บทที่ 132 ความสุขและความเศร้าของหุ่นยนต์กับมนุษย์ไม่เชื่อมโยงกัน

หลังจากที่ซินอี๋ออกไป ก็ได้รู้มาจากหมาป่าแดงว่าในตอนที่หยุนเส้าหยวนถูกลอบสังหารหลังสงคราม คู่แม่ลูกดื้อรั้นได้ต่อสู้อยู่ที่แนวหน้าและฝ่าวงล้อมของศัตรูเพื่อที่จะให้ฝ่าบาทหลบหนีไปได้

ต่อมาก็พบศพอาโชวของแม่ของดื้อรั้น ถูกสับมากกว่าสามสิบครั้ง ตาพร่ามัว และดื้อรั้นเองก็ได้รับบาดเจ็บด้วย ขณะนั้น ดื้อรั้นเอนกายพิงข้างอาโชว อุ้มเลือดตรงท้องของแม่เอาไว้ พร้อมกับมีเสียงคร่ำครวญออกมาจากปากของมัน

“เมื่อก่อนดื้อรั้นเคยดุร้ายมาก แต่หลังจากที่อาโชวตาย มันก็ดุร้ายมากขึ้น ระมัดระวังตัวมากและจะกัดใครก็ตามที่เข้ามาใกล้ฝ่าบาท”

หลังจากฟังสิ่งที่หมาป่าแดงพูด ซินอี๋ก็รู้สึกว่าดวงตาของนางร้อนขึ้นและมีอารมณ์แปลก ๆ นางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางอยากจะร้องไห้หรือเปล่า? นางรู้สึกเศร้าเหรอ?

ข้างนอกมีเสียงวิ่งของดื้อรั้น วิ่งมาเร็วมาก และหายใจหอบแรง

ชิงเฉี่ยวเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าแม่นางนั่งอยู่บนหลังคา นางคงได้ยินที่พวกเขาพูดแล้ว แต่กลางคืนใบหน้าของนางถูกกลืนหายไปกับความมืด และสีหน้าของนางก็เห็นได้ไม่ชัด

เมื่อครู่นางได้เข้าไปหาดื้อรั้นด้วยแส้ คว้าหูของดื้อรั้นแล้วพูดกับมันว่า "เจ้าเป็นหมาป่าที่โตเต็มวัยแล้ว เจ้า