LOGINShare
บทที่ 1000
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1001
เดิมทีเธอมาที่นี่ก็เพราะอยากจะข่มทับเจียงเฉินหยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วดังนั้นเมื่อรู้ว่าหลินเฟยเป็นแค่ไอ้หนุ่มบ้านนอกคนหนึ่งแบบนี้เธอจะพลาดโอกาสที่ทำให้เจียงเฉินหยู่อับอายต่อหน้าสาธารณชนได้อย่างไร?ดังนั้นในตอนที่พูดคำเหล่านี้ออกมา เธอยังจงใจที่จะลากเสียงให้สูงขึ้นอีกด้วยซึ่งทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็ได้ยินคำพูดนี้ของเธอกันไปทั่ว"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? หน้าตาสะสวย แต่ปากนั้นเน่าเสียจริงๆ!""ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกหลานของตระกูลฉีในจังหวัดตงเหอนะ""เป็นเครือญาติกับคุณแม่ของคุณเจียง ได้ยินมาว่าไม่ค่อยถูกกับคุณเจียงสักเท่าไหร่นักหรอก""เห็นแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นจะโจมตีคุณเจียงด้วยคำพูดแบบนี้ทันทีที่เข้าประตูมาได้อย่างไง"ภายในห้องโถงใหญ่ เสียงกระซิบกระซาบได้ดังอื้ออึงไปทั่วกระทั่งหลายต่อหลายคนก็ยิ่งพูดเหน็บแนมขึ้นมาอีกว่า"ตระกูลฉีส่งลูกหลานมาแค่คนเดียวเท่านั้น และก็ยังจะมีท่าทางแบบนี้อีก ดูเหมือนว่า เครือญาติฝ่ายแม่ของคุณเจียงจะไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้ด้วยเหมือนกันนะ""ฮ่าฮ่า เรื่องนี้ยังต้องพูดอีกเหรอ?"เหวินเหรินอวี่อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง จงใจเหลือบไปมองหลินเฟยและพูดด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1002
ในขณะเดียวกัน เธอก็ยิ่งโอ้อวดสถานะปัจจุบันของตัวเองต่อหน้าเจียงเฉินหยู่ขึ้นมาอีกครั้ง!"อุ๊บ…""คนคนนี้เป็นหลานแท้ๆ ของคุณท่านหยวนเหล่าที่สร้างประเทศจริงๆ หรือนี่!""มิน่าล่ะ เธอที่เป็นแค่ผู้น้อยในตระกูลฉีคนหนึ่งจะกล้ามาพูดจาระรานในงานของตระกูลเจียงได้แบบนี้ ที่แท้ก็อยู่กับหลานชายแท้ๆ ของคุณท่านหยวนเหล่านี่เอง!""ต่อให้ตระกูลเจียงจะยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่เมื่อเทียบกับบุคคลระดับนี้แล้ว มันก็คงใครกันลิบลับ…""ใครเขาเป็นแฟนของคุณชายเซียว ก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะหยิ่งผยองเป็นธรรมดา"เมื่อเจ้าสัวทั้งหลายที่อยู่ในงานได้รับรู้ตัวตนของเซียวจ้านขวางจากฉีฉงเหยาแล้วนั้นต่างก็พากันตกตะลึงในทันที!ด้วยเหตุนี้ สายตาของทุกคนที่อยู่ในงานจึงได้เปลี่ยนจุดโฟกัสการวิพากษ์วิจารณ์จากหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ไปยังฉีฉงเหยาและเซียวจ้านขวางในทันที"คุณชายเซียวครับ คุณชายและคุณฉีช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกเลยจริงๆ กระผมชื่อเฉินคังเป็นประธานของบริษัทเภสัชกรรมคังเจียครับ ไม่รู้ว่าหลังจากที่งานเลี้ยงจบแล้ว คุณชายพอจะให้เกียรติกระผมได้รับรองคุณชายสักครั้งหรือเปล่าครับ?"และก็มีคนเดินเข้ามาพูดประจบประแจงในทันที
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1003
"อุ๊ย คนบ้านนอกคอกนาอย่างนายเนี่ยนะ จะให้ฉันพูดขอโทษและสำนึกผิด?""ขอโทษนะ ฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?""และต่อให้ฉันจะผิดจริงๆ กะอีแค่คนบ้านนอกคอกนาอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันขอโทษแบบนั้น?""ขนาดคนของตระกูลเจียงยังไม่กล้าพูดอะไรเลย แต่นายกลับลุกขึ้นมาอวดเบ่งแบบนี้ คงไม่ได้คิดว่าตัวเองดีเลิศอะไรจริงๆ หรอกใช่ไหม?"ฉีฉงเหยาที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการยกยอปอปั้นของเหล่าบรรดาเจ้าสัวทั้งหลาย รวมไปถึงความสุขที่เอาชนะเจียงเฉินหยู่ได้นั้นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ของหลินเฟย เธอก็รีบเดินฝ่าฝูงชนออกมาพร้อมชำเลืองมองหลินเฟยด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยันและพูดออกมา"ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองดีเลิศอะไรหรอกนะ แค่รู้สึกว่าท่าทางที่ภาคภูมิใจในตัวเองของพวกกระจอกนั้น มันน่าขยะแขยงเกินไป!""และสมควรที่จะต้องสั่งสอนนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง!"หลินเฟยหัวเราะเยาะ พร้อมฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของฉีฉงเหยาไปสองทีและใบหน้าที่บอบบางแต่เดิมของเธอก็บวมขึ้น โดยที่ไม่ต่างจากหัวหมูแต่อย่างใด"หลินเฟย คุณ…" เจียงเฉินหยู่คิดไม่ถึงเลยว่า หลินเฟยจะกล้าระบายความโกรธให้เธอด้วยวิธีที่หยาบคายแบบนี้ได้!ในขณะที่รู้สึกซาบซึ้งใจ เธ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1004
หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเจี้ยนเย่แบบนี้แล้ว เซียวจ้านขวางที่นิ่งเงียบโดยไม่พูดไม่จามาโดยตลอดนั้นก็ได้กระตุกรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก พร้อมกับถามขึ้นมา"ใช่ว่าผมจะคิดเป็นศัตรูกับคุณชายเซียว เพียงแต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น คุณชายเซียวไม่เห็นต้องถือสาเอาความเลยนะครับ"เจียงเจี้ยนเย่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"เรื่องเล็กน้อยงั้นเหรอ? หัวหน้าตระกูลเจียง คุณนี่ช่างตลกเสียจริงๆ!""ผู้หญิงของฉันถูกทุบตีต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ หรือว่ามันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น?""ต่อให้ฉงเหยาจะเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมา หรือเธอได้ทำอะไรที่เกินเลยไปจริงๆ แต่ท้ายที่สุดเธอก็คือผู้หญิงของฉัน และต่อไปก็ต้องแต่งเข้าตระกูลเซียวด้วย!""ไม่ต้องพูดถึงการที่ไอ้บ้านนอกคนนี้มาทุบตีเธอ ต่อให้จะเป็นตัวของหัวหน้าตระกูลเจียงเอง ก็ไม่คู่ควรที่จะมาแตะต้องตัวเธอแม้แต่ปลายเล็บ!""หัวหน้าตระกูลเจียง อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณเลยนะ ฉันต้องการที่จะจัดการไอ้บ้านนอกนี่ ถ้าคุณกล้าเข้ามาขัดขวาง ก็อย่าหาว่าฉันลงไม้ลงมือกับตระกูลเจียงของคุณก็แล้วกัน!"สีหน้าของเซียวจ้านขวางเต็มไปด้วยความเย็นชา พร้อมพูดคุกคามเจียงเจี้ยนเย่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1005
คุณชายทั้งหลายที่อยู่ในงานไม่รู้ว่าตู้ซ่าวคังและหลินเฟยเคยมีความแค้นต่อกันมาก่อนดังนั้นเมื่อเห็นว่าเขาลุกขึ้นมาสาปแช่งหลินเฟยต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้พวกเขาจึงคิดว่าตู้ซ่าวคังจงใจแสดงออกแบบนี้เพื่อประจบประแจงเซียวจ้านขวางเสียต่างหากหลังจากคิดมาถึงตรงนี้แล้วนั้นคุณชายหลายต่อหลายคนที่ไม่ชอบหลินเฟย รวมไปถึงคนที่อยากจะประจบประแจงเซียวจ้านขวางนั้นต่างก็ได้ลุกขึ้นมาชี้หน้าหลินเฟย พร้อมกับต่อว่าออกมา"คุณชายตู้พูดถูก จัดการกับไอ้บ้านนอกอย่างแก ไม่จำเป็นต้องให้ถึงมือของคุณชายเซียวหรอก""ถ้าแกไม่อยากตาย ทางที่ดีแกก็ขอโทษคุณชายเซียวและแฟนของคุณชายเสียดีๆ!""ไม่อย่างนั้นแล้ว แค่พวกเราก็สามารถทำให้แกออกจากประตูของตระกูลเจียงไปไม่ได้แล้ว!"ในหมู่ของพวกเขา เหวินเหรินอวี่เป็นคนที่ตะโกนเสียงดังที่สุดกระทั่งได้เดินเข้ามาหาหลินเฟยพร้อมกับพยายามดึงคอเสื้อของหลินเฟยและข่มขู่ออกมาว่า"ไอ้บ้านนอกสารเลว ให้แกคุกเข่าขอโทษแฟนของคุณชายเซียว แกไม่ได้ยินหรือไง?""แกคิดจริงๆ หรือว่าตระกูลเจียงจะยอมเป็นศัตรูกับตระกูลเซียวเพราะไอ้บ้านนอกอย่างแกแบบนี้?""แม่ง อย่าได้ฝันไปเลย!""ในสถานการณ์แบบนี้ หัว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1006
สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวายไปหมดแม้กระทั่งผู้อาวุโสที่มีหน้ามีตาในงานต่างก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาแล้วหากไม่คำนึงถึงสถานะของตัวเอง พวกเขาก็คงจะไปยื้อแย่งโอกาสแบบนี้ด้วยตัวเองเสียด้วยซ้ำ!ด้วยสถานการณ์เช่นนี้เจียงเจี้ยนเย่ก็ยังคงไม่ได้เพิกเฉยต่อหลินเฟยแต่อย่างใด โดยที่ไม่สนใจว่าสถานการณ์ในงานจะอลหม่านแค่ไหนเขาเดินเข้ามาดึงหลินเฟยเอาไว้ พร้อมพูดปลอบโยนไปว่า"สหายหลิน วันนี้มีลุงอยู่ตรงนี้ ลุงจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องคุณได้แม้แต่ปลายเล็บ""คุณอย่าได้กังวลไปเลย"คำพูดของเจียงเจี้ยนเย่ ทำให้หลินเฟยรู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นในใจขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ใครต่างก็พูดว่านักธุรกิจมักจะแสวงหาแต่กำไร แต่สำหรับเจียงเจี้ยนเย่แล้ว หลินเฟยคิดว่าประโยคนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่เจียงเจี้ยนเย่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลินเฟยจะสามารถอยู่กับเจียงเฉินหยู่ได้อย่างปลอดภัย"คุณลุงเจียงครับ ผมไม่คิดว่าผมได้ทำอะไรผิดไป"หลินเฟยพูดออกมาจากใจจริง"เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ (ฉีฉงเหยา) อาศัยสถานะการเป็นแฟนของเซียวจ้านขวางมาดูถูกเหยียดหยามคุณเจียงสารพัด""ต่อให้ผมจะย้อนเวลากลับไปได้ ผมก็จะยั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1007
"คนคนนั้นที่หัวหน้าตระกูลและคุณหนูพูดถึงเป็นใครกันแน่?""ไม่รู้เหมือนกัน..."เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ทายาทสายตรงรุ่นลูกหลานของตระกูลเจียงต่างก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที"คนที่ได้รับการต้อนรับขับสู้จากกษัตริย์องค์ก่อน…""ฉันจำได้แล้ว เป็นชายชรางั้นเหรอ นี่เขายังมีชีวิตอยู่ มันเป็นไปได้อย่างไร!"ดูเหมือนอาวุโสของตระกูลเจียงบางคนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงอุทานออกมาด้วยความตกใจแบบนั้น"คุณปู่สามครับ ชายชราที่คุณปู่พูดถึงนั้นเป็นใครกันแน่?"ทายาทสายตรงรุ่นลูกหลานของตระกูลเจียงรีบถามขึ้นมาทันที"ชูว์...ตัวตนของชายชราเป็นความลับนะ!""ไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้ พวกเรารู้แค่ว่า หากชายชรายังมีชีวิตอยู่ เซียวจ้านขวางจะไม่กล้าแตะต้องตระกูลเจียงของเราอย่างแน่นอน!"อาวุโสในตระกูลเจียงพูดยืนยันด้วยใบหน้าที่จริงจัง!"ฮึ่ม คุยโวโอ้อวดอยู่เป็นนานสองนาน สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเลย ยังต้องพึ่งตระกูลเจียงของเราออกมารับหน้าแบบนี้อีก?""ครั้งหน้าถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้อีก ก็ต้องรู้จักเจียมตัวเอาไว้บ้าง!""ไม่อย่างนั้นแล้ว ต่อให้หัวหน้าตระกูลจะชอบนาย หรืออยากจะปกป้องนายแค่ไหน พวกเราตระกูลเจียงก็คงไม่ปล่อยให้นาย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1008
เขารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก และทันทีที่อยากจะพูดอะไรออกไปจู่ๆ คนกลุ่มหนึ่งก็ได้เดินเข้าประตูใหญ่มาอย่างรวดเร็ว!ซึ่งคนที่เดินนำหน้ามานั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพ่อของอู๋เทียน อู๋เจิ้นกั๋วรัฐมนตรีประจำจังหวัดเจียงหนานนั่นเอง"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สหายหลิน หัวหน้าตระกูลเจียง ระหว่างทางที่มาเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย เกือบจะพลาดงานหมั้นของสหายหลินเฟยและลูกสาวของหัวหน้าตระกูลเจียงไปเสียแล้ว!""ผมจึงได้เตรียมเงินของขวัญจำนวนหมื่นห้าพันล้านบาท รวมถึงที่ดินใจกลางเหมืองมูลค่าหลายพันล้านบาทเพื่อเป็นการขอโทษ!""สหายหลินและหัวหน้าตระกูลเจียงอย่าได้ตำหนิผมเลยนะครับ!"ทันทีที่อู๋เจิ้นกั๋วได้เดินเข้ามาในห้องโถง เขาก็ได้เปิดปากพูดด้วยรอยยิ้มออกมาทันทีในเวลาเดียวกัน เขาก็ได้โบกมือสั่งเลขาหลิวที่อยู่ข้างๆให้มอบเช็คมูลค่าหนึ่งหมื่นห้าพันล้านบาทและสัญญาที่ดินสามชุดให้กับเจียงเจี้ยนเย่ในเวลานี้ เจียงเจี้ยนเย่ต้องการรอมชอมกับเซียวจ้านขวางเป็นการส่วนตัวอยู่พอดีเนื่องจากจู่ๆ อู๋เจิ้นกั๋วก็เข้ามามอบของขวัญเป็นเหตุเขาจึงไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่อไป พร้อมกับปล่อยเรื่องราวเหล่านี้เอาไว้เสียก่อน"รัฐมนตรีอู๋คร
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
