LOGINShare
บทที่ 20
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 21
จางหยวนกล่าวปลอบใจ: "แม่ครับ ไม่เป็นไร! ผมเคยเรียนวิธีการรักษาโรคให้สัตว์ บางทีผมอาจจะรักษาไก่พวกนี้ได้!"“จริงเหรอ? ลูกหยวนไปเรียนกับครมาเหรอ?” หวังฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจางหยวนรักษาโรคให้จางต้าซานก่อนหน้านี้ ก็ทำให้พวกเขาทั้งสองประหลาดใจแล้วคิดไม่ถึงว่าจางหยวนยังรู้วิธีรักษาสัตว์จริงๆ!จางหยวนไอสองครั้ง: "คือว่า ตอนที่ผมทำงานอยู่ต่างเมือง ได้เรียนรู้สิ่งนี้จากผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง! ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นเก่งมาก!"พอได้ยินจางหยวนพูดเช่นนี้ หวังฮุ่ยก็ไม่ได้ซักถามต่อไปหลังจากเดินไปรอบ ๆ ลานบ้านแล้ว จางหยวนก็อุ้มไก่ตัวหนึ่งขึ้นมา แล้วคลี่ตาไก่ออกเบา ๆ เพื่อดูอาการจากนั้นก็เปิดจะงอยปากของไก่ แล้วตรวจดูลิ้นของมันหวังฮุ่ยที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าที่ประหลาดใจโดยปกติแล้วไก่พเนจรเหล่านี้ จะไม่เชื่อฟังขนาดนี้!แม้แต่เธอซึ่งเป็นเจ้าของที่ให้อาหารทุกวัน ก็ไม่สามารถทำให้ไก่เชื่อฟัง เหมือนอย่างที่จางหยวนทำได้ตอนนี้หวังฮุ่ยเชื่อแล้วว่าจางหยวนต้องเคยเรียนรู้วิธีการรักษาสัตว์มาอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นตอนที่ไก่อยู่ในอ้อมแขนเขาคงจะไม่เชื่องขนาดนี้!หลังจากการตรวจสอบแล้ว จ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 22
หลังทานอาหารเสร็จแล้ว จางหยวนกับหวังฮุ่ยก็แยกทางกันจางหยวนแบกตะกร้าสะพายหลังขึ้นไปบนภูเขาที่ยู่ด้านหลัง ไปเก็บสมุนไพรที่จำเป็น เช่น ใบไอ้ และหวงเหลียนบนภูเขามีใบไอ้เป็นจำนวนมากจางหยวนเด็ดใส่เต็มตะกร้า เตรียมนำกลับไปตากแดดเพื่อใช้ในภายหลังในชีวิตประจำวันใบไอ้มีประโยชน์เป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ใช้ฆ่าเชื้อโรคในอากาศเท่านั้น แต่ยังช่วยไล่สามารถไล่แมลงไล่ยุงได้อีกด้วยการแช่เท้าด้วยใบไอ้ ยังช่วยเปิดเส้นลมปราณของขา และขับลมเย็นได้อีกด้วยโดยเฉพาะคนไข้ที่เป็นอัมพาตขาอย่างพ่อของเขาจางต้าซาน ก็สามารถใช้ใบไอ้แช่เท้า เพื่อช่วยฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บที่ขาได้ตอนเที่ยง จางหยวนก็แบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยสมุนไพรกลับบ้านเวลานี้หวังฮุ่ยก็กลับมาแล้วเช่นกันเธอซื้อสมุนไพรเหล่านั้นที่จางหยวนกล่าวถึงกลับมาหมดแล้ว แถมยังตั้งใจซื้อในปริมาณที่เยอะกว่าสามเท่าแต่มีบางอย่างที่จางหยวนไม่รู้ อันที่จริงหวังฮุ่ยยังแอบซื้อยารักษากาฬโรคไก่จากในเมืองด้วยเธอกังวลว่าจางหยวนจะถูกหลอก ใบสั่งยาที่เขียนออกมาจะใช้ไม่ได้ผลเลยคิดเตรียมยารักษากาฬโรคไก่ไว้ล่วงหน้า เผื่อใช้ในตอนฉุกเฉินหลังจากเตรียมสมุนไพรทั้งหมดแล้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 23
จางต้าซานชื่นชมจางหยวนเป็นอย่างมากแถมยังกล่าวอีกว่าเมื่อไก่พเนจรโตขึ้น จะให้หวังฮุ่ยผัดไก่ให้จางหยวนกินแม้ว่าอาการของไก่พเนจรจะดีขึ้นมากก็ตามแต่จางหยวนยังคงไม่ผ่อนคลาย ยังให้หวังฮุ่ยป้อนยาไก่ให้ตรงเวลาเหมือนเดิมในขณะเดียวกัน จางหยวนยังใช้ไฟจุดใบไอ้ รมควันทั้งลานหลังบ้านและแม้แต่ลานหน้าบ้านด้วยไม่นาน ทั้งในลานบ้าน ก็เต็มไปด้วยกลิ่นควันของใบไอ้แต่กลิ่นนี้ไม่ได้แรงมากนัก แต่มันกลับมีกลิ่นหอมอ่อน ๆก่อนเข้านอนตอนกลางคืน จู่ ๆ จางหยวนก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมากาฬโรคไก่สามารถติดต่อได้ตลอดเวลาไก่ที่เลี้ยงแบบครัวเรือนมักประสบปัญหากาฬโรคไก่ไก่เพื่อนบ้านที่อยู่บริเวณรอบ ๆ หรือแม้แต่ไก่ของคนในหมู่บ้าน ก็จะต้องติดเชื้อกาฬโรคไก่ด้วย!เพื่อทดสอบแนวคิดนี้ ในเช้าวันรุ่งขึ้น จางหยวนจึงคิดที่จะไปดูที่บ้านของหลี่ชิวจวี๋ได้ยินมาว่าหลี่ชิวจวี๋กลับบ้านเกิดไปเมื่อไม่กี่วันก่อน เมื่อวานเพิ่งจะกลับมา ตอนนี้น่าจะอยู่ที่บ้านแล้วแถมบ้านของหลี่ชิวจวี๋ก็เลี้ยงไก่ด้วย แต่มีจำนวนไม่เยอะ ก็แค่สี่ห้าตัวเท่านั้นเมื่อมาถึงประตูบ้านของหลี่ชิวจวี๋ จางหยวนก็เคาะประตู“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ผมเอง จางหย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 24
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลี่ชิวจวี๋ที่เต็มไปด้วยความรัก จางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นตอนที่หลี่ชิวจวี๋แต่งตัวค่อนข้างจะรีบมาก จนทำให้เธอติดกระดุมเสื้อไม่ถูกต้องจางหยวนยังสามารถมองเห็นร่องสีขาวราวหิมะอันเย้ายวนใจ ได้อย่างวับ ๆ แวบ ๆ อีกด้วย!เมื่อนึกถึงฉากสุดท้ายที่เขาและหลี่ชิวจวี๋กอดกันที่ริมสระน้ำข้างไร่ข้าวโพดของหลี่ชิวจวี๋ จู่ ๆ จางหยวนก็รู้สึกว่าปากของเขาแห้งเล็กน้อยเวลานี้ เติมน้ำได้คงจะดีไม่น้อย!“เอ๊ะ? อาหยวน ทำไมริมฝีปากของนายถึงได้แห้งนักล่ะ? ให้ฉันช่วยทำให้ชุ่มชื้นไหม?” หลี่ชิวจวี๋จ้องไปที่ริมฝีปากของจางหยวนราวกับว่าเธอได้ค้นพบโลกใหม่จางหยวนยิ้มแห้ง ๆ แล้วพูดว่า: "ทำให้ชุ่มชื้น? ทำให้ชุ่มชื้น... ยังไง?"“จะให้พี่สะใภ้พูดออกมาให้ชัดเจนเลยเหรอ? ผู้คนมักพูดว่า ผู้หญิงทำจากน้ำไม่ใช่เหรอ? แน่นอนว่าน้ำสามารถทำให้ริมฝีปากของนายชุ่มชื้นได้!” น้ำเสียงของหลี่ชิวจวี๋มีเสน่ห์มากเมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนก็นึกถึงฉากที่โด่งดังในภาพยนตร์เรื่องหนึ่งขึ้นมาทันทีชุ่มชื้นมาก... คำนี้ คงจะเหมาะสมมาก ที่จะอธิบายหลี่ชิวจวี๋ที่อยู่ตรงหน้า!หากผู้หญิงท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 25
“ไม่มีในสต๊อกจริง ๆ เหรอ? นอกจากนี้ คุณสามารถรับประกันได้ไหมว่า จะหาโสมป่าที่มีประสิทธิภาพเหมือนกันได้?”ตอนนี้ถึงคราวของจางหยวนที่ต้องประหลาดใจแล้ว: "อะไรนะ?ประธานฉู่ โสมป่าที่ผมขายให้คุณ กับโสมป่าที่คุณขายก่อนหน้านี้ มันไม่เหมือนกันเหรอ?"ฉู่เสวี่ยเยี่ยนเงียบไปสองสามวินาที ก่อนตอบว่า“ใช่! แต่ก่อนฉันเคยซื้อโสมป่ามาเยอะมาก แต่มีแค่โสมป่าที่คุณขายให้ฉันครั้งล่าสุดเท่านั้น ที่ให้ผลดีที่สุด!”เมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนก็รู้สึกงุนงงมากแล้วคิดในใจว่าหรือว่าโสมป่าที่ฉู่เสวี่ยนเยี่ยนซื้อมาก่อนหน้านี้เป็นของปลอมทั้งหมด?แต่ทว่า ต่อมาเขาก็ได้ล้มเลิกความคิดนี้ไปฉู่เสวี่ยเยี่ยนคือใคร เธอเป็นถึงผู้จัดการทั่วไปของภัตตาคารเทียนเหอเชียวนะ ซึ่งเป็นคนที่อยู่สังคมชนชั้นสูง!คนร่ำรวยอย่างฉู่เสวี่ยเยี่ยนเป็นไปได้อย่างไรที่จะซื้อโสมธรรมดาที่ดัดแปลงเป็นโสมป่าทุกครั้ง?มีคำอธิบายเดียวก็คือ โสมป่าที่ปลูกในภูเขาด้านหลังหมู่บ้านของตนเอง มีประสิทธิภาพมากกว่าโสมป่าทั่วไป!จางหยวนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพี่เทพธิดาที่อยู่ในสระน้ำในเมื่อพี่สาวที่อยู่ในสระน้ำสามารถมีความสามารถอันน่าทึ่งได้!ภูเขาด้านหลังห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 26
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จางหยวนก็ตัดสินใจเข้าไปในห้องเพื่อดูว่าหลี่ชิวจวี๋กำลังเล่นอะไรอยู่หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในห้องแล้ว หลี่ชิวจวี๋ก็มองไปที่จางหยวนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่จริงจังเมื่อเธอจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาอันอ่อนโยนราวกับน้ำ จางหยวนก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่บอกว่าจะช่วยผมรักษาโรค โรคอะไรเหรอ?ผมไม่คิดว่าผมจะเป็นโรคอะไรนะ!” จางหยวนกล่าวหลี่ชิวจวี๋ถอนหายใจ: "อาหยวน นายป่วยแต่ตนเองกลับไม่รู้! มาเถอะ นายหลับตาลง แล้วพี่สะใภ้จะรักษาโรคให้นายเอง!"จางหยวนเหลือบมองเธอด้วยความสับสน แล้วก็หลับตาลงจริง ๆเมื่อเห็นจางหยวนหลับตา รอยยิ้มอันภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สวยงามของหลี่ชิวจวี๋ และเธอย่อตัวลงอย่างช้า ๆช่วงเวลาต่อมา จางหยวนรู้สึกเย็นที่เอวที่แท้มือใหญ่ ๆ ของหลี่ชิวจวี๋กำลังวางอยู่บนเอวของจางหยวน ราวกับจะปลดเข็มขัดของจางหยวนจางหยวนรีบคว้ามือของหลี่ชิวจวี๋เอาไว้ แล้วลืมตามองหลี่ชิวจวี๋“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ นี่พี่กำลังทำอะไรอยู่?”หลี่ชิวจวี๋พูดด้วยรอยยิ้ม: "อาหยวน นายไม่เข้าใจความหมายของพี่สะใภ้เหรอ!"“ผม…” จางหยวนไม่รู้จะตอบอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง!ส
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 27
หลังจากได้ยินคำพูดของหญิงสองสามคนนี้ หวังฮุ่ยก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นเธอหัวเราะ เหล่าผู้หญิงก็อดไม่ได้ที่จะถามเธอ“พี่หวัง พี่หัวเราะทำไม? บ้านพี่เลี้ยงไก่เยอะที่สุด แถมยังเป็นไก่พเนจรอีกด้วย พี่ไม่ควรกังวลมากที่สุดไม่ใช่เหรอ?”เมื่อเผชิญกับการซักถามของทุกคน หวังฮุ่ยก็พูดด้วยรอยยิ้ม“กาฬโรคไก่ของบ้านพวกเรา ลูกชายของฉันรักษาหายแล้ว! เขาเขียนใบสั่งยาด้วยตนเอง ไม่ได้ใช้ยารักษาโรคกาฬโรคไก่เลยด้วยซ้ำ!”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็พากันตกตะลึง“จริงเหรอเนี่ย? พี่ไม่ได้โกหกพวกเราใช่ไหม? ลูกของพี่รักษากาฬโรคไก่เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”“ ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ลูกชายของพี่โง่มาตั้งนา จะสามารถรักษากาฬโรคไก่ได้อย่างไร!”“ฉันก็ว่าอย่างนั้น! กาฬโรคไก่รักษายากมาก! ครูหยางที่การศึกษาดีขนาดนั้น ยังบอกว่ากาฬโรคไก่นี้รักษายากเลย! ลูกชายโง่ ๆ ของพี่จะไปรู้วิธีรักษากาฬโรคไก่ได้อย่างไร?”"........"เมื่อได้ยินคนบอกว่าจางหยวนเป็นคนโง่ รอยยิ้มบนใบหน้าของหวังฮุ่ยก็หายไปในทันทีเธอพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: "ฉันจะพูดอีกครั้ง! ลูกหยวนของพวกเราไม่โง่อีกต่อไปแล้ว! ต่อไปห้ามใครเรียกเขาว่าค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 28
เมื่อพวกเขามาถึงประตูบ้านของจางหยวน ก็บังเอิญเห็นผู้ปฏิบัติงานในหมู่บ้านเดินออกจากบ้านของจางหยวนด้วยสีหน้าประหลาดใจผู้ปฏิบัติงานในหมู่บ้านทุกคนมือเปล่า และไม่เห็นใครเอาไก่ของจางหยวนที่ตายจากการป่วยออกมาเลย“ผู้ปฏิบัติงานจาง! เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมพวกคุณไม่เอาไก่ที่ป่วยตายของบ้านจางหยวนออกมา?”“ใช่แล้วผู้ปฏิบัติงานจาง ฉันรู้ว่าคุณกับพี่หวังเป็นญาติกัน แต่คุณจะใช้ตำแหน่งของคุณช่วยเหลือญาติของคุณไม่ได้นะ?”“ไก่ที่ป่วยตายของครอบครัวพวกเราก็ให้พวกคุณเอาไปแล้ว! ถ้าพวกคุณไม่เอาไก่ที่ป่วยตายของบ้านจางหยวนไป ฉันจะร้องเรียนหัวหน้าหมู่บ้าน!”เมื่อได้ยินคำตัดพ้อของหญิงสองสามคน ผู้ปฏิบัติงานจางคนที่พวกเธอเรียกก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่พวกเธอ“พูดจาเหลวไหลอะไรเนี่ย?อะไรที่เรียกว่าฉันใช้ประโยชน์จากตำแหน่งเพื่อช่วยเหลือญาติตนเอง? ฉันจะบอกคุณให้นะ! ไก่พเนจรที่บ้านของพี่ต้าซานเลี้ยง ไม่มีตัวไหนตายเลย!”"ฉันเคยนับแล้ว! มีไก่ทั้งหมดสิบแปดตัว! ทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่! และยังมีท่าทางที่ดูไม่เหมือนติดกาฬโรคไก่เลย!"ทันทีที่ผู้ปฏิบัติงานจางพูดคำนี้ออกมา ผู้หญิงสองสามคนก็ตกตะลึง“อะไรนะ? เป็นไปได้ย
Latest chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
