ตอนที่ 65.“หัวเราะเสียงดังเชียวคุณพ่อสุดหล่อ มีอะไรที่คุณแม่สุดสวยพลาดไปรึเปล่าคะ” คุณกานติมาถามขึ้นอย่างสงสัย“ก็คุณพ่อสุดหล่ออารมณ์ดีที่กำลังจะไอ้อุ้มหลานซะทีนี่ครับคุณแม่สุดสวย” คุณการันหยอกเย้าภรรยาคู่ชีวิตโอบกอดกันอย่างหวานชื่นเหมือนวันวาน ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีสองชีวิตนี้ก็ยังรักกันเหนียวแน่นไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาของผู้สูงวัยเต็มเปี่ยมด้วยความสุขอย่างที่หวังไว้ว่าเมื่อบั้นปลายชีวิตเฒ่าชราจะได้มีโอกาสได้เห็นลูกๆ เป็นฝั่งเป็นฝาและพวกเขาก็ได้เป็นปู่ย่าตายายได้เลี้ยงหลานที่วิ่งพล่านอยู่ทั่วบ้าน“อ้อนจ๋าพี่ไม่อยากไปโรงพยาบาลคนเดียวเลย ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะคนดี” อโนมามองหน้าคนขี้อ้อนอย่างอ่อนใจ นี่ก็อีกคน นอกจากเธอต้องคอยดูแลน้องอิ่มอุ่นซึ่งเป็นไข้หวัดใหญ่นอนซมอยู่ที่บ้านแล้วยังต้องมาคอยดูแลเอาใจอัคคีที่ตอนนี้แทบจะตามติดเธอเป็นเงาไปเธอมองหน้าคนป่วยแสนเจ้าเล่ห์อย่างระอา“อ้อนต้องคอยดูลูกนะคะวันนี้ คงไปเป็นเพื่อนพี่อัคคีไม่ได้หรอกค่ะ” เธอแกล้งพูดไปอย่างนั้นเพราะจริงๆ แล้ววันนี้น้องอิ่มอุ่นตัวเย็นลงแล้วและไม่มีอาการน่าเป็นห่วงแค่เด็กหญิงอ่อนเพลียเท่านั้นนอนพักสักวันสองวันก็วิ่งได้ปร๋อแล้ว“โธ
ตอนที่ 66“อ้อนกับเพื่อนๆ จะกลับแล้วนะ แล้วเราจะมาเยี่ยมริต้าใหม่ จะเอาขนมมาฝากด้วย ริต้าต้องรีบหายเราจะพาริต้าไปเที่ยวทะเล อยากไปมั้ย”“ไปๆๆ ไปทะเล ริต้าอยากไป มาอีกนะ ริต้าหายๆๆ ไปทะเล” ภูริตาแย้มยิ้มอย่างมีความสุข จนคนที่มาเยี่ยมอดน้ำตารื้นไม่ได้จนต้องรีบพากันขอตัวกับคนไข้ว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว และภูริตาเองก็หันไปสนใจละเลงสีบนผ้าใบอย่างตั้งใจและมุ่งมั่น“ฉันว่าถ้าริต้าดีขึ้นกว่านี้จะขออนุญาตหมอพาเธอไปเที่ยวทะเล พวกแกว่าดีมั้ย” ทั้งสามสาวเดินเคียงกันออกมา พวกเธอเข้าออกโรงพยาบาลแห่งนี้ประจำจนเป็นที่ชื่นชมของเหล่าหมอและพยาบาลเพราะความสวยน่ารักของพวกเธอกับจิตใจงดงามโอบอ้อมอารีเพราะทุกครั้งที่มาพวกเธอมักจะมีของฝากข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ที่จำเป็นต่อผู้ป่วยมาด้วยเสมอ“อืมก็ดีนะแกฉันว่าน่าจะทำให้ริต้าดีขึ้นบ้าง”“เอาไงเอากัน มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ อย่างน้อยฉันก็ลูกศิษย์ที่มีฝีพู่กันไม่เป็นรองใคร เอาภาพไปโชว์ได้เหอๆ” สามสาวยิ้มและหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข แต่พวกเธอไม่อาจรู้ได้ว่าความสุขที่พวกเธอมีนั้นกำลังจะถูกทำลายเพราะไฟริษยาของใครบางคนที่เฝ้ารอโอกาสอยู่อย่างใจเย็น...อโนมาเดินมาที่ลานจอดรถล
ตอนที่ 67.เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว เธอก็กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำแต่ต้องชะงักเมื่อมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งมาขวางไว้ด้วยเหตุผลใดไม่อาจรู้เพราะเธอใส่แว่นกันแดดอันใหญ่ปิดเกือบครึ่งใบหน้า ทำให้มองเห็นเพียงริมฝีปากบางที่เคลือบสีสวยระยับ“คุณคือคุณอโนมา ใช่ไหม” เสียงถามนั้นแหลมสูงแต่ก็จับน้ำเสียงไม่ได้ว่าหวังดีหรือหวังร้าย“ค่ะใช่ คุณมีอะไรกับฉันรึเปล่าคะ” อโนมาถามกลับเสียงสั่นนิดๆ แต่หญิงสาวปริศนากลับไม่ตอบอะไรได้แต่ยืนนิ่งเฉยจนอโนมานึกกลัวและตั้งท่าคอยระวัง“ไม่ต้องกลัวแคทหรอกคะ แคทไม่ทำอะไรคุณหรอก แค่แวะมาบอกอะไรบางอย่างเท่านั้น”อโนมางงงันกับคำบอกของหญิงสาวตรงหน้า เธอค่อยๆ ถอดแว่นอันโตออกช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าสวยจัด แต่ริ้วรอยแผลเป็นที่ปูดนูนเป็นรอยยาวเกือบสองนิ้วใต้ดวงตาสีฟ้าคมนั้นก็เด่นชัดพอๆ กับความสวยของเธอ“กลัวแคทหรือคะ ไม่ต้องกลัวแคทหรอก คุณมีคนที่ควรจะกลัวมากกว่าแคทอีก เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร แม้แต่อัคคี” ชื่อของอัคคีกระทบใจอย่างจัง มันทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าที่หญิงสาวเป็นแบบนี้เพราะชายหนุ่มเป็นต้นเหตุ“แคทเคยเป็นผู้หญิงของอัคคีค่ะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว และคงไม่กล้า คุณพอมีเวลาสักส
ตอนที่ 68.ร่างโปร่งบางลุกขึ้นพลางสวมแว่นตาอันใหญ่เพื่อปิดบังใบหน้าของตนความจริงแล้วแผลเป็นนั้นมันไม่ได้น่าเกลียด และเธอก็สามารถทำศัลยกรรมได้แต่เธอเลือกที่จะไม่ทำมากกว่า อย่างน้อยๆ มันก็ช่วยเตือนว่าเธอเคยเจอกับอะไรซึ่งมันทำให้เธอได้พบรักแท้ อย่างน้อยๆ มันทำให้เธอได้คิดได้มองโลกที่แตกต่างจากเดิม ความเจ็บป่วยสอนให้เธออ่อนโยนและเห็นอกเห็นใจคนอื่น อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจและรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวผู้กุมดวงใจของอัคคี“แคทต้องไปแล้วค่ะแพทริกมารับแล้ว ลาเลยนะคะ ยังไงคุณอ้อนก็ระวังตัวบ้างก็ดี ทางที่ดีบอกอัคคีด้วยจะดีกว่าอย่างน้อยๆ เขาก็เป็นคนที่ฉลาดและรอบคอบ คงไม่ปล่อยให้คนรักเป็นอะไรไปง่ายๆ ขอให้คุณโชคดีและมีชีวิตครอบครัวที่สงบสุขนะคะ”แคเธอรีนบุ้ยใบ้ไปทางชายหนุ่มผมทองร่างสูง ที่มองปราดเดียวก็ทำให้นึกถึงหมอผู้อารี ใบหน้าขาวสะอาดนั้นประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน อโนมายิ้มให้อย่างขอบคุณ เมื่อทั้งสองจากไปเธอก็ตกอยู่ในภวังค์คนเดียว มองรูปสาวสวยในมืออย่างครุ่นคิดอโนมาเดินกลับมาหาหนูจินกับเด็กๆ ที่ร้านไอศกรีมและเห็นว่าทั้งหมดกำลังนั่งรอเธออยู่แต่มีหญิงสาวอีกคนที่ห่างหายไปจากวงจรชีวิตเธอมา
ตอนที่69.“คุณแม่ขา คุณลุงขาคุณย่าให้มาตามไปทานข้าวค่า เร็วๆ น้องอิ่มอุ่นหิ้วหิว”ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปากถาม เสียงแจ๋วๆ พร้อมกับร่างอ้วนกลมของสาวน้อยก็ดังขึ้นพร้อมกับจับจูงผู้ใหญ่ทั้งสองเข้าบ้านไปชายหนุ่มยังคงรู้สึกไม่สบายอย่างบอกไม่ถูก อโนมาและมิรันตีรู้จักกันมาก่อน เขาพอจะรู้บ้าง แต่เขาไม่เข้าใจว่า วันนี้มิรันตีมาปรากฏตัวพร้อมอโนมาได้อย่างไร เขารู้สึกไม่สบายใจเสียเลย...“คุณจะให้ผมทำเรื่องแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนคุณนาย คุณไม่เบื่อไม่กลัวบ้างหรือว่าสักวันความจริงมันจะเปิดเผยออกมาแล้วคุณเองก็จะเป็นคนที่เดือดร้อน”“ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้หากเธอทำสำเร็จแล้วฉันจะให้เธอกลับไปอยู่กับลูกกับเมียอย่างที่แกเคยฝันไว้ไงล่ะ ลูกสาวแกกำลังน่ารักเลยนะ คงจะอายุเท่าๆ กับนังเด็กหัวหยิกนั่น” มิรันตีเอ่ยถึงลูกสาวของอาคมที่เธอรับปากดูแลส่งเสียเงินทองให้กับลูกเมียของเขาที่อาศัยอยู่กับญาติในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ โดยแลกกับการที่อาคมคอยช่วยเหลือเธอในงานบางอย่างที่ ซึ่งเธอลงทุนให้เขาผ่าตัดแปลงโฉมใหม่จนไม่เหลือเค้าอาคมคนเดิมมาของคนร้ายที่มีคดีหลายคดีติดตัว“คุณจะเริ่มเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน” ชายหนุ่ม
ตอนที่ 70.“มิน่าเล่าผมถึงรู้สึกเหมือนว่ารถส่ายๆ และผิดปรกติพิกล”“แล้วเราจะทำไงล่ะคะพี่ ดูท่าว่าถ้าขับไปมีหวังเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ”“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับคุณอ้อน พอดีว่าผมมีเพื่อนๆ เป็นช่างอยู่แถวนี้ เรียกมาแป๊บเดียวก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ” อโนมามองหน้าอาคมอย่างชั่งใจ ทั้งรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่ไว้ใจเขา อย่างน้อยเขาก็มีน้ำใจกับเธอ...นี่เธอไม่ได้คิดมากไปใช่ไหม“ถ้าคุณอาคมช่วยได้ก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้อย่างขอบคุณจริงใจ รอยยิ้มของเธอซื่อใสจนคนอย่างอาคมใจสั่นไปกับรอยยิ้มนั้น ทำให้เขารู้สึกลังเลและไม่มั่นใจในสิ่งที่จะทำต่อไป แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นนั้นทำให้เขาต้องรับเมื่อเสียงที่ตั้งไว้เฉพาะนั้นบอกให้รู้ว่าใครโทรมา ชายหนุ่มขอตัวแยกไปรับโทรศัพท์สักครู่ก็เดินกลับมาที่รถด้วยใบหน้าเคร่งเครียด อากาศที่เริ่มเย็นลงและความมืดที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาทำให้อโนมาเริ่มเป็นกังวล อโนมาซึ่งลงมาดูยางรถก็กังวลไม่แพ้กัน“รถช่างยังไม่มาหรือครับ นี่ผมโทรตามให้แล้วนะครับ เอ นี่ฝนก็ทำท่าจะตกด้วย คุณอ้อนเข้าไปนั่งรอในรถดีกว่าไหมครับ นี่พอดีผมก็มีธุระเสี
ตอนที่71.ชายหนุ่มขับรถมุ่งหน้าไปทางร้านของเนตรนาราเผื่อว่าเธอจะยังอยู่แถวๆ นั้น รถอาจจะเสีย ฝนอาจจะตกหนัก หรือเธออาจแวะไปที่บ้านสวน ชายหนุ่มพยายามคิดในแง่ดีไว้ตลอดเส้นทาง แต่แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ทำให้เขาชะลอรถและจอดรถข้างทางรับโทรศัพท์เพื่อความปลอดภัย“เบอร์ของอ้อนนี่” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตื่นเต้นและกดรับอย่างลิงโลด แต่เสียงที่ตอบรับกลับไม่ใช่เสียงของอโนมาแต่เป็นเสียงผู้ชาย ทำให้ความดีใจเมื่อครู่ลดลงมากลายเป็นเพลิงร้อนแผดเผาในอก.“คุณอัคคีใช่ไหม”“ใช่แล้วคุณเป็นใคร ทำไมถึงได้ใช้เบอร์ของอ้อนโทรมา” ชายหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงห้าวห้วน“ผมแค่โทรมาบอกว่าตอนนี้คุณอ้อนตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากคุณรักเธอให้มาที่นี่...” ชายปริศนาบอกสถานที่ๆ หญิงสาวอยู่พร้อมกับเส้นทางซึ่งเมื่อชายหนุ่มมองรอบๆ แล้วเห็นว่ามันอยู่ไม่ไกลจากที่แห่งนี้นัก“แล้วผมจะเชื่อคุณได้ยังไงว่าอ้อนอยู่กับคุณจริงๆ และทุกอย่างที่คุณพูดมาเป็นเรื่องจริง”“คุณไม่จำเป็นต้องเชื่อผมก็ได้ ถ้าคุณจะรอรับแค่ร่างไร้วิญญาณของเธอกลับในวันรุ่งขึ้น แต่ผมก็ไม่รับประกันนะว่าจะได้แบบไหนกลับไป” ชายลึกลับบอกก่อนกดวางสาย เสียงสัญญาณที่ข
ตอนที่ 72.“ฮ่าๆ สะใจจริงๆ ม่ายสาวชื่อดังเมาหยำเป มั่วเซ็กซ์กับชายแปลกหน้าอย่างเมามันส์ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้คนที่แกคิดว่ามันรักแกนักหนามันจะรับได้มั้ยที่แกเน่าเฟะขนาดนั้น” หญิงสาวชุดดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะของเธอดุจคนวิกลจริตน่าหวาดผวา ร่างกายของอโนมาเริ่มมีปฏิกิริยาแพ้แอลกอฮอล์เธอพยายามทรงตัวอย่างลำบาก ทั้งแสบตาและแสบคอเพราะอาการแพ้ ผื่นแดงๆ ขึ้นตามตัวอย่างรวดเร็ว เธอยังรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่บวมเจ่อจนตึง อโนมาทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนแรงหายใจขัดรวยริน อาคมมองเธออย่างสงสารเห็นใจ แต่คำสั่งที่เขาไม่อยากจะทำนั้นทำให้เขาถอนใจ ถ้าเขาไม่ทำอโนมาอาจจะเจออะไรที่ร้ายกาจกว่านี้“รีบจัดการมันซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจให้คนอื่นมาทำแทน นี่เห็นว่าใช้บริการแกมาตลอดหรอกนะถึงไม่ให้ไอ้พวกสวะนั่นจัดการนังนี่” พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับประตูที่ปิดดังสนั่น อโนมาพยายามปรือเปลือกตาที่เริ่มหนักอึ้งมองหน้าคมคร้ามของอาคมอย่างหวาดหวั่นเมื่อเขาเดินมานั่งข้างๆ เตียงที่เธอถูกมัดอยู่ หญิงสาวถอยหนีอย่างหวาดกลัวจับใจ“ไม่ต้องกลัวหรอกครับผมโทรบอกให้คนมาช่วยคุณแล้ว” อาคมปลอบเบาๆ และตัดเชือกที่มัดทั้ง
ตอนที่ 140. อวสาน“มันผ่านไปแล้วริต้าตอนนี้เธอมีชีวิตที่สดใส และมีพวกเราอยู่ข้างๆ และตอนนี้เธอก็ได้ชดใช้มันแล้ว ไม่เอาไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนั้นอีก” เนตรนาราปลอบ“นั่นสิริต้า ตอนนี้พวกเราผ่านพ้นเรื่องร้ายนั้นมาแล้วอย่าคิดมากนะยังไงเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ปล่อยวางความเจ็บปวด ความอาฆาตพยาบาทที่มันไม่เคยให้คุณแก่ใคร” อโนมากุมมือผอมบางนั้นอย่างจริงใจทั้งน้ำเสียงและแววตาจนภูริต้าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจที่เธอโชคดีเหลือเกินที่พบเจอและได้หญิงสาวทั้งสามคนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาจิตใจที่กระเจิดกระเจิงและเคยสกปรกของเธอด้วยความรักและจริงใจอย่างสม่ำเสมอ“ริต้าดีใจจัง”“พวกเราก็ดีใจที่ริต้ามีความสุขและหายดีแล้ว แล้วนี่ริต้าอยากจะออกไปอยู่กับพวกเราไหม” อโนมาถามด้วยความเป็นห่วงเธออยากให้ภูริตาไปอยู่ที่บ้านด้วยเพราะเห็นว่าภูริตาหายดีแล้ว“ไม่หรอกอ้อนขอบใจมากนะ ริต้าอยากอยู่ที่นี่ อยากช่วยเหลืออยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง ที่นี่ต้องการริต้า ริต้ารู้สึกอย่างนั้น เพราะมีหลายๆ คนที่เคยเป็นเหมือนริต้าหรือบางคนอาจเป็นมากกว่าด้วยซ้ำไป และบางทีเคยมีคนที่เคยเข้ารับการรัก
ตอนที่ 139.ไอรดาพูดยิ้มๆ และหัวเราะออกมาอย่างขบขันสามีที่ทำท่าราวน้องเก้าลูกชายชอบทำเวลาที่งอนง้อเธอ ไอ้ท่าชูนิ้วก้อยดุ๊กดิ๊ก ทำหน้าตาให้ดูเด็กและน่ารักอย่างที่สุด ถ้าน้องเก้าทำเธอคิดว่ามันก็น่ารักดี แต่พอสามีทำมันเหมือนตัวตลก แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน“นี่น้ำแข็งแกล้งพี่กันต์เหรอ” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างงอนๆ บ้างและทำหน้าบึ้งตึงจนดูตลก“โถๆๆ ก็สามีสุดหล่อน่ารักขนาดนี้น้ำแข็งจะใจร้ายแกล้ง หรือโกรธได้ยังไงล่ะคะ” ไอรดาหัวเราะท่าทางของสามีอย่างไม่เก็บอาการ“ว้าย! พี่กันต์บ้าทำอะไรคะ”แล้วเธอก็ต้องร้องเสียงดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อร่างอวบอิ่มด้วยอายุครรภ์สี่เดือนในตอนนี้ถูกสามีอุ้มจนตัวลอย จนเธอเองต้องรีบโอบลำคอหนาด้วยกลัวตกแล้วหันมามองหน้าสามีอย่างตื่นตกใจ“พี่กันต์จะทำโทษคนเจ้าเล่ห์ขี้เกรงให้สามีน้อยใจ เสียใจ เพราะฉะนั้นเมียจ๋าต้องโดนทำโทษ หนักๆ”ชายหนุ่มเอ่ยชิดใบหน้างามที่ขึ้นสีเรื่ออย่างมีความหมาย ดวงตาคมกล้าเป็นประกายเต็มไปด้วยความต้องการปิดไม่มิด และคนที่จะถูกทำโทษรู้ดีว่าการลงโทษของสามีนั้นหวานฉ่ำและเร่าร้อนเพียงใด“บ้า คนหื่น ปล่อยน้ำแข็งเลยนะ น้ำแข็งจะไปดูน้องเก้า”“ไม่ต้องแล้วที่รัก
ตอนที่ 138.“ดูสิสองคนนี่ไม่รู้จักโตเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” อัคคีบ่นเบาๆ กับอโนมาอย่างระอาในความซุกซนและเล่นกันเหมือนเด็กของเนตรนารา ที่ในสายตาของผู้เป็นพี่ เนตรนาราไม่เคยโตเลยสักครั้ง“โธ่ยัยเนตรกับแมงปอน่ะเขาก็เล่นกันแบบนี้มานานแล้วล่ะคะพี่อัคคี”“ถึงว่าสิหาแฟนไม่ได้สักที เฮ้อนี่แล้วเมื่อไหร่สองคนนี่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ เสียที” กันต์พลอยบ่นไปด้วย“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะพี่กันต์ ดูสิลูกตัวเองนั่นแหละเชียร์เขาเหย็งๆ อยู่นั่นๆ แล้วยังเอานวมมาให้อาน้ำเล่นชกมวยด้วยดูสิซนจริงๆ”“แล้วนั่นน้องกระต่ายก็เอากับเขาด้วย ดูสิคะพี่อินคำลูกสาวเราน่าตีจริงๆ เลย” แม่เลี้ยงเกศราบ่นเหมือนไอรดาเมื่อทั้งน้องกระต่ายและน้องเก้าล้อมหน้าล้อมหลังเนตรนาราและเล่นชกกันที่สนามหญ้านุ่มอย่างสนุกสนาน “แม่ครับ พ่อครับ เมียผมไปไหน” กันต์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาคุณการันกับคุณกานติมาซึ่งกำลังนั่งดูหลานชายสุดที่รักวาดรูประบายสีอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน“อะไรของแกอีกล่ะกันต์” คุณกานติมาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายที่หน้าตาตื่น เหงื่อแตกพลั่กอยู่ด้วยความระอา นับวันจะรักจะหวงภรรยาคนสวยจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน“ก็น้ำแข็งน่ะสิ หายไป
ตอนที่ 137.“ใช่ น่าเบื่อโดยเฉพาะยัยเด็กปลายฝนต้นหนาวนั่นน่าเบื่อมากๆ วันๆ ไม่พูดไม่จาเกาะแม่อ้อนแจ ประจบประแจงน่าดู ฉันไม่ชอบหน้าแม่นี่เลยนิสัยไม่ดี” อัคราเสริมคำพูดของสิงหราชเพื่อนรักที่ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังจะไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน อัคราเรียกอโนมาว่าแม่อ้อนตามน้องอิ่มอุ่นนับแต่อโนมาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะของภรรยาของอัคคีอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจอาจเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนและยิ่งเมื่อแม่ของเขามาตายจากไปเมื่อหลายปีก่อนเขายิ่งต้องการความรักและความอบอุ่น และแม่อ้อนของเขาก็คือคนที่เติมเต็มความรักความอบอุ่นนั้นให้เขาแม้มันจะไม่เต็มร้อยเสียทีเดียวแต่ความรักและความเอาใจใส่ที่อโนมามีให้เขาก็ชดเชยสิ่งที่เขาขาดได้มากพอที่จะทำให้ใจที่ว่างเปล่าของเขาไม่ไร้ที่ยึดเหนี่ยวและไม่รู้สึกว่าเขาขาดความอบอุ่น“นายก็ว่าน้องฝนเขาเกินไป ฉันไม่เห็นว่าเขาจะเป็นอย่างที่นายว่า น้องฝนออกจะน่ารักและเรียบร้อยนิสัยดี พูดก็เพราะไม่เหมือนน้องอิ่มอุ่นเลยพูดก็ไม่เพราะซ้ำยังอวบระยะสุดท้ายด้วยโตขึ้นมีหวังเป็นโอ่งมังกรแหงๆ เลยฮ่าๆ”สิงหราชหนุ่มน้อยวัยสิบห้าตั้งใจเอ่ยเสียงดังให้สาวน้อยวัยเก้าขวบเศษตัวอ้วนกลมซึ่งนั่งหวีผมใ
ตอนที่ 136.“อ้าวไหงมาแขวะฉันได้ล่ะนี่เดี๋ยวไม่เป็นคนขับรถให้เลยนี่” เนตรนาราร้อนตัวทันทีสร้างความขบขันให้กับสองสามีภรรยาที่นั่งกอดกันกลมอยู่เบาะหลังปล่อยให้เธอทำหน้าที่คนขับรถ หญิงสาวมองภาพความสุขของเพื่อนรักกับพี่ชายคนเดียวของเธอด้วยความสุขเธอรู้สึกดีใจและปลื้มใจมากที่วันนี้คนที่เธอรักทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขซึ่งเธอเองก็ไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าพี่ชายกับเพื่อนของเธอจะมาลงเอยด้วยการรักกันและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้อย่างในวันนี้ วันนี้ฟ้าใสแล้วไม่มืดมัวและเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมา เนตรนาราขับรถไปด้วยรอยยิ้ม“อุ้ย พี่อัคคีคะอ้อนปวดท้อง” อยู่ๆ อโนมาก็รู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้องและรู้สึกเหมือนมีน้ำคร่ำไหลซึมออกมาเล็กน้อย“จริงหรืออ้อน แล้วพี่จะทำไงดีล่ะ ยัยน้ำๆ” อัคคีตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเป็นพ่อมาก่อน และตอนนี้เขาก็อยู่กลางถนนที่การจราจรคับคั่งเสียด้วย“ใจเย็นๆ เฮียไม่ต้องตื่นเต้น แหมไอ้ที่บวชๆ มาศึกษามากระเจิงเลยนะเฮียแค่เจอเมียเจ็บท้องเนี่ย” เนตรนาราไม่วายมีอารมณ์ขันแต่เธอก็พยายามหลบหลีกหาทางไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด“ยัยน้ำเรานี่มันจริงๆ เลยนะ เอ้ารีบเ
ตอนที่ 135.“ขอรับท่านประธานคนสวย เชิญขอรับกระผม...” เนตรนาราล้อเลียนเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มทะเล้นอโนมายิ้มรับด้วยความสุข หญิงสาวตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว หลังจากที่อัคคีได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุและจำพรรษาอยู่ที่วัดประจำหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอที่เชียงรายเธอก็ได้แต่เพียงส่งข่าวผ่านเนตรนาราซึ่งขึ้นเหนือไปทุกๆ เดือนเพื่อไปทำบุญและดูความเป็นอยู่ของพระอัคคีและเณรอัคราด้วย แต่สิ่งที่อโนมาบอกเพื่อนรักให้ปกปิดไว้คือเรื่องที่เธอตั้งครรภ์เพราะไม่อยากให้ผู้ที่ครองผ้าไตรจีวรนั้นเกิดความวิตกหรืออาจจะทำให้เสียสมาธิหรือเสียความตั้งใจที่ตั้งใจในคราแรกสายลมหนาวที่พัดโบกโบยหอบเอาความแห้งและเย็นมาสู่มหานครอันแสนวุ่นวายคลาคล่ำด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ หลากหลายจากที่มา และสาขาอาชีพ ผู้คนที่พเนจรร่อนเร่หรือแม้แต่เศรษฐีผู้มีสมบัติมากมายว่ายวนวุ่นวายอยู่ในเมืองแห่งนี้ บางชีวิตสุขสบายหรูหราแต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยากไร้และแสนรำเค็ญ สถานที่บางแห่งสนุกสนานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขสม แต่ในอีกสถานที่หนึ่งเต็มไปด้วยอาชญากรรมและความขมขื่น แต่ไฉนหลายชีวิตจึงดั้นด้นมาที่เมืองแห่งนี้“วันนี้หนาวจ
ตอนที่ 134.“ผมจะบวชและจำวัดอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ผมอยากสวดมนต์ภาวนาให้โยมแม่ โยมแม่จะได้ไม่ทุกข์ทรมาน โยมแม่อ้อนคงไม่ว่าใช่ไหม” เณรน้อยถามและมองอโนมาด้วยดวงตาที่ฉายประกายตาแน่วแน่จนเธอน้ำตาซึม“โยมแม่อ้อนอนุโมทนาบุญกับเณรด้วยค่ะ” ทุกคนก็ยอบกายลงไหว้เณรอัคราด้วยดวงใจพร้อมอนุโมทนาไปกับปณิธานอันแน่วแน่ของเณรน้อยที่จะทำให้มารดาของตน เณรน้อยยิ้มบางๆ รับการเคารพนั้นก่อนจะเดินไปหาหลวงตาที่ยืนรออยู่ใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ซึ่งมีอายุนับร้อยปีและอยู่คู่วัดแห่งนี้มาแสนนาน สายลมแผ่วๆ พัดกรูใบไม้แห้งปลิวลอยละลิ่วเหมือนคำขออโหสิกรรมจากดวงวิญญาณหนึ่งดวงเสียงกระซิบขออโหสิกรรมแว่วตามสายลมที่ทุกคนสามารถรับรู้ด้วยหัวใจที่เป็นอิสระจากการผูกใจเจ็บแค้นต่อกันหลังจากงานฌาปนกิจศพของมิรันตีผ่านพ้นไป อโนมาก็เตรียมของเพื่อจะกลับกรุงเทพพร้อมกับเนตรนาราและอรุณนารีส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่ในขณะที่กำลังเก็บของเธอสังเกตใบหน้าที่เครียดเคร่งของสามีหลังจากคุยโทรศัพท์ได้สักพัก“มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมทำหน้าเครียดจัง” หญิงสาวเอื้อมมือบางลูบตรงกลางระหว่างคิ้วเข้มแผ่วเบา“อ้อนถ้าพี่จะบอกอ้อนว่าพี่อยากจะขอบวชจำพร
ตอนที่ 133..“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าบทที่อ้อนหายตัวไปพี่ใจแทบขาด และเห็นอ้อนอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนพี่ก็ไม่ชอบ พี่พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือแค่ชอบใจผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ว่ารักหรือไม่รัก คงรักแล้วมั้ง” อัคคีเอ่ยอย่างอารมณ์ดีและจับมือบางที่ซุกซนของเธอไว้ ก่อนจะซุกไซร้จมูกคมกับเนื้อนวลอย่างหลงใหล“คนขี้โกงตอบอะไรก็ไม่รู้แล้วหยุดเลยนะ ไม่เอานะยังคุยไม่จบเลย”“คุยรู้เรื่องแล้วไง มาทำอย่างอื่นกันดีกว่า”“ไม่เอา เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่แพ้ยัยเนตร เพราะไม่อยากรับผิดชอบอ้อนรึเปล่า”“ยัยบ๊องคนไม่อยากรับผิดชอบจะหน้าด้านไปขอตัวเองกับคุณเสาวลักษณ์อาได้ไง ถามอะไรแบบนั้นคนดีของพี่ พี่รักอ้อนครับคนดีถึงแม้ว่าพี่จะแพ้ยัยน้ำนั่นก็เพราะอ่อนซ้อม แต่มาตอนนี้เถอะยัยน้ำว่าเจ๋งๆ ต้องแพ้พี่แน่ๆ” ชายหนุ่มจุมพิตหนักๆ ที่แก้มนวลแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยวในความช่างสงสัยในความรักของเขาที่มีต่อเธอและค่อยจูบคลอเคลียมาที่ริมฝีปากบางที่กำลังจะเผยอปากถาม ริมฝีปากบางสีเข้มบดเบียดกลีบปากอวบอิ่มระเรื่ออย่างเร่าร้อนลิ้นหนาเกี่ยวรัดดูดดื่มราวหิวกระหายทั้งๆ ที่เขาและเธอใกล้ชิดกันทุกวันมือหนาที่กำลังลูบไล้ร่างงามผ่านเนื้อผ้า
ตอนที่132.ในขณะที่ทุกคนต่างมีความสุขกับชีวิตเมื่อผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ไป แต่อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งกลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ตอนนี้กำลังกรีดร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน“ออกไป นังสารเลว ไอ้คนชั่ว แกอย่าเข้าใกล้ลูกฉันนะ เอามือสกปรกของแกออกไป ลูกฉันยังไม่ตาย ยังไม่ตาย ซันๆ อาซันของแม่ ฮือๆๆ”เสียงกรีดร้องคร่ำครวญฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเล็ดลอดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษที่มิรันตีรักษาตัวอยู่“แกไอ้โชค แกๆๆ เอามือสกปรกของแกออกจากลูกฉันนะ แกนังตัวดีแกจะมาแย่งอัคคีไปจากฉันตายซะเถอะ”มิรันตีซึ่งตอนนี้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง กำลังเกรี้ยวกราดอาละวาดอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั้นอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าเธอได้ต่อสู้และพูดคุยอยู่กับคนที่เธอเอ่ยชื่อออกมา ร่างโปร่งระหงงดงามนั้นซูบผอม ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นรูปทรง ใบหน้าที่เคยสวยเย่อหยิ่งนั้นซีดหม่นและขอบตาดำคล้ำเพราะเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้มาหลายต่อหลายคืนเพราะเธอต้องคอยเฝ้าระวังไม่ให้พวกคนใจร้ายเข้าใกล้ลูกชายของเธอ ซึ่งก็คือตุ๊กตาผ้ารูปเด็กชายตัวโตซึ่งตอนนี้ในจินตนาการ ในโลกของเธอนั้นตุ๊กตาตัวนี้คืออัครา และเด็กน้อยกำลั