สถานที่: โกดังของแก็งค์มาเฟียยามาโตะ คุโรคิ, โอซาก้า - กลางดึกเคนชิโร่และบอดี้การ์ดทั้ง 5 คนพร้อมทีมตำรวจที่รวมตัวกันอย่างด่วนเดินทางไปยังโกดังของแก็งค์มาเฟียยามาโตะ คุโรคิ ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างจากย่านธุรกิจกลางเมืองโอซาก้าไปไม่ไกล ด้วยการรับข้อมูลจากสายลับและการสืบสวนอย่างละเอียด พวกเขาทราบว่าโกดังนี้ถูกใช้เป็นศูนย์กลางในการขนยาเสพติดและอาวุธเถื่อนไปยังลูกค้ารายใหญ่ในเมืองการบุกจับกุมเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ทุกคนในโกดังไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อทีมตำรวจพร้อมบอดี้การ์ดได้เข้าปิดล้อมพื้นที่อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ทุกคนยืนราวกับเตรียมตัวเผชิญกับการต่อสู้ แต่ทุกอย่างกลับดำเนินไปอย่างราบรื่น“ทุกคน... ระวังตัวไว้!” ผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติสั่งเสียงเข้ม ขณะกวาดสายตามองไปที่พื้นที่รอบตัวเคนชิโร่ยืนอยู่ข้างๆ เขา สายตาของเขาคมคายจับจ้องไปที่ประตูของโกดังที่ถูกล็อกอยู่ คำสั่งของเขาไม่เคยผิดพลาด เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับคำสั่งให้เข้าไปจับกุมอย่างรวดเร็วบอดี้การ์ดของเคนชิโร่และตำรวจหลายคนบุกเข้าไปในโกดังทันทีและเริ่มจับกุมสมาชิกของแก็งค์มาเฟียยามาโตะ คุโรคิ ที่ยืนอยู่ในระหว่างกา
สถานที่: บ้านของเคนชิโร่, ห้องนั่งเล่นหลังจากที่ทั้งคู่ผ่านคืนที่เงียบสงบและเผชิญกับความรู้สึกที่ซับซ้อน ความตึงเครียดที่อยู่ในใจของมิเอโกะค่อยๆ ผ่อนคลายลงเมื่อเช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแสงอาทิตย์อ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น มันเป็นวันที่เธอเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในใจมิเอโกะนั่งอยู่บนโซฟา ข้างๆ เคนชิโร่ เขานั่งอยู่เงียบๆ ข้างๆ เธอ ความเงียบในห้องนี้ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนหน้านี้ มันกลับเป็นการพักผ่อนที่ทั้งสองคนกำลังมีความสุขร่วมกันเคนชิโร่ยิ้มให้กับมิเอโกะในขณะที่เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา“คุณคงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนใช่ไหมครับ?” เขาถามเสียงนุ่มมิเอโกะหันมามองเขา ช่วงเวลานี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้ว่าเคนชิโร่จะเป็นคนที่มีอำนาจและเย็นชาในบางครั้ง แต่ในตอนนี้ เขาดูอ่อนโยนและห่วงใยเธออย่างลึกซึ้ง“ใช่ค่ะ...” มิเอโกะตอบออกมาเสียงเบา “มันเหมือนกับว่า... ฉันไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว”เคนชิโร่ยิ้มบางๆ เขาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะข้างๆ และหันมามองเธออย่างจริงจัง“คุณไม่ต้องกังวลอะไรเลยครับ” เคนชิโร่ตอบเสียงหนักแน่น “ผมจะอยู่ข้าง
สถานที่: บ้านของเคนชิโร่, เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดยามเช้ากระทบผ่านผ้าม่านที่หน้าต่างห้องนอนของมิเอโกะ ทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่น เธอตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ท่ามกลางความรู้สึกที่ยังคงหมุนวนในหัว การได้ร่วมมือกับเคนชิโร่เพื่อเปิดโปงแก๊งมาเฟียยามาโตะ คุโรคิ ทำให้เธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตเธอลุกจากเตียงและมองออกไปยังวิวด้านนอกหน้าต่างของบ้านเคนชิโร่ที่ดูหรูหราและสงบ หลังจากที่ได้รับการช่วยเหลือจากเขาในหลายๆ เรื่อง มิเอโกะรู้สึกถึงความอุ่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในขณะที่เธอเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมตัว เคนชิโร่ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารเช้าแล้ว ดูเหมือนเขาจะรอให้เธอลงมาพบ เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่นเมื่อเห็นเธอลงมา“เช้าดีครับคุณมิเอโกะ” เคนชิโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมิเอโกะยิ้มให้เขาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ “เช้าดีค่ะคุณเคนชิโร่ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันเมื่อคืนนี้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้าไม่มีคุณ”เคนชิโร่ยิ้มเล็กน้อยแล้วหันไปยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “เป็นสิ่งที่ผมต้องทำครับ เราทำงานร่วมกันอย่างทีมเสมอ”การพูดคุยของทั้งสองยังคงอบอุ่นและเป็นกันเอง ท่ามกลางความเงียบสงบที่อยู่ใน
ตอนที่ 42: ความหวังใหม่ที่ปลายทางสถานที่: บ้านพักของเคนชิโร่, เวลาเย็นหลังจากวันที่แสนยาวนานที่สำนักงานข่าว มิเอโกะรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นทิวทัศน์ของบ้านพักของเคนชิโร่ปรากฏขึ้นตรงหน้า บ้านพักที่ดูโอ่อ่าแต่เรียบง่าย ตั้งอยู่ริมเนินเขา มีสวนที่ตกแต่งอย่างสวยงามและเงียบสงบ เหมือนโลกอีกใบที่เธอสามารถพักพิงได้มิเอโกะก้าวลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กในมือ เธอสูดลมหายใจลึกๆ พลางมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มอ่อนเมื่อดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเสียงประตูบ้านเปิดออก พร้อมกับเคนชิโร่ที่ก้าวออกมารับเธอ เขาสวมชุดลำลองดูสบายๆ ใบหน้าคมเข้มที่เธอคุ้นเคยปรากฏรอยยิ้มอบอุ่น“คุณดูเหนื่อยนะครับ” เขาพูดพลางยื่นมือมารับกระเป๋าของเธอ“ค่ะ วันนี้ยุ่งมาก แต่ฉันสบายดี” มิเอโกะตอบเสียงนุ่ม พร้อมส่งยิ้มเล็กๆ กลับไปทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านพัก ที่ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีเข้มให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่แฝงด้วยความเรียบหรู หลังจากที่ทั้งคู่นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เคนชิโร่ยื่นชาสมุนไพรให้เธอ“ดื่มนี่ก่อนครับ จะได้ผ่อนคลาย”มิเอโกะรับแก้วชามาอย่างขอบคุณ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง“คุณเคนชิโร่ ฉันม
สถานที่: บ้านพักของเคนชิโร่, เวลาเช้าตรู่แสงแดดยามเช้าค่อยๆ ส่องลอดผ่านม่านบางเบาที่หน้าต่างของห้องนั่งเล่นในบ้านพักของเคนชิโร่ เสียงนกร้องปลุกบรรยากาศให้สดชื่น มิเอโกะตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่สดใส หลังจากวันที่วุ่นวายเมื่อวาน วันนี้เธอตั้งใจเริ่มต้นวันใหม่ด้วยพลังและความหวังเธอเดินลงมาจากห้องพักที่เคนชิโร่จัดไว้ให้เมื่อคืน กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาจากห้องครัว เมื่อเธอเดินเข้าไป เธอก็พบกับภาพของเคนชิโร่ในชุดลำลองกำลังยืนชงกาแฟอยู่ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว“คุณตื่นเช้าจังนะคะ” มิเอโกะพูดด้วยน้ำเสียงสดใสเคนชิโร่หันมายิ้ม “ผมชินแล้วครับ อีกอย่าง ผมอยากเตรียมกาแฟให้คุณลองดื่มดู” เขายื่นแก้วกาแฟให้เธอมิเอโกะรับแก้วด้วยมือที่อุ่นขึ้นเล็กน้อย เธอสูดกลิ่นกาแฟก่อนจะลองจิบเล็กๆ แล้วพยักหน้า “รสชาติดีมากเลยค่ะ คุณทำเก่งนะ”“ดีใจที่คุณชอบครับ” เคนชิโร่พูดพร้อมกับหยิบขนมปังปิ้งออกมาจากเครื่อง “เราทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนนะครับ แล้วค่อยไปที่สำนักงานมูลนิธิ ผมให้คนจัดห้องประชุมไว้เรียบร้อยแล้ว”มิเอโกะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ดวงตาของเธอสะท้อนความสุขที่อิ่มเอม “ขอบคุณนะคะ ฉันไม
สถานที่: บ้านของเคนชิโร่ในย่านคามากุระ, โตเกียวหลังจากเดินเล่นในสวนสาธารณะและพูดคุยเกี่ยวกับความฝันที่พวกเขากำลังจะทำให้เป็นจริง มิเอโกะและเคนชิโร่กลับมาถึงบ้านของเคนชิโร่ในย่านคามากุระ แสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้ทุกสิ่งในบ้านดูอบอุ่น และเงียบสงบ ความเย็นจากทะเลที่อยู่ไม่ไกลช่วยให้บรรยากาศรอบบ้านดูสดชื่นขึ้นเคนชิโร่เดินนำหน้าไปยังห้องนั่งเล่นที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้จากแจกันบนโต๊ะกลาง “ผมให้บอดี้การ์ดเตรียมอาหารไว้แล้วครับ วันนี้เราคงต้องพูดคุยกันเรื่องมูลนิธิอีกหน่อย”มิเอโกะยิ้มให้เขาเบาๆ ขณะที่เดินตามไป “ดีค่ะ ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เราต้องการการสนับสนุนจากทุกฝ่าย”“ใช่ครับ” เคนชิโร่หันมามองมิเอโกะด้วยดวงตาที่จริงจัง “ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยให้มูลนิธินี้เติบโตและสามารถช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนได้จริงๆ”มิเอโกะรู้สึกถึงความมุ่งมั่นในเสียงของเขา เธอเดินไปนั่งบนโซฟาและมองเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณมีแผนจะเริ่มต้นจากอะไรคะ?”เคนชิโร่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ “ผมคิดว่าเราควรเริ่มจากการหาผู้สนับสนุนที่มีอิทธิพลและสามารถช่วยให้มูลนิธินี้ได้รับการรับรองจากองค์กรต่างๆ ก่อน หลังจากนั้นก็เริ่มหาทุน
สถานที่: สวนดอกไม้ในบ้านของเคนชิโร่แสงแดดอ่อนๆ ของยามสายทอประกายผ่านใบไม้ ดอกไฮเดรนเยียที่ปลูกเรียงรายในสวนดูสดชื่นจากน้ำค้างในยามเช้า กลิ่นหอมอ่อนๆ จากดอกไม้ในสวนผสมกับลมทะเลทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบมิเอโกะเดินเล่นอยู่ในสวน สวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน มือของเธอสัมผัสกลีบดอกไม้เบาๆ ราวกับจะเก็บความทรงจำไว้ในทุกสัมผัส ขณะที่เคนชิโร่เดินตามหลังเธออย่างเงียบๆ มือของเขาถือร่มกันแดดคันเล็กไว้เพื่อบังแสงแดดที่เริ่มแรงขึ้น“สวนนี้สวยมากเลยค่ะ” มิเอโกะหันมาพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณปลูกเองหรือเปล่าคะ?”เคนชิโร่หัวเราะเบาๆ “ผมช่วยปลูกบางส่วนครับ แต่ส่วนใหญ่เป็นฝีมือของคนดูแลสวน พวกเขาทำได้ดีกว่าผมมาก”“คุณไม่เคยลองปลูกเองบ้างเหรอคะ?”“เคยครับ แต่ผลออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เขายิ้มเจื่อนๆ “ครั้งหนึ่งผมปลูกต้นกุหลาบ แต่มันไม่ยอมออกดอกเลย คุณมีเคล็ดลับอะไรบ้างไหมครับ?”“ฉันคิดว่าคุณอาจรดน้ำมากไปหรือเปล่าคะ?” เธอหัวเราะ “ต้นไม้ก็เหมือนคน บางครั้งต้องการเวลาของตัวเอง”เคนชิโร่พยักหน้า “คุณพูดถูกครับ ผมคงต้องเรียนรู้เรื่องความอดทนอีกเยอะ”ทั้งสองเดินมาหยุดที่ศาลากลางสวนที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์สีเขียว เงาไ
สถานที่: บ้านพักของเคนชิโร่ในเกียวโตมิเอโกะและเคนชิโร่ออกจากร้านกาแฟ เดินเข้าไปยังรถของเคนชิโร่ บรรยากาศในวันนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงบ เสียงเครื่องยนต์ของรถหรูที่ขับเคลื่อนไปอย่างราบรื่นในยามเย็นสะท้อนอยู่ในใจของมิเอโกะ บ้านพักของเคนชิโร่ในเกียวโตตั้งอยู่ในย่านที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยธรรมชาติที่เขียวขจี มันเป็นสถานที่ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยราวกับว่าโลกนี้ยังคงมีความสงบและความรักที่แท้จริงมิเอโกะนั่งข้างๆ เคนชิโร่ในรถหรู สองมือของเธอวางอยู่บนตัก ดวงตาของเธอมองออกไปข้างนอกผ่านกระจก บรรยากาศภายนอกสงบเงียบ และแสงสีทองจากพระอาทิตย์ตกดินทอแสงผ่านต้นไม้ที่ร่มรื่น“คุณเคนชิโร่...” มิเอโกะเริ่มพูดเบาๆ ขัดกับความเงียบที่ปกคลุมทั่วทั้งรถ “คุณคิดว่า เราจะทำงานในมูลนิธิ Mamori no Te Shien Zaidan ได้ดีแค่ไหนคะ?”เคนชิโร่หันมามองเธอและยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะตอบเสียงเบา “ผมเชื่อว่า เราสามารถช่วยเหลือผู้คนได้มากมายครับ ที่มูลนิธินี้เราจะทำงานเป็นทีม และทุกคนจะมีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือผู้คนที่ได้รับผลกระทบจากคดีอาชกรรมและยาเสพติด”มิเอโกะพยักหน้าเบาๆ แล้วหันกลับไปมองด้านนอกอีกครั้ง เธอรู้สึกได้ถึ
สถานที่: สวนสาธารณะสวนเคียวอิชิวันที่แห่งความหวังได้มาถึงแล้ว สวนสาธารณะเคียวอิชิเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบานและต้นไม้เขียวขจี ไกลออกไปจากเมืองที่เงียบสงบ มันเป็นที่ที่เหมาะสมสำหรับการเริ่มต้นใหม่ และวันนี้มันจะกลายเป็นที่ที่ชีวิตของมิเอโกะจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เคนชิโรเดินจับมือมิเอโกะออกจากร้านคาเฟ่ ก็ชวนมิเอโกะมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านคาเฟ่กันต่อ มิเอโกะนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เคนชิโร่เดินเข้ามาหาเธอและยิ้มอย่างอบอุ่น เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความมั่นคง"มิเอโกะ" เคนชิโร่เรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ "ฉันคิดมานานแล้วเกี่ยวกับเส้นทางของเรา และมันเป็นสิ่งที่ฉันมั่นใจที่สุดในชีวิต"มิเอโกะหันไปมองเขาและยิ้ม "อะไรคะ เคนชิโร่?"เคนชิโร่สูดลมหายใจเข้าลึกและหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า เขาหยุดสักครู่ก่อนที่จะเปิดกล่องออกเผยแหวนเพชรที่สวยงาม "มิเอโกะ... ฉันไม่สามารถจินตนาการชีวิตของตัวเองหากไม่มีคุณ คุณทำให้ทุกอย่างมีความหมายมากขึ้น คุณพร้อมที่จะเดินทางไปกับฉันตลอดไปไหม?"มิเอโกะตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเต็มไปด้วยน้
สถานที่: คาเฟ่ริมแม่น้ำ ซากุระสเตชั่นแสงแดดยามบ่ายทาบทับแม่น้ำโคะระ และท้องฟ้าโปร่งใสทำให้ทุกสิ่งที่อยู่ข้างนอกดูสดใสและเงียบสงบ มิเอโกะนั่งอยู่ที่โต๊ะในคาเฟ่ริมแม่น้ำ ซากุระสเตชั่น พร้อมกับดื่มกาแฟดำที่เธอชื่นชอบ เธอกำลังคิดถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญที่เธอทำเมื่อไม่นานมานี้ การเลือกที่จะไม่เพียงแต่เลือกเส้นทางเดียวในชีวิต แต่เลือกที่จะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทั้งสองทางในมือ—งานและความรักเคนชิโร่เดินเข้ามาในร้าน คาเฟ่ที่มีทั้งการตกแต่งที่อบอุ่นและบรรยากาศที่เงียบสงบเหมาะกับการมานั่งพักผ่อนหลังจากวันที่วุ่นวาย เขายิ้มให้กับมิเอโกะที่นั่งอยู่ตรงมุมข้างหน้าต่าง เธอหันไปมองเขาและยิ้มตอบด้วยความอ่อนโยน"สวัสดีครับ...วันนี้ดูเหมือนคุณจะนั่งพักไปได้นานเลยนะครับ" เคนชิโร่เริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นมิเอโกะยิ้ม "ใช่ค่ะ บางครั้งการนั่งเงียบๆ และคิดถึงบางเรื่องมันทำให้รู้สึกสงบดีค่ะ" เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วมองไปที่ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งเคนชิโร่เห็นท่าทางของเธอและรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง "คุณคิดอะไรอยู่ครับ? ดูเหมือนว่าจะมีอะไรอยู่ในใจมากมาย"มิเอโกะพยักหน้าแล้วถอนหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดต่อ
สถานที่: ร้านกาแฟริมน้ำ, สวนสาธารณะคามากูระเช้าวันใหม่ในคามากูระเต็มไปด้วยแสงแดดที่อ่อนโยนและท้องฟ้าที่ใสสะอาด มิเอโกะยืนอยู่หน้าร้านกาแฟริมน้ำที่เธอเคยมาพบเคนชิโร่หลายครั้ง มันเป็นสถานที่ที่เธอรู้สึกผ่อนคลายและสามารถคิดได้ชัดเจนในช่วงเวลาที่วุ่นวายภายในจิตใจวันนี้มิเอโกะจะต้องตัดสินใจเรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิตการทำงานและความรักของเธอ เธอยืนอยู่ที่นี่เพื่อให้เวลาให้ตัวเองคิดก่อนที่จะพบกับเคนชิโร่ และพูดถึงการตัดสินใจที่เธอคิดมานานไม่ไกลจากนั้นเคนชิโร่เดินเข้ามาที่ร้านกาแฟและมองเห็นมิเอโกะยืนอยู่ริมระเบียงมองไปที่ท้องทะเล สภาพแสงแดดยามเช้าทำให้ทุกอย่างดูสวยงามและเงียบสงบ เหมือนกับโลกใบนี้ให้เวลาเธอได้หายใจ และคิดสิ่งที่ต้องการจะทำเคนชิโร่เดินไปใกล้และทักทายเธอ "มิเอโกะ, คุณมาเร็วมากเลยครับ"มิเอโกะหันไปยิ้มให้เขา และเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ความเครียดที่สะสมไว้หลายวันเริ่มลดลงไป "ใช่ค่ะ ฉันอยากมาให้ตัวเองมีเวลาคิดอะไรหลายๆ อย่าง"ทั้งสองนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างของร้านกาแฟที่มองออกไปเห็นวิวทะเลที่เงียบสงบในตอนเช้า เคนชิโร่เปิดการสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "คุณยังรู้สึกไม่แน่ใจใช่ไหมครับ
สถานที่: อาคารสำนักงานมิเอโกะ, ชายหาดคามากูระหลังจากที่มิเอโกะได้รับคำปลอบใจจากเคนชิโร่ในสวนสาธารณะยูโนะ สองวันที่ผ่านมาชีวิตของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามที่ค้างคาใจ เธอได้กลับไปที่บริษัทและพยายามโฟกัสกับงานมากขึ้น แต่ทุกอย่างยังคงไม่ง่ายดาย เพราะเธอยังคงรู้สึกถึงการแบ่งแยกระหว่างการทำตามความฝันในอาชีพการงานและการเลือกชีวิตส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความรักและความสัมพันธ์วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของมิเอโกะ เพราะเธอต้องทำการตัดสินใจเรื่องใหญ่ในงานที่เธอทำอยู่กับโครงการสำคัญที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของบริษัทได้ แต่การตัดสินใจในเรื่องนี้กลับไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเพราะมันเกี่ยวข้องกับคำถามที่ยากเกี่ยวกับความสำเร็จและความรักมิเอโกะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในอาคารสำนักงานของบริษัท ท่ามกลางกองเอกสารที่ซ้อนกันอยู่ เธอรู้สึกเหมือนมีโลกทั้งใบถล่มใส่ตัวเอง เมื่อเธอต้องรับผิดชอบในโครงการใหญ่ที่สามารถกำหนดทิศทางอนาคตของบริษัท แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกที่ตึงเครียดจากความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเคนชิโร่ยังคงตามหลอกหลอนเธอโทโมโกะก้าวเข้ามาในห้องทำงานของมิเอโกะด้วยท่าทางที่จริงจัง "มิเอโกะคะ ว
สถานที่: สวนสาธารณะยูโนะในโตเกียวเมื่อมิเอโกะกลับมาถึงบริษัทในตอนเย็น ความรู้สึกที่ยังค้างอยู่จากการสนทนากับเคนชิโร่ในร้านอาหารริมทะเลคามากูระยังคงตามหลอกหลอนเธอ การตัดสินใจในชีวิตที่เธอต้องทำกำลังกลายเป็นเรื่องที่ยากขึ้นทุกที แต่สิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจกลับไปที่บริษัทก็เพราะไม่อยากให้ปัญหาที่เกิดขึ้นในบริษัทลุกลามไปมากกว่านี้ทุกครั้งที่เธอพยายามทิ้งปัญหานี้ไปสักพักหนึ่ง ความกดดันก็ยังคงกลับมารบกวนใจอยู่ดี เหมือนกับเงาที่ไม่สามารถหลบหนีไปได้ เธอรู้ว่าเธอจะต้องพบกับมันในอนาคตอันใกล้ และความไม่มั่นใจในเส้นทางชีวิตของเธอก็ยิ่งทำให้ความเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในระหว่างการประชุมที่บริษัท โทโมโกะเริ่มพูดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับโครงการใหญ่ของพวกเขา ความเครียดและความวิตกกังวลในตัวมิเอโกะเพิ่มขึ้นเมื่อได้ยินรายละเอียดของปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข ปัญหานี้เป็นสิ่งที่มิเอโกะรู้ดีว่าเธอจะต้องแก้ไข แต่คำถามที่ยังค้างในใจเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา"มิเอโกะค่ะ เราต้องการคุณในการตัดสินใจเรื่องนี้" โทโมโกะพูดด้วยน้ำเสียงเครียด "ถ้าเราไม่รีบแก้ไข ปัญหานี้จะยิ่งซับซ้อนและอาจส่งผลกระ
สถานที่: ร้านอาหารริมทะเลคามากูระหลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความคิดในคาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะ มิเอโกะรู้สึกถึงแรงกดดันจากการตัดสินใจที่ต้องเผชิญในชีวิตของเธอ แม้ว่าเคนชิโร่จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่เธอก็ยังคงมีคำถามในใจเกี่ยวกับอนาคต ความไม่แน่นอนของเส้นทางที่เธอเลือกเดินยังคงเป็นภาระที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้วันต่อมา เคนชิโร่ได้พามิเอโกะไปยังร้านอาหารริมทะเลคามากูระ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาชื่นชอบมากที่สุดที่หนึ่ง สถานที่แห่งนี้มองเห็นทะเลที่เปิดกว้างและท้องฟ้าที่กว้างไกล บรรยากาศสงบและร่มรื่น เหมาะกับการพูดคุยและทำความเข้าใจชีวิตในมุมมองใหม่ร้านอาหารมีพื้นที่กลางแจ้งที่มองเห็นวิวทะเลและยังมีกลิ่นของเกลือทะเลที่ลอยมาจากข้างๆ เมื่อทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นคลื่นทะเลที่กระทบชายหาด มิเอโกะรู้สึกถึงความสงบและสดชื่นที่เริ่มเข้ามาในใจเธอ แม้ว่าจะยังคงมีคำถามที่ติดค้างในใจ"คุณรู้ไหมคะว่าเมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าความสำเร็จในชีวิตคือการมีทุกอย่างที่อยากได้ แต่พอได้ลองใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและความรับผิดชอบ ทุกอย่างมันกลับดูซับซ้อนเกินไป" มิเอโกะเริ่มพูดอย่างเปิดใจ ขณะที่เธอสังเ
สถานที่: คาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะหลังจากวันที่เต็มไปด้วยความท้าทายในการทำงาน มิเอโกะพบว่าเธอต้องการเวลาเพื่อฟื้นฟูจิตใจและพักผ่อนจากความเครียดจากธุรกิจที่ต้องรับผิดชอบ วันนั้นเธอได้ตัดสินใจโทรหาคนที่เธอรู้สึกว่าอาจเป็นแหล่งของความสงบ—เคนชิโร่ หลังจากที่ได้พูดคุยกันในวันก่อนหน้า เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังเติบโตขึ้นทีละเล็กทีละน้อยทั้งสองตกลงที่จะพบกันที่คาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะ สถานที่ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศสงบและสวยงาม ตลอดทั้งเส้นทางการเดินจากสำนักงานไปยังคาเฟ่ มิเอโกะรู้สึกถึงความตึงเครียดในตัวเองที่เริ่มคลายลงเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นเคนชิโร่ยืนรอที่มุมหนึ่งของคาเฟ่ เขาดูสงบและมั่นคงเช่นเคย รอยยิ้มของเขาทำให้ความเครียดที่สะสมมาทั้งวันเริ่มลดลง"สวัสดีครับ" เคนชิโร่ทักทายมิเอโกะด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่เขาเชิญให้เธอนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นทัศนียภาพของแม่น้ำสุมิดะที่ไหลเอื่อยๆ และท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีไปในยามเย็น"สวัสดีค่ะ" มิเอโกะยิ้มตอบและนั่งลงอย่างสบายๆ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟที่เสิร์ฟให้ขึ้นมาดื่ม "วันนี้วันยาวจริงๆ ค่ะ รู้สึกเหมือนทุกอย่างต้องการความสนใจพร้อมๆ กัน"เคนชิโ
สถานที่: สวนริมน้ำซุมิดะ, โตเกียวฤดูใบไม้ผลิเริ่มแสดงตัวตนผ่านความสดใสของดอกซากุระที่เบ่งบานสะพรั่งรอบๆ สวนริมน้ำซุมิดะในกรุงโตเกียว เสียงน้ำที่ไหลเย็นผ่านหินในลำธารได้สร้างบรรยากาศอันสงบเงียบ ท่ามกลางสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน มิเอโกะและเคนชิโร่เดินเคียงข้างกันท่ามกลางดอกซากุระที่กำลังผลิบาน สองคนต่างรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่มีคำพูดใดสามารถแทนที่ได้ การเดินในสวนแห่งนี้เต็มไปด้วยความสงบจากธรรมชาติที่ล้อมรอบพวกเขา ทั้งสองยิ้มให้กันโดยไม่ต้องพูดอะไร ตลอดระยะทางที่เดินไปด้วยกัน พวกเขาก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดคุยมาก เพราะความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังเติบโตขึ้นในรูปแบบที่เงียบสงบและมั่นคง“คุณเคยคิดไหมครับว่า... อะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต?” เคนชิโร่ถามเสียงเบา ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ต้นซากุระที่กำลังผลิบานอย่างงดงาม "บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตมันไม่แน่นอน เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าความท้าทายใหญ่ๆ จะมาเมื่อไหร่"มิเอโกะหันมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ "ชีวิตทุกชีวิตมีอุปสรรคค่ะ แต่เราผ่านมันมาได้แล้วหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ? ดังนั้น ถ้าเรายังอยู่ข้างกัน เราก็จะเอาชนะทุกอุปสรรคที่ขว
ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิที่อากาศเริ่มเย็นขึ้นเพียงเล็กน้อย ภูมิทัศน์ของกรุงโตเกียวเต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังเบ่งบานอยู่ริมถนน ขณะที่มิเอโกะและเคนชิโร่เดินเคียงข้างกันในสวนสาธารณะใกล้แม่น้ำสุมิดะ เสียงของน้ำที่ไหลกระทบกับหินในลำธารทำให้บรรยากาศรอบๆ เป็นไปอย่างสงบเงียบ ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างไม่มีคำพูดมากมาย แต่ความเงียบนี้กลับเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดในตอนนี้ การอยู่เคียงข้างกันในช่วงเวลานี้ทำให้รู้สึกถึงความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อนๆ เมื่อแสงแดดอ่อนๆ เริ่มลอยเหนือขอบฟ้า เคนชิโร่และมิเอโกะยังคงเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ มือของเคนชิโร่ล้วงในกระเป๋ากางเกง ขณะที่มิเอโกะเดินเคียงข้างเขาด้วยท่าทางผ่อนคลาย แต่ภายในใจทั้งคู่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน“คุณรู้ไหม... มีบางครั้งที่ผมคิดว่าเราอาจจะต้องพบเจอกับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ในอนาคต” เคนชิโร่พูดเสียงเบา ขณะที่มองไปที่ต้นซากุระที่เริ่มผลิบาน “ชีวิตคู่มันไม่ง่ายเลย แต่ผมก็มั่นใจในสิ่งที่เรามี”มิเอโกะยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา "เราผ่านอุปสรรคมามากมายแล้วค่ะ คุณไม่คิดว่าเรามีความสามารถที่จะเผชิญห