LOGINShare
บทที่ 295 กับดัก
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 296 อนาคตที่ดีที่สุด
เจ้าชายหลู่ยิ้มและพูดว่า "มาพูดอย่างจริงใจกันเถอะ การขายเหล็กดิบของเราน่ากังวลและเราไม่สามารถขายออกได้ และรัฐแยนของพวกคุณก็ขาดแคลน โดยปกติแล้ว เราต้องใช้วิธีบางอย่าง จำนองไว้ก่อนไหม ถ้าพวกคุณรีบร้อนจะใช้เเล้ว ย่อมขายให้ราคาสูงอย่างแน่นอน จะได้ชดเชยผลขาดทุนของเราได้”เขาดื่มไปอีกหนึ่งแก้ว และดวงตาของเขาก็เย็นชา"ถ้าคุณมีวิธีอะไรอีกละก็ฉันเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้เขาลดลง 30%""สำหรับวิธีการ... "เขาเหลือบมองหยุนจินเฟิงแล้วยิ้ม"คุณคิดว่ามันเป็นการเจอแม่กับลูกคู่นั้นโดยบังเอิญจริงๆ เหรอ?หึ จริงๆ ฉันได้เตรียมการไว้ก่อนแล้ว แต่ไม่สะดวกที่จะลงมือ"เขาเข้ามาใกล้ หยุนจินเฟิงและกระซิบบางอย่างในหูของเขา จากนั้นเขาก็หรี่ตาลงและมองเขาด้วยรอยยิ้มหยุนจินเฟิงลุกขึ้นยืนทันทีประตูวังของขุนนางใหญ่เว่ยถูกปิดอย่างเสียงดังประตูเปิดออกหยุนจินเฟิงก็เข้าไป เขาถามอย่างเร่งรีบ:"พาฉันไปพบราชาเดี๋ยวนี้"ขุนนางใหญ่เว่ยยืนขึ้นในชุดคลุมของเขาและพบกับหยุนจินเฟิงในห้องโถงหลักของลานด้านนอก“มาเวลานี้ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?”“ท่านลุง!” ดวงตาของหยุนจินเฟิงตื่นเต้นมาก“ฉันกำลังดื่มกับเจ้าชายหลู่ เมื่อ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 297 ไม่ทำให้ผู้อื่นผิดหวัง
สถานที่เจรจาอยู่ที่วัดหงลู่หัวหน้าเจ้าหน้าที่ในการเจรจาของรัฐแยนคือหยุนจินเฟิง โดยได้รับความช่วยเหลือจาก ขุนนางใหญ่เว่ยและวัดหงลู่รัฐฮุยนำโดยผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และพาทูตไปที่โต๊ะเจรจานี่เป็นงานสำคัญงานแรกหลังจากต้นปีนี้ และทุกคนในราชสำนักก็ให้ความสนใจกันอย่างมากนอกจากความสนใจของราชสำนักแล้ว นักธุรกิจยังมีความกังวลอย่างมากเนื่องจากเกี่ยวข้องกับเสบียงอาหาร ถ้าหากซื้อเหล็กดิบเสบียงอาหารก็จะเพิ่มขึ้น อุปทานอาหารของประเทศก็อาจจะตึงตัวและราคาก็จะสูงขึ้นด้วยแม้ว่าญัตติลดราคาจะไม่ผ่าน แต่นักธุรกิจก็ไม่ไว้วางใจราชสำนักมากนัก ท้ายที่สุด หากไม่มีประกาศพวกเขาก็จะไม่รู้อะไรเลยตราบใดที่การแลกเปลี่ยนเมล็ดพืชเป็นเหล็กดิบยังคงเหมือนเดิม ปริมาณเมล็ดข้าวที่ส่งไปยังรัฐฮุยก็จะไม่เพิ่มขึ้น และสามารถรักษาสมดุลเดิมได้ความมั่นคงของราคาอาหารและอุปทานมีความสำคัญมาก และมีความสัมพันธ์กับราคาของสินค้าโภคภัณฑ์อื่นๆ ทั้งหมดวันนี้ หยุนจินเฟิงสวมเครื่องแบบอย่างเป็นทางการ มีปกเสื้อทรงกลมและเข็มขัด และมีมงกุฎเก้าสีบนศีรษะ มงกุฎแต่ละอันประดับด้วยลูกปัดหยกเก้าเม็ดห้าสี เขาดูสง่างามและตรงไปตรงมา มีสง่า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 298 ทำไมถึงไม่ฆ่าไอ่สกุลกัว
หลังจากที่หลิวต้าอันท่องจำข้อมูลมาเป็นเวลานาน ซินยี่กลับบอกข้อมูลบางอย่างที่ไม่ได้อยู่ในข้อมูลให้เขาฟังว่า “ผู้หญิงคนนั้นมีปานบนหลังของเธอปานนั้นมีรูปร่างเหมือนลูกพีช สีเขียวดำ อ่อใช่ เเละมีจุดแดงที่บั้นท้ายด้วย”“แล้วเด็กคนนั้น มีไฝใหญ่อยู่ที่ซี่โครงที่สามใต้หน้าอกด้านซ้าย และยังมีไฝดำที่หัวแม่ตีนของเท้าขวาอีกด้วย”หลิวต้าอันหน้าแดงด้วยความเขินอาย"แล้วฉันจะกล้าพูดต่อหน้าคนมากมายได้ยังไงว่ามีรอยแดงบนก้นของผู้หญิงคนนั้น"ซินยี่กล่าวว่า:"แล้วคุณกล้าบอกทุกคนได้ยังไงว่าหัวหน้าผู้บริหารแอบดูคุณอาบน้ำ"หลิวต้าอันหวังเพียงว่าสวิตช์ควบคุมไฟฟ้าดับจะไม่อยู่ในมือของเขาและจ้องมองเธออย่างเศร้าใจ โชคดีที่ผู้อำนวยการกำลังดูแลเจ้าชายในห้องคนไข้และไม่ได้ยินคำพูดของเธอผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้ส่งคนไปแจ้งจักรพรรดิจิงชางว่าเขาจะยุติการเจรจาและกลับไปที่รัฐฮุยก่อนเวลาจักรพรรดิจิงชางโกรธมากด้วยความโกรธดวงตาสีแดงสดของเขาเกือบจะมีเลือดออกอย่างรุนแรง เขาทุบแจกันหลายใบและผลักชั้นวางลงไปที่พื้นหลังจากส่งเสียงคำรามไม่กี่ครั้งในที่สุดเขาก็มองไปที่ความยุ่งเหยิงและหัวเราะอย่างอ่อนแอขันทีเวิงเป่าและขั
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 299 จะดูแลเขาอย่างดี
ขันทีตู้ไปที่วังของเจ้าชายซู่เพื่อแจ้งคำสั่งของฝ่าบาท ให้เขาไปยอมรับผิดแต่หยุนจินเฟิงไม่เต็มใจที่จะไป โดยบอกว่าเขาได้เตรียมการไว้แล้วและจะสามารถให้รัฐฮุยลดราคาลงได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงขอให้ขันทีตู้กลับไปรายงานแต่สำหรับงานเลี้ยงนี้ เขากลับตกลงจะเลี้ยง นี่เป็นโอกาสให้เขาพาแม่ลูกไปที่นั่นไม่ใช่หรือ?ยิ่งกว่านั้นไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแค่เอาไปให้ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ดูสิแล้วเขาจะกลัวตายเมื่อนึกถึงสิ่งนี้จึงพูดกับขันทีตู้ว่า“ถ้าผมไม่ไปขอโทษก็ขอให้ลุงไปเถอะครับ แต่ผมจะไปร่วมงานเลี้ยงด้วย”หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็ขอให้พวกขุนนางออกไปต้อนรับแขก แล้วตัวเองก็จากไปขันทีตู้ติดต่อกับเขามาเป็นเวลานานและรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ไหนรวมทั้งทรงพระกรุณาต่อเขาด้วยบัดนี้ฝ่าบาททรงพระพิโรธและทรงสาปแช่งหลายครั้ง ซ้ำยังเคยตบหน้ามาก่อนด้วย แต่หลังจากความโกรธคลายลง พระองค์ก็กลับเป็นบุตรที่ดีในกำมือของพระองค์อีกครั้งเนื่องจากเป็นการดีที่เขาจะเข้าร่วมงานเลี้ยงจึงเป็นการเหมาะสมกว่าที่จะขอให้ราชารัฐเว่ยขอโทษส่วนที่เขาบอกว่าเขาจะทำให้รัฐฮุยลดราคาได้แน่นอน ผมไม่อยากจะเชื่อเลยดังนั้น เขาจึงหั
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 300 เขาบ้างคลั่งอีกแล้วขุนนางใหญ่เหว่ย
ขุนนางใหญ่เว่ยนำเจ้าอาวาสของวัดหงลู่ ไปขอโทษผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของรัฐฮุยข้าราชการของรัฐฮุยไม่ได้ใช้คำสาปแช่งแม้แต่คำเดียวซึ่งทำให้พวกเขาเสียหน้าและความละอายใจ แต่พวกเขาสามารถทนความโกรธและรอยยิ้มได้เท่านั้น แต่โชคดีที่ขุนนางอู๋ แห่งกั๋วจื่อเจี้ยนก็มาด้วย และด้วยการไกล่เกลี่ยของเจ้าชายหลู่ ชาวรัฐฮุยก็ยอมรับการเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงเพื่อขอโทษงานเลี้ยงจะจัดขึ้นที่เรือนของขุนนางใหญ่เว่ย เวลาจัดจะเป็นวันมะรืนนี้ขุนนางใหญ่เว่ยโกรธมาก เเละยังต้องจัดงานเลี้ยงเพื่อขอโทษอีก เขาโกรธมากจนเกือบหัวใจวาย พอออกจากประตูวังก็ขี่ม้าออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรกับเจ้าอาวาสวัดหงลู่สักคำแต่ไม่มีใครมีอารมณ์ที่จะพูด ในเมืองหลวงของต้าเเยน การถูกชาวรัฐฮุยชี้ไปที่จมูกและดุด่าถือเป็นความอัปยศที่พวกเขาจะไม่มีวันลืม แม้ว่าพวกเขาจะเสียชีวิตก็ตามและนี่ก็โทษชาวรัฐฮุยไม่ได้ มีเพียงหยุนจินเฟิงเท่านั้นที่ต้องตำหนิแต่ใครจะกล้าดุเขาล่ะ?ถ้าเขาโกรธใน ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เขาคงไม่ไปงานเลี้ยง ไม่มีใครจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร?แค่นั้นแหละ ดีกว่ามีสิ่งหนึ่งน้อยกว่าอีกสิ่งหนึ่งอย่างไรก็ตามเจ้าอาวาสของวัดหงลู่ก็กลัวว่าจ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 301 งั้นก็ไปพบภรรยาและลูก
เจ้าชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มองไปยังดยุคเว่ย และพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านดยุค สำหรับฉันนั้นยังไงก็ได้ ขึ้นอยู่ว่าท่านจะตกลงหรือไม่”แม้ว่าหยุนจินเฟิงจะรู้สึกว่าลุงของเขากลัวและไม่กล้าที่จะเหลาะแหละใส่ทูตของรัฐฮุย แต่ถึงอย่างไรก็พาผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ไปพบแม่และลูกชาย เมื่อพบแล้วใจของเขาก็รู้ดีถึงเวลานั้น แค่เพียงต้องหารือเกี่ยวกับเรื่องการค้าขาย แล้วค่อยถามสักประโยคว่าตกลงที่จะลดราคาภายใน 30% หรือไม่ถ้าเขาไม่เห็นด้วยล่ะก็…….แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เห็นด้วยให้ผู้ส่งสารรู้ว่าเขาเป็นชาวรัฐหยาน และบัลลังก์ของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์จะไม่ได้รับการรับรอง ก็แค่กลัวว่าจะมีการฆาตกรรมอันไหนสำคัญกว่า เขาสามารถแยกแยะแขกที่มาร่วมงานต่างใจสั่นขวัญเเขวน และมองดูทั้งสามคนเดินออกไปบางคนในกลุ่มทูตรู้ดี แต่บางคนก็ไม่ได้อยู่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งและเพียงเพื่อมาเจรจาเท่านั้น บางคนก็รู้สึกแปลกประหลาดใจ กษัตริย์ซูพระองค์นี้เสร็จแล้วหรือยังไม่เสร็จหงหลู่ซื่อชิง รู้สึกว่าหัวของเขาไม่ค่อยมีมีเสถียรภาพ เขาต้องการไล่ตามไปดู แต่เขาไม่สามารถทิ้งกลุ่มทูตไว้ได้ เขาทําได้เพียงหัวเราะต่อไปและคาระวะส
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 302 ใช้อำนาจคุกคาม
หยุน จินเฟิงพูดอย่างเย็นชาว่า "ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ ท่านรู้อยู่แล้วว่าแม่และลูกชายของพวกเขาอยู่ในกำมือของฉัน ถ้าท่านไม่ลงนามในข้อตกลงคืนนี้ กลับไปท่านก็จะรอโอกาสที่จะฆ่าพวกเขา ฉันไม่สามารถทําอะไรกับท่านได้จริงๆ”กล้ามเนื้อใบหน้าของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์สั่นเทา "คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบไหนกัน”หยุนจินเฟิงยิ้มออกมา และพูดอย่างประมาทว่า "งั้นผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบไหนล่ะ? ทอดทิ้งภรรยาและลูกๆ เพื่อประโยชน์ในอํานาจ ในฐานะพลเรือนของรัฐหยาน กลายเป็นผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ของรัฐฮุย ใจของท่านรู้ดี ฉันไม่อาจปัดป้องได้”ดยุคเว่ยยังช่วยพูดด้วยว่า "ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ เรื่องมันก็มาถึงตอนนี้แล้ว ถ้าสามารถตัดสินใจได้เร็วกว่านี้ก็จะดีสำหรับทุกคน ทําไมจึงต้องเลื่อนออกไป"ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ไม่พูดอะไร และเงียบไปนานมากอารมณ์ในดวงตาของเขานั้นซับซ้อน ทั้งความโกรธและทําอะไรไม่ถูกหยุนจินเฟิงกับดยุคเวย รู้ว่าเขากําลังชั่งน้ําหนัก แต่สําหรับเรื่องนี้ จริงๆแล้วเขามีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้นเพียงแต่ว่าเขาจะละทิ้งบัลลังก์ของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ และต้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 303 โง่ไปแล้ว
ซือชุนพาเฉินซิงและฮ่านหยู่โหล่วเข้ามา เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ทุกคนก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กชายพระราชโอรสของกษัตริย์แห่งหลู่แตะที่ตัวของทูตหลิงเบาๆ ทูตหลิงข้างๆจึงเรียกขึ้นมา "ใครคือเด็กคนนี้กัน ทําไมเจ้าถึงดูคล้ายกับผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์?”ด้วยคำเตือนจากทูตหลิง ทุกคนทยอยมองไปที่ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์มันคล้ายกับใบหน้าที่ไม่บุบสลายของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์เล็กน้อยจริงๆ สามารถหาส่วนที่คล้ายกันได้ในคิ้ว จมูก และปากดยุคเว่ยจ้องไปที่ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ และเห็นว่าเขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นเร็วขึ้น และเหงื่อออกบนฝ่ามือหยุนจินเฟิง เสี่ยงชีวิตของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า "ฮ่านหยู่โหล่ว ยังไม่ออกมายอมรับพ่อของนายเหรอ"ไม่ใช่ว่าอยากยิงปืนครั้งเดียวได้นกสองตัวเหรอ ดูสิว่าใครกลัวใครกันแน่ทุกคนกลัวตื่นตระหนก พ่องั้นเหรอ เด็กนี้เป็นลูกชายของผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์เหรอองค์รัชทายาทของกษัตริย์หลู่ดื่มเหล้า และซ่อนรอยยิ้มที่มืดที่มุมปากของเขาแต่ ณ เวลานี้ เสียงฝีเท้าข้างนอกดังขึ้นอย่างเร่งรีบ มีคนวิ่งมา ปากก็ตะโกนว่า “ภร
Latest chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
