เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 89
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 90
เซียวเป่ยพูดพร้อมกับยกเข่าขึ้น ฉินเฟิงกอดท้องตนเองแล้วนอนราบลงไปที่พื้น“หยุดต่อย! หยุดต่อยได้แล้ว!”เมื่อเห็นเซียวเป่ยยกเท้าขึ้น ฉินเฟิงก็รีบอ้อนวอนขอร้องเขา“ไสหัวไปซะ”ฉินเฟิงรีบลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เขาโมโหจนไม่มีที่ระบาย ทำได้เพียงคลึงเบ้าตาแล้วพูดด้วยความเกลียดชังว่า “เซียวเป่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”หลังจากนั้นไม่นานโซนเอนเตอร์เทนชั้น 1 ของเรือสำราญซูหว่านยืนอยู่ที่หน้าประตูรอฉินเฟิงเมื่อเห็นฉินเฟิงเดินปิดตาเข้ามา เธอก็ถามด้วยความสงสัยว่า “ตาของคุณไปโดนอะไรมา?”“ไอ้สารเลวเซียวเป่ยต่อยเอาน่ะสิ” ฉินเฟิงพูดด้วยความโกรธซูหว่านเลิกคิ้ว เหลือบมองไปเห็นเบ้าตาเขียวเข้มของฉินเฟิง จึงพูดด้วยความโมโหออกไปว่า “เขาทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย”ในขณะที่พูด ซูหว่านรีบให้พนักงานบริการไปเอาถุงน้ำแข็งมาให้ฉินเฟิง“ซูหว่าน คุณดีกับผมจริง ๆ ขอบคุณคุณมากเลยครับ” ฉินเฟิงหยิบถุงน้ำแข็งขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่า หมัดสองหมัดนั้นมันคุ้มค่ามากอย่างน้อย ซูหว่านก็เป็นห่วงเขาซูหว่านสะดุ้งและอธิบายว่า “คุณอย่าเข้าใจผิดสิ เซียวเป่ยต่อยคุณ น่าจะเป็นเพราะฉันต่างหาก”“พวก
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 91
ซ่งเวยเหลียนกวาดสายตามองซูหว่านด้วยความลามก โดยเฉพาะเมื่อเห็นเนินอกอันขาวเนียนและขายาวทั้งสองข้างของเธอ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีสายตาคู่นี้มันทำให้ซูหว่านรู้สึกอึดอัดแต่ว่า เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้“ประธานซู ทุกคนต่างก็เป็นคนฉลาดกันทั้งนั้น ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอพูดตรง ๆ ก็แล้วกัน เมื่อกี้ผมได้เห็นประธานซู มันเหมือนกับรักแรกพบของผมเลย ไม่ทราบว่าประธานซูเข้าห้องไปดื่มเหล้าสักสองสามแก้วกับผมได้ไหมครับ พวกเราจะได้คุยกันให้มากกว่านี้ ดูว่าจะช่วยคุณอย่างไรดี”ซ่งเวยเหลียนขี้เกียจที่จะเสแสร้งอีกต่อไป สายตาจับจ้องไปที่ซูหว่านด้วยความปรารถนาอยากเป็นเจ้าของมืออีกข้างหนึ่งก็แตะไปที่หน้าขาของเธอซูหว่านตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นจึงตีมือของผู้ชายลามกคนนี้อย่างรวดเร็ว เธอลุกขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ประธานซ่ง คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่”ซ่งเวยเหลียนถูกซูหว่านตีมือเข้า สีหน้าของเขาบึ้งตึงขึ้นมาในทันทีพร้อมกับพูดเสียงแข็งว่า: “ทำไม ประธานซูไม่อยากให้ผมช่วยแล้วเหรอ?”“ในเมื่อประธานซูมาขอร้องผม ก็น่าจะรู้ว่าความน่าเชื่อถือในฟอรัมการแพทย์แผนจีน ถ้าหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากผม โพสต
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 92
กู้โย่เสวี่ยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่าเซียวเป่ยจะเป็นคนตรง ๆ แบบนี้“คุณเซียว คุณจะไม่เข้าไปช่วยจริงๆ เหรอคะ? ฉันว่าคุณหนูซูเจอปัญหาหนักแล้วล่ะ” กู้โย่เสวี่ยลองถามอีกครั้งเซียวเป่ยหยุดเดิน เขาเหลือบไปเห็นว่าซูหว่านกำลังทะเลาะกันกับอีกฝ่ายโดยเฉพาะบอดี้การ์ดสองสามคนนั้นที่ขวางทางซูหว่านเอาไว้ในตอนนี้คงไม่มีใครโกรธแค้นเท่ากับซ่งเวยเหลียนอีกแล้ว เขาวิ่งเข้าไปคว้าข้อมืออันบอบบางของซูหว่าน พร้อมกับตะโกนอย่างโกรธแค้นว่า: “โธ่เอ้ย! นังตัวดี! คุณคิดว่าตอนนี้คุณจะออกไปได้อย่างนั้นเหรอ? คืนนี้ ถ้าไม่ปรนนิบัติผมให้ดี คุณก็อย่าคิดที่จะหนีออกไปจากเรือสำราญลำนี้ได้เลย!”“คุณปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ!”“ฉันขอเตือนคุณเอาไว้ก่อนนะ ถ้าหากคุณกล้าทำอะไรฉันล่ะก็ ฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”ซูหว่านโมโห พยายามดิ้นให้เขาปล่อยมือเธอแต่อย่างไรเธอก็ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ จะทำอย่างไรก็ไม่สามารถสะบัดมือออกไปได้“แจ้งความงั้นเหรอ? คุณลองแจ้งดูสิ!”“คุณไม่ดูหน่อยหรือไงว่าที่นี่ที่ไหน นี่มันบนเรือสำราญ! ถึงผมจะทำอะไรคุณตอนนี้มันก็ไม่เป็นไรเลยด้วยซ้ำ!”ซ่งเวยเหลียนพูดด้วยควา
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 93
“ผมเป็นสามีเก่าของเธอ” เซียวเป่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาความเยือกเย็นเปล่งประกายออกมาจากดวงตาของเขา!จู่ ๆ ซ่งเวยเหลียนก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาในทันที เขามองไปที่เซียวเป่ยที่อยู่ตรงหน้า เช็ดปากและพูดจาเยาะเย้ยขึ้นว่า: “คุณก็คือสามีเก่าของนังตัวดีนี่น่ะเหรอ? ดี ดีเหลือเกิน!”“กล้าเตะผม ผมจะทำให้คุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่คุณก่อไว้เมื่อกี้!”เซียวเป่ยขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า: “อย่างนั้นเหรอ? งั้นคุณก็ลองดูสิ”ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้นมาโดยเฉพาะสายตาคู่นั้น มันช่างน่ากลัวมากจริง ๆซ่งเวยเหลียนตะโกนออกไปด้วยความโมโห: “เฮ้ย! คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้?”“คุณเป็นใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม? ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง คุกเข่าลงแล้วขอโทษเธอซะ! ไม่อย่างนั้นคุณได้รับผลในสิ่งที่ทำตามมาแน่!”ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นพูดจบ คนทั้งงานก็แตกตื่นตกใจขึ้นมาแม้แต่ซูหว่าน ฉินเฟิงและกู้โย่เสวี่ยก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจพวกเขาไม่คิดเลยว่า เซียวเป่ยจะเลือกเวลานี้ยืดอกออกมาเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญซูหว่านขมวดคิ้ว ภายในจิตใจของเธอว้าวุ่น ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ก
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 94
เซียวเป่ยพูดด้วยสีหน้าเย็นชา เดินก้าวเข้าไปหาซ่งเวยเหลียนทีละก้าวออร่าอันทรงพลังนี้ ทำให้ซ่งเวยเหลียนหายใจไม่ทั่วท้อง!ซ่งเวยเหลียนตกใจจนต้องล้มลงไปกองที่พื้น เหงื่อเย็นไปทั่วร่างกาย ใบหน้าซีดเซียว พูดด้วยความหวาดกลัวว่า: “ซูหว่าน! ถ้าหากคืนนี้ผมเป็นอะไรไป ปิงฉิ้นกรุ๊ปของพวกคุณ รอคำวิจารณ์ในแง่ลบได้เลย!”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซูหว่านก็รู้สึกตัว รีบพุ่งเข้าไปหยุดเขาเอาไว้ในทันทีใบหน้าของเซียวเป่ยเคร่งขรึม ขมวดคิ้วมองไปที่ซูหว่าน“เมื่อกี้เขาทำแบบนั้นกับคุณ คุณยังจะขอร้องช่วยเขาอย่างนั้นเหรอ?”เซียวเป่ยไม่พอใจเป็นอย่างมาก“ฉัน...”ซูหว่านอึ้งไปชั่วขณะ ครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งก็พูดขึ้นว่า: “นี่มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ได้ต้องการให้คุณมาช่วย! แต่ว่าคน ๆ นี้จะต้องถูกลงโทษ!”“คุณพูดอะไรน่ะ? ซูหว่าน คุณอยากให้ปิงฉิ้นกรุ๊ปเสียหายจริง ๆ ใช่ไหม?” ซ่งเหว่ยเหลียนตะโกนออกมาด้วยความตกใจ“ซูหว่าน ใจเย็น ๆ คนคนนี้จะถูกลงโทษได้อย่างไร!” พอเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ฉินเฟิงก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว“เซียวเป่ย! อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น คนที่คุณทำร้ายก็คือประธานซ่ง ซ่งเวยเหลียนเชียวนะ!”ฉินเฟิงรีบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 95
จากนั้น เซียวเป่ยก็สะบัดมือแล้วโยนซ่งเวยเหลียนออกไปกระแทกกับกำแพงจนตัวเขาล้มลงมากระแทกพื้นอย่างแรงทันใดนั้น ซ่งเวยเหลียนก็รู้สึกราวกับว่าหลังของเขาถูกรถบรรทุกชนเข้า เขาล้มลงกับพื้นนิ่งสนิทและร้องออกมาไม่ยอมหยุดก่อนที่จะมีใครโต้ตอบกลับ เซียวเป่ยก็พุ่งออกไป เหยียบแขนของซ่งเวยเหลียนอย่างแรงแครก!แขนถูกเหยียบจนหัก!“โอ้ยยยยย”เสียงครวญครางดังก้องไปทั่วเรือสำราญทุกคนต่างตกใจ!ทุกคนต่างหวาดกลัวกับวิธีการของเซียวเป่ยนั่นเป็นถึงประธานซ่ง ซ่งเวยเหลียนเชียวนะ!หมอนี่ ไม่กลัวตายหรือไง?“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”สีหน้าของซูหว่านเปลี่ยนไป เธอผลักเซียวเป่ยออกไปและพูดอย่างกังวลว่า: “คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? คุณรู้ไหมว่าคุณสร้างเรื่องใหญ่แล้ว!”เดิมทีเรื่องมันไม่ได้ยากเลย ยังมีพื้นที่พอที่จะให้จัดการได้แต่ตอนนี้ เซียวเป่ยลงมือรุนแรงแบบนี้ เรื่องก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากเหยียบมือจนหักไปข้างหนึ่ง ซ่งเวยเหลียนจะปล่อยเซียวเป่ยไปงั้นเหรอ?“คุณคิดว่าผมก่อเรื่องอย่างนั้นเหรอ?” เซียวเป่ยถามกลับซูหว่านขมวดคิ้วด้วยความโกรธ กวาดตามองไปที่ซ่งเวยเหลียนที่กำลังร้องครวญครางอยู่บนพื้น พยายามระง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 96
ท่านหู่คนให้ฉายาว่าพยัคฆ์ยมราช!เป็นเจ้าพ่อที่มีชื่อเสียงมากในเจียงจง มีลูกน้องที่อยู่ใต้อาณัติหลายร้อยคนเป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยม มีแค้นต้องชำระ เปิดบริษัทหลายแห่ง ส่วนใหญ่จะเป็นธุรกิจกู้ยืมเงินและสถานบันเทิงเป็นหลัก และเชี่ยวชาญด้านธุรกิจในพื้นที่สีเทาแม้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หวังหู่จะแสวงหาการเปลี่ยนแปลง ทำการกุศลมามากมาย กลายเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง และได้รับเเกียรติยศมากมายแต่ว่า ในเจียงจง ใครบ้างที่ไม่รู้จักความโหดเหี้ยมของเขา?ประเภทที่พอพูดถึงเสือหน้าก็ซีดเผือดอะไรทำนองนั้นหากคุณทำให้เขาขุ่นเคืองใจ แสดงว่าคุณทำให้ท่านยมบาลขุ่นเคืองใจจริงๆ!“ไอ้เด็กเวร ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ? กลัวเหรอ? ถ้ากลัวก็คุกเข่าลงให้ฉันสิ!”ซ่งเวยเหลียนเอ็ดตะโร นัยย์ตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายฉินเฟิงรีบแสดงตัวออกมา แล้วตะโกนว่า: “ประธานซ่ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม ผมแค่ถูกดึงให้เข้าไปพัวพันด้วย ประธานซ่งได้โปรดเข้าใจด้วย”ฉินเฟิงรู้สึกกลัวหากเขาทำให้ท่านหู่ขุ่นเคืองใจ หัวของฉินเฟิงสิบหัวก็ไม่เพียงพอที่จะหลุดออกจากบ่าซ่งเวยเหลียนกลอกตาใส่ฉินเฟิง ขมวดคิ้ว
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 97
จากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่เซียวเป่ย และข่มขู่อย่างดุร้ายว่า: “ไอ้เด็กเวร! แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่กลัวตาย ก็ให้มาที่ดาดฟ้าเรือ !”พูดจบ เขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องพักผู้โดยสารเรือ แล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือเมื่อซูหว่านได้ยินดังนี้ นัยย์ตาก็มืดลง จนแทบจะเป็นลม!ท่านหู่...นั่นคือท่านหู่แห่งเจียงจง!หลี่เซียวลี่ก็ตกใจจนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดเผือดคนใหญ่คนโตแบบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คนระดับเธอจะสามารถติดต่อได้นั่นเป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่งเลย!แย่แล้ว แย่แล้วคืนนี้จะถูกเซียวเป่ยไอ้สารเลวคนนี้ทำให้ได้รับอันตรายจริงๆแล้ว“ประธานซู ตอนนี้ควรทำยังไงดี? ท่านหู่กำลังจะมาแล้ว…”หลี่เซียวลี่กระทืบเท้าแล้วตะโกนด้วยความหวาดกลัว รู้สึกหวาดหวั่นในใจเป็นอย่างมากซูหว่านก็กลัวเช่นกันริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีขาว บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมามือเล็กๆต่างก็เย็นชืด ขาทั้งสองขาก็กำลังสั่นเทาตอนนี้ เส้นทางที่นำไปสู่ดาดฟ้าเรือ ในสายตาของเธอ ดูเหมือนว่ามันดูหนักหนาเหลือเกินเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จับมือของหลี่เซียวลี่เอาไว้ แล้วพูดอย่างสั่นเทาว่า: “ไม่ต้องกลัว ฉันไม่เชื่อว่า
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
