บทที่ 2

“ต้องไปนะยัยจูนเพราะยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องได้อ่อยเฮียครามอะไรนั่น” แก้มหอมพูดขึ้นทันที

ในเมื่อมีโอกาสทำไมจะต้องทิ้งไป สู้เอาเวลาไปโปรยเสน่ห์ให้เฮียครามอะไรนั่นสนใจเสียยังดีกว่า

“แกไม่ได้ฟังสิ่งที่พวกฉันพูดเลยหรอ” จูนถามขึ้นเพราะเธอกับมะม่วงเพื่อนอีกคนพูดจนปากเปียกปากแฉะว่ายังไงเฮียครามก็ไม่ใช่คนที่แก้มหอมจะเล่นด้วยเลยแต่เหมือนตอนนี้แก้มหอมจะไม่เชื่อ

“โอเค ! คืนนี้ฉันไปนั่งเฉยๆไม่ทำอะไรทั้งนั้นแบบนี้จูนคนสวยแฟนของพี่ค่ายคนหล่อพอจะย้ายโต๊ะได้ยัง”

ไม่รู้เหมือนกันว่าคำพูดของแก้มหอมเชื่อได้มากน้อยแค่ไหนแต่หากไม่ย้ายในตอนนี้เธอคงโดนพี่ค่ายแฟนหนุ่มงอนแน่ๆทำให้ตอนนี้สามสาวได้แต่ย้ายมานั่งที่โต๊ะของตัวท็อปวิศวฯปีสี่ที่ผู้หญิงมากมายต่างให้ความสนใจ

แก้มหอมที่เดินมาถึงก็ได้แต่หย่อนตัวนั่งตรงข้ามกับเฮียครามผู้ชายที่ได้ฉายาตัวพ่อวิศวฯ

ให้ตายเถอะ ! มองไกลๆว่าหล่อแล้วแต่เมื่อมองใกล้ๆแบบนี้กลับหล่อมากกว่าเก่า แก้มหอมแทบจะตายลงตรงนี้ ไหนจะรอยสักที่เต็มไปทั่วทั้งแขน ทรงนี้แบดถูกใจแก้มหอมสุดๆ

เฮ้อ ! ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้โดนใจแก้มหอมขนาดนี้

“เก็บสายตาแกหน่อยแก้มหอม” มะม่วงได้แต่เอ่ยเตือนเพราะสายตาที่หวานชื่นของแก้มหอม อาจจะทำให้เฮียครามที่นั่งเงียบขรึมไม่มีสาวข้างกายรู้สึกอะไรได้

“ฉันเก็บตลอด” แก้มหอมตอบกลับไปตามตรง ในตอนนี้เธอยังไม่ได้โปรยเสน่ห์หรือทำอะไรเลย ทำเพียงใช้สายตามองเฮียครามและคนอื่นๆในโต๊ะ

จะว่าไปแก๊งนี้ก็หล่อทั้งแก๊งเลยนะแต่คนที่โดนใจสุดๆก็เฮียครามนั่นแหละ หล่อราวกับลูกรักพระเจ้า อยากถามจริงๆว่าใบหน้าหล่อๆแบบนี้พระเจ้าปั้นให้ใช่ไหม

“หากฉันอ่อยเฮียคราม แกว่ามันพอจะเป็นไปได้ไหม” แก้มหอมได้แต่กระซิบถามมะม่วงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ส่วนยัยจูนน่ะหรอ ตอนนี้ไม่สนใจเพื่อนอีกแล้วได้แต่นั่งบนตักพี่ค่ายและทำตัวออเซาะจนน่าหมั่นไส้

“คงยากเพราะเฮียครามไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน” มะม่วงตอบกลับไปตามตรงเพราะในตอนนี้ที่ทุกคนเพื่อนของเขามีสาวข้างกายแต่เฮียครามคนนี้กลับนั่งเฉยไม่สนใจใคร

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเฮียครามจะสักแค่ไหนกันเชียว”

เพราะจากที่แก้มหอมสังเกตในตอนนี้เฮียครามก็คงไม่ยากเท่าไหร่หากจะทำให้ตกหลุมพรางและเล่นสนุกเหมือนกับทุกคนที่เคยทำ ยิ่งไม่มีสาวอยู่ข้างกายมันก็เหมือนกับว่าอีกคนกำลังรออะไรอยู่หรือหากให้คิดเข้าข้างตัวเองก็เหมือนกับการเปิดทางให้ใครต่อใครรวมถึงแก้มหอมคนนี้ได้เข้ามาทำความรู้จัก

แน่นอนว่าแก้มหอมไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เธอลุกจากโซฟาเดินตรงมานั่งข้างๆเฮียครามที่ไม่มีแม้แต่ใครนั่งและในตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลยเพราะทุกคนกำลังลุ่มหลงสาวๆข้างๆแต่เหลือไว้คนหนึ่งนั่นคือมะม่วง

“เฮียครามใช่ไหมคะ” แก้มหอมไม่รอช้าถามขึ้น ส่วนในมือก็ถือแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของตัวเองยกขึ้นเป็นการยั่วยวนอีกคนให้สนใจ

“…”

แต่แล้วกลับไม่มีคำตอบอะไรตอบกลับมาให้แก้มหอมแม้แต่คำเดียว มีเพียงการปรายตามองแล้วหันกลับไปโดยไม่สนใจอะไรเธอแม้แต่น้อย

“หนูชื่อแก้มหอมนะคะแล้วก็แก้มของหนูก็หอมสมชื่อ” แก้มหอมยังคงพรีเซนต์ตัวเองแต่ไม่มีทีท่าว่าเฮียครามจะสนใจ

“ถ้าเฮียครามยังไม่พูดหรือไม่ตอบ หนูจะถือวิสาสะนั่งบนตักเฮียคราม” แก้มหอมพูดจบก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแต่ทว่า…

“อย่าแม้แต่จะคิด” น้ำเสียงทุ้มนิ่งเรียบแฝงไปด้วยความดุดันของ ฟ้าคราม พูดขึ้นทันที

“ตอบสักทีว่าแต่ทำไมเฮียครามถึงไม่มีสาวๆมานั่งข้างๆเหมือนคนอื่นล่ะคะ” แก้มหอมได้แต่ถามขึ้นอีกครั้ง

ใบหน้าสวยยิ้มกว้างก่อนจะสะบัดผมยาวของเธอให้ไปด้านหลังเพื่อโชว์ความขาวของร่างกายและเนินหน้าอกอวบๆให้อีกคนได้เห็นอย่างเต็มตา

“…”

“เฮ้อ ! เงียบอีกแล้ว ถ้ายังเงียบแบบนี้หนูจะนั่งตักจริงๆแล้วนะคะ”

“ต้องการอะไรจากฉัน” ฟ้าครามไม่รอช้าถามขึ้นเพราะเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่น่ารำคาญเท่ากับผู้หญิงคนนี้

หากเป็นคนอื่นเจอตัวเขาไม่สนใจก็ต่างพากันหนีหายแต่ทำไมเพื่อนของแฟนไอ้ค่ายถึงได้ทำตัวรุ่มร่ามน่ารำคาญได้ถึงขนาดนี้

“ก็แค่อยากให้เฮียครามสนใจหนูแค่นี้ไม่ได้หรอคะ”

“อย่าพยายาม”

“ทำไมคะหรือเพราะหนูสวยไม่พอ” แก้มหอมถามขึ้นก่อนจะถือวิสาสะย้ายตัวเองขึ้นมานั่งบนตักแกร่งในช่วงจังหวะที่ฟ้าครามเผลอตัว

“ลุกออกไปซะ” ฟ้าครามพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ทั้งแววตาและน้ำเสียงทำแก้มหอมขนลุกแปลกๆแต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือราวกับไม่กลัวอะไรใดๆ

“ถ้าหนูไม่ลุก เฮียครามจะทำอะไรหนูคะ”

ไม่พูดเปล่าสองแขนเรียวยกขึ้นก่อนจะคล้องรอบลำคอของฟ้าคราม การกระทำของแก้มหอมทำฟ้าครามหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง

“โอ๊ย ! เฮียคราม หนูเจ็บนะ”

แก้มหอมโวยวายขึ้น ไอ้บ้าคนนี้อยู่ๆก็ลุกขึ้นในตอนที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว ทำให้ตัวของเธอตกลงกับพื้นก้นจ้ำพื้นจนแทบจะร้องไห้

“อย่ารุ่มร่ามกับฉัน” ฟ้าครามพูดเพียงแค่นี้ก็เดินออกไปจากโต๊ะพร้อมกับจังหวะเดียวกันที่จูนกับมะม่วงเข้ามาประคองแก้มหอมขึ้นจากพื้น

“ฉันเตือนแกแล้วนะแก้มหอม” มะม่วงพูดขึ้นเพราะดูจากหน้าตาของแก้มหอมในตอนนี้ก็รู้เลยว่าเจ็บไม่น้อย

“ทำไมมะม่วง ยัยแก้มหอมทำอะไร” จูนที่ไม่รู้อะไรเลยก็ได้แต่ถามขึ้น รู้อีกทีก็เห็นเพื่อนสาวคนสนิทนั่งอยู่กับพื้นโดยมีสีหน้าเจ็บปวด

“เฮียครามอะไรนั่นเข้าถึงยากแบบนี้เป็นปกติหรอ”

ให้ตายเถอะ ! หากเป็นผู้ชายคนอื่นตอนนี้คงเดินตามเธอต้อยๆไม่ใช่เดินหนีเธอแบบนี้หรอก พูดก็พูดเถอะ เจ็บใจชะมัด ไอ้บ้าเอ๊ย

“ไม่ใช่เข้าถึงยากแต่ไม่เคยมีใครเข้าถึง นอกจากเพื่อนๆของเขา” จูนตอบกลับมาตามตรงเพราะจูนเองที่เป็นแฟนของเพื่อนในกลุ่มเฮียครามแต่กลับมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ได้คุยกับเฮียคราม

หากถามว่าตอนไหน ก็ตอนที่พี่ค่ายแนะนำตัวเธอให้เพื่อนๆรู้จักและหากถามถึงตอนอื่นก็บอกเลยว่าไม่มี

“สาบานเลยว่านอกจากเพื่อนๆของเขาก็จะมีฉัน” แก้มหอมพูดขึ้นอีกครั้ง

ในตอนนี้หัวใจของแก้มหอมมีแต่ความคับแค้นใจ ไม่เคยมีใครสักคนที่ทำแบบนี้กับเธอแล้วเฮียครามเป็นใครกันทำไมถึงทำแบบนี้ได้

ก็แค่ตัวพ่อวิศวฯเดี๋ยวรู้กันว่าจะแน่สักแค่ไหน

“พี่ไม่ได้ตัดกำลังใจนะน้องแก้มหอมแต่ไอ้ครามมันไม่สนใจผู้หญิงคนไหนจริงๆ” พี่ค่ายแฟนหนุ่มของจูนพูดขึ้น

ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาร่วมสี่ปีก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเคยเห็นเพื่อนสนิทอย่างฟ้าครามสนใจผู้หญิงคนไหน เรียกว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเลยหรือมีแต่อาจจะแอบไม่บอกให้เพื่อนๆรู้ก็เป็นได้

“งั้นผู้หญิงคนแรกที่เฮียครามจะสนใจก็จะเป็นหนู”

แน่นอนว่าแก้มหอมมั่นใจว่าเธอต้องทำได้ อิแค่ผู้ชายคนเดียวมันไม่คณามือเธอหรอกเพราะที่ผ่านมาหลายๆคนก็ตกหลุมพรางเสน่ห์ของเธอทั้งนั้น

“เอาจริงหรอแก้มหอม เฮียครามไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่แกเคยเจอนะ”

จูนเป็นห่วงไม่น้อยเพราะรู้ดีว่าแก้มหอมเป็นคนยังไง เพื่อนสาวคนนี้ของเธอไม่เคยกลัวอะไรแต่หากอีกคนคือเฮียคราม กลัวหน่อยก็ดี !

“เพราะคำว่าไม่เหมือนนี่แหละ เดี๋ยวเจอกันหน่อย” แก้มหอมตอบกลับไปตามตรง

ในหัวตอนนี้ไม่คิดอะไรเลยนอกจากการอ่อยและการยั่วเพื่อให้เฮียครามสนใจและแน่นอนเมื่อเฮียครามเดินกลับมาที่โต๊ะ แก้มหอมก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ

“เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งกับฉัน” ฟ้าครามถามขึ้นด้วยความเหนื่อยใจ

ในตอนแรกก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้คงหลาบจำไม่กล้ามายุ่งอะไรอีกแล้วแต่เห็นทีเขาคงคิดผิดเพราะเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ยอมแพ้ไปง่ายๆ

“ก็ต่อเมื่อเฮียครามสนใจหนูล่ะมั้ง”

“ฉันไม่มีทางสนใจเธอ”

“สักนิดก็ไม่สนเลยหรอคะ”

“ไม่เลยสักนิด” ฟ้าครามยืนยันออกไปก่อนจะนั่งลงที่เดิมของตัวเอง ส่วนข้างๆกายก็มียัยเด็กแก้มหอมคนนี้นั่งลงด้วยราวกับไม่กลัวอะไร

ให้ตายเถอะ ! เขาเหนื่อยชะมัด

“เฮียครามใจแข็งจังเลยน้า หนูสวยขนาดนี้ไม่หลงในความสวยของหนูหน่อยหรอ” แก้มหอมถามขึ้นพร้อมใช้เสน่ห์ของตัวเองเหมือนกับทุกครั้งแต่ก็ไร้วี่แววที่เฮียครามจะสนใจ

“ถ้าอย่างเธอเรียกว่าสวย คนทั่วทั้งคลับก็คงสวยไปหมด”

คำพูดเจ็บแสบทำแก้มหอมหมั่นไส้ไม่น้อย ถ้าไม่ติดว่าหล่อและอยากได้บอกเลยว่าแก้มหอมไม่มานั่งสนใจแบบนี้หรอกนะ

“แล้วแบบไหนถึงจะเรียกว่าสวยคะ”

“ถ้าหนูไม่สวย หนูก็อยากรู้จริงๆว่าใครคนไหนที่มันสวย”

แน่นอนว่าแก้มหอมอยากรู้คำตอบว่าคนสวยสำหรับเฮียครามคือแบบไหน แก้มหอมเองก็มั่นใจพอตัวและได้รับคำชมมามากมาย กับคำพูดของเฮียครามคนเดียวมันไม่ได้ทำให้เธอสะทกสะท้านอะไร

“ใครสักคนที่ไม่ได้ทำตัวแบบเธอ”

“ทำตัวแบบหนู แบบไหนหรอคะ” แก้มหอมยังคงลอยหน้าลอยตาแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งๆที่ในใจกลับรู้ดีในสิ่งที่อีกคนพูดออกมา

“จะให้ฉันพูดจริงหรอ”

“ก็พูดมาสิคะ หนูก็อยากรู้เหมือนกันว่าหนูในสายตาเฮียครามจะเป็นยังไง”

“ชอบอ่อย ชอบยั่ว โปรยเสน่ห์ไปทั่วราวกับเป็นผู้หญิงง่ายๆ”

“แล้วรู้ไหมคะว่าผู้หญิงง่ายๆที่เฮียครามพูดถึงอยู่ในตอนนี้ มันก็อยากได้เฮียครามมากๆ”

❤️

ลูกสาวเบาหน่อย แม่ๆใจจะวาย