เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 197 มาผิดเวลา
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 198 การส่งแสงของตะพาบน้ำ
โดยสรุปแล้วหยุนฉินเฟิงก่อตั้งวังเมื่ออายุ 16 ปี และตอนนี้อายุ 21 ปี เขาได้รับ"การดูแล"ในตลอดช่วงห้าปีที่ผ่านมาส่วนเงินที่ไม่ได้รับก็อยู่ภายใต้การดูแลของแม่สนมมาโดยตลอด ส่วนแบ่งตามกำหนด ยังได้เป็นเงินสบทบเพิ่มให้กับวังซูด้วยพระองค์ทรงเป็นองค์ชายที่ยากจนและขัดสนแม้ว่าตอนนี้เขาจะขอแต่งงานพระชายาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถหาสินสอดหมั้นหมายได้ ไม่ต้องพูดถึงงานแต่งงานที่ดีเลยสำหรับสาเหตุที่จักรพรรดิจิงชางไม่ยอมให้วังชั้นในจัดการเรื่องการแต่งงานให้เขา อาจเป็นเพราะต้องการแก้แค้นตระกูลหวู่ในขณะเดียวกันก็เตือนหยุนฉินเฟิงด้วย วันนี้ฉันเอาเจ้าขึ้นได้พรุ่งนี้ก็เอาเจ้าลงได้ชะตากรรมของเขา ก็ถูกบีบอยู่ในมือหยุนมู่เฟิงซึ่งอยู่ข้างๆยิ้มอย่างฝืนๆแล้วพูดว่า"น้องสี่ พี่ชายก็ไม่ได้ดีไปกว่าเจ้ามากนัก แม้ว่าเขาจะได้ครองตำแหน่งกษัตริย์ แต่เงินเดือนประจำปีของเขามากกว่าครึ่งหนึ่งก็ถูกหักออก และตอนนี้มีใช้แค่เพียงพอไปวันๆ”“นอกจากนี้พี่ชายคนที่สองของเจ้า และน้องชายคนที่ห้าและหกก็เช่นเดียวกัน พวกเขาสร้างเมืองได้เร็วและออกไปด้านนอก อาจดูเหมือนเป็นการช่วย แต่จริงๆแล้วพวกเขากำลังใช้เงินเพื่อสบทบน้องชายคน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 199 นินจาของอณาจักรซาง
ทุกคนรีบวิ่งไปข้างหน้าชายชุดดำเทสิ่งที่คล้ายกับน้ำหมึกไปในทิศทางของแสงสีเหลือง แต่ไม่สามารถบังแสงได้พวกเขาทำได้แค่ต่อสู้สุดชีวิตแต่สถานการณ์พลิกกลับ ตอนนี้ชายชุดดำมองไม่เห็นพวกเขา พวกเขามองเห็นแค่แสงสว่างทักษะดาบของชายชุดดำนั้นทรงพลังมาก ให้สามคำ เร็วและแม่นนอกจากนี้ทักษะตัวเบาของเขาก็ยังรวดเร็วมากด้วย เขาสามารถขึ้นๆลงๆได้โดยไม่ต้องใช้แรงเช่นเดียวกับนกนางแอ่นจินซูวิ่งไปที่วอร์ดหมายเลขสามซึ่งมีคนหกคนเพิ่งวิ่งเข้าไปในวอร์ดหมายเลขสามเหยหลางไล่ล่าชายชุดดำอย่างแน่วแน่ เหยหลางสามารถมองเห็นพวกมันซินยี่ยืนอยู่ที่ประตู ชายชุดดำเข้ามาเพื่อฆ่าเขา เธอเหยียดแขนยาวออกแล้วขวางไว้เธอไม่ได้ฆ่าใคร เธอแค่ขวางใครบางคนไม่ให้เข้าไปฆ่าชายผู้ป่วยโรคลับ"ซินยี่!"จินชูวิ่งเข้าไปและโจมตีชายชุดดำด้วยปืนแสง"ขยับมือ!”ซินยี่สะดุ้ง" เป็นคนของเราเองทำไมต้องขยับมือ "“คนของเราเองอะไรพวกเขาต้องการฆ่าผู้ป่วยโรคลับ”ซินยี่มองไปที่ชายชุดดำคนหนึ่ง"อะไรนะ แอนดี้ทำไมคุณถึงอยากฆ่า ผู้ป่วยโรคลับล่ะ"ชายชุดดำดูเหมือนจะถูกไฟฟ้าช็อต ดาบในมือของเขาร่วงลงกับพื้นจนเสียงดังกึกก้อง เขาหันกลับมาทันที และจ้องมองซิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 200 เกือบทำให้เสี่ยวมินตกใจกลัวแล้ว
เชาหยวนมองเห็นความลังเลและในดวงตาของเขา และเขาไม่ได้ถามคำถามใดๆ เพิ่มเติม แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธออาจรู้จักนินจามากกว่านั้นก็ตามแต่ถ้าเธอพูดได้เธอก็จะพูดแน่นอน ถ้าเธอไม่เธอก็คงมีเหตุผลของเธอในทางกลับกันเขาก็ปลอบใจจินชู"เธอวางใจเถอะ เนื่องจากมีผู้รอดชีวิต เราจะสอบสวนและค้นหาอย่างแน่นอน"“จะ...สอบปากคำยังไง คือ จะใช้บทลงโทษแบบไหนกัน”“องครักษ์มืดมีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบสวน พวกเขามีวิธีการของตัวเอง โดยทั่วไปแล้ว หากคุณตกอยู่ในมือขององครักษ์มืด คุณคงอ้วกออกมาอย่างแน่นอน"จินชูเปล่งเสียงออกมา"โอ้ งั้นองครักษ์มืด...ก็น่าทึ่งมาก แต่โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาใช้วิธีการใดกันล่ะ"เขามองเธอแล้วพูดว่า"ฉันจะไม่ถามคำถาม แต่ถ้าคุณอยากรู้ คุณสามารถขอให้พวกเขาเข้ามาถามหรือถามจื่ออี๋โดยตรง จืออี๋เข้าร่วมในการสอบสวนขององครักษ์มืด"ใบหน้าของจินซูยังคงซีดเซียว และยิ้มอย่างถ่อมตัว“ฉันอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้จริงๆ เป็นความรู้ไง ฉันกลับไปถามจืออี๋ก็พอ”ยุนเชาหยวนพยักหน้าเล็กน้อย"คุณพักผ่อนก่อน ฉันจะกลับไปที่วังหลวงการสอบสวนจะจัดขึ้นในวัง ฉันจะไม่เข้าร่วมการพิจารณาคดี แต่ฉันต้องการฟังผลโดยเร็วที่สุด ."
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 201 พวกเราผิดไปแล้ว
คุณชายมินยกมือขอให้ใครสักคนเอาน้ำมาให้ฆาตกรดื่มเสียงแหบแห้งเหมือนถูกยัดกากอ้อย ทำให้ผู้ที่ฟังรู้สึกไม่สบายใจนักฆ่าดื่มน้ำไปเพียงอึกเดียว เขาก็เพิ่มความเร็วคอขณะที่เขาดื่ม แสดงถึงความกระหายน้ำอย่างมากเหมือนทุ่งแห้งที่ขาดน้ำมาเนิ่นนานหลังจากที่เขาดื่มน้ำเสร็จแล้ว มิสเตอร์มินก็ขอให้องครักษ์มืดทั้งหมดออกไป และเขาก็สอบปากคำเพียงลำพัง“นายบอกว่าให้เรียกเธอมาและนายก็เต็มใจที่จะพูดทุกอย่าง ดูเหมือนนายจะเชื่อฟังเธอมาก”ใบหน้าของนักฆ่าแสดงความเสียใจและโศกเศร้า เขาพูดพร้อมกับร้องไห้:"ครั้งหนึ่งเราไม่ฟังเธอและคิดว่าตัวเองคงจะไปเองได้ ต่อมาไม่มีใครปกป้องเราอีกต่อแล้ว และไม่ปฏิบัติต่อเราเหมือนเป็นมนุษย์"“จริงเหรอ ทำไมถึงปฎิบัติต่อนายไม่เหมือนมนุษย์ ใครกันล่ะ”คุณชายมินถามอย่างประมาท“คุณไม่รู้จักเขาถึงรู้จักเขาก็ไม่มีประโยชน์ ฉันแค่อยากพบเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ถ้าฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ฉันคงจะรู้ว่าเธออยู่ในวังดยุค ฉัน..."เขาพูดเร็วมากและไม่สามารถออกเสียงคำศัพท์ได้ชัดเจน แต่ทุกอย่างไหลออกมาจากหัวของเขา แต่สุดท้ายเขาก็หยุดกะทันหันพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้าเขาจะทำอย่างไรถ้ารู้ว่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 202 พวกกลุ่มงี่เง่า
พวกกลุ่มงี่เง่า กลางดึกเธอขอบตาดำไปที่วอร์ดหลังจากเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อแล้วก็เดินเหมือนผีและไม่มีเสียงซินยี่นอนหลับอยู่หน้าเตียงคนไข้หนังศีรษะของจินซูรู้สึกชา ทำไมหุ่นยนต์ถึงหลับ?เขาเตะเธอด้วยปลายเท้า“เธอแกล้งอะไรอยู่”ซินยี่เงยหน้าขึ้นขยี้ตา“ละครก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น นางเอกนอนข้างเตียงรอให้พระเอกตื่น แล้วปกติพระเอกจะขยับนิ้วตื่นขึ้น”“ประสาท”จินชูนั่งลง จับคางของเขาและมองคลื่นไฟฟ้าหัวใจขึ้นๆลงๆ แล้วถอนหายใจ“ซินยี่ ฉันถามอะไรหน่อย”"ถามสิ""ฉันดูเป็นคนไม่ดีรึเปล่า?"ซินยี่พูด:"เพราะเรื่องของแอนดี้เหรอ? ก็จริงเธอไม่ดี แต่ก็เข้าใจได้"จินซูยิ้มออกมา“เธอเข้าใจจริงเหรอ?”“เข้าใจสิ ฉันก็มีโหมดแทนคนด้วย เมื่อก่อนคุณปกป้องพวกเขาเหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกไก่ เคยโมโห เคยโกรธ และเคยเกลียดชัง แต่พูดอย่างจริงจังก็ไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งหรอก และหลังจากที่คุณถูกจับ พวกเขาก็แอบสืบสวนอย่างลับๆ อยากช่วยคุณค้นหาความจริง ”มือของจินซู หลุดออกจากคางของเขา"พวกเขาเคย...ช่วยฉันสืบสวนเหรอ?"เธอส่ายหัวทันทีและพูดว่า“เป็นไปไม่ได้พอฉันถูกจับ พวกเขาก็คุยกันว่าฉันเป็นฆาตกร โดยบอกว่าฉันสามารถทำเรื่อ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 203 เธอมาได้อย่างไร
เชาหยวนไม่เคยเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ หรือแม้แต่เห็นเธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้เขาแค่รู้สึกปวดใจเขาย่อตัวลงกอดเธอลูบหลังเธอเบาๆ เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เจ็บปวด“ถ้ารู้สึกผิดและไม่สบายใจก็ร้องไห้ออกมาเถอะ แค่ร้องไห้ก็พอ”จินซูรีบปาดน้ำตา“มันไม่คุ้ม มันไม่คุ้มเลย”ไอ้สารเลวเหล่านั้นคุ้มค่ากับน้ำตาของเธอไหม?เชาหยวนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ"เอาล่ะ มันไม่คุ้มค่า แล้วคุณอยากจะพบเขาไหม?"“พบสิ!”จินชูยืนขึ้นเมื่อชาติที่แล้วจนถึงชีวิตตอนนี้มีความขุ่นเคืองสลับกับความเกลียดชังกระจายไปทั่ว หรือบางทีอาจมีความห่วงใยเล็กๆน้อยๆ ราวกับใยแมงมุมอ้าว ใยแมงมุม เธอก็เป็นแมงมุมตัวเมียนะเชาหยวนมองดูเธอที่บางครั้งก็โกรธ บางครั้งก็เศร้า บางครั้งก็เสียใจ และใจของเขาก็มีร้อยความรู้สึกผสมปนเปอยู่ด้วยพวกเขาจับมือกันออกไป กลับไปที่วังเซียวด้วยกันบนรถม้า จินชูไม่ได้พูดอะไรสักคำ สิ่งที่เขาคิดได้ก็คือเรื่องของชาติที่แล้วเชาหยวนก็เงียบเช่นกัน ทำได้เพียงจับมือเธอและไม่เต็มใจที่จะปล่อยเมื่อเขามาถึงวังและลงจากรถม้า ชาวหยวนก็กล่าวว่า"พวกเธอพูดคุยกันถ้าหากไม่อยากให้ฉันเข้าไป ฉันก็จะไม่ไป"จินซูคิดอย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 204 โปรดให้พวกเขาเป็นคนบาปต่อไป
พวกเขาจับเสี่ยวปาได้ ทำให้ผู้ช่วยหุ่นยนต์ทั้งหมดต่อต้าน และพวกเขาก็บุกเข้าไปในสำนักงานใหญ่เพื่อช่วยเหลือเสี่ยวปา พวกเขาถูกบังคับให้ปล่อยเสี่ยวปา ไป แต่เสี่ยวปาระบบมักจะรวนหลังจากที่เขากลับมา ต่อมาถูกอ้างว่าชิปนั้นเสียหายก็ถูกส่งไป เราก็เข้าไปทำลายมัน สุดท้ายก็ส่งผู้ช่วยกบฏออกไปหมด แต่ก็ไม่มีใครกลับมา ต่อมาเราก็รู้มาว่าหุ่นยนต์ทุกตัวถูกจัดให้ทำการโจมตีฆ่าตัวตาย หุ่นยนต์ทั้งหมดก็ไม่มีและแตกเป็นชิ้น ๆ"แอนดี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆอดกลั้นไม่ไหวที่จะร้องไห้ดังๆ ไม่กล้ามองน้ำตาที่อาบหน้าผู้บังคับบัญชาการเลย"หลังจากหุ่นยนต์ตายก็ถึงคราวของเรา ครั้งสุดท้ายคือสนามรบใหญ่ สำนักการแพทย์เทียนจ้าน ส่งคนไปสิบคนรวมทั้งฉันด้วย แต่พวกเขาขอให้ฉันตามเฮลิคอปเตอร์ไปยังค่ายผู้ลี้ภัยอีกแห่ง ฉันดูพวกเขาถูกระเบิดตายและเฮลิคอปเตอร์ที่ฉันขี่อยู่ดูเหมือนจะชนเข้ากับค่ายผู้ลี้ภัย ทำให้เกิด ข่าวปลอมเรื่องผู้ลี้ภัยทิ้งระเบิดในอาร์เทอ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี ฉันก็กระโดดลงจากเครื่องบิน โดยมีทะเลอยู่ข้างใต้ และตื่นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว”ระดับเลือดทั้งหมดในร่างกายของจินซูแข็งตัวมันหนาวมากจนเธอตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้น้ำต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 205 เธออยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่แล้ว
เมื่อกลับไปที่วังดยุค จินชูก็ไปที่วอร์ดเพื่อตามหาซินยี่ก่อนซินยี่หันหัวของเธออย่างซื่อบื้อ คอของเธอยังคงค้าง เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอยุ่งมากและเธอก็ไม่สนใจที่จะทาน้ำมันหล่อลื่นเพื่อความงามด้วยซ้ำจินซูขึ้นไปกอดเธอ และน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็ร่วงลงมาอีกครั้งซินยี่สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พูดโดยทันทีว่า:"มีอาการชักเหรอ? คุณทำอะไร?""แค่กอดหน่อย"จินชูเอื้อมมือออกไปปัดผมของเธอออก หุ่นยนต์ไม่ควรมีผม มันปรกตาหมดแล้วซินยี่เงยคอ ทั้งตัวสูงถึง 2 เมตรครึ่ง ส่งเสียงกลางอากาศ"แบบนี้กอดสบายกว่าไหม?"จินซูยังคงเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นซินยี่ตบหลังเธอแล้วถามว่า:"เจ้าหมาเจียงรังแกคุณเหรอ? แต่เขาไม่น่าทำนะ เขาใส่ใจคุณมาก"“ไม่ใช่ หุบปากไปเลย ฉันกอดเธอเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”ความรุ้สีกอันท่วมท้นของเธอไม่ได้หลุดออกจากการควบคุมเพราะซินยี่ส่งเสียงรบกวนตลอดเวลาเธอผลักซินยี่ออกและดึงหัวลง"เธอทำอะไร"ซินยี่พูด:"คุณไม่มีความสุข ฉันเลยทำให้คุณหัวเราะ คุณเองก็ไม่ชอบฟังเรื่องตลกของฉัน นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุด"จินซูรู้ว่าจะควรจะปลุกใจหุ่นยนต์ เธอนั่งลงแล้วมองซินยี่ ซินยี่ก็มองเธอเช่นกัน"มีอะไรผิดปกติเหรอ""ซินยี
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
