ยวโหรวได้โดยตรงเธอทรุดตัวลงและร้องไห้ คุกเข่าแทบเท้าของหลินเฟยอีกครั้ง และคำนับศีรษะกระทบกับพื้นอย่างหนักหน่วง!"เจ้าของร้านคะ คุณรีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า อย่าคำนับต่อไปเลยนะ เดี๋ยวศีรษะจากบาดเจ็บเอาได้…"จ้าวลู่ลู่ดึงซูเสี่ยวโหรวขึ้นมาอย่างรวดเร็วแม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียดายเล็กน้อยกับเงินของหลินเฟย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะซูเสี่ยวโหรวน่าสงสารจริงๆ"เป็นวัวเป็นควายมันจะดูเกินจริงๆ นะ""เจ้าของร้านทำอาหารอร่อยขนาดนี้ จะดีไหม ถ้าต่อไปคุณจะมาเป็นเชฟประจำตัวให้กับผม"หลินเฟยกินอาหารไปสองสามคำและคิดว่ามันรสชาติดีมาก เขาจึงคิดทบทวนดูพร้อมกับพูดออกมาและอีกอย่างซูเสี่ยวโหรวมีรูปร่างสูงโปร่งและหน้าตาดี เธอดูดีจริงๆ เมื่อสวมผ้ากันเปื้อนแบบนั้นนับจากนี้เป็นต้นไป วิวสวยๆ ในห้องครัวคงจะสะดุดตาจริงๆ"เป็นเชฟเหรอ โอเค โอเค ไม่มีปัญหาค่ะ!"ซูเสี่ยวโหรวพูดด้วยความซา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-07แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 183
และซูเสี่ยวโหรวก็ถูกดึงขึ้น เพื่อไม่ให้เธอคุกเข่าลงหลังจากนั้นไม่นาน หลินเฟยก็โอนเงินเพิ่มอีกห้าล้านให้กับซูเสี่ยวโหรว"ฮือฮือ..." ซูเสี่ยวโหรวรู้สึกซาบซึ้งใจมากจนพูดไม่ออกหลังจากเสียงเตือนข้อความดังขึ้น จ้าวหู่และพรรคพวกก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด!"ซูไห่เทา เจ้าหมอนี่เป็นใคร ทำไมถึงได้โอนเงินห้าล้านให้พี่สาวนายได้อย่างง่ายๆ แบบนี้?"จ้าวหู่ถามขึ้นมา ในขณะที่ดึงผมของซูไห่เทาเข้ามาถาม"พี่หู่ พี่หู่ ผมไม่รู้จักคนคนนี้เลยนะ…""ไม่อย่างนั้น ผมก็คงให้พี่สาวคุกเข่ายืมเงินเขาแล้วล่ะ!"ซูไห่เทาร้องซูดซี๊ดด้วยความเจ็บปวด พร้อมทั้งร้องขอความเมตตาไปด้วยทันทีที่คำพูดเหล่านี้โพล่งออกมาซูเสี่ยวโหรวก็รู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจ และผิดหวังเหลือเกินกับน้องชายเพียงคนเดียวของตัวเองคนนี้จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ และพูดว่า "ไห่เทา นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยนายแล้วนะ""จากนี้ไป ถ้านายสูญเสียเงินอีก นายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน และฉันก็ช่วยนายไม่ได้อีกแล้ว…"หลังจากพูดอย่างนั้น ซูเสี่ยวโหรวก็มองไปที่จ้าวหู่แล้วพูดว่า "พี่หู่ ฉันมีเงินทั้งหมดหกล้านห้าแสน""เงินนี้น่าจะเพียงพอสำหรับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-07แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 184
"ซูไห่เทานาย…นายพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้อย่างไร…"เมื่อซูเสี่ยวโหรวได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอก็แทบจะเป็นลมเพราะความโกรธ!"ไอ้เศษสวะ ไม่แปลกใจเลยที่พี่สาวสาปแช่งแกว่าไอ้สัตว์""ขนาดหมูหมากาไก่ยังเทียบกับแกไม่ได้เลย"จ้าวหู่กึ่งๆ ยิ้ม พร้อมกับใช้มือตบไปที่ใบหน้าของซูไห่เทาเบาๆ"แต่นายทำตัวได้ดีมาก ที่นี่ไม่มีเรื่องของแกแล้วล่ะ""ต่อไปพี่สาวของแกก็จะเป็นอีตัวของฉันแล้ว แกรีบไสหัวออกไปซะ"หลังจากพูดจบ จ้าวหู่ก็ได้ปล่อยซูไห่เทาไป"ขอบคุณครับพี่หู่ ขอบคุณครับพี่หู่!""พี่เป็นเหมือนดั่งพ่อแม่ของผมอีกคน ผมจะไม่ลืมบุญคุณของพี่เลยนะครับ!"ซูไห่เทาขอบคุณจ้าวหูอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็วิ่งออกไปจากร้านอาหารทันที โดยไม่มองมาที่ซูเสี่ยวโหรวเสียด้วยซ้ำ"ซูเสี่ยวโหรว ตามพวกเรามาดีๆ ซะเถอะ""ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ถือสานะที่จะให้เธอลำบากเสียสักหน่อย!"สีหน้าของจ้าวหู่เต็มไปด้วยความที่จะได้กินซูเสี่ยวโหรวอย่างแน่นอน"ไม่ ฉันจะไม่ไปกับพวกแกหรอก""ซูไห่เทาต่างหากที่เป็นคนแพ้พนัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย!""แกรีบพาคนออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้มาจับแกไปเดี๋ยวนี้เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-07
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
