เสียงหัวเราะหวานใสที่ดังออกมาจากห้องรับรองแขกด้านในนั้นก็ทำให้อินถวาอยากจะเปลี่ยนใจแล้วเดินกลับไปซะ แต่เธอทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ เพราะอาซูไปตามเธอที่ตึกเล็กและบอกว่าไรเฟิลมีแขกและต้องการจะแนะนำให้เธอได้รู้จัก ดังนั้นสิ่งที่ควรทำก็คือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับเดินไปเผชิญหน้า ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรเธอก็พร้อมแล้ว แต่แค่เยี่ยมหน้าเข้าไปเห็น เลือดในกายของเธอก็คล้ายจะเย็นเฉียบอย่างอัตโนมัติ เพราะสตรีชาวยุโรปที่นั่งหันมาตรงมายังเธอพอดีนั้น ‘สวยมาก’ ใบหน้าสวยหวานซึ้งแต่กลับมีดวงตาที่คมเฉี่ยวเย้ายวน และเรือนร่างงามระหงในชุดเดรสเกาะอกตัวเรียบสีม่วงตัดกับผิวขาวๆ ของช่วงขาเรียวยาวที่ไขว้กันไว้ บ่งบอกเธอคนนี้สูงยาวสมส่วนและหุ่นดีเอามากๆ เฉพาะแค่หน้าอกขนาดใหญ่ที่กลมกลึงนั้น แวบหนึ่งอินถวาอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้สวยเหมือนนางแบบของวิคตอเรียซีเคร็ท และนายแบบที่หล่อไม่แพ้เบคแคมนั้นจะเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เขา “พุดซ้อนมาพอดีเลย มานี่สิ” รอยยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งออกไป เมื่อไรเฟิลตบเบาะด้านข้างของเขา เป็นสัญญาณว่าต้องการให้เธอไปนั่งตรงตำแหน่งนั้น คือเคียงข้างกั
“คุณชายจะให้คุณซินเทียนอนห้องไหนคะ พุดจะได้ให้อาซูจัดเตรียมให้” อินถวาหันไปถามไรเฟิล เพื่อแสดงไมตรีที่ดี เพราะหากซินเทียไม่เริ่มก่อน เธอเองก็จะสงบเสงี่ยมให้มากที่สุด “อ้อ... ไม่ต้องหรอกคะ ฉันมีห้องประจำ แค่โทรมากริ๊งเดียว แม่เหมยก็เตรียมไว้รอแล้วล่ะค่ะ แต่ทุกครั้งที่มาก็ไม่ได้นอนที่นั่นหรอกนะคะ” สายตาผู้หญิงดูกันออก ซินเทียอยากให้เธอถามว่าแล้วนอนที่ไหน แต่เธอจะไม่ถาม รอให้หล่อนอึดอัดจนต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาดีกว่า “คุณพุดซ้อนไม่อยากรู้เหรอคะว่าฉันไปนอนที่ไหน” “เอ่อ... ผมว่าซินเทียมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยออกมารับของว่างกัน” อินถวาหันมองไรเฟิลทันที แม้ว่าใบหน้าของเธอจะยังระบายไปด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาวาบวับนั้นไม่ใช่เลย เพราะไรเฟิลกลัวอะไรล่ะ กลัวเธอจะรู้เหรอว่าซินเทียไปนอนที่ห้องไหน “ไรเฟิลอ่ะ ซินเทียกำลังคุยกับคุณพุดซ้อนสนุกๆ อยู่เลย ผู้ชายนี่ไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงอย่างเราๆ หรอกนะคะ ไรเฟิลอ่ะ รสนิยมดีเรื่องเดียว ก็เรื่องชุดพวกนี้ไงคะ เขาน่ะตัวสรรหาเลยล่ะ ชุดพิลึกๆ ชุดแปลกๆ เขาก็สรรหามาได้ ซิ
อินถวาเชิดหน้าสวยขึ้น ยิ้มอ่อนๆ แบบหญิงสาวจิตใจดีอยู่เสมอ แม้ว่าหัวใจจะแอบหวั่นไหวก็ตาม แต่นั่นจะไม่ใช่สิ่งที่เธอควรแสดงออก มันช่วยไม่ได้เลยที่คุณชายไรเฟิลจะทั้งหล่อทั้งรวยมากมายขนาดนี้ และซินเทียก็เป็นรายที่ 2 ที่เธอต้องสู้รบด้วย แน่นอนว่ารายที่ 3, 4, 5… จะต้องมีมาในอีกไม่ช้า เธอควรจะทำตัวให้เคยชิน และหาทางจัดการให้อยู่หมัดจะดีกว่า เส้นทางที่ต้องยืนอยู่บนความสวย อ่อนโยน แต่เชือดนิ่มๆ “คุณนี่เก่งนะคะ และก็ฉลาดสมอย่างที่คุณแม่พูดไว้เลยค่ะ” “ยังไงคะ” ถามยิ้มๆ เมื่อซินเทียหยุดเดินแล้วหันมาพูดประโยคที่แสดงออกว่ามีแบ็คดี คงรอเวลาจะพูดอย่างนี้กับเธอนานแล้ว อย่าว่าล่ะเธอคงจะอัดอั้นเพราะไรเฟิลดูจะระมัดระวังตัวทุกอย่าง และเรื่องที่เธอกับคุณนายลีวางมวยกันไปตอนช่วงสายก็คงถูกถ่ายทอดให้ซินเทียรับรู้จนหมด “ก็เรื่องที่คุณมาขาย... อ้อ... ขอโทษนะคะ เอ... ควรจะใช้คำว่าอะไรดีนะ อ้อ... มารับจ้าง” “คุณซินเทียพูดเรื่องที่คุณต้องการมาเถอะค่ะ ตรงนี้ไม่มีใคร มีแค่เรา ฉันก็เบื่อที่จะต้องปั้นหน้ายิ้ม” “นี่ธาตุแท้ของเธอสินะ ทำเป็นหงิมๆ อ่อนห
ซินเทียที่แทบจะกรีดร้องกับคำเชือดนิ่มๆ นั้นเปลี่ยนมาเป็นเชิดหน้าขึ้นยิ้มอย่างเป็นต่ออีกครั้ง เมื่อเห็นอินถวาชะงักคำพูด เพราะนั่นแหละที่เธออยากให้อินถวาเข้าใจว่าเธอนอนกับไรเฟิลที่ตึกเล็กนี่ ทว่าคำพูดต่อมาของอินถวากลับทำให้ซินเทียชะงักซะเอง “อย่าบอกนะคะว่าคุณแม่บ้านใหญ่จัดให้คุณซินเทียนอนที่บ้านพักคนงาน เอ... ก็ระเบียงนี่มันเชื่อมไปที่บ้านพักนี่นา ไม่ได้แล้ว คุณซินเทียรอที่นี่นะคะ ฉันคงต้องไปพูดกับคุณแม่บ้านใหญ่สักหน่อย อะไรกันคะ คุณซินเทียเป็น ‘เพื่อน’ ของคุณชายแท้ๆ ทำไมให้ไปนอนบ้านพักคนงานอย่างนั้นล่ะ ตึกใหญ่ก็มีห้องมากมาย ตึกเล็กก็... คงไม่เหมาะค่ะ ฉันไม่แปลกใจเลยนะคะที่คุณซินเทียจะไม่อยากนอนที่นั่น เป็นฉันก็ไม่อยากค่ะ” ซินเทียกรีดร้องได้แต่เพียงในใจที่ทำอะไรอินถวาไม่ได้เลย ได้แต่ยืนกัดปากเต้นเร้าส่งสายตาอาฆาตมองไปยังเรือนร่างในผ้ากรุยกรายที่พาตัวเองเดินเข้าไปสู่ตึกเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จะไม่มีวันยอม ดินเนอร์ค่ำคืนนี้ไรเฟิลต้องเสร็จเธอแน่ “จะได้เห็นดีกันแน่ ฉันจะไม่ยอมเสียไรเฟิลให้แกหรอก นังเมียเก็บ!” อินถวาเดินยิ้มเข้ามาในตึกเล็กก่อ
และเมื่อแผ่นหลังสัมผัสที่นอนหนานุ่ม ฝ่ามือของเขาที่เคลื่อนมาทาบที่ทรวงอกพร้อมกับขยี้ปลายนิ้วสากนั้นที่ปลายยอด อินถวาก็เกิดความรู้สึกใหม่ที่ไม่ใช่ความเสียใจอีกแล้ว แต่เป็นความซ่านเสียวกับความรุนแรงที่ไรเฟิลมอบให้อย่างต่อเนื่อง เขากำลังทำให้สะท้านทั้งๆ ที่ใจของเธอไม่ต้องการ และแค่ริมฝีปากที่ถูกบดเบียดจนบวมเจ่อเป็นอิสระ อินถวาก็ต้านทานความอัดอั้นของตัวเองไว้ไม่ได้ เพราะเมื่อบราเซียร์สีหวานถูกกระชากออก ปลายลิ้นของไรเฟิลก็ทำหน้าที่ทันที “อื้อ... คุณชาย... อื้อ... อื้อ... คุณชาย...” ไรเฟิลยกยิ้มที่ใบหน้าเพราะนี่แหละที่เขาต้องการ เขาจะทำโทษอินถวาให้ครางเสียงหลง ข้อหาที่หึงหวงเขา ปลายลิ้นร้อนจึงเลียไล้ตวัดชอนชิมยอดอกสีหวาน โดยไม่สนใจว่าเจ้าของเต้าอวบนั้นจะร้องครางด้วยเสียงกระเส่าแค่ไหน เพราเขารู้ดีกว่าทุกปลายน้ำเสียงนั้นมันคือความซ่านเสียวเพราะเธอพอใจในสิ่งที่เขาทำ “อื้อ... คุณชายขา... โอว... คุณชายขา... อื้อ...” อินถวายิ่งครางกระเส่า เพราะไรเฟิลกำลังจะฆ่าเธอให้ตายด้วยปลายลิ้นของเขา นี่เขากำลังทำโทษเธออยู่จริงๆ ใช่ไหม “โอว..” ยิ่งคิด
ใบหน้าที่ครวญครางด้วยความเหน็ดเหนื่อย พร้อมกับดวงตาสวยหวานที่ปรือขึ้นน้อยๆ ขึ้นมองดูเขาทำให้ไรเฟิลต้องยิ้มยั่ว และก็ได้ผล อินถวากะพริบตาถี่ๆ เหมือนไม่เชื่อว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นจริง เขาทำโทษเธอด้วยวิธีป่าเถื่อนแสนหวานนั้นจริง “เป็นไง วิธีทำโทษของผม ชอบมั้ย” “คุณชาย! ทำไมทำกับพุดแบบนี้ คุณชายเห็นพุดเป็นตัวอะไร ทำไม...” อินถวาสะอื้นฮึกฮักเพราะไม่รู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไร ไรเฟิลเห็นเธอเป็นของเล่นน่าสนุกอย่างนั้น ที่จู่ๆ ก็ลากเธอเข้ามาและสร้างบทลงโทษนั้น สรุปแล้วเธอก็เป็นแค่ของเล่นของเขาจริงๆ ใช่ไหม “พุด ฟังผมก่อน พุด... พุดซ้อน ฟังผม” ไรเฟิลทาบทั้งตัวของเขาบนร่างเปล่าเปลือยของอินถวา เพราะเธอดิ้นรนจะไปให้พ้นจากบนเตียงกว้างและยังสั่นสะอื้นไม่หยุดอีกด้วย เขาแค่ล้อเล่นเพราะอยากสร้างประสบการณ์รักร้อนๆ กับเธอ ไม่ได้คิดจะทำให้เธอเสียใจสักนิด แต่ทำไมอินถวาถึงทำราวกับว่าเขาไปกระชากดวงใจของเธอ “จะต้องฟังอะไรอีกคะ คุณชายเห็นพุดเป็นแค่ของเล่นจริงๆ ใช่มั้ย คุณชายถึงได้ทำกับพุดแบบนี้” “แบบนี้น่ะแบบไหน”
สายตาเจ้าชู้ของไรเฟิลปรับเปลี่ยนเป็นหวานที่สุดเมื่อมองความสวยงามตรงหน้าที่เขาบอกตัวเองได้ว่านี่ไม่ใช่ความใคร่ ไม่ใช่เพียงความหลงใหลในเรือนร่างของอินถวา เพราะผู้หญิงที่สวยกว่ามีสัดส่วนอะร้าอร่ามกว่าอินถวาเขาก็ผ่านมามาย จะดารา นางแบบ นักร้อง แม้แต่ในสังคมไฮโซด้วยกันเอง เขาเลือกได้เสมอ สิ่งที่เขารู้สึกกับอินถวาอยู่ในขณะนี้มันคือ ‘ความรัก’ สายตาที่เขามองเธอ เขารู้สึกได้ถึงความเต็มตื้นในหัวใจ รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนยามแตะต้องเธอ แม้เขาจะรุนแรงกระแทกกระทั้นเธอบ้างเป็นบางเวลาก็ตาม แต่นั่นก็มาจากแรงบีบคั้นจากความรักที่อยากจะระเบิดออก อินถวาสวยไปทุกสัดส่วน สวยไปจนถึงหัวใจของเธอ ผู้หญิงเจ้าแผนการที่ทำเป็นอ่อนโยน บั้นคำพูดให้เขาอยากตามติดเธอตลอด แต่จริงๆ แล้ววางขั้นตอนการยั่วยวนเขาไว้ทุกจุด เขาไม่ใช่วัวแก่ที่จะถูกหญ้าอ่อนๆ มาพลิ้วไหวเรียกไปกลืนกิน แต่เขาเป็นวัวหนุ่มที่จะไล่ต้อนเลาะเล็มหญ้าอ่อนจนระทวย เธออยากยั่วเขาก็ปล่อยให้เธอยั่ว แต่เมื่อถึงเวลาเอาคืน อินถวาก็ต้องครวญครางอยู่ใต้ร่างเขา ผู้หญิงแปลกๆ มีอะไรน่าค้นหาได้ตลอดเวลาแบบนี้ เขาจะไม่รักเธอได้ยังไง ไรเฟิ
“ทำไมไม่ได้ ก็แค่เดินไปดูให้ฉันหน่อย มันจะหนักอะไรนักหนา นี่ถ้าไรเฟิลรับโทรศัพท์ฉัน ฉันจะต้องให้พวกเธอไปดูมั้ย อาซูไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันสั่งให้เธอไปเดี๋ยวนี้” ซินเทียยังคงกราดเกรี้ยวพร้อมกับเพิ่มคำสั่งกับอาซู เพราะท่าทางของอาหนิงนั้นแข็งข้อกับเธอมากกว่า และก็ได้ผลเพราะอาซูสั่นงันงกขึ้นมาทันทีพร้อมกับทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่เสียงเรียกของอาหนิงก็ทำให้อาซูชะงักไว้ก่อน “ไม่ต้องไปอาซู อยากถูกไล่ออกเหรอ” “นี่มันอะไรกันอาหนิง อ๋อ... นี่เธอคงคิดว่ายัยอินถวาจะได้เป็นคุณนายลีจริงๆ ใช้มั้ย เธอคิดผิดแล้ว คอยดูล่ะกันว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไปดูไรเฟิลให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันสั่งได้ยินมั้ย” “ได้ยินค่ะ แต่พวกเราไปไม่ได้จริงๆ คุณชายสั่งห้ามพวกเราไม่ให้ไปยุ่มย่ามที่ตึกเล็ก ถ้าคุณชายยังไม่ออกมาก็ห้ามใครไปตามค่ะ” “ทำไม นี่ยัยอินถวามันมีอิทธิพลมากขนาดนั้นเชียวเหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ แต่เพราะคุณชายท่าน... เอ่อ... คุณซินเทียก็น่าจะทราบดีอยู่แล้ว เอ... หรือว่าไม่ทราบคะว่า คุณชายท่านชอบทำกิจกรรมไปทุกที่ พวกเราเลยถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปใกล้ตึกเล็กน่ะค
“ได้สิครับ ผมสัญญาจะทำให้ดีที่สุด เริ่มต้นจากส่งเมียจ๋าขึ้นสวรรค์ก่อน” “อ่ะ! ว้าย! ไรเฟิล...” อินถวาหมดหนทางจนต้องอุทานเพราะสิ่งที่เธอควรทำก็คือปิดริมฝีปากของตัวเองที่จะกรีดร้องจากความเสียวซ่านนั้นออกมา เพราะไรเฟิลวาดลวดลายผ่านปลายลิ้น ตั้งแต่ทั่วพื้นที่ของอกอวบจนดูดดุนเบาๆ ที่ยอดอก ก่อนจะลากริมฝีปากและปลายลิ้นมาตามร่องอกมาคลอเคลียอยู่ที่หน้าท้องที่ยื่นนูน จนคนที่อยู่ด้านในประท้วงตอดตุบๆ “ลูกจ๋า... พ่อจะเข้าไปเยี่ยม” “ไรเฟิล... บ้าจริง...” “บ้าที่ไหนกันครับ ผมจะไปเยี่ยมลูก ลูกจ๋า... รอพ่อนะครับ” “อื้อ... บ้า...” ไรเฟิลหัวเราะพาริมฝีปากไปสู่จุดหมายที่อินถวารอคอย ก่อนจะชะงักเพราะดอกไม้งามสีชมพูอ่อนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าดูอูมใหญ่กว่าเดิม รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เพราะรูปร่างที่เต็มไม้เต็มมือขึ้นกว่าเดิมบวกกับอวัยวะที่ขยายใหญ่ขึ้นเพื่อรองรับชีวิตน้อยๆ ก็ยิ่งทำให้เรือนร่างของคุณแม่มือใหม่นี้ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ รวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เจืออยู่ก็ทำให้ไรเฟิลอดใจไว้ไม่ไหว จมูกโด่งจึงจดลงดอมดมควา
ไรเฟิลประคองร่างอวบอิ่มของอินถวามานั่งที่โต๊ะยาวด้านข้าง เขาบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้เธอรับรู้ เริ่มตั้งแต่ค่ำคืนแห่งการดินเนอร์นั้น นั่นคือแผนการของพ่อแม่ เพื่อให้ท่านยอมรับในตัวของอินถวา และยอมรับว่าความรักของเขาคือความจริง ไม่ใช่เพียงหลงเสน่หาชั่วครั้งชั่วคราว เริ่มจากอินถวารักเงินหรือว่ารักตัวเขากันแน่ ซึ่งเธอก็พิสูจน์แล้วว่าเงินจำนวน 50 ล้านที่พ่อเขาเขียนเช็คให้เธอนั้น อินถวาไม่แม้แต่จะเปิดดู ด่านแรกเธอผ่านไปได้ แต่ด่านที่ 2 ที่ใช้ระยะเวลาเป็นตัวชี้วัด ใน 3 เดือนที่ต้องจากกันอย่างเข้าใจผิด อินถวาจะยังซื่อสัตย์กับเขาหรือไม่ ทั้งๆ ที่เธอก็เห็นว่าเขานั้นทรยศเธอไปแล้ว และอินถวาก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย จากข่าวที่ได้รับจากเหมยอิงและมาร์กอส นั่นคืออินถวาไม่มีใครเลย เธอตั้งหน้าตั้งตาสร้างธุรกิจขนมไทยร่วมสมัยและใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับครอบครัว ส่วนตัวเขาเองก็ต้องอดทนกับการไม่ได้เห็นหน้าเธอ เขาต้องไปทำงานทุกวัน ต้องอยู่ในวงล้อมของผู้หญิงที่สวยงามมากมาย ทั้งซินเทียก็มาคลอเคลียกับเขาไม่ห่าง ใน 3 เดือน หากเขายังยึดมั่นอยู่กับอินถวา พ่อกับแม่ถึงจะ
ทว่าดวงตาสวยหวานของอินถวากลับหลับพริ้มแต่ก็ยังเห็นว่ามีหยาดน้ำเอ่อคลออยู่ ระยะเวลา 3 เดือนที่จากกัน เขารู้ว่าเธอก็ทุกข์ ส่วนเขานั้นก็ทุกข์อย่างแสนสาหัสเพราะนี่คือ บทพิสูจน์ที่จะทำให้พ่อแม่ยอมรับเธอ “พุดซ้อนครับ ได้โปรดลืมตาขึ้นมองผม ผมอยากเห็นดวงตาของคุณ อยากเห็นผมอยู่ในนั้น อยู่ในสายตาของคุณอีก พุดซ้อนครับ ได้โปรดเถอะ” อินถวากลั้นสะอื้น แค่ได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือปนเว้าวอนอย่างนั้น เธอก็แทบจะซุกซบใบหน้าลงกับอกของเขา เพราะเธอเองก็คิดถึงเขาเหลือเกิน เวลา 3 เดือนที่ผ่านไปทำให้เธอมองเห็นโลกในต่างมุมมากขึ้น อารมณ์ชั่ววูบของเธอในวันนั้นทำให้ผลุนผลันจากมา แต่เมื่อคิดคำนวณทุกเหตุการณ์ก็จะพบว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นช่างประจวบเหมาะ นั่นเพราะพ่อและแม่ของเขาต้องการให้เกิดอยู่แล้ว และเป็นเธอเองที่ติดกับดักที่ท่านสร้างขึ้น เพราะเธอไม่มีทางรู้ได้เลยว่าไรเฟิลที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงของซินเทียนั้น คนทั้งคู่เมคเลิฟกันจนเหนื่อยอ่อน หรือว่านั่นคือไรเฟิลถูกทำให้หลับ เพราะกับเธอนั้น เขาก็ไม่เคยเหนื่อยจนสลบถ้ายังไม่ถึงเช้า และหากเรื่องราวเป็นไปอย่างที่เธอคาดเดา
“ค่ะแม่ พุดก็ว่าจะรับอีกแค่สองคนเท่านั้นค่ะ ไม่อย่างนั้นพุดจะดูแลไม่ทั่วถึง ถ้าขนมไม่ได้คุณภาพจะกลายเป็นผลเสียแทน แล้วน้าอิฐล่ะคะ เช้านี้พุดยังไม่เห็นเลย ไปธนาคารเหรอคะแม่” เธอถามหาน้าชาย เพราะปกติจะเห็นอยู่ในออฟฟิศฝั่งตรงกันข้าม แต่เช้านี้เธอยังไม่เห็นเลย “ไปสนามบินน่ะ” “ไปทำไมคะ มีอะไรเหรอ” “ก็เรื่องที่น้าอิฐเขาจะนำเข้าอะไหล่รถนั่นแหละ วันนี้ทางนั้นเขาบินมา น้าอิฐก็เลยไปรับ” น้ำเสียงเศร้าๆ ของแม่ทำให้อินถวาโอบกอดรอบเอวเจ้าเนื้อของแม่เอาไว้ เธอรู้ว่าแม่รักธุรกิจเต็นท์รถมือสองนี้มาก เพราะนี่คือสิ่งที่สร้างรายได้จนแม่สามารถส่งเสียเธอเรียนจนจบ และก็เป็นเหตุผลหลักที่เธอไปทำงานที่ฮ่องกง เพราะไม่อยากให้แม่ต้องสูญเสียสิ่งนี้ไป แต่วันเวลาก็ไม่แน่นอน ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ รถยนต์มือสองขายยากและก็ยังหาซื้อมาใส่เต็นท์ได้ยากเช่นกัน น้าอิฐจึงปรึกษากับแม่ว่าควรลดซื้อรถยนต์แต่เปลี่ยนมานำเข้าอะไหล่แทน และหากมีคู่ค้าอยู่ที่จีนหรือที่ญี่ปุ่นก็จะดีมาก เพราะการสั่งนำเข้าหรือการหาอะไหล่ที่ยากๆ ก็จะทำได้อย่างเร่งด่วน และตอนนี้แม่ก็วางมื
“ถ้าถือว่าผมเป็นเพื่อน ให้เพื่อนคนนี้ไปส่งให้ถึงเมืองไทยนะครับ เพื่อนจะได้สบายใจ ว่าได้ส่งเพื่อนถึงสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ไม่ลำบากหรอกครับ” อินถวาพยักหน้ารับดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำ ก่อนจะขอตัวไปซื้อพลาสเตอร์แปะแก้เมาเครื่องบินก่อน โดยมีมาร์กอสมองตามร่างงามระหงที่เดินตรงไปยังร้านขายยา ดวงตาสีฟ้ามีแววกังวลใจก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่สั่นไม่หยุดขึ้นมา ‘ไรเฟิล’ แม้หน้าจอโทรศัพท์จะระบุชื่อคนโทรเข้าแบบนั้น แต่มาร์กอสกลับเลือกที่จะปิดเครื่อง เพราะในเวลานี้ทุกคนควรได้รับโอกาสในการไตร่ตรอง เกือบ 3 ชั่วโมงจากฮ่องกงมาเมืองไทย อินถวาไม่ได้พูดอะไรเลย มีเพียงน้ำตาของเธอเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไม่หยุด ทว่าเพียงถึงจุดหมายรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดก็ฉายชัดขึ้น ดั่งว่าเธอคนนี้ไม่ได้นำความทุกข์ใจกลับมาจากฮ่องกงด้วย “ส่งฉันเพียงเท่านี้ก็พอแล้วค่ะ ฉันถึงบ้านแล้ว ฝากคุณมาร์กอสขอโทษคุณวิคเตอร์กับคุณนายลีแทนฉันด้วยนะคะ สำหรับทุกเรื่องที่ฉันเสียมารยาทไว้ และฝากขอโทษคุณแม่บ้านใหญ่ ลุงฉี อาซู กับอาหนิงที่ฉันจากมาโดยไม่ได้ลา” “แล้วคุณไรเฟิลล่ะครับ คุ
“ถ้าเราท้องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง ไรเฟิลจะหาว่าเรามีลูกเพื่อไว้จับเขาหรือเปล่า และพ่อแม่เขาอีกล่ะ เขาจะทำยังไงกับเรา”อินถวาพึมพำก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เธอรีบเดินไปที่โทรศัพท์แต่ยังไม่วายจะชำเลืองมองไปที่ตึกใหญ่ เพราะคนที่โทรมาคือคนในตึกนั้น ดวงตาสวยมีแววเศร้ามองโทรศัพท์อย่างชั่งใจเพราะไรเฟิลไปดินเนอร์กับครอบครัวที่ตึกใหญ่และสัญญาว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ทั้งที่เธอเองก็เผื่อใจไว้อยู่แล้วว่าคงไม่เร็วแน่ เธอก็ไม่อยากได้ยินว่าเขาจะขออยู่ต่ออีกกี่ชั่วโมง จะกลับดึกกว่านี้ หรือว่าค่ำคืนนี้จะไม่กลับ “ฮัลโหล...” เสียงหวานเอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช้ ‘ไหว’ ที่เป็นภาษาจีนกวางตุ้ง เพราะคิดว่าคนที่โทรมาในยามดึกนี้คงมีแค่ไรเฟิลคนเดียวเท่านั้น ทว่าเสียงที่ตอบกลับมากลับทำให้อินถวารีบคว้าเสื้อคลุมและเดินออกจากตึกเล็กมุ่งตรงไปสู่ตึกใหญ่ในทันที เพียงไม่นานเธอก็มาถึงจุดหมายที่ใครคนนั้นบอกเอาไว้ ห้องนอนชั้น 2 ของปีกซ้าย ประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ทำให้อินถวาถือวิสาสะเดินเข้าไปทันที ในนาทีที่หัวใจเธอใกล้จะระเบิดก็ขอให้เธอได้เห็นกับตาตัวเอง และสิ่งที่มองเ
“ฉันจะให้หนูห้าสิบล้าน เพื่อซื้อศักดิ์ศรีของหนู และเพื่อให้หนูไปจากชีวิตของไรเฟิล เพราะยังไงแล้วฉันก็จะไม่รับสะใภ้คนอื่นนอกจากซินเทียเท่านั้น ถ้าหนูยังอยู่กับไรเฟิล หนูก็จะเป็นได้แค่เมียเก็บเท่านั้น รับเงินไปเถอะ นี่จะเป็นโอกาสเดียวที่หนูจะได้เงิน” “หนู...” “อย่าปฏิเสธตอนนี้ หนูควรกลับไปคิดดูก่อน ถ้าหนูคิดว่าหนูรักไรเฟิลจริง หนูก็ควรจะให้เขาได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสม ฉันพูดตรงๆ นะ ฉันต้องการให้ไรเฟิลแต่งงานกับซินเทียเท่านั้น เพราะนั่นคือธุรกิจที่จะมั่นคงขึ้นหากสองตระกูลมาเสริมกัน พูดแค่นี้หนูคงจะเข้าใจนะ” “ค่ะ” อินถวารับคำน้ำตารื้นจนแทบจะไหลออกมา “ฉันหวังว่าเรื่องนี้ไรเฟิลจะไม่รู้ เอ่อ... แต่ขนมอร่อยมากๆ ถ้าหนูจะอยู่กับไรเฟิลที่นี่ในฐานะเมียเก็บ ฉันก็จะไม่ขัดขวาง เพราะผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งทำขนมอร่อยก็เหมาะที่จะเป็นเมียและเป็นแม่ของลูกจริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่สำหรับตระกูลลีไม่ได้ต้องการผู้หญิงหลังม่านก็เท่านั้น” อินถวารับรู้ได้ถึงลมที่ร้อนวูบอยู่ในหูและความร้อนผ่าวในอก เมื่อต้องรับฟังสิ่งเหล่านั้นโดยไม่สามารถโต้แย้งอะ
มาร์กอสมองฝ่ามือบอบบางที่หยิบจับกระทงใบตองขึ้นมา ก่อนจะตักข้าวเหนียวมูนใส่ในกระทงเพียงค่อนใบ จากนั้นก็ตักสิ่งที่เขาเรียกว่าทอปปิ้งเพราะเธอนำมาราดไว้ที่ด้านหน้าของข้าวเหนียวจริงๆ “ลองดูนะคะ อันนี้เรียกว่า ข้าวเหนียวมูนหน้าสังขยา ฉันทำแบบไม่หวานมากค่ะ เวลาทานจะได้ไม่เลี่ยน” “อืม... อร่อยมาก อร่อยมากจริงๆ ครับ ลองอีกครับ ผมอยากลองอีก” อินถวานึกขำกับท่าทางของเขา แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย ข้าวเหนียวมูนหน้าปลาแห้ง และ หน้ากุ้ง จึงถูกเสิร์ฟให้มาร์กอสได้ลิ้มรสจนครบ ไรเฟิลชะงักกับภาพที่เห็น อินถวายิ้มอย่างมีความสุขขณะอธิบายส่วนผสมของขนมหลากหลายอย่างที่เธอทำให้กับมาร์กอสที่ช่างซักช่างถามไม่หยุด “มาร์กอสดูมีความสุขนะคะ คงจะเจอคนถูกใจถึงได้คุยมากยิ้มมากขนาดนั้น” “ก็คงอย่างนั้น” ไรเฟิลพูดแล้วก็เดินตรงเข้าไปในครัว ปล่อยให้ซินเทียฟึดฟัดอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอย่างที่ซินเทียคิด แต่เขาคิดไปมากกว่านั้น และซินเทียเองนั่นแหละที่ทำให้ความคิดเขาเปลี่ยนไป ‘คุยมากยิ้มมาก’ นั่นน่ะไม่ใช่นิสัยของมาร์กอสสัก
“เอาล่ะๆ เสียบรรยากาศหมด เอาเป็นว่าเดี๋ยวพาแม่หนูนั่นไปพบพ่อที่ในสวนก็แล้วกัน พ่อจะคุยกับเธอเอง” “สรุปว่าพ่อเข้าใจผมใช่มั้ยครับ” “เข้าใจ แต่ไม่ได้เห็นด้วยนะ ยังไงก็ต้องให้พ่อคุยกับเธอก่อน” “ผมมั่นใจว่าพ่อต้องชอบพุดซ้อนแน่ๆ” ไรเฟิลพูดอย่างมั่นใจก่อนจะลอบถอนหายใจเพราะเสียงแม่ที่พูดแย้ง “แต่ฉันมั่นใจว่าคุณต้องไม่ชอบ เพราะฉันยังไม่ชอบเลย” “แต่ผมกับคุณ ชอบอะไรที่แตกต่างกันเสมอนะเชอร์รี่” “ฉันจะคอยดู อีกอย่างคุณคิดเหรอวิคเตอร์ว่าลูกชายจอมเจ้าชู้ของคุณจะหยุดได้ที่เธอคนนั้น สุดท้ายเมียก็ช้ำใจไม่ต่างกันหรอก ลูกไม้หล่นใต้ต้นเสมอ พ่อยังไง ลูกก็คงไม่แตกต่าง” “ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ พ่อยังไง ลูกก็คงอย่างนั้น เพราะถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็เป็นคนรักใครแล้วรักเลย รักคนเดียวตลอดไป แม้เธอจะ...” “ขี้เกียจฟัง แล้วฉันจะรอฟังข่าวว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณ” เชอร์รี่ลุกขึ้นพรวดพูดแล้วยิ้มเหยียดก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้วิคเตอร์พ่นลมหายใจออกเบาๆ เพราะสุดท้ายเชอร์รี่ก็ยังรั้นตามเดิม เธอไม่รอให้เขาพูดให้จบด้วยซ้ำ