เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1015
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1016
"ฮ่าฮ่าฮ่า ความคิดของคุณ ฉันเดาได้ตั้งนานแล้วล่ะ""ขอแค่ฉันพูดเรื่องราวพวกนี้ออกมา คุณจะต้องอยากพบสหายหลินอย่างแน่นอน!""เรื่องนี้น่ะ มันก็ใช่ว่าจะยากลำบากอะไร เพียงแต่ว่า..."เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ สีหน้าของคุณท่านหวางก็ดูลำบากใจขึ้นมาทันที"สหายเทียนผิง เพียงแต่ว่าอะไร? หรือว่าสหายหลินที่คุณพูดถึงต้องการเงินสำหรับการต่ออายุ?""ไม่มีปัญหา เท่าไหร่ฉันก็ยอมจ่ายทั้งนั้น!"เมื่อเห็นว่าจู่ๆ คุณท่านหวางก็หยุดพูดกลางคันแบบนี้เซียวอวิ๋นอิงก็ดูจะร้อนอกร้อนใจ กระทืบเท้าและพูดออกมา!"ไม่ใช่หรอก ในสายตาของสหายหลินเงินก็เหมือนกับสิ่งสกปรก เขาไม่สนใจเงินทองเสียด้วยซ้ำ""เพียงแต่ว่า ช่วงนี้เขากำลังปลูกผักทำสวนผลไม้อยู่ในหมู่บ้านชนบท ฉันเลยไม่กล้ารับประกันว่าสหายหลินจะมีเวลามาที่เมืองตี้ตูได้น่ะสิ""ถ้าอย่างนั้น คุณรอให้สหายหลินว่างจากงานเสียก่อน แล้วฉันค่อยให้สหายหลินมาที่เมืองตี้ตูจะดีกว่าไหม?"คุณท่านหวางครุ่นคิด พร้อมกับพูดออกมา"อะไรนะ? ปลูกสวนผลไม้? นี่มัน…""สหายเทียนผิง คุณคงไม่ได้พูดล้อเล่นกับฉันหรอกใช่ไหม?""คนอย่างหยวนเหล่าวีรบุรุษที่สร้างประเทศ ขุนนางของบ้านเมือง ยังต้องม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1017
"ไปสร้างปัญหาอะไรเอาไว้อีก?""ฉันกำลังจิบชาเล่นหมากรุกอยู่กับคุณปู่หวางของแกนะ""ถ้าไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายก็รีบวางสายซะ!"เซียวอวิ๋นอิงพูดด้วยความโกรธออกมาจากคำพูดของเขา ใครๆ ก็สามารถรับรู้ความไม่พอใจที่เขามีต่อเซียวจ้านขวางได้"คุณปู่ ผมก็ไม่อยากจะโทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณปู่เพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นหรอกนะครับ แต่รัฐมนตรีอู๋คนนั้นมันเหิมเกริมจนเกินไป!""เพื่อไอ้บ้านนอกคนหนึ่ง เขาถึงกับกล้าตบหน้าหลานต่อหน้าคนมากมายแบบนั้น หลานอดทนต่อความโกรธนี้ไม่ได้จริงๆ ครับ!""ขอร้องคุณปู่..."เมื่ออยู่ต่อหน้าปู่ของตัวเอง เซียวจ้านขวางดูเชื่อฟังเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจของเซียวอวิ๋นอิงแบบนี้เขาก็รีบใส่สีตีไข่เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตระกูลเจียงออกมาจนหมดสิ้น!สำหรับตระกูลเจียง เซียวจ้านขวางไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะตั้งใจที่จะแก้แค้นด้วยตัวเองแบบนั้น"ฮึ่ม ก่อเรื่องก่อราวไปทั่ว""ปู่จะช่วยแกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ต่อไปถ้าแกยังเอาวงศ์ตระกูลไปอวดใหญ่ข้างนอกอีก มีปัญหาก็จัดการเองก็แล้วกัน!""ปู่ไม่สามารถปกป้องแกไปได้ตลอดชีวิต แกต้องหัดเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว!"
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1018
จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของคุณท่านหวางก็ได้ดังขึ้น"สหายอวิ๋นอิง คุณรอเดี๋ยว!""สหายหลินโทรมาน่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยถามให้ว่า สหายหลินจะมีเวลาว่างมาที่ตี้ตูเมื่อไหร่ เดี๋ยวคุณค่อยไปก็ยังไม่สายนะ"เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นหลินเฟยดวงตาของคุณท่านหวางก็เปล่งประกาย และรีบตะโกนเรียกเซียวอวิ๋นอิงให้หยุดทันที "อ้อ... อะไรจะบังเอิญขนาดนี้? สหายเทียนผิง คุณรีบช่วยฉันถามหน่อยว่าสหายหลินจะมีเวลาว่างเมื่อไหร่!""ส่วนเรื่องนั้นฉันไม่รีบ!"แน่นอนว่าเซียวอวิ๋นอิงคิดว่าการยืดอายุนั้นสำคัญกว่าอยู่แล้วเมื่อได้ยินคุณท่านหวางบอกว่าสายที่โทรมาเป็นหลินเฟยเขาก็หยุดฝีเท้าลงในทันทีจากนั้นก็กลับมาอยู่ข้างๆ คุณท่านหวาง เพื่อตั้งใจฟังเนื้อหาของบทสนทนา"สหายหลิน ทำไมจู่ๆ ถึงได้มีเวลาโทรหาพี่ใหญ่แบบนี้ได้?""พี่ใหญ่มีเรื่องอยากจะรบกวนนายอยู่พอดี""ไม่รู้ว่าสหายหลินจะยอมตอบรับหรือเปล่า"เมื่อเห็นแววตาที่กระตือรือร้นของเซียวอวิ๋นอิงที่อยู่ข้างๆคุณท่านหวางก็ไม่ได้อ้อมค้อมแต่อย่างใด และก่อนที่หลินเฟยจะได้พูดอะไรออกมา เขาก็จู่โจมคำถามด้วยเสียงหัวเราะเหอะๆ ขึ้นมาทันที"พี่หวางครับ ให้ผมช่วยเหลืออะไรงั้นเหรอ?"
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1019
ทันทีที่เซียวอวิ๋นอิงพูดจบ เขาก็เตรียมโทรหาเซียวจ้านขวางเพื่อสั่งสอนอย่างหนักๆ เสียสักยกแต่ทว่าคุณท่านหวางกลับเข้ามาหยุดด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว แล้วพูดว่า"เดี๋ยวก่อน สหายอวิ๋นอิง คุณบอกมาก่อนว่าคุณจะสั่งสอนจ้านขวางอย่างไงก่อนจะดีกว่าไหม?""การที่สหายหลินโทรมาขอความช่วยเหลือฉันแบบนี้ได้ ฉันว่าจ้านขวางจะต้องทำเรื่องที่เกินจะทนเป็นแน่!""การสั่งสอนที่ธรรมดาๆ เด็กจ้านขวางนั่นจะหลาบจำหรือเปล่าล่ะ?"ก่อนหน้านี้คุณท่านหวางไม่รู้ว่า คนที่เซียวจ้านขวางคิดจะจัดการ มันจะกลายเป็นเพื่อนของหลินเฟยไปได้ดังนั้น เขาจึงถามมากไปไม่ได้ กระทั่งทำเป็นไม่รับรู้เสียด้วยซ้ำแต่ทว่าในตอนนี้ เรื่องราวได้เกี่ยวข้องมาถึงน้องชายร่วมสาบานของเขาแล้ว เขาจะไม่สนใจก็คงจะไม่ได้!"เอ่อ...สหายเทียนผิง ให้ฉันคิดๆ ดูก่อน งั้นก็ให้จ้านขวางออกมาขอโทษสหายหลิน และนำเงินห้าหมื่นล้านมาชดเชยจะดีไหม?"นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวอวิ๋นอิงเห็นคุณท่านหวางมีท่าทีแบบนี้ต่อเขาทันใดนั้นเขาก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่า สถานะของหลินเฟยในใจของคุณท่านหวางนั้นจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!หลังจากได้ยินคำพูดของเซียวอวิ๋นอิง คุณท่านหวางก็กดเสีย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1020
อู๋เจิ้นกั๋วและพรรคพวกเพิ่งได้ยินหลินเฟยคุยสายกับคุณท่านหวางเมื่อครู่ที่ผ่านมาแม้พวกเขาจะพูดว่าไม่ใส่ใจแต่ความจริงแล้ว ในใจกลับแอบเหงื่อตกเลยทีเดียว!"ไม่ ไม่ ไม่ มิตรภาพก็คือมิตรภาพ บุญคุณก็คือบุญคุณ""คนอย่างหลินเฟยแยกแยะได้ชัดเจน""ชดใช้ก็ต้องชดใช้ ไม่อย่างนั้น ต่อไปผมจะมีหน้าไปพบพวกคุณได้อย่างไร"หลินเฟยพูดอย่างเด็ดขาดก่อนที่อู๋เจิ้นกั๋วและคนอื่นๆ จะได้เอ่ยอะไรออกมาอีกครั้งในเวลานี้ เจียงเจี้ยนเย่ก็เดินเข้ามา และพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า"รัฐมนตรีอู๋ หัวหน้าฉิน หัวหน้าติง หัวหน้าเฉิน ผู้จัดการมู่""เชิญมานั่งเร็วเข้า พวกคุณได้นำของขวัญชิ้นใหญ่มาให้ลูกสาวของผมและสหายหลินแบบนี้ ก็ถือว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลเจียงแล้วนะ!""หากผมดูแลไม่ทั่วถึง ต้องขออภัยกับทุกท่านด้วยนะครับ!""นับจากนี้ต่อไป รัฐมนตรีอู๋ หัวหน้าฉิน หัวหน้าติง หัวหน้าเฉิน ผู้จัดการมู่ พวกคุณคือคู่หูทางธุรกิจที่ดีที่สุดของผม!""ไม่ว่าจะมีโครงการอะไร หากสามารถร่วมมือกับตระกูลเจียงได้ พวกเราก็จะพัฒนาไปด้วยกัน!"ความหมายของเจียงเจี้ยนเย่ที่พูดแบบนี้ขึ้นมาก็คือเขาต้องการจะตอบแทนบุญคุณของคนเหล่านี้แทนหลิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1021
หากก่อนหน้านี้หลินเฟยไม่ได้ติดต่อกับคุณท่านหวางอู๋เจิ้นกั๋วและพรรคพวกบางทีก็อาจจะไม่สนใจคำพูดเหน็บแนมของเหวินเหรินอวี่แบบนี้แต่ทว่าในเวลานี้ พวกเขาได้รู้แล้วว่าหลินเฟยได้ติดต่อให้คุณท่านหวางออกมารับหน้าในเรื่องนี้แล้วดังนั้นจึงไม่ยอมให้เหวินเหรินอวี่ รวมถึงตู้ซ่าวคังและคนกลุ่มนี้มาพูดจาดูหมิ่นได้อีกต่อไป"ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรแน่นอนอยู่แล้ว""คุณชายตู้และคุณชายเหวินรีบร้อนขนาดนี้ ดูเหมือนว่าพวกคุณจะคิดว่าตระกูลฉิน ตระกูลติง ตระกูลเฉิน รวมไปถึงเฉียงเซิ่งกรุ๊ปจะล้มละลายแน่ๆ ใช่ไหมล่ะ""หรือไม่กลัวว่า หลังจากที่พวกเราสี่ตระกูลได้อยู่รอดปลอดภัย แล้วจะมาเป็นศัตรูกับพวกคุณหรือไง?"ฉินหลินแห่งตระกูลหลิน รวมไปถึงเฉินหย่วนเฉียวและคนอื่นๆ ได้พูดขึ้นมาก่อนเมื่อใช้สายตาที่เย็นชามองไปยังเหวินเหรินอวี่และตู้ซ่าวคังแล้วนั้น พวกเขาก็พูดอย่างไม่พอใจออกมา"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ใกล้จะตายอยู่แล้ว ยังมาพูดเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้อยู่อีก?""คิดว่าที่คุณชายเซียวพูดว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะล้มละลาย มันเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ?""หรือตระกูลของพวกคุณก็จะมีคนหนุนหลังที่ทำให้คุณชายเซียวเกรงใจได้เหมือนกัน?"เมื่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1022
"เมื่อกี้ผมได้โทรติดต่อคุณท่านหวางแล้ว เขารับปากว่าจะมาช่วยผมจัดการกับเรื่องนี้"เมื่อได้ยินหลินเฟยยอมรับกับตัวเองว่า เขามีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งจริงๆท่าทางของฉีฉงเหยาก็ดูแคลนอย่างเห็นได้ชัดแต่เมื่อจะพูดเหน็บแนมหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ขึ้นมาอีกครั้งทันใดนั้น เซียวจ้านขวางที่อยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีจากนั้นก็บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างกระสับกระส่ายอยู่แบบนั้น"คุณท่านหวาง...คุณท่านหวาง!""หรือว่าจะเป็นคุณปู่หวาง? ไม่ เป็นไปไม่ได้ คุณปู่หวางที่แม้แต่ฉันก็ยังไม่เคยพบหน้า แล้วจะมาคลุกคลีกับพวกมดไรแบบนี้ได้อย่างไร""ฉันคงคิดมากไปแล้วล่ะ""คุณชายเซียว คุณพูดอะไรอยู่น่ะ?" เมื่อเห็นสีหน้าของจ้านขวางผิดปกติ ฉีฉงเหยาก็ถามขึ้นมาทันที"ไม่มีอะไรหรอก ผมได้ยินมาว่าสหายของคุณปู่ท่านหนึ่ง คุณปู่หวางได้กลับมาที่ตี้ตูแล้ว และยังกลับมานั่งตำแหน่งเดิมด้วยนะ""ผมคิดว่า รอให้มีเวลา แล้วผมจะพาคุณไปพบคุณปู่หวางนะ"เซียวจ้านขวางข่มความไม่สบายใจเอาไว้ และยิ้มบางๆ ให้กับฉีฉงเหยา"คุณปู่หวาง หรือว่าจะเป็นคุณปู่หวางเทียนผิง หนึ่งในวีรบุรุษผู้ร่วมก่อตั้งประเทศที่มีชื่อเสียงที่สุด""ว้าว คุณชายเซีย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1023
"แนะนำให้หยุดแค่นี้งั้นเหรอ? งั้นก็ต้องดูสถานะของพวกคุณว่าจะคู่ควรหรือเปล่า!""มีคุณสมบัติพอที่จะมาพูดแบบนี้กับฉันหรือเปล่า!"เซียวจ้านขวางหัวเราะเยาะอย่างดูแคลนแบบสุดๆพอพูดจบ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันที"หือ? คุณปู่โทรมา หรือว่าคุณปู่ได้ให้คนปลดรัฐมนตรีอู๋ออกแล้ว?"เมื่อคิดได้ดังนั้นเซียวจ้านขวางก็รีบกดปุ่มรับสายอย่างมีความสุขแต่ฉีฉงเหยาที่อยู่ข้างๆ กลับมีความคิดที่มากกว่านั้นเพราะอยากจะโอ้อวดสถานะของแฟนหนุ่ม เธอจึงกระซิบข้างหูเซียวจ้านขวางว่า"คุณชายเซียวคะ ในเมื่อคุณปู่เซียวได้โทรมาแล้ว""ทำไมคุณไม่เปิดสปีกเกอร์โฟน ให้ไอ้บ้านนอกและคนพวกนั้นได้ฟังให้ชัดเจนล่ะคะ?""เพื่อพวกเขาจะได้ยอมแพ้ด้วย!""จริงด้วยครับคุณชายเซียว ไอ้บ้านนอกนั้นยังป่าวประกาศว่าจะมีคนมาช่วยรัฐมนตรีอู๋""คุณชายให้พวกเขาฟังเถอะ จะได้ให้เขารู้ว่าความรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นยังไง!"หลังจากนั้นเหวินเหรินอวี่ก็โน้มตัวเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถางทันที"เหอะๆ" เดิมทีเซียวจ้านขวางไม่สนใจที่จะทำแบบนี้แต่เขาไม่สามารถต่อต้านการร้องขอของฉีฉงเหยาได้ จึงกดปุ่มสปีกเกอร์โฟนห
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
