เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 136 เงินมาจากไหน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 137 การช่วยชีวิตสื่นเหรินเป็นธุรกิจอย่างหนึ่ง
เช้าวันรุ่งขึ้น ครอบครัวของสื่นเหรินมาเยี่ยมและบอกแม่นางถึงจุดประสงค์ของพวกเขา โดยขอให้แม่นางช่วยชีวิตสื่นเหรินจื่ออีไปรายงานตัว แต่ล่อจี่งซูไม่ได้ออกไปพบนาง ดังนั้นนางจึงขอให้ป้ามานส่งครอบครัวสื่นออกไปแม้ว่าสมาชิกในครอบครัวสื่นจะออกไปจากตำหนักกั๋วกง แต่พวกเขาก็ยังไม่จากไป พวกเขายืนรออยู่ด้านนอกตำหนักและขอความเมตตาหากเห็นใครเข้าหรือออกตำหนักล่อจี่งซูเรียกจื่ออีมา และถามว่า "บอกข้าเกี่ยวกับเรื่องของสื่นเหรินหน่อย"จื่ออีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่แม่นางถามถึงสื่นเหริน นางพยายามจะช่วยเขาหรือเปล่า?“ตระกูลสื่นก็ถือเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงเช่นกัน แม่ของสื่นเหรินกับแม่ของเจ้าหญิงหซู่เป็นพี่น้องกัน ดังนั้นสื่นเหรินจึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าหญิงหซู่ ตระกูลสื่นได้ลดลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่รากฐานยังคงอยู่ และชื่อเสียงของก็ยังคงอยู่ สื่นเหรินเข้าร่วมตำหนักของเจ้าชายหซู่ ในฐานะหัวหน้าผู้พิทักษ์ โดยต้องการหาทางอื่นในการฟื้นฟูครอบครัว แต่หลังจากเข้าไปในตำหนัก เขาก็ค้นพบว่าหยุนจิ้นเฟิงไม่ฉลาดเท่าที่คนนอกพูด ๆ กัน"“สื่นเหรินรู้สึกหงุดหงิดมากในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในพระราชวัง หยุนจิ้นเฟิงต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 138 ซินอี๋เปิดเผยทุกสิ่ง
สามร้อยห้าสิบตำลึงคือเท่าไหร่? ถ้าตามละครโทรทัศน์ มันจะมีราคาครั้งละหลายหมื่นตำลึง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วมันจะไม่มีอะไรเลยอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ล่อจี่งซูรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานที่นี้ เมื่อคำนวณจากราคาอาหาร เงินหนึ่งตำลึงมีราคาประมาณหนึ่งพันห้าร้อยหยวน หรืออาจจะมากกว่านั้นกล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากหักค่ารักษาสื่นเหรินแล้ว นางจะได้รับเงินอย่างน้อยห้าแสนหยวนถ้าไม่มีการหักเงินก็จะเป็นเจ็ดแสนห้าหมื่นหยวนแน่นอนว่าในยุคปัจจุบัน เจ็ดแสนห้ามหมื่นหยวนสำหรับช่วยชีวิตนั้นไม่แพง แต่ไม่มีค่าใช้จ่ายสำหรับนาง ไม่จำเป็นต้องจ่ายเพิ่มสำหรับค่ายาและอุปกรณ์ของโล่เลือดน้ำเงินเมื่อนางสื่นเห็นว่านางเงียบ น้ำเสียงของนางก็กังวลและพูดว่า "แม่นาง เราให้เงินท่านได้ ห้าหมื่นตำลึงก็ให้ได้"ล่อจี่งซูมองไปที่พวกเขา รับเงินห้าหมื่นตำลึงมา นางทำไม่ได้จริง ๆต้องมีกำไรในฐานะมนุษย์ใช่ไหม?แต่ถ้าได้ห้าร้อยตำลึงนางก็จะโทรมไปใต้เท้าสื่นจ้องมองนางและจู่ ๆ ก็เยาะเย้ย "แม่นางหมายถึงห้าแสนตำลึงหรือเปล่า?"นางสื่นสูดลมหายใจ “ห้าหมื่นตำลึงเหรอ?”ล่อจี่งซูกล่าวว่า: "ยิ่งพูดถึงมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งอุกอาจมากขึ้นเท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 139 รู้ว่าเงินคือเส้าหยวนที่เป็นคนให้มา
ล่อจี่งซูโกรธมากนางมักจะแยกชีวิตปัจจุบันของนางออกจากชีวิตในอดีตของนางเสมอ และไม่ต้องการให้ผู้คนที่นี่รู้ว่าเมื่อก่อนนางเป็นคนแบบไหนโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ต้องการให้หยุนเส้าหยวนรู้ที่นี่ หยุนเส้าหยวนได้รับความเคารพจากทุกคน และเป็นที่รักของเจ้าหน้าที่ทุกคนและนางอยู่ในสำนักการแพทย์ ถูกเกลียดชังจากเทพเจ้าและผี ดุร้าย กดขี่ข่มเหง และเป็นปีศาจสาวแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่สำคัญ แต่ไม่ต้องกังวลว่าคู่ควรกับหยุนเส้าหยวนหรือไม่แต่นางต้องการแยกตัวออกจากชีวิตก่อนหน้านี้ และอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยอัตลักษณ์ใหม่นางเหลือบมองซินอี๋อย่างเย็นชาและเห็นว่านางกำลังฟังอย่างเคารพ แต่ดวงตาของนางเหม่อลอย เช่นเดียวกับคนในสำนักการแพทย์นี่เป็นสัญญาณของการเชื่อฟังภายนอก แต่เป็นการกบฏอยู่ภายในหลังจากโกรธอยู่พักหนึ่ง นางก็จำได้ว่าหยุนเส้าหยวนไม่เคยถามเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยถามว่าทำไมนางถึงสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระในหอวูเหิ่น และทำไมนางถึงรู้ทักษะทางการแพทย์เมื่อซินอี๋พลั้งปากไป เขาก็ลองพูดสองสามคำ แต่ก็ไม่ถามต่อ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเรื่องเหล่านี้มากนักเมื่อคิดเช่นนี้ นางก็หายโกรธไปครึ่งหนึ่ง แ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 140 หลานจี้ประกาศข่าวดี
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จนางก็ออกไปขอธนบัตรเงินห้าร้อยตำลึงและเหรียญทองแดงจากป้ามาน จากนั้นนางก็กลับไปที่ห้องผ่าตัดและตรวจสอบบิลกับซินอี๋เงินที่เส้าหยวนมอบให้หลังจากหักค่ารักษาพยาบาลแล้ว จะถูกคืนทั้งหมดให้เขาเมื่อถึงเวลาและจะต้องชำระก่อนจะแต่งงาน“คุณชายหมิ่นมอบมาให้เหรอ? ข้าเคยตัดสินเขาผิดมาก่อน และคิดว่าเขาตายไปแล้ว” ซินอี๋พูดอย่างตื่นเต้น“เขายุ่งน่ะ ได้ยินมาจากหลานจี้ว่าคุณชายหมิ่นรับผิดชอบงานหลายอย่างทั้งภายในและภายนอก และเขาไม่มีเวลาเหลือแม้แต่นาทีเดียว แม้จะด้วยเงินจำนวนเล็กน้อยก็ตาม เขาจะอนุมัติก็ต่อเมื่อเขามีเวลาเท่านั้น”“ถูกต้อง เอาเงินมาให้ข้าก่อน”ล่อจี่งซูให้เช็คเงินและนับเหรียญทองแดงบางส่วน "ค่าใช้จ่ายในตำหนักตอนนี้สูงมาก ผู้คนในตำหนักใช้เงินค่ากินเยอะมากต่อวัน เจ้าต้องให้ข้าทันทีที่คุณเคลียร์บัญชีเสร็จนะ"ซินอี๋พยักหน้าอย่างเร่งรีบ "ได้ ๆ !"นางรวบรวมธนบัตรและเหรียญทองแดงแล้วเข้าไปสแกนและอัปโหลด “การเชื่อมต่อช้านิดหน่อย จึงไม่ตัดยอดเร็วขนาดนั้น”“ได้ เจ้าคืนเงินให้ข้า เมื่อเจ้าหักบัญชีสำเร็จแล้ว”เมื่อล่อจี่งซูถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางก็ได้ยินซินอี๋พูดอย่า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 141 จื่อหลิงกำลังกลับมา
แต่จื่อหลิงยังไม่ตาย และหลานจี้ก็รีบมาหานางเพื่อบอกข่าวดีแก่นาง ซึ่งเป็นเรื่องแปลกภายใต้การจ้องมองที่ดุเดือดของป้ามาน หลานจี้หยุดพูดและรอจนกระทั่งล่อจี่งซูดื่มซุปเห็ดขาวก่อนจะพูดว่า: "แม่นาง ตอนนี้ทีมองครักษ์เงารายงานว่าจื่อหลิงยังไม่ตาย"อย่างที่คาดไว้ล่อจี่งซูมองดูจื่ออีก่อนเป็นอันดับแรก และเห็นว่านางก็ตื่นเต้นมากจนดูมีความสุข นางดึง หลานจี้มาแล้วถามว่า "จริงหรือ?"“จริง จริง!” หลานจี้พูดอย่างตื่นเต้น จากนั้นหันไปหาล่อจี่งซูแล้วพูดว่า “แม่นาง จื่อหลิงยังไม่ตายจริง ๆ”ล่อจี่งซูมองไปที่หลานจี้แล้วพูดว่า "อืม ข้ารู้แล้ว"หลานจี้ยกเสื้อคลุมของนางขึ้นและคุกเข่าลงข้างหนึ่ง "แม่นาง ข้าน้อยมาเพื่อถามบางอย่างกับท่าน"“หลานจี้ เจ้าต้องการขออะไรแม่นาง?” หมาป่าแดงถามก่อน เป็นเรื่องยากที่หลานจี้คุกเข่าลงและขอร้องอย่างเคร่งขรึม ดังนั้นเขาจึงรู้สึกได้ทันทีว่าหลานจี้กำลังบังคับให้คนทำเรื่องยากสำหรับเขาอยู่ตอนนี้เขาอยู่ข้างแม่นางแล้ว เขาควรปกป้องนางก่อนเสียงของหลานจี้ยังคงสั่นเทาและเขาพูดว่า: "ทีมองครักษ์ทหารเงามารายงานว่าจื่อหลิงถูกจับโดยหลง และตั้งเป็นนักโทษ นางหนีออกมาด้วยความยากลำบาก
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 142 ปลดหลานจี้
โดยปกติแล้วคิ้วที่อ่อนโยนของหยุนเส้าหยวนจะเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และเขาพูดอย่างเคร่งเครียดว่า: "ไม่ ข้าได้ส่งคำสั่งของกษัตริย์ให้ปลดเขาออกจากตำแหน่งผู้บัญชาการทหารองครักษ์เสื้อสีฟ้า และให้เปลี่ยนชิงเฉี่ยวมาแทนชั่วคราว ในระหว่างนี้ ในช่วงเวลานั้น หลานจี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนเท่านั้น ไม่ต้องถามอะไร"หมาป่าแดงตกใจและรีบคุกเข่าลง “ท่านครับ โปรดจำไว้ว่านี่เป็นความผิดครั้งแรกของเขาและแม่นางไม่ได้ตามเขาไป ข้าขอให้ท่านผ่อนปรนด้วยเถิด”หยุนเส้าหยวนตบโต๊ะ ทำให้ชุดน้ำชาบนโต๊ะส่งเสียงดัง “ตอนนี้เจ้ามาจากตำหนักกั๋วกงแล้ว ซึ่งเป็นผู้บัญชาการของตำหนักของเจ้าชายเซียวที่วิ่งเข้ามา และเจ้าปล่อยให้เขาเข้าไปโดยไม่ถามว่าทำไมเขาถึงมา ข้สไม่ได้ ' ถามเจ้าถึงความผิดฐานละทิ้งหน้าที่นั้นมีอยู่มากมาย แต่เจ้าก็ยังกล้าที่จะขอร้องแทนเขาอีกเหรอ?”หมาป่าแดงกล่าวว่า: "ฝ่าบาท หลานจี้รู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง และกังวลว่าจื่อหลิงจะเสียชีวิตจากอาการบาดเจ็บระหว่างทาง เขาจึงวิ่งไปหาแม่นาง และร้องขออย่างหยาบคายแบบนั้น"หยุนเส้าหยวนโน้มตัวไปข้างหน้าและหักข้อนิ้วของเขาเล็กน้อย "แล้วเจ้าคิดว่าเขาคิดถูกแล้วที่จะรีบไปหา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 143 เส้าหยวนไปที่ตำหนักกั๋วกง
หลานจี้ได้ถูกเฆี่ยนยี่สิบยก และสูญเสียตำแหน่งของเขาในฐานะผู้บัญชาการขององครักษ์เสื้อสีน้ำเงินไป เขารู้สึกไม่สบายใจมากเขาติดตามฝ่าบาทมาหลายปี และไม่เคยทำผิดหรือฝ่าฝืนฝ่าบาทเลยฝ่าบาทชอบจื่อหลิง ดังนั้นเขาจึงซ่อนจื่อหลิงเอาไว้ในใจ และไม่กล้าต่อสู้นอกจากนี้เขายังสาบานด้วยว่าจะไม่ละทิ้งฝ่าบาทไปตลอดชีวิต แต่ทุกอย่างก็พังทลายด้วยตัวเขาเองฝ่าบาทได้ยกเลิกตำแหน่งผู้บังคับบัญชา และให้อยู่ในวังชั่วคราวแต่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ฝ่าบาทจะไม่ยอมให้อยู่ในวังอีกต่อไปความคิดที่จะละทิ้งฝ่าบาทและพวกพี่น้องทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหลังจากที่หมาป่าแดงสั่งให้คนเชิญคุณชายหมิ่น เขาก็ไปคุยกับหลานจี้ชิงเฉี่ยวบังเอิญได้ยินเรื่องนี้จึงรีบมาก่อนหลังจากฟังหมาป่าแดงเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว ชิงเฉี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธว่า "หลานจี้ เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ? แม้ว่าจื่อหลิงจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หมอจูจะทำทุกอย่างให้สำเร็จ และฝ่าบาทจะจัดการตัดสินใจเอง เจ้าสามารถไปหาแม่นางด้วยตัวเองแล้วปล่อยให้นางออกจากเมืองไปรับนาง เจ้าจะพาแม่นางไปไว้ที่ไหน? นางเป็นทาสของตำหนักของเจ้าชายเซียวหรือเป็นทาสของจื่อหลิงล่ะ?”
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 144 เขามาที่นี่เพื่ออธิบายเป็นพิเศษ
ตำหนักกั๋วกงกว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา ไข้ของสื่นเหรินก็ลดลง ล่อจี่งซูขอให้ซินอี๋ตรวจเลือดอีกครั้ง และพบว่าขณะนี้อาการคงที่แล้วไข้หลังการผ่าตัดไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ตราบใดที่ไข้ไม่คงอยู่และทุเลาลง“แม่นาง!” โจวเหยียนเคาะประตูด้านนอกแล้วพูดเบา ๆ “ฝ่าบาทมาค่ะ และรอท่านอยู่ที่ห้องโถงใหญ่”ซินอี๋กำลังแทงนิ้วของสื่นเหรินเพื่อตรวจเลือดและพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า "โอ้ นายน้อยหยุนมาเพื่อขอให้ท่านออกจากเมืองไปรับจื่อหลิงเป็นการส่วนตัว""หยุดพูด!" ล่อจี่งซูขมวดคิ้ว แม้ว่าสื่นเหรินจะมึนงง แต่เขาก็ยังมีสติอยู่ซินอี๋ตะคอก "เอาล่ะ ข้าจะไม่พูดอีกต่อไป เจ้าอยากจะพาข้าไปด้วยเมื่อเจ้าออกจากเมืองไหม? หรือเจ้าจะทิ้งข้าไว้ที่นี่เพื่อดูแลสื่นเหรินหรือไม่?"ล่อจี่งซูเหลือบมองนางและอยากจะพูดสักสองสามคำ แต่รู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ จึงหันหลังกลับแล้วออกไป "เจ้าดูสื่นเหรินด้วย"หลังจากได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ดูเหมือนว่านางจะโง่มากยิ่งขึ้นก่อนที่จี่งซูจะออกไปยังห้องโถงหลักได้ ก็เห็นดื้อรั้นกระโจนออกไปเหมือนลูกศรสีดำจากระยะไกล มุ่งหน้าตรงไปยังห้องโถงหลักทั้งยังส่งเสียงคำรามออกไปตลอดทางเหมือนเด็กที่ถูกรังแกและทำผิ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
