ตอนที่ 15

“ไอ้มาร์คัส มึงเป็นอะไรวะ นั่งหน้าเครียดเชียว แถมมือก็ยังไม่หยุดรัวแป้นพิมพ์ นี่มึงเล่นเกมไม่ชวนพวกกูเหรอวะ”

“เล่นเกมบ้าอะไรล่ะ มีคนปล่อยไวรัสเข้าเครื่องกู”

“ฮะ! มึงว่าไงนะ”

ผมไม่สนใจไอ้เลโอ นอกจากจะรีบป้องกันไวรัสที่พยายามจะเข้ามาทำลายระบบโปรแกรมผม คิดแล้วก็หัวร้อน ใครมันกล้าทำวะ

“แต่คอมมึงไม่เคยมีคนปล่อยไวรัสเข้ามาได้เลยนะเว้ย แสดงว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา ใครวะ”

ไอ้เมฆพูดบ้าง ซึ่งผมก็ยังไม่สนใจอยู่ดี สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือ ทำลายไวรัสบ้า ๆ นี่ซะก่อน

“เดี๋ยวนะ ถ้าปล่อยไวรัสเข้าเครื่องมึง แสดงว่าต้องมีน้องปีหนึ่งแก้ไวรัสของมึงได้ แต่ก็ไม่ถึงกับจะปล่อยกลับมาหามึงปะวะ หรือจะเป็นอาจารย์สมชายแกล้งมึง”

“ไม่ใช่อาจารย์สมชายหรอก”

“แล้วเป็นใคร”

“แพรวา 0020!”

“ฮะ!!!”

อย่าว่าแต่พวกมันตกใจเลย ผมก็ตกใจไม่แพ้พวกมัน ผมไม่รู้ว่าเธอปล่อยกลับมาหาผมได้ยังไง แต่เธอทำให้ผมหัวร้อนมาก เพราะไวรัสที่เธอปล่อยกลับมา มันทำให้ผมนั่งรัวแป้นพิมพ์ติดกันอยู่สองชั่วโมง กว่าจะทำลายไวรัสของเธอได้ ผมรู้เลยว่าเธอจงใจ!!

“แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเป็นน้องแพรว” เมฆ

“เหอะ ก็น้องมันตั้งใจปล่อย”

“ยังไงวะ พวกกูไม่เข้าใจ” เลโอ

“ก็ก่อนที่ไวรัส