เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 114 เจ้าประมาทเกินไปแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 115 ก็เกือบจะ หยุนจิ้นเฟิงยังคงพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"ท่านพ่อ พ่อและพี่ชายของนางตายแล้วและสมาชิกในกลุ่มได้แย่งชิงทรัพย์สินของครอบครัวนางไป เด็กสาวกำพร้าผู้ต่ำต้อยต้องกลัวอะไร แม้ว่านางจะรู้ทักษะทางการแพทย์ แต่นางจะเป็นยังไงบ้าง? ยังสามารถฟื้นคืนชีพได้หรือไม่ ถ้านางมีความสามารถ ทำไมนางถึงรักษาดวงตาของหยุนเส้าหยวนไม่ได้ล่ะ?”จักรพรรดิจิ่งชางคำรามด้วยความโกรธ:"แล้วเจ้ารู้ไหมว่าดวงตาของหยุนเส้าหยวนหายดีแล้ว?"หยุนจิ้นเฟิงไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงยิ้มเยาะและพูดว่า"ท่านพ่อเป็นไปได้ยังไง? ข้าถามซูหยวนเปียนหลายครั้งแล้ว และซูหยวนเปียนก็พูดหนักแน่นว่าดวงตาของเขาจะไม่หายดี ดังนั้นไม่ต้องกังวลไป"จักรพรรดิจิ่งชางโกรธมากจนซี่โครงของเขาเจ็บ“เจ้าแค่สนใจแต่เรื่องของผู้หญิงในวังตลอดทั้งวัน เขาเข้ามาในวังวันนี้และตอนนี้อยู่กับจักรพรรดิสูงสุด ไม่เพียงแต่ดวงตาของเขาจะหายดีเท่านั้น แต่แม้กระทั่ง จักรพรรดิสูงสุดก็ยังสามารถยืนเดินได้ นั่งกินข้าวได้แล้วด้วย”หยุนจิ้นเฟิงตกใจและพูดว่า"จักรพรรดิสูงสุดสบายดีแล้ว? เป็นไปได้อย่างไร? จักรพรรดิสูงสุดยังหมดสติไปอยู่ไม่ใช่เหรอ? แพทย์ของจักรพรรดิบอกว่าเขาไม่หายดีได้อีกต่อไป แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง?"จักรพรร
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 116 ถูกตัดหู
หมาป่าแดงติดตามพวกเขากลับไปที่บ้าน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยทำไมในรถถึงร้อนขนาดนี้?ฝ่าบาทและหญิงสาวต่างหน้าแดง แม้แต่หูของพวกเขาก็แดงราวกับเปื้อนไปด้วยสีแดงมันร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาลืมสวมเสื้อคลุมเมื่อออกไปข้างนอก ข้างนอกรถม้า หนาวมากจนเขาต้องพึ่งพาพลังงานเพื่อป้องกันความหนาวเย็นทั้งสองกลับมาที่ตำหนักเซียวและสบตากัน รอยแดงบนแก้มของพวกเขาจางลง แต่หัวใจของพวกเขายังคงลุกโชนล่อจี่งซูกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ซินอี๋หายไป นางกดโล่เลือดสีน้ำเงินแล้วส่งต่อให้นาง หลังจากนั้นไม่นาน ซินอี๋ก็ก้าวเข้ามาแล้วพูดว่า"มาแล้ว!"ล่อจี่งซูเหลือบมองนางแล้วพูดว่า"เตรียมตัวตามข้าไปที่ตำหนักของเจ้าชายหซู่คืนนี้เลย"“ได้!”ซินอี๋ตอบรับ“เมื่อกี้เจ้าไปไหนมา?”ล่อจี่งซูถามซินอี๋ยิ้มและพูดว่า"ข้าไปที่ห้องจื่ออีเพื่อพูดคุยกันมา"“ไปทำเรื่องจริงจังอย่าคิดจะคุยนินทาทุกวัน”จากนั้นนางก็จำได้ว่านางได้ส่งกระแสไฟไปที่หลานจี้ก่อนเข้าไปในพระราชวัง และถามว่า“เจ้าเห็นหลานจี้ไหม?”“ข้าปล่อยกระแสใส่เขาไป ตอนนี้เขากำลังหลบข้าอยู่ ข้าไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว?”ล่อจี่งซูประหลาดใจ"เจ้าก็ปล่อยกระแสใส่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 117 การปรับโครงสร้างแบบนาโน
หลานจี้รู้สึกเสียใจ ล่อจี่งซูได้พาซินอี๋ไปที่ตำหนักของเจ้าชายเซียวแล้วเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่ออุตสาหกรรมนี้ ซินอี๋ถือกล่องยาที่ใช้แล้วครึ่งหนึ่งไว้ในมือ ซึ่งเขาส่งต่อมาจากอูตู ลูกศิษย์ของหมอจูมีการเสิร์ฟอาหารเย็นในตำหนักแล้ว และบางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกด้วยนอกจากนั้นก็มีความเงียบสงัดแม่ชางมีหน้าที่ต้อนรับพวกเขา ทัศนคติของนางดีขึ้นกว่าเดิม และนางยังสั่งให้มีคนเตรียมชาให้พวกเขาด้วยเมื่อล่อจี่งซูเข้ามา ก็เห็นเล้งซวงซวง นางขอให้ทีทจื่อเว้ยจับตาดูนางก่อนเพื่อให้แน่ใจว่านางอยู่ในวัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องจับตาดูนางเพราะเจ้าหญิงหซู่กลับมาแล้ว นางจะตามนางมาที่นี่อย่างไร้ยางอายหาโอกาสเริ่มต้นตอนนี้เล้งซวงซวงยืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทและความเกลียดชังที่ไม่ปิดบังนางเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าผู้หญิงในลานอื่น ๆ ใครจะรู้ว่านาวจะกลับมาได้ตอนนี้เจ้าชายตกลงที่จะให้ล่อจี่งซูมารักษานาง และนางไม่รู้ว่าแผนใหญ่ที่เจ้าตัวเมียและเจ้าชายกำลังวางแผนอะไรอยู่ ต่อต้านนางตัวเมีย ท่าทีของนางเปลี่ยนไป นางอยากจะสอบถามแต่หารู้ไม่ คนในวังก็ไม่ค่อยเป็นมิตรกับนางอี
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 118 สำเร็จ
มีโพรบสร้างนาโนขึ้นมาใหม่บนโล่เลือดสีน้ำเงินแต่มันไม่ล้ำหน้าเท่าอันที่เทคโนโลยีของซินอี๋ได้สร้างขึ้นมาใหม่ นาโนได้รับการติดตั้งเพื่อปรับรูปลักษณ์ของทุกที่ทุกเวลาดังนั้นแม้ว่านางจะถูกพัดพาไป ชิ้นส่วนในสนามรบ ตราบใดที่แกนกลางยังคงอยู่ นางก็สามารถสร้างผิวหนังใหม่ได้อย่างรวดเร็วเมื่อเทคโนโลยีนี้ถูกนำไปใช้กับตัวนางเอง มันก็รวดเร็วมาก แต่ตอนนี้กลับช้าลงมากเมื่อใช้กับผู้ป่วย โดยเฉพาะผู้ที่ต้องการความแม่นยำล่อจี่งซูทำแบบสบาย ๆ จริง ๆ แล้วนางไม่มีทักษะมากนัก นางไม่ค่อยทำศัลยกรรม และนางเก่งในการปลูกถ่ายทั้งใบหน้าคลื่นแสงส่องผ่านอุปกรณ์ตรวจ เคลื่อนที่อย่างช้า ๆ เย็บผิวหนังทีละน้อย จนไปถึงปากของนาง นางขยับแผลเป็นออกไป ปากของเล้งซวงซวงช่างเลวร้ายเหลือเกิน คงจะน่าเกลียดมากหากมีแผลเป็นมาปิดไว้นางดูราของซินอี๋แม้ว่าคางจะมีเพียงด้านเดียวแต่นางก็ต้องบอกว่ามันเป็นเพียงงานศิลปะ ผิวที่สร้างใหม่นั้นบอบบางและละเอียดอ่อนกว่าเมื่อก่อนเหมือนเปลือกไข่ซินอี๋ก็เหลือบมองนาง และเตือนว่า:"โอ้ ปากนางเบี้ยว""จริงเหรอ"ล่อจี่งซูมองอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่ามุมปากของนางถูกยกขึ้น นางแก้ไขมัน แต่นางแก้ไขมากเกินไป
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 119 พ่อแย่ ๆ
ทันทีที่นางพูดจบก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันแหลมคมมาไกล ๆ เสียงกรีดร้องนั้นได้ทำลายความเงียบของพระราชวังและยิ่งทำให้หดหู่เป็นอย่างมากเมื่อท่านแม่ได้ยินว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเล้งซวงซวง ใบหน้าของนางก็ได้เปลี่ยนไปทันที และนางก็พูดกับล่อจี่งซูและซินยี่ว่า:"ในเมื่อการรักษาสิ้นสุดลงแล้ว ได้โปรดทั้งสองท่าน"ล่อจี่งซูมองออกไปข้างนอกและถามด้วความสงสัย"เสียงกรีดร้องนั้นเป็นของใครกัน"ท่านแม่นั้นไม่อยากให้พวกเขาแอบดูเรื่องราวของพระราชวัง นางจึงตะโกนว่า"มู่เซียง ส่งแม่หญิงออกไปจากวังเสีย"ล่อจี่งซูถอนสายตาที่อยากรู้อยากเห็นและพูดเบา ๆ ว่า:"ซินยี่ไปกันเถอะ!"หลังจากเดินออกจากหอเหยาเยว่ ก็ได้เห็นกับทหารยามหลายนายกำลังวิ่งไปที่สระน้ำ เสียงกรีดร้องของเล้งซวงซวงยังคงดังก้องอยู่บนท้องฟ้าเหนือตำหนักซู่คนที่ไม่รู้ก็คิดว่านางถูกฟันเป็นชิ้น ๆ ด้วยบาดแผลนับพันครั้งสีหน้าของล่อจี่งซูนั้นซีดลงและสิ่งที่นางต้องอดทนในตอนนี้ก็ไม่เลวร้ายไปกว่าสิ่งที่นางเคยได้รับในอดีตล่อจี่งซูเสียชีวิตเพราะนาง แม้ว่าเจ้าหญิงหซู่จะช่วยนางไว้ แต่นางก็เกือบเสียชีวิตไป 2 ครั้ง ถึงอย่างนั้นใบหน้าของนางก็เสียโฉมและชีวิตของนา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 120 โรคที่บอกไม่ได้กับซินอี๋
นางตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่ก่อนที่นางจะมองเห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจนก็มีคนคว้าแขนนางแล้วลากนางลงไปที่พื้น ความเจ็บปวดทำให้นางหายใจไม่ออกและน้ำตาไหลแต่แล้วเสียงที่โมโหก็ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องเหนือหัว"นังเนรคุณ แกทำให้ข้าผิดหวังมาก!"ทันทีที่เสียงโกรธสงบลงก็มีการตบตีที่หน้าของนาง นางเอียงศีรษะโดยไม่รู้ตัวและถูกตบเข้าที่หู ความเจ็บปวดมาพร้อมกับเสียงหึ่ง ๆ และนางก็เกือบจะเป็นลมทหารจึงรีบเข้ามาหยุดเขา“ไม่ อย่าขอรับท่าน”ท่านแม่หันกลับมาให้กำลังใจเจ้าหญิงหซู่เมื่อเห็นเลือดไหลออกจากหูและนางก็ตกใจมาก คิดว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บที่สมอง จึงรีบตะโกนว่า "เรียกหมอมาเดี๋ยวนี้เร็วเข้า!"นางคงไม่ตายเร็วขนาดนี้หรอกเจ้าหญิงหซู่เห็นชัดว่าเป็นพ่อของนาง นางเวียนหัวแต่นางยังคงจับมือของท่านแม่และลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ ความเจ็บปวดที่แก้ม หู และกระดูกเอวของนางรวมกันไม่รุนแรงเท่ากับความเจ็บปวดในหัวใจของนางไม่มีใครนอกจากจี่งซู่ที่สงสารและเห็นใจกับสิ่งที่นางต้องเผชิญในสมัยนี้ แม้แต่ครอบครัวของนางเองก็ไม่ได้ปกป้องนาง พวกเขาเพียงต้องการป้องกันไม่ให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่และไม่ส่งผลกระทบต่อชื่อเสีย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 121 จี่งซูรอข้าก่อน
ซินอี๋รู้สึกอึดอัดมาก นางมาที่นี่เพื่อรักษาอยู่หลายครั้ง แต่เก็บค่ารักษาพยาบาลเต็มจำนวนไปเพียงครั้งเดียว ขณะนี้มีบิลหลายใบยังติดอยู่ และซีพียูก็ทำงานหนักมาก ๆ แล้ว หากไม่สามารถชำระมันได้อีก ระบบก็จะบั๊กนางจับคางของและมองไปที่ทะเลสาบ โดยรู้สึกว่าอนาคตของหุ่นยนต์ในสถานที่แห่งนี้นั้นเปราะบางเหลือเกินบางสิ่งบางอย่างดำดิ่งลงไปในน้ำ ราวกับเงา ราวกับดอกไม้สีขาววูบวาบอย่างเงียบ ๆซินอี๋เหลือบมอง ผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับมีการเคลื่อนไหวที่เบาขนาดนี้ ศิลปะการต่อสู้และทักษะแสงของเขาจะต้องสูงขนาดไหนกันแม้ว่าจะไม่สามารถเทียบเคียงได้กับปีกคู่ แต่ปีกคู่มีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและเป็นธรรมชาติอย่างแท้จริง ดังนั้นจึงไม่อาจเปรียบเทียบได้แต่มันไม่หนาวเหรอ? อากาศแบบนี้แช่น้ำอุ่น ๆ จะดีกว่าไหม?หลังจากดูมาระยะหนึ่งแล้วนางก็เริ่มคำนวณบิลของเจ้าหญิงหซู่ อย่างไรก็ตาม ก็จะไม่ได้รับเงินเร็วขนาดนั้น ดังนั้นไม่ว่าจะคำนวณช้า ๆ หรือไม่มันก็ไม่สำคัญอยู่ที่นี่ผ่อนคลายมาก ไม่คุ้นเคย เป็นหุ่นยนต์นอกจากเวลาชาร์จแบตแล้ว เวลาที่เหลือก็จะอยู่หน้าโต๊ะปฏิบัติการเพื่อเพิ่มมูลค่าให้สูงสดอยู่เสมอหลังจากน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 122 เลือกหมาป่าแดง
ประตูห้องโถงหลักยังคงปิดต่อไป ไม่มีเสียงออกมา และผู้ที่ต้องการแอบฟังจากข้างนอกก็ไม่สามารถฟังได้หลังจากที่หยุนเส้าหยวนและล่อจี่งซูออกไป พวกเขาก็ไม่ได้กลับไปบ้านเพื่อเช็ดผม พวกเขาแค่ต้องการหาที่ซ่อนเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเรียกกลับมาอีกครั้งท้องฟ้ามืดและค่ำคืนนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำที่เย็นเฉียบ หยุนเส้าหยวนได้พานางไปที่เรือนนอน ซึ่งอยู่ห่างจากทะเลสาบไปพอสมควรหลังจากที่โจวหยวนและโจวเฉียนได้เสิร์ฟชาแล้วก็ได้ปล่อยให้ทั้งสองคุยกันอยู่ข้างในแต่เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ต่างหวาดกลัวเมื่อถือถ้วยชาอุ่น ๆ พวกเขาแค่อยากจะลืมสิ่งที่เพิ่งได้ยินโดยเร็วที่สุด จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่เห็นได้ชัดว่าหัวของพวกเขานั้นยังคงไม่เปิดรับอะไร และพวกเขาก็ไม่สนิทสนมกันจนถึงขั้นมิตรสหายและยังคงไม่มีท่าทีที่จะแสดงให้เห็นว่าจะสนิทกันมากขึ้นแต่หยุนเส้าหยวนยังคงสงสัยในศิลปะการต่อสู้ของซินอี๋ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เข้าใจในทักษะการต่อสู้หรือการเคลื่อนไหวนั้นเป็นปฏิกิริยาจากจิตใต้สำนึกของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้โดยสิ้นเชิงอันจิขึ้นชื่อในเรื่องความเร็ว ส่วนซินอี๋นั้นยิ่งเร็วกว่าเขาอีกยิ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
