เมียเป็นใหญ่

กรุงเทพมหานคร 

หลังจากที่แอตลาสกับเล่ย์ปรับความเข้าใจกันแล้ว ทั้งคู่ก็ได้ตกลงกันว่าจะพาลูกสาวมาอยู่ที่เมืองหลวง แล้วอีกอย่างลูกสาวของเธอใกล้จะได้เข้าเรียนแล้วด้วยนั้นเลยทำให้ เล่ย์ตัดสินใจตามสามีมาอยู่ที่นี้ โดยที่เธอยกร้านกาแฟให้ทับทิมกับแม่ เพื่อใช้หาเลี้ยงชีพ

คฤหาสน์ ลูซิเฟอร์ 

“ ที่รักครับ เป็นยังไงบ้าเหนื่อยไหม “ แอตลาสที่พาเมียกับลูกมาถึงบ้าน ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง หนูรินเจ้าตัวน้อยก็งอแงบ้างเล็กน้อย ก่อนจะหลับได้ก็เล่นเอาเล่ย์กับแอตลาสแทบเป็นล้ม 

“ ไม่เหนื่อยเลยคะ เล่ย์ชินแล้ว “ เล่ย์ที่เอาเจ้าตัวน้อยหลับได้แล้ว เมื่อสามีถามด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นเธอก็หันมายิ้มหวานส่งให้สามี แอตลาสที่ได้ยินคำว่าชินเท่านั้นแหละความรู้สึกผิดที่ผุดเข้ามาในหัวใจของเขาก็ผันเกิดขึ้นมาทันที เพราะที่ผ่านมาเขาปล่อยให้เมียกับลูกอยู่โดยลำพัง อยู่โดยที่ไม่มีเขานั้นเลยทำให้แอตลาสรู้สึกผิดแล้วก็สงสารเมียเป็นอย่างมาก 

“ พี่ขอโทษนะเล่ย์ พี่เองที่เป็นคนผิดพี่ปล่อยให้เล่ย์กับลูกอยู่กันโดยลำพัง พี่ขอโทษนะ “ จุ๊บ แอตลาส เดินเข้ามานั่งข้างภรรยาก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดด้วยความรัก เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด เล่ย์เมื่อได้ยินแบบนั้นบวกกับสายตาของสามีของเธอที่ตอนนี้จ้องเธอพร้อมกับน้ำตาที่จวนจะไหลออกมา เธอก็เลยรีบโน้มตัวเข้ามาซบที่อกแกร่งของสามีก่อนจะพูดออกมาว่า 

“ ที่รักคะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยนะคะ มันผิดที่เล่ย์หนีคุณมาเองต่างหาก ถ้าวันนั้นเล่ย์ไม่อคติเชื่อลมปากของอีสรพิษนั้น เล่ย์ก็คงไม่โง่หอบลูกในท้องหนีตามคุณมากหรอคะ แล้วอีกอย่างตอนนั้นเล่ย์ยังเด็กอยู่นะคะ เรื่องความรักก็ไม่เคยมี พอจะมีความรักกับเขาทั้งทีก็ดันมามีกับพ่อเสือร้ายซะงั้น อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ ที่รัก” ด้วยความที่เธอออกปลอบสามีแล้วก็ไม่อยากให้สามีคิดมาก เธอก็เลยพูดออกมาแบบนั้นคำพูดของเธอเชิงซีเรียส เชิงหยอกล้อนั้นเพื่อให้คนฟังไม่เครียดแล้วก็รู้สึกขำกับสิ่งที่เธอพูด แล้วมันก็ได้ผลเพราะเสือร้ายที่ตอนนี้ถอดเคียวเล็บแล้วก็ฟันแล้วเพราะเมียตรงหน้า ทั้งเด็กแล้วก็สวย บวกกับมีโซ่ทองคล้องใจอย่างเด็กน้อยน่ารัก หนูรินรักษ์อีกต่างหาก 

“ หึหึหึ ด่าพี่ทางออ้มไหมคะเนี่ย พรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนกันนะคะพี่ไม่อยากรออะไรแล้ว พี่กลัวว่าจะเสียเล่ย์กับลูกไปอีก พี่บอกให้จัดงานแต่งงานก็ไม่ยอมไม่รู้ว่าจะกลัวฟุ่มเฟื่อยทำไมกัน เล่ย์อย่าลืมนะคะว่าสามีของเล่ย์เป็นใคร “ แอตลาส พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างนึกขำผู้เป็นภรรยาที่ด่าเขาทางออ้ม ก่อนจะอดบ่นให้เธอไม่ได้ เพราะก่อนหน้าที่จะกลับมาที่นี้แอตลาสได้ขอเธอกับพ่อแม่ของเธอ แล้วซึ่งพวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วถ้าจะเอาเรื่องตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วอีกอย่างลูกสาวของตนกับชายหนุ่มตรงหน้าก็มีลูกด้วยกันแล้ว พ่อกับแม่ของเล่ย์ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร จะติดก็แต่เล่ย์นี้แหละ เธอบอกกับเขาว่าเธอยอมเป็นเมียของเขาแต่เธอไม่อยากจัดงานแต่งงานเพราะมันสิ้นเปลืองซึ่งเธอให้เหตุผลแบบนั้น แอตลาส ตอนแรกก็ไม่ยอมแต่ก็อย่างที่ทุกคนรู้ไม่ว่าบ้านหลังไหนก็ตามเมียจะเป็นใหญ่กันทุกคน ต่อให้บ้านนั้นสามีจะเก่งหรือมีอำนาจกับคนข้างนอกแต่พอมาถึงบ้านอำนาจทุกอย่างอยู่ที่เมียหมด (หรือไม่จริง ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า ) 

“ ที่รักคะที่เล่ย์ไม่อยากจัดงานแต่ง ที่รักลืมไปแล้วเหรอคะว่าเมื่อก่อนเล่ย์เป็นใครแล้วถ้าศัตรูที่รอดชีวิตไปได้รู้ว่าเล่ย์แต่งงานกับคุณแล้วเราสองคนก็มีเจ้าตัวแสบด้วยกัน ที่รักคิดดูสิคะว่าอะไรจะเกิดขึ้น “ เล่ย์เธอไม่ได้กังวลเรื่องสิ้นเปลืองอะไรหรอก เพราะเธอกับสามีต่างก็รวยพอๆกัน แต่สิ่งที่เธอห่วงกับเป็นเรื่องที่ผ่านมาในอดีตของเธอต่างหาก แอตลาสที่ได้ยินเหตุผลของภรรยาแบบนั้นความรู้สึกหวาดกลัวก็ผลันขึ้นมา เขามองหน้าลูกน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ที่เตียงด้วยสายตาที่เป็นกังวลกับเรื่องที่เมียพูด ก่อนจะหันมาบอกกับเมียตัวน้อยว่า 

“ จ๊ะที่รัก พี่ขอโทษที่ไม่ทันได้คิดเอาเป็นว่าเราจดทะเบียนสมรสกันเงียบๆอย่างที่เล่ย์พูดก็แล้วกันนะคะ แต่ว่า……คืนนี้……เล่ย์มาชดใช้หนีของเธอที่บังอาจหนีพี่ไปทำให้พี่เสียน้ำตาเป็นปิ๊บ ซะดีๆ “ แอตลาส ที่พูดอย่างซีเรียสเรื่องที่เห็นด้วยกับภรรยา พอพูดมาถึงตอนนี้เขาก็มองร่างบางด้วยสายตาหื่นกระหายทันที ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ เล่ย์ที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็ถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกใจเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะหื่นได้มากขนาด ระหว่างที่เล่ย์อ้าปากค้างอยู่นั้น แอตลาสก็ถือโอกาสอุ้มเธอในท่าเจ้าสาว แล้วก็พาเธอกลับไปที่ห้อง เล่ย์ที่ไม่ได้ตั้งตัวเธอก็ถึงกับหน้าแดงอย่างกับลูกตำลึงด้วยความเขิลอาย 

พรึบ 

ฟ้อด 

“ มีน้องให้หนูรินของเราอีกสักคนนะคะที่รัก พี่อยากให้มีลูซิเฟอร์เต็มบ้านของเรา พี่อยากให้ลูกของเรารู้ว่าพ่อกับแม่เขายิ่งใหญ่แค่ไหน นะคะ “ แอตลาส หอมแก้มแดงของเมียด้วยความอ่อนโยนพร้อมกับกระซิบข้างหูของเธอ บอกเธอว่าเขาอยากมีลูกเยอะแยะกับเธอ เล่ย์ที่โดนต้อนแบบนั้นเธอก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ เพราะหัวใจของเธอทั้งสี่ห้องนี้เธอยกให้เขาอย่างเป็นทางการ เขาจะทำอะไร อยากมีลูกกี่คนเธอก็ไม่ว่า เธอปล่อยให้เขาเป็นคนกำหนดเองแล้ว 

เวลาต่อมา 

หลังจากที่เล่ย์กับแอตลาสผ่านคืนเร้าร้อนกันมาอย่างดูดดื่มแล้ว แอตลาสกับเล่ย์ก็นอนหลับสนิทส่วนหนูน้อยที่นอนคนเดียวเป็นคนแรกด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางไกลเธอก็นอนทั้งคืน แต่ก็ตื่นมาแต่เช้า ด้วยความที่บ้านของแอตลาสมีคนงานเยอะนั้นเลยทำให้แอตลาสจัดการพี่เลี้ยงมาเลี้ยงดูหนูรินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงที่มาดูแลหนูรินนั้นก็คือ เอมอร แม่ของเล่ย์นั้นเองแอตลาสได้ให้คนไปรับเธอมาอยู่ด้วยหลังจากที่พ่อของเล่ย์โดนเมียสาวจิ๊กตัวบังคับให้กลับไป นั้นเลยทำให้แม่ของเล่ย์อยู่ที่บ้านคนเดียว แอตลาสก็เลยกลัวว่าท่านจะเหงาแล้วก็ไม่กล้ามาหาหลานสาว นั้นเลยทำให้แอตลาสให้คนไปรับเอมอรมาที่นี้แต่เช้า ตอนแรกเอมอรไม่อยากมา แต่ก็กลัวว่าหลานจะไม่มีคนดูแลแล้วอีกอย่างก็จริงอย่างที่แอตลาสพูดเอาไว้นั้นแหละ อยู่คนเดียวมันเหงา เธอก็เลยตัดสินใจมาอยู่ที่นี้กับลูกและก็หลาน ตามคำขอของลูกเขย 

“ อิอิอิอิ จุ๊นยายขา…..จุ๊นยาย อิอิอิ “ หนูรินที่ วิ่งไล่จับกับคุณยายอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน แล้วก็คนใช้อีก2คน อย่างสนุกสนาน เด็กน้อยเธอก็ทั้งวิ่งทั้งหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่ระหว่าที่ทั้ง3คนแล้วก็อีก1เด็กน้อยวิ่งเล่นกันอยู่นั้น หนูรินที่ไม่ทันระวังเธอก็วิ่งเข้ามาชนกับใครบางคนอย่างจังโดยที่เธอไม่ทันได้มอง 

ปึก 

“ อ๊ะ….” 

“ หนูริน “ 

“ คุณหนูคะ “ หนูรินที่วิ่งโดยไม่ทันได้มองเธอก็วิ่งมาชนเข้ากับใครคนหนึ่ง เธอชนเข้าอย่างแรงจนล้มก้นลงไปจูบที่พื้นปูนอย่างแรง เล่นเอาเด็กน้อยถึงกับจุกร้องออกมาได้แค่ อ๊ะ เท่านั้น เมื่อเอมอรแล้วก็ผู้ช่วยเลี้ยงเห็นแบบนั้นทั้งสามก็ร้องเรียกหนูน้อยออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งปรี่เข้ามาหาเด็กน้อย เอมอรรีบวิ่งเข้ามาหาหลานสาวพร้อมกับอุ้มเธอขึ้นมาดูว่าหลานตัวน้อยเจ็บตรงไหนบ้าง แพ๊ตตี๊ นังมารร้ายที่เป็นคนโดนชนเธอก็จัดการอ้าปากแดงๆอย่างกับไปล้มฟาดฟุตบาดมาว่า 

“ นี้อีพวกบ้า พวกแกพาเด็กที่ไหนมาวิ่งอยู่ที่นี้ แล้วนี้คุณแอตลาสรู้ไหมว่ามีคนใช้พาลูกมาเลี้ยงเปลืองข้าวเปลืองน้ำที่บ้านเขาห๊ะ ว๊ายยยยยยย ฉันจะตีแกอีเด็กบ้า “ แพ๊ตตี๊ ที่โดนเด็กน้อยชนเข้าอย่างจัง เธอก็พูดตวาดลั้นออกมาด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวทันที เธอเพียงไม่พูดแค่นั้นเธอยังทำท่าจะเข้ามาตีเด็กน้อยที่อยู่ในออ้มกอดของยายเธออีกด้วย ระหว่างที่ทุกคนกำลังอลหมานกันอยู่นั้น แฮ๊คที่เห็นเหตุการณ์ก็เข้าไปรายงานเจ้านายที่นั่งดื่มกาแฟคุยกันกับภรรยาทันที 

“ นายครับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ “ เแฮ๊คไม่ทันได้พูดจบ แอตลาสกับเล่ย์ ก็ลุกขึ้นพร้อมกันอย่างกับนัดกันมา ก่อนจะวิ่งออกไปยังหน้าบ้าน พร้อมกันเหมือนกับว่าทั้งคู่รู้ว่าเรื่องใหญ่ที่ว่าเป็นอะไร