ตอนที่ 5 คุณจะรับผิดชอบผมยังไง

แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาภายในห้อง ปะทะเข้ากับใบหน้าสวยที่ยังคงหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ เรียวแขนของเธอโอบกอดร่างหนาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เอเบลลืมตาตื่นขึ้นมาได้สักพักหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ลุกไปจากเตียง เขายังคงยินยอมให้เธอโอบกอดด้วยความเต็มใจ เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาต้องอดทนอดกลั้นต่ออารมณ์ใคร่ จนต้องไปจัดการตัวเองในห้องน้ำถึงสองครั้งสองครา ถึงแม้เขาจะไม่ได้ล่วงเกินหญิงสาว จนทำให้เธอเสียหาย แต่เขาก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดนั้น

มือเล็กลูบไล้ไปบนแผงอกหนั่นแน่น ความเย็นจากผิวกายที่ได้สัมผัส ทำให้อิงวราคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง เปลือกตาคู่บางค่อยๆ เปิดออก ก่อนที่หญิงสาวจะชักมือที่กำลังลูบไล้แผงอกที่เปลือยเปล่าของชายหนุ่ม กลับมาด้วยความตกใจ อิงวรารีบพลิกกายกลับมานอนตรงๆ แต่ยังไม่กล้าที่จะลุกขึ้นในทันทีทันใด เพราะตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัวว่าเธอนอนอยู่กับใคร และเธอกับคนข้างกายมีความสัมพันธ์ทางกายกันไปแล้วหรือยัง

“ตื่นแล้วเหรอคุณ” เสียงทุ้มสำเนียงอเมริกันดังออกมาจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม

อิงวราหันหน้าไปมองคนข้างๆ พอเห็นว่าเขาเป็นใครก็ต้องตกใจปนโล่งใจ ก่อนที่เธอจะหันกลับมาสำรวจตัวเอง สภาพเธอตอนนี้สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเท่านั้น ซึ่งดูแล้วก็น่าจะเป็นเสื้อของชายหนุ่มข้างๆ ความรู้สึกโล่งใจในครั้งแรกหายไปในทันที เพราะร่างกายของเธอในตอนนี้ นั้นไร้สิ่งใดปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกอวบอิ่ม หรือแม้แต่พื้นที่ลับของหญิงสาว

“ทีนี้คุณจะรับผิดชอบผมยังไงดี”

น้ำเสียงยียวนดังออกมาจากคนที่ยังคงนั่งนิ่ง อวดเรือนร่างท่อนบนที่แสดงให้เห็นซิกแพกซ์และรอยสักประจำตัวอยู่อย่างหน้าไม่อาย

“รับผิดชอบอะไรกันคะ” เสียงหวานอุทานถามออกมา ทว่าเธอกลับต้องรีบเบือนหน้าหนีเขา

“ก็เมื่อคืนคุณล่วงเกินผม ผมพยายามอดทนทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแล้ว แต่เป็นเพราะคุณ เราสองคนถึงได้ข้ามเส้นกัน” เอเบลเสแสร้งทำเสียงรู้สึกผิดออกมาทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังโกหกหน้าตาย

อิงวราไร้เดียงสาจนไม่รู้ตัวว่า เธอเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วหรือยัง เพียงแต่รู้สึกปวดศีรษะทันทีที่ตื่นนอน และปวดเมื่อยตามร่างกาย หญิงสาวพยายามนึกภาพเมื่อคืน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เธอจำได้แค่ตอนที่เธออยู่ในห้องน้ำกับเขา เธอกอดจูบลูบคลำเขา และเธอก็เป็นคนขอร้องให้เขาช่วยเธอ หลังจากนั้นสติของเธอก็ดับวูบไป จนจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไปไม่ได้อีกเลย

“ชุดของฉันล่ะคะ”

อิงวราถามมาเฟียหนุ่มออกมา หลังจากที่สติของหญิงสาวกลับคืนมายังปัจจุบัน ในใจคิดว่าอะไรที่มันพลาดไปแล้วก็ให้มันแล้วไป เพราะต่อให้ร้องไห้ฟูมฟายไปความบริสุทธิ์ของเธอก็ไม่อาจหวนคืนมา

“ผมให้แม่บ้านซักอบแห้งไว้ให้ตอนเช้าแล้ว คุณลุกไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะออกไปเอามาให้”

เอเบลนึกทึ่งกับความแมนของหญิงสาว เพราะถ้าเป็นผู้หญิงบางคน หากรู้ว่าเสียตัวให้ผู้ชายที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน ก็คงจะร้องไห้ฟูมฟายตีโพยตีพาย เรียกร้องถามความรับผิดชอบไปแล้ว แต่ทว่าหญิงสาวชาวไทยคนนี้ กลับไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ทำให้เขานึกเสียดายที่เมื่อคืนทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ โดยไม่ล่วงล้ำไปในกายของเธอ

ร่างระหงลุกขึ้นจากเตียง แล้วรีบวิ่งพรวดไปยังห้องที่เธอคิดว่าเป็นห้องน้ำทันที เอเบลมองตามด้วยแววตาขบขัน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากเตียงบ้าง แล้วเดินออกจากห้องไปสั่งให้แม่บ้านนำชุดของเธอมาเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนตัวเขาก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำด้านนอก

“ว้าย... นี่ฉันนอนกับเขาแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย”

เสียงหวานอุทานออกมา หลังจากได้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเอง ผ่านกระจกที่อยู่ติดกับผนังในห้องน้ำ ในภาพนั้นเรือนร่างของเธอมีแต่ร่องรอยแดง ไม่บอกก็รู้ว่านี่เกิดจากอะไร ใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงอมชมพูระเรื่อทันที

“คนบ้า!!! คนซาดิสม์”

อิงวราก่นด่าเอเบลก่อนที่จะรีบเข้าไปอาบน้ำ ขัดถูร่างกายจนแดงเถือกกว่าเดิม ตอนแรกก็นึกขอบคุณเขาอยู่หรอก ที่อุตส่าห์มีน้ำใจพาคนที่ไร้สติอย่างเธอกลับมาด้วย แต่เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่า เขาจะกล้าล่วงเกินเธอ

หลังจากที่พยายามอาบน้ำขัดตัวอยู่นานเกือบชั่วโมง อิงวราจึงออกมาจากห้องน้ำ ดีที่ตอนนี้เจ้าของห้องไม่อยู่ ที่ปลายเตียงมีชุดที่เธอสวมใส่เมื่อคืน ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย หญิงสาวจับชุดขึ้นมาดมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนที่เธอจะรีบสวมใส่ แล้วออกจากห้องนอนของชายหนุ่มไป หากที่นี่เป็นโรงแรมเธอคงจะหาทางหนีเขาไปได้ง่ายๆ แต่เพราะที่นี่คือเพ้นท์เฮาส์ของเขา ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้จึงต้องยอมเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

“มาดาม นายให้ฉันพาคุณไปรับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารค่ะ”

แม่บ้านวัยประมาณสี่สิบเข้ามาหาเธอ อิงวรารู้สึกเขินอายจนทำตัวไม่ถูก เพราะลูกน้องของเอเบลที่ยืนอยู่ด้านนอก เอาแต่มองมาที่เธอด้วยแววตาสงสัย หญิงสาวจึงรีบเดินตามแม่บ้านไปในทันที