ตอนที่ 5 - 1 คุณจะรับผิดชอบผมยังไง

ฝรั่งหนุ่มนั่งไขว่ห้างกำลังอ่านบางสิ่งบางอย่างในสมาร์ทโฟนเครื่องหรู อยู่ที่เก้าอี้หัวโต๊ะของโต๊ะอาหารตัวยาว อิงวรามองเห็นเขาครั้งแรกก็ชะงักเท้า เธอยอมรับเลยว่าฝรั่งหนุ่มตรงหน้านั้น มีหน้าตาที่หล่อเหลา เป็นสเปกของสาวๆ หลายๆ คน หากเธอไม่ถูกเขาล่วงเกินเมื่อคืน เธอเองก็คงคิดกับเขาในแง่ดีเช่นกัน แต่หลังจากผ่านค่ำคืนที่เธอจดจำอะไรไม่ได้มาแล้ว ทำให้เธอมองเขาไม่ดี

“นายคะ มาดามมาแล้วค่ะ”

แม่บ้านรายงานมาเฟียหนุ่ม เขาเงยหน้าละสายตาจากตัวหนังสือในสมาร์ทโฟนราคาแพงที่อยู่ในมือแล้วมองไปยังร่างระหงที่ยืนอยู่หลังแม่บ้านของตน

“เชิญนั่งก่อนสิคุณ กินมื้อเช้าก่อนแล้วผมจะพาไปส่งที่โรงแรม” เขาผายมือเชื้อเชิญแล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบเช่นที่เคยได้ยิน แม่บ้านรู้หน้าที่จึงรีบผละตัวออกจากบริเวณนี้ไป

“กระเป๋าฉันอยู่ไหนคะ คุณเห็นกระเป๋าฉันหรือเปล่า” เพราะเธออยากใช้สมาร์ทโฟนเพื่อติดต่อหาผู้จัดการส่วนตัวจึงไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาเพิ่งจะบอกเธอมา

“กินมื้อเช้าก่อนเถอะครับ กระเป๋าคุณอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ ไม่หายไปไหนหรอก” มาเฟียหนุ่มบอกหญิงสาวยิ้มๆ

“ฉันก็ไม่ได้กลัวว่ามันจะหายไปไหน ฉันเพียงแค่อยากจะใช้โทรศัพท์ โทรติดต่อหาผู้จัดการส่วนตัว ป่านนี้เธอไม่ตกใจแย่แล้วเหรอ ที่ไม่เห็นฉันอยู่ที่ห้อง” อิงวราเริ่มอารมณ์ขุ่นมัว แม้เธอจะรู้ว่าเขาหวังดี แต่ตอนนี้ความขุ่นเคืองกลับบดบังสิ่งดีๆ ที่เขาทำให้เธอจนหมด

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อคืนผมฝากเอวานบอกผู้จัดการส่วนตัวของคุณให้แล้ว” เอเบลยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบหลังจากพูดจบ อิงวรายืนเก้ๆ กังๆ ก่อนที่จะยอมเดินไปนั่งลงยังเก้าอี้ทางด้านขวามือของชายหนุ่มแต่โดยดี

“เรื่องเมื่อคืน...ช่วยปล่อยให้มันผ่านไปได้ไหมคะ” เสียงหวานถามเขาออกมาอย่างลังเล

“ไม่ได้... ผมบอกแล้ว ว่าผมต้องการให้คุณรับผิดชอบ”

มาเฟียหนุ่มปฏิเสธหน้าตาย ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว ระหว่างเขากับเธอไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นสอดใส่ด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้เขาก็ถือว่าแผนการของคู่ขาพี่ชายสำเร็จ เพราะอย่างน้อยหญิงสาวก็เข้าใจว่าเขาและเธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว ถ้าเขาไม่ทำร่องรอยเอาไว้ คิดว่าเธอก็คงจะไม่เชื่อเขาอย่างแน่นอน

“แล้วคุณจะให้ฉันรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไงคะ”

อิงวราเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากพอ เพียงแต่เธอคิดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียหาย แล้วทำไมกลายเป็นเขา ที่มาเรียกร้องหาความรับผิดชอบจากเธอไปเสียได้

“มาเดตกัน”

มาเฟียหนุ่มตอบออกมายิ้มๆ พลางจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา แม้เวลานี้บนใบหน้าของเธอจะไร้เครื่องสำอาง แต่ทว่าความสวยแบบธรรมชาติกลับดึงดูดสายตาของเขามากกว่า

“ฉะ...ฉันไม่ชอบเป็นข่าว หรือโด่งดังโดยใช้ทางลัด”

อิงวราบอกออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางหลุบตามองมือตัวเอง เพราะสายตาของเขาแสดงออกว่าสนใจเธออย่างเปิดเผย ทำให้เธอรู้สึกเขินอายเกินกว่าที่จะสบตากับเขาตรงๆ

และที่เธอบอกกับเขาอย่างนี้ เป็นเพราะเธอรู้ดี ว่าเขาก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง หากจะออกเดตกันก็เป็นไปไม่ได้เลย ที่จะไม่ตกเป็นข่าว แล้วคนอื่นจะมองเธอว่าอย่างไร เธออยากเป็นนางแบบที่ประสบความสำเร็จในอาชีพด้วยตัวเอง ไม่ใช่อาศัยชื่อเสียงของคนอื่นโด่งดังขึ้นมา

“เรื่องนักข่าวไม่ใช่ปัญหา ถ้าคุณไม่ต้องการเป็นข่าว...ผมก็ทำให้ไม่มีข่าวเล็ดลอดออกไปได้เหมือนกัน” อิงวราพูดไม่ออก ดูอย่างไรเขาก็ไม่ยอมง่ายๆ ทำท่าเหมือนจะอยากออกเดตกับเธอจริงๆ

“เราจะเดตกันแค่ที่นี่ แต่ถ้าฉันกลับประเทศไทยแล้ว ขอให้เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหมคะ”

เธอยื่นข้อเสนอออกมา เพื่อยุติปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะปฏิเสธก็ไม่ได้ ยอมรับไปก่อนก็ไม่เสียหายอะไร ถึงอย่างไรแล้วเธอกับเขา ก็มีความสัมพันธ์เกินกว่าคนรักกันไปแล้ว

“ตกลงครับ ที่ว่าเราจะออกเดตกันระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ แต่ถ้าคุณกลับประเทศไทยไปแล้ว ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นไปได้สวย ไม่มีทางที่ผมจะเลิกคบกับคุณหรอกนะครับ”

“ทะ...ทำไมคะ อยู่ที่นี่คุณก็มีผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมคุณถึงอยากจะมาคบหากับฉันที่อยู่ไกลถึงประเทศไทย แทนที่จะเป็นผู้หญิงพวกนั้น” หญิงสาวถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ เขาเป็นถึงมาเฟียระดับโลกที่สาวๆ ต่างหมายปอง อยู่ที่นี่มีผู้หญิงมากมายให้เลือกควงไม่ซ้ำหน้าด้วยซ้ำ ทำไมต้องมายึดติดกับแค่คู่นอนคืนเดียวอย่างเธอ

“เพราะคุณต่างจากคนอื่นไง เคยได้ยินคำว่ารักแรกพบไหม สำหรับผม...คุณคงเป็นแบบนั้น”

อิงวราถึงกับอึ้งในความปากหวานซื่อตรงของมาเฟียหนุ่ม เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่า เขาจะกล้าพูดตรงๆ กับเธอขนาดนี้ แต่เธอจะเชื่อเขาได้อย่างไร ว่าเขาตกหลุมรักเธอจริงๆ ไม่ใช่เพราะติดใจในความสัมพันธ์บนเตียง เรื่องนี้เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ได้

“รับประทานมื้อเช้าก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่งที่โรงแรม แล้วจะไปคุยกับเจ้ลูซี่และขออนุญาตผู้จัดการส่วนตัวของคุณ เพื่อพาคุณไปเดตด้วย”

“วันนี้เลยเหรอคะ” อิงวราอุทานถามออกมาด้วยความตกใจ เพราะเธอรู้สึกว่ามันค่อนข้างกะทันหันเกินไป

“คุณอยู่ที่นี่แค่อาทิตย์เดียว และนี่ก็ผ่านไปสองวันแล้วด้วย เหลือเวลาอีกแค่ห้าวันเท่านั้น ผมมีเวลาทำให้คุณตกหลุมรักผมไม่มาก จะให้เสียเวลาไปอีกไม่ได้หรอก”

เขาตอบหญิงสาวนัยน์ตาโตตรงหน้ายิ้มๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นก็จริงจังหนักแน่น ไม่ติดเล่นเลยแม้แต่นิด เพื่อแสดงออกให้เธอเห็นว่าความสัมพันธ์ในครั้งนี้เขาจริงจังแค่ไหน

อิงวรารู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ก็ตั้งแต่โตมาเธอยังไม่เคยมีความรัก หรือออกเดตกับผู้ชายมาก่อนเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นแบบนี้จะจบลงแบบไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจ คือเธอจะไม่ยอมตกหลุมรักเขาอย่างแน่นอน